LITERATURA POLSKA
CHOINKA CAŁA W ŚNIEGU – Joanna Szarańska
Joanna Szarańska urodziła się w 1982 roku. Jest nie tylko pisarką, ale również copywriterką o stu specjalnościach, osobą pogodną i czarującą świat swoim uśmiechem. Zakochana w piłce nożnej, języku hiszpańskim i książkach. Miłośniczka powieści Stephena Kinga. Współpracuje z fundacją Miasto Słów i Klubem z Kawą nad Książką.
Choinka cała w śniegu to współczesna powieść obyczajowa z wątkiem świątecznym, będąca kontynuacją książek Cztery płatki śniegu i Anioł na śniegu.
stron 361
Mieszkańcy bloku przy ulicy Weissa przygotowują się do kolejnych świąt. Życie czterech przyjaciółek zmieniło się, w jednym domu ktoś przybył, z innego domu ktoś odszedł, ale przyjaźń Zuzy, Moniki, Anny i Marzeny została. W bloku prym wiedzie nadal pani Michalska, samozwańcza dozorczyni, która gotowa jest służyć pomocą zawsze i każdemu. Z racji tego, że jest osobą samotną, to właśnie jej najbardziej zależy na tym, aby zjednoczyć mieszkańców bloku, aby nie byli oni tylko bezimiennymi mieszkańcami mijającymi się na schodach z nieśmiałym „dzień dobry” na ustach, ale by połączyło ich coś więcej. W tej części mamy również panią detektyw, do której z prośbą o pomoc przychodzi dwoje nastolatków. Czy uda się pani Michalskiej znów zebrać mieszkańców bloku na wspólne kolędowanie? Kim są dzieci, w zaginięcie których pani detektyw zaangażowała cztery przyjaciółki? Czy przed blokiem stanie choinka będąca symbolem wspólnoty mieszkańców?
Po przeczytaniu wielu książek o tematyce świątecznej, momentami nie wiem co napisać o kolejnej. Po tę książkę sięgnęłam, ponieważ dwie wcześniejsze bardzo mi się podobały i po prostu ciekawa byłam dalszych losów ich bohaterów.
Fabuła tej lektury może nie należy do najłatwiejszych, autorka porusza w niej sporo bardzo poważnych tematów, ale robi to lekko, łatwo i przyjemnie, ze sporą dawką dobrego humoru.
Poruszony w książce wątek Krzysia, chłopca, którego babcia przebywa w domu spokojnej starości jest wzruszający. Autorka przedstawia tęsknotę młodego człowieka za staruszką i jest to piękne uczucie. Nie wiem, czy wiele dzieci, młodzieży, postrzega tak właśnie seniorów w swojej rodzinie. Tak za nimi tęskni czując tę cudowną więź.
Zresztą temat seniora poruszony jest w tej lekturze wielokrotnie, pomijając zaangażowanie w rodzinę mamy Kwiatek, która z jednej strony chce być potrzebna a z drugiej dość ostentacyjnie wtrąca się w życie młodych, to mamy jeszcze wątek dozorczyni, osoby samotnej, którą jednak wielu bardzo szanuje i chętnie przychodzi do niej po pomoc czy radę.
Piękna przyjaźń między bardzo młodymi ludźmi, kuzynostwem, Stellą i Krzysiem pokazuje, że pomoc drugiej osobie może być czynem tak wzniosłym i ważnym jednocześnie, że warto często zaryzykować wiele, aby spełnić czyjeś marzenia. A pomysłowość małej Stelli to już prawdziwy majstersztyk dziecięcej wyobraźni.
Ciekawe i dość osobliwe postacie występujące w książce są z jednej strony bardzo realistyczne a z drugiej nieco intrygujące jak na przykład mama Kwiatek, czy pan Jurczyk, były mąż Anny. Ale myślę, że bez względu, czy jest to bohater pozytywny czy negatywny, można polubić każdego.
Jak wspomniałam wcześniej, książka ta jest kontynuacją dwóch poprzednich, ale chociaż dobrze jest poznać wcześniej bohaterów, to śmiało można przeczytać ją jako osobną lekturę.
Polecam tę ciepłą, pełną życiowych mądrości i zabawnych sytuacji powieść świąteczną, najlepiej do przeczytania właśnie w okresie świątecznym. Myślę, że magia tego okresu udzieli się wielu. Książka zapewne skłoni też do refleksji nad tym co tak naprawdę jest w życiu ważne, i kto tak naprawdę jest w życiu ważny.
SIEDEM CUDÓW – Agata Przybyłek
Agata Przybyłek, to młoda autorka powieści kobiecych, studentka psychologii na Uniwersytecie Gdańskim, blogerka i recenzentka prowadząca bloga „Informator Czytelniczy”). Przygodę z literaturą zaczęła od opowiadań, z których kilka zostało nagrodzonych w różnych konkursach literackich i ukazało się drukiem, potem pisała wiersze, a następnie powieści. To właściwie tyle, ile udało mi się znaleźć w naszym wszechwiedzącym Internecie. Prywatnie młoda mężatka i bardzo sympatyczna osoba, którą miałam okazję poznać osobiście.
Siedem cudów to współczesna powieść obyczajowa z wątkiem świątecznym.
stron 381
Monika jest studentką, która przed świętami postanowiła dorobić sobie trochę w jednej z galerii handlowych na stanowisku z perfumami. Kiedy przypadkowo spotyka swojego byłego chłopaka, zbliżające się święta zaczynają być dla niej powracającym bolesnym wspomnieniem. Święta w domu Moniki dla reszty rodziny również nie są czasem radości, bowiem ojciec traci pracę, a brat Maciek nie potrafi zapamiętać daty urodzin swojej ukochanej, co staje się sytuacją, która może się dla niego skończyć źle. Ksawery, były chłopak Moniki spontanicznie zaprasza na święta do swojego domu koleżankę ze studiów, wychowankę Domu Dziecka, która w dodatku jest ciąży. Czy mimo pewnego rodzaju zawiłości i problemów, Monice, Maćkowi i Ksaweremu uda się spędzić radosne święta? Czy Monika pogodzi się z byłym chłopakiem, czy wręcz przeciwnie, pogodzi się z rozstaniem. Czy Maćkowi uda się wybrnąć z niefortunnej pomyłki?
Czytelniczki, które znają książki tej autorki wiedzą, że każda jej kolejna powieść warta jest przeczytania. Autorka ma bowiem dość specyficzny, nieco nostalgiczny styl, który powoduje, że jej książki czyta się jednym tchem i z prawdziwą przyjemnością.
Fabuła tej powieści zaczyna się 18 grudnia i od początku czuje się tę atmosferę nadchodzących świąt. Autorka wciąga w wir przedświątecznych zakupów, kusi zapachem pieczonych pierników i pozwala poczuć tę magię, która unosi się wokół.
(…) W powietrzu unosił się zapach korzennych przypraw, które dodała do ciasta, a z głośników radia płynęły spokojne takty dobrze znanej zimowej piosenki. Wszystko było idealne. No, może do pełni szczęścia brakowało jej tylko woni igliwia, która pojawiała się w domu wraz z wstawieniem do salonu choinki, oraz radosnych głosów dzieci… (…)
Książka, moim zdaniem jest trochę inna od wielu świątecznych powieści, w których czasami mamy tylu bohaterów, że nie rzadko gubią się oni w fabule. Tutaj mamy tych bohaterów kilkoro, a są oni ze sobą ściśle powiązani. Monika i jej brat Maciek, ich rodzice Marek i Jola, no i Ksawery – były chłopak Moniki, oraz jego koleżanka ze studiów – Ania. Przyznam szczerze, że z przyjemnością śledziłam każdy spędzony przez nich dzień.
Autorka w tajemniczy, pełen znaków zapytania sposób przedstawia uczucie łączące dwoje młodych ludzi – Monikę i Ksawerego. Od samego początku daje czytelnikowi do zrozumienia, że tych dwoje łączyła kiedyś wielka miłość, która być może nadal dominuje w ich znajomości, ale… Ale, wydarzyło się coś, co spowodowało, że ich związek się rozpadł. Krążąca wokół tego tajemnica intryguje i wzbudza ciekawość u czytającego, jak każda tajemnica.
Mamy tutaj również smutną, chociaż piękną miłość młodej samotnej matki do noszonego pod sercem dziecka, która moim zdaniem świadczy o dużej wrażliwości autorki. Przedstawiona w powieści dziewczyna, wychowanka domu dziecka, będąca w ciąży, oszukana i wykorzystana, jest przykładem tego, jak bardzo można pokochać nienarodzone jeszcze dziecko i pogodzić się z bolesnym rozstaniem z jego ojcem.
(…) Wolała więc radzić sobie sama, niż oczekiwać jego pomocy. Zresztą, co on mógłby jej zaoferować poza pieniędzmi? Na pewno nie miłość, wsparcie i opiekę. (…)
Autorka bardzo drobiazgowo opisuje wszystko, od ubioru swojego bohatera/bohaterki, po wykonywane przez nią/niego w danej chwili czynności, szczodrze zasypując czytelnika detalami.
A siedem cudów? Czy to jest tylko tytuł, nie mający nic wspólnego z fabułą? Chociaż tak właściwie mamy w tej powieści tak naprawdę sześcioro bohaterów, to cudów zdarzyło się…
(…) Ludzie, gdy myślą o cudach, zawsze spodziewają się fajerwerków. Spektakularnego wydarzenia na miarę znaków na niebie albo trzęsienia ziemi. Zapominają, że cuda wcale nie muszą takie być. Niekiedy jest nim na przykład choćby zmiana nastawienia do jakiejś osoby czy sytuacji… (…)
Polecam tę ciepłą, lekką, łatwą i przyjemną lekturę na długie zimowe wieczory. Nie mogę powiedzieć, że jest to lektura tylko dla pań, bo myślę, że niejeden pan wciągnie się w fabułę bowiem mamy tutaj i męskich bohaterów. Dla mnie dodatkowym atutem tej powieści jest bohater drugoplanowy, czyli piękny zimowy Gdańsk, którego nigdy nie mam za wiele.
Ciekawa fabuła w połączeniu z interesującymi i bardzo realistycznymi postaciami, to coś co lubię. Polecam.
SZCZĘŚCIE PRZY KOMINKU – Gabriela Gargaś
Gabriela Gargaś to polska autorka książek obyczajowych, pisząca najczęściej o kobietach i dla kobiet. Z wykształcenia jest ekonomistką o specjalności bankowej, ale z zamiłowania jest bibliofilką. Jest też niepoprawną optymistką. Za życiowe motto obrała sobie słowa Phila Bosmansa „Sztuką życia jest umieć cieszyć się małym szczęściem”. Przygodę z pisaniem rozpoczęła tak naprawdę dla zabicia czasu, kiedy to przebywała na zwolnieniu lekarskim. Prywatnie mieszka w Szkocji wraz z mężem i dzieckiem. Prowadzi również firmę produkującą lalki, maskotki, wyroby z drewna, koronek oraz ręcznie robioną biżuterię z bursztynu. Uwielbia dobrą kawę i polską kuchnię – w szczególności pierogi. Jako pisarka zadebiutowała w roku 2011 powieścią „Jutra może nie być”.
Szczęście przy kominku to współczesna powieść obyczajowa z wątkiem świątecznym.
stron 335
Jest takie miejsce, „Antykwariat z książką i kawą”, w którym królują książki, dobra herbata czy kawa i Bunia, czyli starsza pani, roztaczająca wokół siebie ciepło i pozytywne emocje. Bunia jest matką Michała, samotnie wychowującego nastoletnią córkę Dorotę. I kiedy pewnego razu Michał z Dorotą mają konflikt, i dziewczyna postanawia przeprowadzić się do babci, Bunia musi zrobić wszystko aby nie zrazić dodatkowo uczuć młodej kobietki. Jest jeszcze Iga, która również samotnie wychowuje córeczkę i bezgranicznie kocha swojego Dziadziusia, ale nie może się nim opiekować, ponieważ postępująca u starszego pana choroba Alzheimera jej to uniemożliwia. Czy nadchodzące święta będą czasem cudów, które pozwolą na pozbycie się codziennych problemów? Czy Iga znajdzie mężczyznę, który będzie chciał zaopiekować się nią i jej córeczką? I czy Dorota wróci do ojca, który mimo wielu wad córki kocha ją jak nikogo na świecie? A Krzysiek i Laura, młode małżeństwo z maleńkim dzieckiem, czy poradzą sobie w obliczu niezbyt malowniczego macierzyństwa?
Autorka pisze pięknie, wzrusza czytelnika zabierając go do świata ludzi, którzy są tacy jak tysiące innych, z radościami i problemami dnia codziennego. Jest wiele spraw niedokończonych i wielu ludzi, którzy lepiej lub gorzej radzą sobie ze swoimi problemami, ale najważniejsze jest w tym wszystkim to, że człowiek może liczyć w trudnej chwili na drugiego człowieka.
(…) Bunia była tak rozentuzjazmowana, że Kuba miał ochotę ją przytulić. Sam nie wiedział dlaczego. Może po prostu czasami na naszej drodze pojawiają się tacy ludzie: życzliwi, wrażliwi, pełni ciepła, których człowiek po prostu chce przytulić. (…)
Przyznam szczerze, że bardzo poruszył mnie w tej książce problem fałszywej dumy i samotności, dumy, która pozbawiona jest realnymi spotkaniami z rówieśnikami, a zastępowana fałszywymi z wirtualnymi przyjaciółmi, ludźmi będącymi jedynie followersami obserwującymi człowieka na portalach społecznościowych. Jak bardzo młodzież (i nie tylko) potrafi przenieść się z realnego świata do tego sztucznego, pełnego fałszu i nieprawdziwych uśmiechów. Ile jest taki młody człowiek w stanie zrobić, aby być akceptowanym w gronie swoich rówieśników. Jak bardzo czasami potrafi poniżyć się byleby tylko być zauważonym.
(…) Dorota w jednej chwili poczuła się głupio. Zapełniała swoją samotność siedzeniem na portalach. Dorastała, chciała być cool i podobać się chłopakom. Pragnęła być podziwiana, tak jak inne dziewczyny w jej wieku. (…)
Mamy w tej książce również cudowny, a zarazem bardzo wzruszający wątek dotyczący bezgranicznej miłości wnuczki do dziadka, miłości oplątanej mackami bólu i bezradności w obliczu postępującej choroby jaką jest Alzheimer. Jak często młodzi ludzie potrafią poświęcić swoje życie drugiej osobie, komuś komu zawdzięczają piękne wspomnienia z dzieciństwa, ale teraz uwięzionej we własnym ciele i niepełnosprawnym umyśle. Moim zdaniem niewielu jest takich ludzi jak Iga, dziewczyna borykająca się z samotnym macierzyństwem, a jednak znajdująca czas przepełniony miłością dla swojego Dziadziusia.
Na uwagę zasługuje również wątek młodego małżeństwa Laury i Krzyśka, młodych ludzi, którzy w obliczu macierzyństwa i związanych z nim trudów nie potrafią pogodzić opieki nad dzieckiem i życia z sobą. Przemęczona nocnym wstawaniem i zniewolona miłością do dziecka kobieta w pewnym momencie czuje, że nie radzi sobie z emocjami i uczuciami i zamiast spokojnie rozwiązać nawarstwiający się problem wspólnie z mężem, stara się być zbyt samodzielna.
(…) Oczywiście, że wszystko co myślimy, co czujemy, czego doświadczamy, ma znaczenie. Tylko czasami nie jesteśmy o tym w stanie powiedzieć, choćbyśmy bardzo chcieli. Nie ta chwila… Nie te emocje… Zbyt boli. (…)
Książka jest piękna, wzruszająca, ale dla mnie trochę mało świąteczna. Czegoś mi w niej brakowało. Nie czułam tej magii zbliżających się świąt, może przytłoczyły ją problemy bohaterów, a może po przeczytaniu którejś już z kolei książki świątecznej dopadł mnie jakiś przesyt.
Polecam tę lekturę, chociaż niekoniecznie jako opowieść świąteczną. Jak dla mnie jest to powieść obyczajowa z wątkiem świątecznym, ale troszkę mi tej atmosfery świąt w niej brakowało.
WIGILIJNA PRZYSTAŃ – Sylwia Trojanowska
Sylwia Trojanowska urodziła się w 1974 roku, razem z mężem i synem mieszka w Szczecinie. Jest niepoprawną optymistką, pasjonatką pozytywnego myślenia i cieszenia się każdą chwilą. Wielbicielka podróży dalekich i tych całkiem bliskich. Uwielbia góry, obcowanie z przyrodą, muzykę filmową i dobrą herbatę (w dużych ilościach!). Kiedy nie pisze, spełnia się jako trener biznesu i coach.
Wigilijna przystań to współczesna powieść obyczajowa z wątkiem świątecznym, której fabuła umiejscowiona została w malowniczej miejscowości nad polskim Bałtykiem.
stron 335
Niechorze to piękna miejscowość, która nie tylko latem przyciąga rzesze turystów. Mieszkają w niej zwykli i niezwykli ludzie, którzy jak wielu, żyją dniem codziennym. Mirosław i jego żona Sławka to rodzice dwóch córek, Iwony pracującej w jednym z hotelowych barów i Mai nastolatki marzącej o karierze dziennikarskiej. Marcin i Jagoda są rodzicami Klaudii, która jest nauczycielką w miejscowej szkole oraz Alicji również pracującej w szkole. Jest jeszcze Malwina sympatyczna starsza pani i Hilary pracujący jako latarnik, osoby, które młodość mają już dawno za sobą, ale… Życie mieszkańców tej malowniczej miejscowości niby nie różni się od innych, jednak jest coś, co ich wszystkich łączy i dzieli jednocześnie. Czy jest to miłość, czy zazdrość? Czy jest to nadmierna ambicja czy trudne do zdefiniowania uczucie samotności?
I chociaż jest to opowieść z wątkiem świątecznym, to autorka porusza w swojej książce wiele problemów dotyczących nie tylko małomiasteczkowych mieszkańców. Jednym z nich jest na przykład alkohol, który bezczelnie wkrada się w czyjeś życie i mimo wielu prób uwolnienia się od nałogu, często staje się wrogiem nie tylko osoby pijącej ale i kochających ją osób.
(…) Iwona słuchała ojca bardzo uważnie i po raz kolejny uzmysłowiła sobie, że nie chciał albo nie miał w sobie gotowości na nazywanie spraw po imieniu. Na mówienie o alkoholu -„alkohol”, a nie „cholerstwo”. Tak jakby się go bał, choć przecież wlewał go w siebie bez strachu. (…)
Mamy tutaj piękne oblicza miłości, ale nie takiej szczenięcej, niedojrzałej, tylko uczucia, które dopada dorosłe osoby. Miłość mimo poważnego wieku ukrywaną jak coś zakazanego, czasami z powodu konfliktu rodzin, a czasami z powodów całkiem niedorzecznych ale trudnych do wytłumaczenia. A przecież miłość to piękne uczucie, które powinno pokonać wszelkie przeszkody, powinno być spoiwem łączącym zwaśnione rodziny czy afektem, które pokona nawet dominujący strach.
Autorka zabiera nas również w świat bólu, upokorzeń i traumy spowodowanej toksycznym odbiorem każdego uczucia, które niszczy od zarodka i powoduje strach większy niż cokolwiek. Trauma dzieciństwa często ma wpływ na dorosłe życie, i człowiek zamiast walczyć ze złem, poddaje się mu, i ulega aby uciszyć ten strach spowodowany przemocą w rodzinie.
(…) Patrycja spoglądała na nią z ufnością. Nie wiedziała, jak powinna zareagować, bo nikt nigdy nie nauczył jej, jak ludzie okazują sobie wdzięczność. Toksyczny, pełen strachu dom, w którym rządziła apodyktyczna matka alkoholiczka, zamieniła na … toksyczny, pełen strachu dom, w którym rządził apodyktyczny mąż alkoholik. (…)
Fikcyjne postacie w fikcyjnym życiu, a jednak tyle w nim realności, że trudno uwierzyć w to, że te osoby to tylko wytwór wyobraźni autorki.
Wielu wierzy, że święta to czas cudów, bo przecież dla ludzi wychowanych w tradycji wiary katolickiej, to święta właśnie są tym czasem magicznym. Kto z nas nie reaguje emocjonalnie na kolędy? Kto z nas nie cieszy się na spotkania z najbliższymi? Kto z nas nie cieszy się z tego, że może kogoś obdarować chociaż skromnym upominkiem?
Autorka właśnie w taki magiczny, przepełniony dobrą energią sposób przedstawia, że najważniejsze i najpiękniejsze w życiu każdego człowieka jest wiara w dobro, wiara w drugiego człowieka, wiara w uczucia, które łączą.
Fabułę przeplatają piękne obrazy zimy, śnieg bielący się na ulicach i okrywający drzewa, który powinien nam zawsze kojarzyć się ze świętami. To również wpływa na magiczność tej powieści.
I chociaż musiałam sobie zrobić „mapkę” osób, czyli narysować dokładnie, kto jest z kim spokrewniony i tym podobne, bo początkowo trudno mi było połapać się w tych wszystkich bohaterach, to myślę, że wielu czytelników w pewnym momencie zacznie sobie zdawać sprawę z tego, że zna kogoś takiego jak na przykład Hilary, jak Maja, czy jak Mirosław. Bo to są zwyczajni ludzie, często mieszkający obok nas.
Myślę, że po przeczytaniu tej lektury powinniśmy się zastanowić nad tym czy moglibyśmy sprawić, aby ktoś z pozoru dla nas obcy, nie mógłby dzięki nam poczuć tej świątecznej magii, która z takich czy innych względów omija go w tym świątecznym okresie.
Autorka poruszyła w swojej historii wiele tematów, wciągnęła czytelników w wątki dotyczące wielu ludzi. Ale takie jest życie, czasami przepełnione tęsknotą, czasami malownicze i piękne, czasami brutalne i bolesne, a czasami po prostu szare, ukryte za zasłoną codzienności. I tylko od nas zależy jak je przeżyjemy. Czy odważymy się jawnie kochać, czy będziemy na tyle mądrzy aby nie karmić się zazdrością i złem i czy będziemy na tyle odważni, aby przeciwstawić się, kiedy coś lub ktoś nam to życie będzie chciał uprzykrzyć.
Polecam tę książkę nie tylko na czas przedświąteczny, chociaż w tym czasie jest ona najwłaściwszą lekturą, bo przecież…
(…) Święta to nie stół i ozdoby, a ludzie z ich uśmiechami i ciepłymi spojrzeniami. Ludzie są w święta najważniejsi. (…)
PEJZAŻ Z ANIOŁEM – Magdalena Kordel
Magdalena Kordel urodziła się w 1978 roku w Otwocku. Jest autorką, bestsellerowych powieści „Uroczysko”, „Sezon na cuda”, „Anioł do wynajęcia” oraz cyklu „Malownicze”. Podobno pisać zaczęła, by poradzić sobie z trudną przeszłością, ale szybko okazało się, że jej książki stały się balsamem dla duszy tysięcy czytelniczek i czytelników. Uwielbia podróżować, czytać i gotować. Razem z mężem i dwójką dzieci mieszka w Otwocku i kiedy tylko może, ucieka w Sudety, bo marzy się jej dom gdzieś wysoko w górach. Wie, jak ważne są marzenia, dlatego pomaga spełniać je innym.
Pejzaż z Aniołem to współczesna powieść obyczajowa z wątkiem świątecznym, której fabuła umiejscowiona została w pięknej górskiej miejscowości.
stron 358
Adrianna jest młodą kobietą, która grudzień, a zwłaszcza święta najchętniej wykreśliłaby ze swojego życiowego kalendarza. Kiedy jeszcze żył ojciec dziewczyny, święta były piękne, wesołe, pachnące choinką, lecz po jego śmierci zmieniły się w koszmar. Jej matka nie miała ani ochoty ani potrzeby spędzania świąt z córką. I chociaż wokół dziewczyny byli przyjaciele, którzy nie pozwalali jej spędzać tych dni w samotności, to Ada najchętniej zamknęłaby się gdzieś na odludziu, aby przeczekać ten świąteczny czas. W tym roku postanowiła wynająć pokój z widokiem na góry i pojechać do Malowniczego, miejscowości w której mieszka jej przyjaciółka. Dziewczyna pragnie tylko jednego, spokojnego przeczekania tego gorącego okresu, ale jej natura nie pozwala na to i dziewczyna nie do końca świadoma tego co robi, zaczyna angażować się w przygotowania świąteczne. Czy uda jej się ominąć święta? Czy spotkani w Malowniczym ludzie pozwolą jej na zamknięcie się w sobie i spokojne celebrowanie ciszy?
Muszę przyznać, że jest to moja pierwsza książka z tą miejscowością w tle, chociaż wiem, że jest ich kilka i każda równie urocza jak ta.
Krótkie rozdziały, które zwodniczo kusiły ciągiem dalszym, czyli jak to u mnie zwykle bywa: „jeszcze jeden rozdział i…” kończyło czytanie długo potem.
Piękna zimowa biel otula czytelnika od samego początku, a wzruszenie przeplatane nutką humoru trzyma jak imadło.
(…) Kochany Bogu, proszę cię o trzy rzeczy: żeby ktoś mnie pokochał i żebym tak bardzo się nie bała, gdy jestem sama w nocy, i żeby mamusia mnie przytuliła. Chociaż raz. I jeszcze, tak dodatkowo, gdyby się dało, żeby tatuś żył. Chociaż to podobno za trudne nawet dla ciebie. Twoja Ada. (…)
Fabuła książki wzrusza, zaskakuje, szokuje. Opisane w niej smutne relacje między matką a córką, są przykładem na to, że nie zawsze macierzyństwo jest darem. Dla niektórych kobiet ciąża i dziecko są nie tyle przekleństwem co wielką uciążliwością i nie potrafią zmusić się do tego macierzyństwa, , nie potrafią zmusić się do miłości. Często te relacje odbijają się potem na dorosłym dziecku, bo trauma z dzieciństwa zostaje, a strach przed brakiem miłości również odbija swoje piętno.
Przyjaźń i otwarcie na drugiego człowieka czasami są w stanie zdziałać cuda. Autorka pięknie to opisuje w swojej książce, gdzie z twardej skorupy samotności i żalu obciążającego życie, dzięki ludziom ciepłym, życzliwym potrafi wydobyć się ktoś, kto zaczyna widzieć wokół siebie nie tylko pustkę, ale przede wszystkim drugiego człowieka.
(…) Ktoś, kto ma tyle smutku w oczach, potrzebuje od czasu do czasu odrobiny magii. Najlepiej zwyczajnej, codziennej, płynącej od życzliwych i troskliwych ludzi. (…)
Mamy w tej książce również cudowny wątek dotyczący seniora w rodzinie, kiedy jednym on przeszkadza, a inni z miłością przyjmują każdy kolejny z nim dzień. Niestety, ale w wielu rodzinach tak jest, że starszy człowiek, z roku na rok bardziej niedołężny jest tylko przeszkodą, wielu nawet nie pomyśli o tym, że ten senior potrzebuje nie tyle towarzystwa bo jego czas jakby się zatrzymał i nie pędzi już tak jak to było kilkadziesiąt lat wstecz, ten człowiek potrzebuje miłości bo jest pełnoprawnym członkiem rodziny i powinien być kochany tak samo jak małe dziecko.
Jak wspomniałam wcześniej, wiem że o malowniczym jest już kilka książek i chociaż nie przeczytałam wcześniejszych i trochę musiałam się domyślać, to można tę lekurę czytać jako oddzielna pozycję.
To słodko-gorzka lektura o przyjaźni, o więzach rodzinnych i o miłości, którą można spotkać nawet tam, gdzie człowiek się tego nie spodziewa. Znając siebie, pewnie nie minie wiele czasu, kiedy sięgnę po inne książki autorki i wrócę do Malowniczego i jego cudownych mieszkańców.
Polecam tę powieść nie tylko na święta i myślę, że wielu czytelnikom przyniesie ona swoiste tchnienie nadziei i wiary w ludzi, bo przecież nie tylko przed świętami powinniśmy być otwarci na drugiego człowieka.
