literatura kobieca
POSTAWIĆ NA SZCZĘŚCIE – Anna Sakowicz
Anna Sakowicz, to pisarka, o której coraz głośniej w świecie książek. Ania to przede wszystkim cudowna, sympatyczna osoba, kto ją poznał, ten wie, że mam rację. Wcześniej już sporo o niej pisałam, dlatego nie będę się rozpisywała na temat jej osoby, ale jeżeli ktoś chce się czegoś więcej dowiedzieć o tej pisarce to zapraszam do wcześniejszych wpisów na przykład kiedy opisywałam swoje odczucia po przeczytaniu książek: Złodziejka marzeń, Na dnie duszy, Już nie uciekam, To się da, czy cudownej książki dla dzieci: Leniusiołki.
Wydawnictwo EDIPRESSE Książki rok 2018
stron 349
Postawić na szczęście to współczesna powieść obyczajowa.
Agata jest singielką, której licznik wiosen wielkimi krokami zbliża się do 40. Pracuje jako dziennikarka, ale jest również blogerką, która opisuje na swoim blogu doświadczenia z prac jakie wykonuje w ramach eksperymentu. Pisze o mało atrakcyjnych pracach czy wykonywanych zawodach, o których inni mówią z przymrużeniem oka lub ignorancją. Pewnego dnia, kobieta zakłada się ze swoją siostrą o to, że w ciągu trzech lat schudnie, znajdzie męża i urodzi dziecko. Niestety nie wie, że realizacja tych postanowień może okazać się nieco trudna. Któregoś dnia spotyka swojego byłego chłopaka, i zgadza się na towarzyszenie mu w pewnej rodzinnej uroczystości, nie zdając sobie sprawy z tego, jak ten jeden wieczór może wywrócić jej życie do góry nogami. Czy Agata wróci do Emila? Czy uda jej się spełnić chociaż jeden punkt trzyletniego postanowienia? I jaki wpływ na jej życie będą miały wybrane przez nią prace jako petsitterka czy woźna w szkole?
Szczerze pisząc, kiedy zobaczyłam okładkę i przeczytałam opis z tyłu książki, pomyślałam sobie, że jest to kolejna lektura, z bardzo niezależną finansowo bohaterką w wieku 30+, marzącą o macierzyństwie i nie radzącą sobie w sprawach damsko męskich. Ten temat stał się ostatnio bardzo modny i prawie wszystkie wydawnictwa zasypują rynek książki podobnymi historyjkami. Ale… chociaż autorka również wpadła na taki pomysł, to jej książka wydaje się być nieco inna.
Wczytując się w fabułę jakiejś książki, często zwracam uwagę nie wątek główny, ale na to, co wyczytuję między słowami. Skupiam się na wątkach pobocznych, które są dla mnie tak samo ważne jak całość fabuły.
W tej książce bardzo zaintrygował mnie wątek osoby niepełnosprawnej. Młodej kobiety, która z pozoru jest osobą szczęśliwą, mimo kalectwa. Nie jest to jednak takie jednoznaczne, często widzimy silną, pogodzoną ze swoim losem osobę i nie zauważamy jej wewnętrznej walki o to, aby właśnie widziano ją taką. Pięknie ukazana samodzielność osoby niepełnosprawnej jest z całą pewnością przykładem na to, że niewielu zdrowych ludzi jest czasami bardziej niepełnosprawnymi życiowo, niż ci naprawdę chorzy.
(…) Nie chciała litości ani taryfy ulgowej. Odkąd oswoiła się z wózkiem, wydawała się pełna życia i pasji. Świetnie dawała sobie radę sama. Miała swój samochód, pracowała, spotykała z przyjaciółmi. Prowadziła aktywniejszy tryb życia niż niejeden w pełni sprawny człowiek. (…)
Poruszyła mnie w tej powieści również piękna siostrzana przyjaźń, solidarność, jaka powinna łączyć rodzeństwo. Ale czy w życiu zawsze tak jest? Czy wszystkie rodzeństwa mają do siebie taki stosunek jak bohaterki tej książki? Niestety znam osoby, które łączą tylko więzy krwi i wspólni rodzice. Nic więcej. Na szczęście ja mam siostrę, z którą (przynajmniej się staramy) utrzymujemy bardzo „siostrzane” stosunki.
Wprowadzony do fabuły wątek stalkersko-hejterski wnosi do książki pewnego rodzaju dreszczyk emocji, uruchamia w czytelniku pewnego rodzaju uczucie grozy, stwarza wątek tajemnicy. Napływające do głównej bohaterki ubliżające smsy, czy komentarze wpisywane pod jej artykułami, początkowo ignorowane, z czasem tworzą wręcz osobliwy wątek thrillerowości. Dodaje to fabule czegoś na kształt sensacji.
Bardzo zaskoczyły mnie (w sensie pozytywnym oczywiście) cudowne, zabawne powiedzonka, będące zastępnikami wulgaryzmów. Za każdym razem, kiedy bohaterka ich używała, ja uśmiechałam się. Chyba zacznę ich sama używać, bo przecież można się równie dobrze wyładować emocjonalnie mówiąc: „jeżu kolczasty” lub „ borze szumiący”, albo „byku z plastiku” czy „oż ty w ząbek czesany”.
Zwróciłam również uwagę na bardzo ciekawie skonstruowane dialogi, będące często w humorystycznym tonie, są one dopełnieniem fabuły, która pozwala czytelnikowi na całkowity relaks w towarzystwie nietuzinkowej bohaterki. I chociaż sytuacje zabawne przeplatane są tutaj z momentami grozy, to jednak w trakcie czytania częściej kąciki ust się unoszą w uśmiechu.
No cóż, pozostaje mi tylko zaprosić do przeczytania tej lektury. Polecam ją, bo uważam, że zabawne często dialogi połączone z ciekawymi osobowościami bohaterek (i bohaterów) są nie tylko dopełnieniem fabuły. Polecam tę powieść, bo świetnie można się przy niej zrelaksować, chociaż momentami jest nieco groźnie. Książka napisana jest pięknym, lekkim językiem, a ja przyznam się szczerze, że dzięki niej poznałam dwa nowe słowa i ich znaczenia – petsitterka i arboretum. Nawet nie wiedziałam, że zajęcie „wyprowadzacza psów” ma swoją nazwę, i że ogród założony do badań drzew i krzewów też ma swoją nazwę. Czytanie książek poszerza wiedzę.
Dziękuję Autorce za możliwość przeczytania tej powieści i zachęcam do niej nie tylko tych, którzy lubią współczesną powieść obyczajową. Jeżeli ktoś ma ochotę poznać „pióro” tej pisarki zanim sięgnie po którąś z jej powieści polecam jej blog.
Polecam również inne książki tej autorki, które do tej pory przeczytałam.
A dla dzieci koniecznie 
ÓSMY CUD ŚWIATA – Magdalena Witkiewicz
Magdalena Witkiewicz to pisarka, po której książki sięgam bez rekomendacji innych. Znam „pióro” tej autorki od dawna i chociaż zdecydowanie wolę ją w książkach humorystycznych, takich jak Ballada o ciotce Matyldzie, Panny roztropne czy Moralność pani Piontek, to te poważniejsze, jak na przykład Po prostu bądź, czy Pierwsza na liście, również sprawiają mi wiele radości. Pisałam o tej pisarce już wiele razy i nie chcę się powtarzać, ale wiem, że jeżeli ktoś będzie chciał, to sam sięgnie do moich wcześniejszych wpisów.
Wydawnictwo FILIA rok 2017
stron 326
Ósmy cud świata to współczesna powieść obyczajowa z bardzo romantycznym wątkiem.
Anna, trzydziestokilkuletnia singielka od wielu lat stara się zmienić coś w swoim życiu. Nie ma partnera, którego obecność zastępuje niezobowiązującym związkiem ze swoim szefem i przyjacielem. Któregoś dnia postanawia spędzić urlop w Azji, a konkretnie w Wietnamie. Chce odpocząć od problemów dnia codziennego i pooddychać innym powietrzem. Na lotnisku spotyka pewnego mężczyznę, który pomaga jej w zmaganiach z walizką i nie spodziewa się nawet tego, że spotka go również w docelowym miejscu swojego urlopowego pobytu. Tomek z Anną zaprzyjaźniają się, a może zaczyna kiełkować między nimi coś więcej niż przyjaźń, ale w dniu wylotu młodej kobiety do Polski, wydarza się coś, co może zburzyć tę przyjaźń i na zawsze zatrzeć wspomnienia ich wspólnie spędzonych chwil. Czy Anna i Tomasz odnajdą się w Polsce, czy zapomną o swojej azjatyckiej przygodzie? Jak potoczy się życie tych dwojga samotnych ludzi po powrocie z romantycznych wakacji?
Wiele osób uważa, że dobry seks jest łącznikiem w sferze uczuć, nie ważne czy w związkach formalnych czy nieformalnych. Ale do tego, aby stworzyć udany związek nie jest on chyba priorytetem? Przecież istnieją dobre związki bez seksu. Istnieją? Myślę, że tak.
(…) Ale nie chciałam spędzić z nim całego życia. Fajny seks nie wystarczy, by być z kimś na dobre i na złe. Miła rozmowa również nie. Musi się pojawić jeszcze to bliżej nieokreślone „coś”, co powoduje, że zaczynamy kochać cały świat i uśmiechamy się do siebie na ulicy. (…)
W pewnym wieku, większość kobiet uświadamia sobie, że jej życie wypełnić może tylko dziecko. Pieniądze są OK, faceci i seks też są OK, ale pusty dom, pozbawiony szczebioczącej istotki, już niekoniecznie może być OK. Dlaczego tak się dzieje? Czy dążenie do macierzyństwa jest priorytetem w życiu kobiety? Dlaczego często dopiero w obliczu zbliżającej się wielkimi krokami czterdziestki rośnie świadomość braku dziecka?
Autorka pośród tych marzeń o posiadaniu potomstwa funduje czytelnikowi (na szczęście) piękną podróż do egzotycznego Wietnamu. W malowniczy wręcz sposób opisuje nie tylko Hanoi czy zatokę Ha Long wplatając czasami wątek historyczny danego miejsca, lub związaną z konkretnym miejscem legendę.
(…) Najstarsza część Hanoi składa się z plątaniny małych uliczek wokół centralnego punktu. Wiele lat temu zamiast ulic były tu wioski otaczające pałac cesarza. Sieć małych uliczek stanowiła kiedyś główne centrum handlowe Hanoi. (…)
Sporo bardzo realnie przeprowadzonych dialogów z ciekawą konstrukcją, jest z całą pewnością kolejnym plusem tej powieści. Dialogi są takim punktem przystankowym do fabuły i muszę przyznać, że autorka postarała się, aby były i takie nieco zabawne i takie w stylu wzruszających wyznań.
Narracja w książce jest w osobie pierwszej, co na mnie działa zawsze tak, że czytając, momentami miałam wrażenie, że siedzę w fotelu z kieliszkiem wina w dłoni, a naprzeciwko mnie siedzi moja przyjaciółka, lub dobry znajomy i zwierzają się ze swojego dotychczasowego życia. Ale tak właśnie pisze Magdalena Witkiewicz, że znając jej bohaterów tylko z kart książki, masz wrażenie, że znasz ich od dawna w realu.
Ta książka przeleżała na mojej półce „do przeczytania” dość długi czas, i teraz zastanawiam się, dlaczego nie sięgnęłam po nią wcześniej. Z całą pewnością jest to książka z tych – lekka, łatwa i przyjemna, których fabułę pamięta się długo.
Polecam tę powieść zarówno osobom lubiącym powieści obyczajowe jak i romanse i książki przygodowe. Myślę, że tym razem autorka zafundowała swoim czytelnikom nie tylko piękną podróż do egzotycznego Wietnamu, ale przede wszystkim podróż w głąb duszy człowieka. Nie zawsze zdajemy sobie sprawę z tego, że droga do szczęścia może okazać się zbyt wyboistą, aby ją pokonać i dotrzeć do celu. Ale często na końcu tej trudnej i wyboistej drogi, kalecząc sobie stopy o ostre kamienie, docieramy do miejsca, które rozświetli nasze życie pięknymi promieniami szczęścia.
(…) Teraz wiem, że marzenia się spełniają, a raczej – marzenie się spełnia. Jednak nie można tylko marzyć. Trzeba zrobić pierwszy krok. (…)
KOBIETY NIEIDEALNE. IZA – Magdalena Kawka / Małgorzata Hayles
Magdalena Kawka i Małgorzata Hayles to pisarki, które poznałam dzięki pierwszej części Kobiety Nieidealne. Magda i cieszę się, że autorki w zamierzeniu mają kontynuację. Bliżej przedstawiłam te pisarki we wcześniejszym wpisie, dotyczącym właśnie pierwszej z książek o kobietach nieidealnych.
Wydawnictwo REPLIKA rok 2018
stron 396
Kobiety nieidealne. Iza to druga z czterech współczesnych powieści obyczajowych o kobietach i… chyba nie tylko dla kobiet.
Iza ma czterdzieści lat. Jest singielką samotnie wychowującą nastoletniego syna, którego ojcem jest Japończyk, mieszkający w swojej ojczyźnie. Kobieta pragnie mężczyzny takiego na stałe, a jednocześnie boi się wchodzić w kolejny związek. Po zwolnieniu z pracy w korporacji nie potrafi sobie również znaleźć miejsca w domu, ale pewnego dnia wpada na pomysł otwarcie suszi baru. Czy jej się to uda? Iza nigdy nie poznała swojego biologicznego ojca, żyjąc w przeświadczeniu, że jest półsierotą. Jednak w pewnych dramatycznych okolicznościach matka zdradza jej, że być może ów ojciec żyje, ale ona tak do końca nie jest pewna, który z dwóch mężczyzn spotkanych w tym samym czasie nim jest. Iza wraz z przyjaciółkami postanawia odnaleźć mężczyznę, który ją spłodził, tylko czy po tylu latach powinna ujawniać się i burzyć jego spokój rodzinny?
W tej części narracja jest w osobie pierwszej, co dało mi odczucie czytania czyjegoś pamiętnika. Z całą pewnością, treść tak napisana, odbierana jest przeze mnie… nieco osobiście.
Zauważyłam, że ostatnio w wielu powieściach pojawia się wątek dotyczący relacji matka-córka. W tej książce również został on poruszony. Myślę jednak, że został ukazany, nie jako konflikt, ale coś w rodzaju wołania o pomoc w zrozumieniu go. I chyba to dobrze, że nie stanowi tematu tabu, chociaż moja mama pewnie stwierdziłaby, że o takich sprawach się nie rozmawia.
(…) I już wiedziałam, że to ja jestem adresatką jej focha. Zawsze byłam za wszystko odpowiedzialna, że nie było świeżych ogórków w warzywniaku na dole, że matkę boli głowa, że kot dostał sraczki, że stłukła się jej ulubiona filiżanka, choć sama postawiła ją na fotelu i naprawdę jej nie zauważyłam. Przez całe życie matka miała pretensje do świata, ale było rzeczą oczywistą, że muszą przejść przeze mnie… (…)
Fabuła książki pięknie przedstawia przyjaźń między czterema kobietami. Przyjaźń, która czasami jest więcej warta niż więzy rodzinne. Kiedy w trudnych chwilach masz przy sobie kogoś, kto Cię wesprze nawet, gdy będzie miał odmienne od Ciebie zdanie, to możesz powiedzieć o sobie, że jesteś szczęściarą.
Przyjaźń wymaga czasami wyrzeczeń, ale mieć kogoś, do kogo możesz zadzwonić o każdej porze dnia i nocy, to prawdziwe szczęście.
Między spokojne wątki dotyczące codziennych zmagań czterech młodych kobiet, autorki wprowadzały od czasu do czasu ziarno chaosu, strachu i emocjonalnego krzyku. Budując napięcie, pozwalały czytelnikowi na przeżycie prawdziwych chwil grozy.
(…) – No żmija, sama widziałam!
Baśka bez słowa popukała się w głowę.
Niestety ja również widziałam. Zdołałam nawet dostrzec czarny, regularny zygzak, biegnący przez całą długość. Magda przestała krzyczeć i usiadła na ziemi. Drżącymi rękoma rozpięła sandał i dopiero wtedy zobaczyłyśmy z boku jej stopy, dwa centymetry od siebie, dwa ślady po ukłuciu. Z małych ranek sączyła się krew. Skóra wokół ukąszeń zaczynała już sinieć, a noga puchnąć. (…)
Ta książka to zbiór różnych sytuacji życiowych, i osobliwych, i dramatycznych, i radosnych, i wzruszających. To połączenie humoru i wzruszeń, jak w życiu. Raz dopadają nas sytuacje jak z komedii, a raz dramaty. Autorki nie bały się poruszyć żadnego tematu, i chociaż niektóre wątki mogą być dla pewnej grupy czytelników trudne do wiarygodnego odbioru, to przecież życie czasami jest niewiarygodne.
Wzruszył mnie na przykład wątek dotyczący Izy i jej domniemanego ojca. Mężczyzna z poukładanym życiem rodzinnym, nagle dowiaduje się, że być może jej ojcem czterdziestolatki, i… przyjmuje tę kobietę z otwartymi ramionami. Ba, nawet jego długoletnia małżonka przyjmuje tę kobietę z otwartymi ramionami. Bez zazdrości, bez zawiści, bez żalu. Daje jej uczucie, na jakie niejednego człowieka nie było by stać.
Rozbawiały mnie wątki dotyczące posunięć dwóch szalonych nastolatków. Teraz to mnie bawiły, ale jeszcze kilkanaście lat temu, kiedy sama byłam matką nastolatka, a dotyczyłyby, któregoś z moich latorośli, to pewnie byłabym w furii.
A tęsknota za uczuciem, za seksem… myślę, że niejedna kobieta jest tych uczuć spragniona i podobna do głównej bohaterki, chociaż pewnie niejedna nie miałaby tyle odwagi na… seks z dużo młodszym od siebie mężczyzną. Ale życie potrafi zaskakiwać.
Ta książka jest o kobietach, takich jak wiele z nas. Ta książka jest nie tylko dla kobiet, i myślę, że warto ją podsunąć swojemu mężczyźnie. A potem podyskutować z nim to niej. Fabuła interesująco, przedstawia kobiety z krwi i kości, które są nie tylko piękne i bogate, kochane i uwielbiane, ale takie zwyczajne, które mają zwyczajne problemy, zwyczajne tęsknoty, zwyczajne marzenia.
Polecam tę powieść ku refleksji i rozrywce, bo połączenie romansu, dramatu, humoru i wzruszeń w jeden wielki zwój niecodziennych emocji to lektura, która może zagościć w naszej pamięci na długo. Pewnie każdy wyniesie z niej coś innego, ale ja cieszę się, że ktoś postanowił napisać o kobietach nieidealnych, które upijają się przy babskich spotkaniach, gdy tylko mają taką potrzebę, o kobietach płaczących w poduszkę nie tylko z powodu nieszczęśliwej miłości, o kobietach, które potrafią się odnaleźć, nie tylko gdy mają przy sobie bratnią duszę i o kobietach, które nie boją się spełniać swoich marzeń.
Dziękuję Wydawnictwu REPLIKA za możliwość przeczytania tej powieści i z utęsknieniem czekam na kolejne części.
TRZY ŻYCZENIA – Katarzyna Michalak
Katarzyna Michalak urodziła się w 1969 roku w Warszawie. Z wykształcenia jest lekarzem weterynarii, ale od 2008 roku zawodowo zajmuje się pisaniem książek. Zadebiutowała powieścią obyczajową „Poczekajka”, która bardzo szybko znalazła się na listach bestsellerów. Książka była promowana w unikatowy sposób – poprzez teledysk w całości sfinansowany przez autorkę (muzyka i słowa: Katarzyna Michalak). W konkursie „Najlepsza książka na wiosnę 2013”, organizowanym przez portal granice.pl, jej książka, „Sklepik z Niespodzianką. Lidka”, otrzymała tytuł Najlepszej książki na wiosnę w głosowaniu internautów. Ta sama książka została również „Najlepszą książką roku 2013” w kategorii „Książka pełna emocji”. Z tego, co naliczyłam, autorka napisała do tej pory ponad 30 powieści. Wiem, że ma zarówno wielu fanów, co przeciwników, ale myślę, że aby wyrobić sobie własne zdanie na temat jakiejś pisarki/pisarza, trzeba samemu zmierzyć się z jej/jego twórczością. Mnie osobiście zachwyciła, chociaż przeczytałam dopiero jej trzy książki.
Wydawnictwo Znak litera nova rok 2018
stron 323
Trzy życzenia to współczesna powieść obyczajowa z wątkiem świątecznym, romansem, dramatem i piękną konstrukcją fabuły.
Natalia, jest młodą zagubioną dziewczyną, która po śmierci matki i zwolnieniu się z pracy nie potrafi znaleźć dla siebie miejsca w życiu. Któregoś dnia, całkiem przypadkiem trafia do starego dworku, ukrytego gdzieś w lasach mazurskich, a zamieszkałego przez sympatyczną starszą panią. Samotna, pełna kompleksów dziewczyna nie może uwierzyć w to, że jej życie dzięki przypadkowi zaczyna zmieniać się tak diametralnie, spełniając jej trzy skromne życzenia. I nawet pojawienie się w dworku cynicznego i dość oschłego w okazywaniu uczuć Damiana nie spowoduje kolejnej ucieczki przed… życiem. Czy Natalia i Damian znajdą między sobą nić porozumienia? Kto sprawi, że nawet największe dramaty młodych zejdą na dalszy plan? Czy wiara w drugiego człowieka może zmienić życie?
Tę książkę przeczytałam dzięki wyzwaniu, które postawiłam sama przed sobą, czyli w okresie przed zbliżającymi się Świętami Bożego Narodzenia, przeczytam książki z wątkiem świątecznym. Ta powieść jest ostatnią w tym roku, i… chyba najbardziej chwytającą mnie za serce.
Autorka od samego początku intryguje i zaciekawia specyficznymi niedopowiedzeniami, tajemnicami, które wiszą gdzieś między wątkami powieści.
Wierzycie w Anioły? Jeśli o mnie chodzi, to ja wierzę. Takie ludzkie Anioły. Jednym z takich aniołów jest Jadwiga, jedna z bohaterek książki. Starsza kobieta mieszkająca samotnie w dworku gdzieś na Mazurach. Gdyby takich ludzi jak Jadwiga było dużo więcej, to świat byłby o wiele piękniejszy. Człowiek to istota z krwi i kości, która nie tylko doświadcza dramatów i chwil szczęścia, ale budując swoje życie na zaufaniu, empatii i życzliwości bez żadnych podtekstów litości potrafi zbudować to szczęście innym. Ona to potrafiła. Litość chowała głęboko w zakamarki swojej duszy, ukazując każdemu człowiekowi to, co w nim piękne. Bez stygmatyzacji.
(…) Jedni patrzą na ludzi tak, by widzieć ich niedoskonałości i wady, inni zaś tak, by zachwycać się ich pięknem i zaletami. (…)
Autorka w swojej powieści porusza wątki wielu ludzkich dramatów, przeplata je jednak mądrościami, które pozwalają na wiele spraw spojrzeć inaczej. Może dlatego właśnie fabuła książki czasami wzrusza, a czasami szokuje. W piękny, chociaż smutny sposób pisze o dramacie ludzi niepełnosprawnych, oszpeconych swoim kalectwem, którzy nie potrafią zaakceptować siebie. Nie potrafią uwierzyć w to, że są takimi samymi ludźmi jak ci zdrowi. Kalectwo to choroba ciała, która często pociąga za sobą duszę.
(…) Przecież dziecko niedoskonałe bardziej potrzebuje bezwarunkowej miłości niż chodzący ideał, prawda? Jeśli choć jedna istota ludzka kocha cię nie za twoje zalety, a pomimo wad, ty jesteś w stanie również siebie pokochać. A przynajmniej polubić. No, w ostateczności zaakceptować. (…)
Mamy w tej powieści również szaleństwo odrzuconej miłości przedstawione z odrobiną dzikiego erotyzmu. Wielu uważa, że seks jest bardzo ważny w związku, ale oprócz niego istnieją jeszcze takie aspekty jak zrozumienie potrzeb (nie tylko cielesnych) tej drugiej osoby.
Myślę, że czytelniczkom znającym twórczość tej autorki nie muszę polecać książki, ale jeżeli ktoś jeszcze nie poznał „pióra” pisarki, to polecam całym sercem. Dla mnie to lektura pięknie wpasowana w przedświąteczny czas. Dlaczego? Jest w niej zawarta jakaś magia uczuć. Piękne, bezinteresowne kontakty między ludzkie, oprószone empatią, życzliwością i nadzieją. Wszelkie tragedie i dramaty są mniej bolesne, kiedy mamy świadomość tego, że obok nas jest ktoś piękny duchowo, kto nie tyle nam współczuje, co postawi nas na nogi, nawet po najboleśniejszym upadku.
Autorka nawet z najczarniejszego charakteru potrafiła wydobyć coś dobrego. Tu nie ma negatywnych bohaterów, nie ma też bohaterów idealnych, tu są po prostu ludzie, którym ktoś kiedyś zaufał i pomógł zejść z krętej drogi na prostą, ktoś kto w każdej osobie widzi CZŁOWIEKA.
Polecam tę książkę dlatego, że połączenie intrygującej fabuły z wyrazistymi, nietuzinkowymi osobowościami i ciekawymi dialogami, to coś, co przyciąga nie tylko znanym nazwiskiem autora.
Ciekawym dodatkiem do treści są umieszczone na końcu książki przepisy świąteczne podane z taką drobiazgowością wykonania, że nawet osoba całkowicie pozbawiona zdolności kulinarnych poradzi sobie z wykonaniem.
Zdjęcie tej pięknej girlandy znalazłam na stronie: https://amled.pl/pl/c/GIRLANDY-swierkowe/394
MAGIA GRUDNIOWEJ NOCY – Gabriela Gargaś
Gabriela Gargaś to polska autorka książek obyczajowych, pisząca najczęściej o kobietach i dla kobiet. Z wykształcenia jest ekonomistką o specjalności bankowej, ale z zamiłowania jest bibliofilką. Jest też niepoprawną optymistką. Za życiowe motto obrała sobie słowa Phila Bosmansa „Sztuką życia jest umieć cieszyć się małym szczęściem”. Przygodę z pisaniem rozpoczęła tak naprawdę dla zabicia czasu, kiedy to przebywała na zwolnieniu lekarskim. Prywatnie mieszka w Szkocji wraz z mężem i dzieckiem. Prowadzi również firmę produkującą lalki, maskotki, wyroby z drewna, koronek oraz ręcznie robioną biżuterię z bursztynu. Uwielbia dobrą kawę i polską kuchnię – w szczególności pierogi. Jako pisarka zadebiutowała w roku 2011 powieścią „Jutra może nie być”.
Wydawnictwo Czwarta Strona rok 2018
stron 373
Magia grudniowej nocy to współczesna powieść obyczajowa z wątkiem świątecznym.
Złotkowo to mała miejscowość w Bieszczadach, w której mieszkają: Michalina z młodszym bratem Bartkiem, będąca właśnie w ciąży, która prowadzi pensjonat, babcia Zosia, w której podkochuje się od lat pan Wincenty, kobieta energiczna, prowadząca cukiernię; przyjaciółka Michaliny – Amelia z córkami i Marek, który chociaż uczuciem jest przy Amelii to ciałem przy chorej żonie Patrycji. Losy tych osób splatają się i w jakiś sposób łączą ze sobą. Każdy marzy o pięknych świętach, w domach pachnie cynamonowymi ciastami, śnieg otula domy i drzewa, czy coś może zakłócić nadejście pierwszej gwiazdki? Czy Marek będzie w stanie wybrać kobietę swojego życia, między Amelią a Patrycją?
Jest to moja druga książka tej autorki, sięgnęłam po nią po wielu zachętach moich koleżanek, które znają twórczość tej pisarki lepiej ode mnie. Ta powieść jest trzecią z tymi bohaterami, chociaż ja poznałam ich dopiero teraz. Myślę jednak, że wkrótce uda mi się nadrobić te dwie wcześniejsze lektury.
Jest to taka słodko-gorzka książka o miłości, tęsknotach, samotności, ale i o radościach życia. Autorka porusza w niej wiele tematów życiowych, takich codziennych i takich indywidualnych. Mamy więc, blaski i cienie przygotowujące kobietę do samotnego macierzyństwa, mamy dramat kobiety po walce z nowotworem, mamy kobietę z deformowaną twarzą, która po wypadku nie potrafi uwierzyć w siebie, ale mamy też piękne wspomnienia dwóch zakochanych w tym samym mężczyźnie kobiet, chociaż widziane różnymi oczami.
Ciepła opowieść o ludziach mieszkających w małej miejscowości i znających się „od zawsze” ma w sobie jakąś magię międzyludzkich kontaktów. Ludzie chętnie sobie pomagają w rozwiązywaniu problemów, chociaż często sami borykają się z własnymi problemami.
Ciekawym przerywnikiem w tej współczesnej opowieści jest historia starego dworu, wpleciona w życie jednej z bohaterek – Amelii, która po powrocie z zza granicy ciekawa jest losów mieszkańców tego starego dworku, który zamierza zakupić. Historia opowiadana przez starszą panią związaną kiedyś z tym miejscem, to historia o miłości z delikatną nutą erotyzmu i sporą dawką dramatu.
Muszę przyznać, że zachwyciły mnie w tej książce nie tylko malownicze opisy krajobrazu. Kiedyś, w czasach szkolnych opisy miejsc mnie nudziły, na przykład takimi opisami, Orzeszkowa w swoim „Nad Niemnem” potrafiła mnie znudzić bardzo. A teraz dopiero doceniam to piękno przedstawiane w literaturze. A jeśli dochodzi do tego obrazowy opis pogody, to jestem już wręcz zachwycona. Zamykając oczy widzę jak:
(…) Grudzień w Bieszczadach niczym malarz Picasso kreślił smugi na pobliskich wzgórzach i połoninach. Musnął je delikatnie śniegiem. Dopiero potem poleciały wielkie płatki, jakby nabrał na pędzel za dużo farby i robił nimi wielkie białe kropy. (…)
Autorka pokazuje nam, jak indywidualność może doprowadzić do tego, że człowiek staje się twardszy wewnątrz i małymi krokami osiąga dojrzałość emocjonalną związaną z akceptacją siebie takim jakim się jest. Nie ważne, jaki masz kolor skóry, czy jesteś biała czy masz karnację ciemną, nie ważne czy jesteś piękna, czy szpecą cię jakieś blizny, lub inne ułomności cielesne, najważniejsze abyś ty sama akceptowała siebie taką, jaką jesteś.
(…) Nikt nie jest lubiany przez wszystkich. Nie ma co się zastanawiać nad tym, dlaczego ktoś nas nie lubi. To strata czasu i energii. Nie potrzeba zaprzątać sobie głowy nieistotnymi informacjami. Mamy jednak to szczęście, że sami możemy wybierać sobie przyjaciół. A to czy inni nas lubią, to sprawa drugorzędna. (…) Piękno jest w każdym człowieku, głęboko w to wierzę. Że każdy z nas ma taką strunę, która ślicznie zagra, jeśli ją odpowiednio poruszymy. (…)
Przeczytanie tej książki przed świętami, z pewnością na wielu czytelników wpłynęło sentymentalnie. Często bowiem patrzymy na święta bardzo komercyjnie i materialnie, i lekceważymy prawdziwą ideę świąt. A to ona jest przecież najważniejsza, bez względu na to, jakiego ktoś jest wyznania, lub czy w ogóle jest jakiegoś wyznania.
(…) Wiesz Bartusiu, czasami trzeba wiedzieć, że nieraz w pogoni za prezentami tracimy z oczu cenniejsze rzeczy, diamenty codzienności, które dostajemy w darze. Ludzie kolekcjonują rzeczy materialne, tyle że na koniec okazuje się, że ich worek wypełniony jest kamieniami. Każdy z nas niesie ze sobą taki niewidzialny worek. (…)
Polecam tę książkę nie tylko przed świętami, chociaż ja właśnie z powodu zbliżających się świąt po nią sięgnęłam. Fabuła zawiera w sobie wiele wartości, o których nie powinniśmy zapominać. Czytając tę powieść na zmianę śmiałam się i wzruszałam, ot… samo życie.
Zdjęcie tej pięknej girlandy znalazłam na stronie: https://amled.pl/pl/c/GIRLANDY-swierkowe/394
