Ida
Festiwal Literatury Kobiecej Pióro i Pazur 2014
Miniony weekend spędziłam w Siedlcach na Festiwalu Literatury Kobiecej Pióro i Pazur. To był mój drugi festiwal, który dla innych odbył się już po raz trzeci.
DZIEŃ PIERWSZY
Dla nas, czyli osób piszących, Festiwal zaczął się już w piątek, spotkaniami w bibliotekach. Zostałyśmy podzielone na trzy grupy. Część pisarek trafiła do więzienia, ale bynajmniej nie za żadne małe, czy większe „błędy życiowe”, tylko udała się na spotkanie z więźniami. Część do jednej biblioteki, a mnie razem z kilkoma innymi pisarkami przydzielono do drugiej – Biblioteki nr 2.
Następnie udałyśmy się na spotkanie z Marią Ulatowską i Jackiem Skowrońskim, na spotkanie „Pisać w duecie – czy to się czyta?”, aby dowiedzieć się jak to jest, kiedy jedną książkę, pisze dwoje ludzi. Książka, o której słuchaliśmy to „Autorka”. Usłyszeliśmy fragmenty książki i dowiedzieliśmy się jak przebiegała współpraca przy pisaniu. Część moich koleżanek już przeczytało tę książkę, ja niestety jeszcze nie miałam możliwości.
Jacek Skowroński i Maria Ulatowska
Maria Ulatowska czyta fragment „Autorki”
Po tym spotkaniu jurorki, pisarki i czytelniczki wzięły udział w podsumowaniu festiwalu przed galą. Wypowiadały się głownie jurorki, które przedstawiły swój punk widzenia, co do przekazanych przez wydawnictwa książek na festiwal, a było ich naprawdę sporo. Nie wiem, jak udało się tym wszystkim osobom przeczytać tyle książek, ale super, że w ogóle im się to udało.
Następnie dla zintegrowania grupy odbył się literacki ping-pong, gdzie pisarki odpowiadały na pytania zadawane przez Jacka Skowrońskiego. Muszę przyznać, że poczucie humoru dopisało, i wszyscy świetnie się bawiliśmy. Niektóre pytania wymagały dłuższego zastanowienia się nad odpowiedzią, ale na to nie było czasu. Oczywiście zintegrowanie w pełni tego słowa znaczenia nastąpiło dopiero w restauracji hotelu „Janusz”, gdzie większość nas nocowała.
Od lewej: Magdalena Zimniak, Ewa Formella (ja), Agnieszka Lingas-Łoniewska, Ewa Bauer
DZIEŃ DRUGI
Kolejny dzień festiwalu rozpoczęty został od „Szachrajskiego pokera”, czyli gry miejskiej, w której niestety nie uczestniczyłam, więc zbyt wiele o niej nie mogę napisać.
Dla mnie, jak i dla większości uczestniczek i uczestników, ten dzień (festiwalowy) rozpoczął się spotkaniem w kawiarni „Caffee for You” od dyskusji z autorami popularnych blogów literackich „Bloger to ma życie, czyli standardy blogosfery – czy są?”. Zaproszonymi do tej dyskusji gośćmi byli między innymi, autorzy takich blogów jak: „Notatki coolturalne”, „Zacofany w lekturze”, „Książkowo”, „Czytadełko”. Spotkanie to poprowadził redaktor naczelny portalu „Granice.pl” – Sławomir Krępa.
Po tym spotkaniu zmieniliśmy miejsce, aby posłuchać nietypowego wywiadu z pisarkami, które otrzymały nagrody Kobiet Wielkiego Kalibru, czyli Gają Grzegorzewską, Martą Guzowską i Joanną Jodełką. Rozmowę prowadziła nasza niezastąpiona Mariola Zaczyńska.
Od lewej: Gaja Grzegorzewska, Mariola Zaczyńska, Joanna Jodełka, Marta Guzowska
I wreszcie nadeszła pora bicia rekordu we wspólnym czytaniu ulubionych książek. Każda osoba, która chciała brać udział w tym przedsięwzięciu, została zarejestrowana i otrzymała certyfikat. Liczba czytających i wiek osób, które zgłosiły się do bicia tego rekordu nie jest mi znana, ale czytali od przedszkolaka do emeryta.
Po tym nastąpiło podpisywanie plakatu przez pisarki, i każda z nas miała swoje „5 minut dla fotoreporterów”. Czułam się jak prawdziwa celebrytka, kiedy robiono mi fotki na „ściance”.
ja z Ewą Bauer
Kiedy już każda z nas się podpisała i pięknie pouśmiechała do fotografów, udaliśmy się ponownie do kawiarni „Caffe for You”, aby posłuchać, co ma do powiedzenia Jakub Winiarski autor bloga/strony „Literatura jest sexy” na temat: Magicznej formuły bestsellera, czyli o grzechach i grzeszkach piszących. Spotkanie bardzo pomocne, szczególnie dla młodych (czytaj początkujących) pisarek. Dowiedziałam się między innymi, co to jest literatura środka, i teraz się zastanawiam ile w moich książkach jej jest, a na ile moja pisanina to literatura jarmarczna (jak kiedyś określiła takie książki Magdalena Zimniak na swoim blogu). No i… zrozumiałam, że moje bohaterki to w większości rozmemłane kobietki, które zamiast „iść po bandzie” tylko snują się w tych moich powieściach. Postanowiłam sobie, że moja kolejna główna bohaterka musi być bardziej przebojowa. Ba, tylko czy mi się to uda?
Anna Fryczkowska i Jakub Winiarski
Po południu w dość swoisty sposób trafiłam do studia radiowego RDC i uczestniczyłam (jako autorka bloga „Książki Idy”) w audycji poprowadzonej przez Teresę Drozdę, w której udział wzięła również autorka bloga „Notatki Coolturalne”(przedstawicielka blogerek i czytelniczek polonijnych), oraz pisarka Manula Kalicka reprezentująca Agencję Literacką „Manuskrypt”, a także Anna Derengowska z Wydawnictwa „Pruszyński i s-ka”. Audycji można posłuchać TUTAJ
Studio Radia RDC
fot. Teresa Drozda
Po audycji miałam wybór, albo udać się na spotkanie z Małgorzatą Gutowską- Adamczyk w cukierni (bynajmniej nie Pod Amorem), albo na dyskusję z udziałem przedstawicieli mediów, wydawców, pisarzy i pisarek oraz krytyków literackich na temat „Polska literatura popularna i literatura środka”. Wybrałam to pierwsze, chociaż z relacji koleżanek wiem, że na tym drugim spotkaniu również było bardzo ciekawie. O tym jednak dokładniej .napisze innym razem
Małgorzata Gutowska-Adamczyk (w środku)
I nastąpiło wreszcie to, na co wszyscy czekaliśmy – czyli GALA wręczenia nagród Pióra i Pazura. W tym roku poprowadzili ją Mariola Zaczyńska i Waldemar Obłoza, a w przerwie między jednym przyznaniem a drugim, mieliśmy okazję posłuchać pięknej piosenki wykonanej przez Karolinę KARO Sawicką, której tekst do tej piosenki napisała mama-pisarka.
Mariola Zaczyńska i Waldemar Obłoza
fot. Teresa Drozda
Karolina KARO Sawicka
Muszę dodać jeszcze, że zanim rozpoczęła się ta część GALI, chyba najważniejsza, mieliśmy okazję zobaczyć film, który rozbawił mnie do łez. Nie można go sobie odpuścić wspominając tegoroczny FLK w Siedlcach.
Nagrody tegorocznego FLK otrzymały:
Główna nagroda w kategorii Pióro: Grażyna Jeromin-Galuszka za książkę „Magnolia”.
Główna nagroda w kategorii Pazur: Danuta Noszczynska za książkę: „Wszystkie życia Heleny P.”
Nagroda Czytelniczek w kategorii Pióro: Magdalena Zimniak za książkę : „Jezioro cierni”.
Nagroda Czytelniczek w kategorii Pazur dla Olgii Rudnickiej za książkę „Drugi przekręt Natalii”.
Nagroda blogerek polonijnych dla Wiesławy Maciejak za „A życie się toczy…”
Nagroda magazynu „Piękno i pasje” dla Grażyny Jeromin-Galuszki za książkę: „Magnolia”.
Nagroda fundacji Age of Reading za książkę przedstawiająca problem wykluczenia dla Lucyny Olejniczak „Opiekunka”.
Jurorki i Laureatki trzeciej edycji Festiwalu Literatury Kobiecej Pióro i Pazur
fot. M. Galiczek
Po Gali oczywiście był bankiet, na którym miałam okazję poznać pisarki, których do tej pory nie znałam, a także inne blogerki.
Wróciłam do domu pełna pozytywnych wrażeń i chociaż bardzo zmęczona, to BARDZO zadowolona. Uśmiechnięte twarze takich osób jak Mariola Zaczyńska, Agnieszka Lingas-Łoniewska, Hanna Cygler, czy Olga Rudnicka, oraz ciekawe rozmowy z Jolantą Kwiatkowską czy innymi osobami, z pewnością pozostaną w mojej pamięci na długo. Tych momentów, które jak w kalejdoskopie przesuwają się, w mojej pamięci jest oczywiście dużo więcej, ale żeby je wszystkie wymienić musiałabym napisać mini książkę.
Zrobię wszystko, aby w przyszłym roku też pojechać, bo to jest impreza na wielka skalę, a główna organizatorka, czyli pisarka Mariola Zaczyńska jest po prostu osobą niezastąpioną. Myślę, że w Siedlcach nie jest ważne, czy napisałaś jedną książkę, czy dwadzieścia, bestseller, czy mało ciekawą powieść, wszystkie jesteśmy RÓWNE. Za to właśnie chciałam podziękować wszystkim uczestniczkom i uczestnikom tej imprezy, a szczególnie Mariolce Zaczyńskiej za stworzenie tak miłej i ciepłej atmosfery.
Mariola Zaczyńska
DZIĘKUJĘ ZA WSPANIAŁY WEEKEND W SIEDLCACH
OSTATNIĄ KARTĄ JEST ŚMIERĆ – Anna Klejzerowicz
Zdjęcie z prywatnego albumu autorki bloga.
Z twórczością Anny Klejzerowicz spotkałam się już dwukrotnie, pierwszy raz czytając Czarownicę, a kolejny raz w Sądzie ostatecznym i muszę przyznać, że za każdym razem odniosłam inne wrażenie, tak jakby te dwie książki pisały dwie różne osoby. Nie będę zatem przedstawiała tej pisarki, ponieważ kto ma ochotę to zerknie do wcześniej opisanych książek.
Wydawnictwo Oficynka rok 2014
stron 165
Ostatnią kartą jest śmierć to kolejna pozycja, którą miałam okazję poznać. Jest to niewielkich rozmiarów książeczka – kryminał, który pochłonęłam w dwa wieczory.
Weronika, samotna młoda kobieta postanowiła zrobić sobie wyjątkowy prezent na trzydzieste urodziny i wybrać się do wróżki. Dochodząc do wniosku, że spadło na nią pasmo nieszczęść takich jak to, że porzucił ją chłopak, a w pracy dostała wymówienie, to jeszcze w dodatku poczuła, że niestety straciła również młodość. Wróżka Semiramida okazała się dość ekscentryczną osobą i jakby Weronice było mało, przepowiedziała jej niebezpieczeństwo.
Kilka miesięcy po wizycie u wróżki, młoda kobieta dowiaduje się, że wróżka zginęła śmiercią tragiczną, wypadając z okna własnego mieszkania, co policja uznała za samobójstwo. Weronika jednak podejrzewa, że Semiramidzie ktoś pomógł rozstać się z tym światem i postanawia przeprowadzić własne śledztwo. Utwierdza ją w tym mąż ofiary również przekonany o tym, że jego żona nie zginęła z własnej woli i postanawia wynająć byłą dziennikarkę, aby pomogła mu rozwiązać tę zagadkę śmierci. W trakcie działań śledczych młoda pani detektyw-amator w dość dramatycznych okolicznościach, poznaje mężczyznę, który był również klientem Semiramidy i oboje próbują znaleźć mordercę wróżki.
I to by było tyle, nie napisze więcej bo jak na moje wpisy, to już dość sporo napisałam udostępniając większą część treści, a nie piszę przecież streszczeń tylko opinie-recenzje.
Książkę, tak jak wspomniałam wcześniej, pochłonęłam w dwa wieczory, i to nie dlatego, że była cienka, ale dlatego, że tak bardzo mnie wciągnęła jej treść. Mimo iż to kryminał, chwilami bardzo humorystycznie napisana, co dodatkowo powodowało, że nie mogłam oderwać się od stron. Autorka zaskoczyła mnie tą lekturą i pewnie jeszcze nie raz mnie zaskoczy i gdyby ktoś mnie teraz zapytał: jak pisze Anna Klejzerowicz?, to nie potrafiłabym określić jej twórczości jednoznacznie.
Jak na powieść sensacyjną, to muszę przyznać, że bardzo lekko się ją czytało. Autorka pisze bardzo obrazowo, i słowa czytane, w umyśle osoby z dużą wyobraźnią szybko przeistaczają się w obrazy i po odłożeniu książki zastanawiałam się czy czytałam, czy oglądałam film. Wiem, to są z pewnością jakieś zaburzenia, ale co tam.
Dzięki tej powieści, poznałam niektóre tajniki tarota, co oprócz tajemniczości i uczucia lekkiej grozy bardzo pozytywnie wpłynęło na fabułę książki, bo co jak nie przepowiednie, podnosi człowiekowi ciśnienie krwi, kiedy czyta się o zbrodni na wróżce.
Bardzo podoba mi się okładka książki, która wyraźnie odzwierciedla treść, ponieważ główna bohaterka przemieszczała się właśnie na skuterze. Pamiętam, jak pierwszy raz zobaczyłam tę książkę w tej oprawie, pomyślałam, że to musi być lektura dla mnie.
Myślę, że mogę z czystym sumieniem polecić tę książkę nie tylko fanom sensacji i kryminałów, ale także zwolennikom powieści obyczajowych i… nawet romansów. To jest lektura z tych, które określam lekka, łatwa i przyjemna, szkoda tylko, że taka krótka. Nie przepadam wprawdzie za grubymi książkami, ale ta, skończyła się dla mnie za wcześnie. Cieszę się jednak, że na mojej półce leżą jeszcze dwie książki tej autorki, a z pewnością nie są to ostatnie, jakie mam zamiar przeczytać.
Dziękuję bardzo wydawnictwu Oficynka, za umożliwienie mi przeczytania tej lektury.
Inne książki Anny Klejzerowicz, które również gorąco polecam.
DO WIDZENIA PROFESORZE – Ewa Gudrymowicz-Schiller
Książka przywędrowała do mnie dzięki akcji na FB – OBIEG ZAMKNIĘTY (grupa – Czytamy Polskich Autorów), gdzie czytelnicy przekazują sobie książki, dzieląc się własnymi spostrzeżeniami. Każdemu, kto ma konto na Facebooku polecam tę akcję 🙂
O Ewie Gudrymowicz –Schiller wspomniałam jakiś czas temu, gdy opisywałam swoje wrażenia po przeczytaniu innej książki tej autorki Boczna uliczka.
Wydawnictwo Papierowy Motyl rok 2010
stron 330
Do widzenia profesorze to współczesna powieść obyczajowa, a właściwe to romans z wątkiem obyczajowym w tle i nutką dramatu.
Kaja jest około 40-telną Polką, od kilkunastu lat mieszkającą w Kanadzie. W czasie rozmowy telefonicznej ze swoją kuzynką, która niebawem ma odwiedzić ją, dowiaduje się o śmierci ich byłego dyrektora liceum do którego obie uczęszczały. Wiadomość odbija się bolesnym echem we wspomnieniach Kai, ponieważ ów mężczyzna od lat gościł w jej sercu i był kimś w rodzaju „kochanka na odległość”. Każdy pobyt kobiety w Warszawie w większości czasu był przeznaczony dla byłego profesora. Ich romans był burzliwy, ale niestety bez przyszłości, ponieważ profesor Szczedroń był żonaty. Kiedy kuzynka Marta przyjeżdża do Kanady, Kaja postanawia zrzucić z siebie ciężar wieloletniej miłości i opowiada jej o swoim ukrywanym przed ludźmi uczuciu, o którym wiedziała tylko jedna z najbliższych przyjaciółek. Wracają piękne wspomnienia, ale i te bolesne. W trakcie wspomnień Kaja przenosi kuzynkę w świat, który budował się zarówno w życiu na obczyźnie, jak i w sercu głównej bohaterki. Świat emigracji i świat uczuć.
Książka napisana jest dwutorowo. Wspomnienia z przeszłości są przeplatane wątkami teraźniejszości, zgrabnie łącząc się w całość. Jest ciekawym połączeniem lat dawnego PRL i współczesnej Kanady, gdzie główna bohaterka spędziła życie. W bardzo interesujący sposób autorka, która prawdopodobnie przeżyła taki wyjazd z Polski, spisała drogę osoby, która zdecydowała się opuścić kraj, z takich lub innych względów. Tułaczkę po zagranicznych urzędach i często miesiące oczekiwać na uzyskanie azylu.
Samą fabułą książka mnie nie przyciągnęła, chociaż wątki w niej poruszane, a zwłaszcza jeden, ten główny, dotyczący romansu profesora z byłą uczennicą był dosyć intrygujący. Niestety, ale nie zdołałam poczuć sympatii do głównej bohaterki, nie wiem dlaczego, ale momentami jej zachowania irytowały mnie. Może dlatego, że Kaja została pokazana w świetle niezbyt korzystnym jak na kobietę. Jej niegasnąca miłość do profesora, (nie twierdzę, że była zła) ale momentami była ukazana dość denerwująco. Nie lubię tego typu kobiet, które tak właściwie to nie wiedzą, czego chcą. Zmysłowo przedstawione doznania miłosne dodały jednak lekkiej pikanterii, pięknej i naturalnej jednocześnie.
Ogólnie fabuła książki kojarzyła mi się z telenowelą wenezuelską lub brazylijską. Kilkakrotnie miałam przyjemność zobaczyć znikomą część odcinków, i może dlatego tak właśnie odebrałam tę książkę. Może źle zrozumiałam przesłanie, jakie autorka chciała przekazać, ale no cóż… tak to odbieram.
Wiem, że dla osób uwielbiających romanse, ta lekturami byłaby czymś bardzo wyjątkowym, ja niestety za takim książkami nie przepadam, chociaż przyznam, że tę przeczytałam bez chęci odłożenia jej i nie wracania do niej. Niestety, ale zdarzają się takie książki i po przeczytaniu ich mam bardzo mieszane uczucia.
Książka napisana prostym, ale ładnym językiem, co sprawiało mi lekki dyskomfort w czytaniu, to zbyt często powtarzane imię głównej bohaterki i to, że powieść momentami była napisana tak jakby treść odnosiła się do zupełnie inaczej napisanej, ale tej samej książki.
Ale okładką się zachwyciłam, niby prosta, ale taka zmysłowa i dająca dużo do myślenia, bo nie wiadomo czy kryje się za nią romans, czy dramat.
Wprawdzie książką się nie zawiodłam i cieszę się, że ją przeczytałam aczkolwiek, że za taką literaturą nie przepadam to już inna bajka.
Polecam jednak tę lekturą wszystkim, którzy lubią zatopić się w opowiadaniach o miłości, oraz tym, którzy preferują powieści obyczajowe. Nie jest to lektura lekka, łatwa i przyjemna, ponieważ autorka poruszyła w niej kilka bardzo istotnych wątków, chociażby wątek emigracyjny, który w dzisiejszym czasie wygląda zupełnie inaczej, ale może ona być miłym dodatkiem na kilka wieczorów.
Kiedy skończyłam czytać, przypomniała mi się piosenka zespołu FILIPINKI, i tak sobie pomyślałam, że trochę pasuje do tej książki.
DOM ZBRODNI – Agata Christie
Spędziłam już ósmy weekend z Agatą Christie, która w tej powieści zabrała mnie do rezydencji rodziny Leonidesów.
Nie było tu ani Herkulesa Poirot’a ani panny Jane Marple, ale za to inni w interesujący sposób zawładnęli moim weekendowym czasem.
Wydawnictwo HACHETTE rok 2001
książka napisana w roku 1949
stron 213
Autorka o tej właśnie książce napisała:
„Dom zbrodni” to jedna z moich ulubionych książek. (…)czuję, że słusznie uważam go za jedną z moich najlepszych książek. Nie wiem jak wpadłam na pomysł rodziny Leonidesów – pewnego dnia postaci po prostu się narodziły”.
Całkowicie się zgadzam z tym. Do tej pory udało mi się przeczytać 8 książek tej autorki i właśnie TA wydaje mi się najlepsza z tych ośmiu.
W rezydencji bardzo bogatej rodziny umiera senior rodu, z pochodzenia Grek, starszy pan Leonides. Policja w bardzo szybki sposób dochodzi do tegi, że mimo sędziwego wieku, nie zmarł on śmiercią naturalną. Został otruty i dużym prawdopodobieństwem jest to, że zrobiła to któraś z osób mieszkających z nim pod jednym dachem. Najbardziej zmartwiona tym faktem jest Sophia – najstarsza wnuczka, która jako jedyna miała bardzo poważny motyw. Na szczęście dla niej, zakochany w niej Charles – syn zastępcy komisarza prowadzącego śledztwo, postanawia zrobić wszystko, aby wyjaśnić okoliczności śmierci starego Leonidesa. Wśród mieszkańców domu jest również kilkuletnia druga wnuczka zmarłego, osóbka dość ekscentryczna, która postanawia zabawić się w detektywa i rozpowiada wszystkim, że wie, kto i dlaczego zabił jej dziadka. Prognozuje nawet kolejne morderstwo. Kiedy okazuje się, że jest ona potencjalną ofiarą, sprawy policji zaczynają iść innym torem. Oczywiście jak to bywa w powieściach kryminalnych, zakończenie jest zawsze tak zaskakujące, że… Jak się zakończy śledztwo i kto okaże się winnym śmierci Arystydesa Leonidesa, przeczyta każdy, kto sięgnie po tę powieść. Ze swojej strony mogę dodać tylko, że warto.
Książka napisana jest w formie opowieści, której narratorem jest Charles syn zastępcy komisarza Skotland Yardu, którego ojciec wprowadził w tajniki śledztwa sugerując, aby zbliżył się do rodziny Leonidesów i oczami osoby przebywającej wewnątrz domu i wewnątrz rodziny wyciągnął jakieś wnioski, które mogłyby pomóc w śledztwie.
Muszę przyznać, że tym razem tłumaczka wykazała się wyjątkowym profesjonalizmem i tak jak w innych powieściach tej autorki, zarówno w treści jak i w dialogach nie wyczuwało się tej naiwności. Nie wiem, czy jest to dzięki tłumaczeniu, czy po prostu autorka już „wyrobiła się” w tym swoim pisaniu, bo wiadomo im więcej się pisze tym bywa lepiej.
Ta powieść wyjątkowo mnie wciągnęła. Od pierwszej do ostatniej strony śledziłam poczynania młodego Charles’a i policji. Nie mam w zwyczaju zaglądać na koniec książki, aby szybciej dowiedzieć się kto zabił, chociaż wiem, że sporo osób tak robi. Wolę pomalutku doczytać do końca. W tym przypadku to nie było „pomalutku” bo czytałam z takim zaangażowaniem, że zapomniałam o reszcie świata i w ciągu kilku godzin książkę dosłownie pochłonęłam. Fakt, że powieści Agaty Christie to są niewielkich rozmiarów książeczki, ale może właśnie dlatego czyta się je jednym tchem.
Polecam tę powieść wyjątkowo gorąco, wszystkim fanom tej autorki i miłośnikom kryminału, ale i nie tylko. W „Domu zbrodni” czytelnik znajdzie zarówno wątek miłosny, wątek kryminalny [co jest sprawą oczywistą], ale i również wątek psychologiczny, czyli dla każdego coś miłego.
Spotkanie autorskie z Małgorzatą Wardą (2)
W czwartek 11 września byłam na kolejnym spotkaniu autorskim, a że lubię takie spotkania, to wie każdy, kto zagląda na mojego bloga.
Tym razem ponownie spotkałam się z Małgorzatą Wardą. Napisałam „ponownie” ponieważ miałam już przyjemność uczestniczenia w spotkaniach tej autorki, a że jest ona dla mnie osobowością dość interesującą, to dlaczego mam sobie odmawiać przyjemności bycia na spotkaniach z nią.
Było to spotkanie promujące najnowszą książkę autorki „Miasto z lodu”, której premiera właśnie odbywała się tego dnia.
Spotkanie prowadziła pani Iwona Demska, dziennikarka Radia Plus. Nie będzie niczym niezwykłym jeżeli napiszę, że poprowadziła je bardzo profesjonalnie, ale to przecież jest naturalne. Bardzo ciekawie zadawane pytania, dotyczące w większości powstawania wątków i fabuły książki, zachęciły z pewnością do zakupu tej lektury, wszystkich uczestników spotkania.
Przyznam szczerze, że czytając opis książki miałam trochę inne wyobrażenie dopasowania tytułu do treści, bardziej wyobrażałam sobie tytułowy lód jako zimową otoczkę bohaterów powieści, ale z tego co powiedziała nam autorka, ten „lód” ma również inne znaczenie, ale tego nie zdradzę, bo gdyby ktoś chciał przeczytać książkę, to mogłoby się okazać, że zbyt wiele zdradziłam.
Małgorzata Warda to osobo bardzo ciepła i bardzo otwarta na czytelników, być może jej nazwisko nie jest jeszcze tak znane jak powinno być, bo sama autorka jest dość skromną osobą i nie lubi „nagłaśniać” się wszędzie, tak jak robi to niejedna jej koleżanka po piórze, ale mając w dorobku 10 napisanych książek może się chyba uznać za pisarkę przez duże P. Jej książki są dość kontrowersyjne, ponieważ porusza w nich tematy, często uważane za tematy tabu, i z pewnością nie ja jedna zastanawiam się nad tym skąd w tej cichej, skromnej osobie tyle pokładów cierpienia, które przedstawia swoim czytelnikom.
W zeszłym roku na Festiwalu Literackim Kobiet Pióra i Pazura jej książka „Dziewczynka, która widziała zbyt wiele” została nominowana do Nagrody Czytelniczek, a także nominowana do Nagrody Głównej Pióro, oraz została nagrodzona przez Fundację Age of Reading za poruszenie w swej powieści problem wykluczenia.
Wracając jednak do książki, którą autorka promowała na spotkaniu w gdańskim Empiku, to znalazłam filmik promujący książkę przez portal Kobiety to czytają i jedną z moich ulubionych aktorek młodego pokolenia Magdę Kumorek.
Cieszę się, że miałam okazję uczestniczyć w tym spotkaniu, i oczywiście chciałabym takich spotkań więcej. Książki sobie nie kupiłam, bo [jak twierdzi moja rodzina nie ma już w domu miejsca na kolejne książki – to oczywiście żart] zbliżają się moje urodziny i mam nadzieję, że moja rodzina sprawdzi się, jeśli chodzi o prezent dla mnie…
Tradycyjnie, po spotkaniu autorka podpisywała książki swoim czytelniczkom, mnie udało się namówić na to spotkanie moją przyjaciółkę i cieszę się, że kupiła książkę, bo wiem, że warto mieć w swojej biblioteczce książki takich autorek jak Małgorzata Warda, a moja przyjaciółka chyba nie żałowała decyzji, że poszła ze mną na to spotkanie.
