Recenzje książek

Monthly Archives: lipiec 2015

THEODORE BOONE MŁODY PRAWNIK – John Grisham

John Grisham to autor, którego tak właściwie nie trzeba przedstawiać, ponieważ dość duże grono czytelników zna jego twórczość, chociaż nie wszyscy czytują literaturę kryminalno-prawniczą, z której słynie. Urodził się w 1955 roku w Jonesboro w stanie Arkansas. W roku 1977 otrzymał dyplom licencjacki na Uniwersytecie Stanowym Missisipi, a w 1981 roku ukończył studia prawnicze. Jako pisarz zadebiutował w roku 1988 pierwszym sądowym thrillerem „Czas zabijania”, nad którym pracował trzy lata. Jego druga powieść „Firma” w roku 1991 znalazła się na siódmym miejscu na liście bestsellerów. Tego samego roku zrezygnował z urzędu i od tego momentu pracował tylko jako pisarz. Do tej pory sprzedał ponad 60 milionów egzemplarzy swoich książek i jest jednym z trzech autorów, którzy sprzedali 2 miliony egzemplarzy pierwszego wydania.

  Theodore Boone John Grisham

Wydawnictwo AMBER rok 2010

stron 240

Theodore Boone młody prawnik to klasyczny thriller prawniczy skierowany głównie do młodych czytelników, chociaż i ja nieźle się przy niej bawiłam.

Tytułowy Theodore to trzynastoletni chłopiec wychowywany w rodzinie prawniczej, który w przyszłości ma zamiar pójść w ślady rodziców. W budynku sądu zna go każdy. Na wokandzie sądowej rozpoczyna się właśnie proces mężczyzny oskarżonego o zamordowanie własnej żony. Zarówno oskarżyciel jak i obrońca nie mają mocnych dowodów na udowodnienie swoich racji, ale każdy z nich stara się za wszelką cenę przekonać Ławę Przysięgłych. Pewnego dnia do Theodore przychodzi jego kolega i oznajmia, że zna kogoś kto widział mordercę kobiety, ale nie chce się ujawnić ponieważ jest nielegalnym imigrantem. Chłopiec próbuje wziąć sprawy w swoje ręce jednocześnie nie narażając potencjalnego świadka. Czy mu się uda przekonać sędziego o winie oskarżonego i czy uda mu się nakłonić tego ważnego świadka do ujawnienia się, tego oczywiście nie zdradzę.

Książka jest dość cienka i czyta się ją wyjątkowo szybko. Autor ma taki styl pisania, że potrafi zatrzymać czytelnika. W tej powieści nie ma zbyt wielu zawiłych wątków prawnych jakie można znaleźć w innych książkach Grishama, tych typowo dla dorosłych. Ta lektura jest napisana bardzo czytelnym jak dla laika prawniczego stylem co bardzo ułatwia czytanie. Bohaterowie tej powieści, i tu mam na myśli zarówno chłopca jak jego rodziców, wuja czy nawet głównego sędziego ukazani są w bardzo pozytywnym świetle, i wzbudzają nie tyle zaufanie co dają się po prostu polubić.

Treść książki podzielona jest na krótkie rozdziały z dużą ilością ciekawie skonstruowanych dialogów, i może dlatego czyta się ją wyjątkowo szybko. Ktoś, kto zna książki tego autora wie, czego może się spodziewać po jego powieści. Zbrodnia doskonała, anonimowy świadek, który nie może wyjść z ukrycia, i… doskonały prawnik to cechy powieści.  I tym razem udało się autorowi stworzyć ciekawego bohatera i wyjątkowo ekscytującą intrygę. Ale nie tylko to jest atutem powieści, jak dla mnie wyjątkowe jest również przedstawienie prawa od strony wewnętrznej wymiaru sprawiedliwości, obraz sądu i systemu w nim obowiązującego ukazany został w wyjątkowo przystępny sposób.

Mnie wystarczyło spojrzeć na okładkę, a już wiedziałam, że muszę tę książkę przeczytać, okładka niby taka zwyczajna, niepozorna a jednak rzucająca się w oczy.

Właściwie nie musiałabym już dodawać, że polecam tę książkę zwłaszcza miłośnikom dobrego kryminału. Książka wprawdzie skierowana jest do młodzieży, ale ja (która wiek młodzieńczy mam już dawno za sobą) przeczytałam ją jednym tchem.

GŁOWA ANIOŁA – Hanna Cygler

Hannę Cygler „gościłam” już na swoim bloku kilkakrotnie. Nie będę się zatem powtarzała, ale chętnych, którzy zechcieliby się czegoś dowiedzieć o tej pisarce zapraszam do moich wcześniejszych wpisów Kolor bursztynu, W cudzym domu, czy Spotkanie autorskie.

Hanna Cygler  Głowa anioła Hanna Cygler

Wydawnictwo REBIS rok 2014

stron 290

Głowa anioła to trzecia z kolei książka tej autorki, którą miałam okazję przeczytać, nie licząc audiobooka Tryb warunkowy. To współczesna powieść obyczajowa, a właściwie romans z mocnym wątkiem kryminalnym.

Julia Sarnowska przyjeżdża do Polski ze Stanów Zjednoczonych na prośbę przyjaciela, aby zająć się renowacją zabytkowego pałacyku, znajdującego się w jej rodzinnej miejscowości. Jej pobyt za granicą spowodował, że wracając w rodzinne strony odnajduje wiele zmian zarówno w okolicy, jak i wśród swoich przyjaciół z lat szkolnych. W K. wdaje się w romans z jednym z pracowników – Aleksem, zatrudnionym przy pracach remontowych pałacyku, ale nie jest pewna czy ten związek się utrzyma. Wracają wspomnienia, w których wciąż obecny jest Michał, jej były kochanek a obecnie mąż jednej z przyjaciółek. Tymczasem w okolicy dzieją się dziwne rzeczy, ktoś coś knuje i to na wysoką skalę, ktoś próbuje zniechęcić Julię do pracy w pałacyku, dochodzi nawet do dość drastycznej sceny. Czy związek Julii i Aleksa się utrzyma, czy Julia dowie się, kto próbuje ją zniszczyć i kto jest tak właściwie jej wrogiem a kto przyjacielem? Kto stoi za kradzieżą samochodów i innymi przestępstwami, które mają miejsca w K.? Tego oczywiście nie zdradzę. Mam nadzieję, że zachęcę potencjalnego czytelnika, aby sam sprawdził sięgając po tę lekturę.

Początek książki był dla mnie trochę monotonny. Irytowała mnie postać głównej bohaterki i przyznam szczerze, że do samego końca nie potrafiłam obdarzyć jej sympatią. Młoda wdowa, niezależna finansowo kobieta wdaje się w romans z robotnikiem… takie to trochę wydało mi się zbyt infantylne, wręcz naiwne. Jednak z każdym kolejnym rozdziałem, zwłaszcza, gdy pojawiły się sygnały sensacyjne a fabuła książki zaczęła zmieniać się ze spokojnej małomiasteczkowej w coraz bardziej ciekawą, wręcz kryminalną, lektura zaczęła mnie wciągać. Romans przeplatał się z intrygą, sensacja z tajemniczością, i zaskakujące zwroty akcji powodowały, że nie mogłam się od tej lektury oderwać.

Autorka ma bardzo specyficzny styl pisania swoich książek, stwierdzam to przynajmniej po tych, które dotąd przeczytałam. Nie zadowala się jednym gatunkiem powieści tylko wplata w fabułę różne. I tak w jednej powieści znajdziemy zarówno romans, jak i sensację. Sporą dawkę tajemnicy i sporą dawkę humoru. Pisze tak, aby każdy czytelnik znalazł coś dla siebie.

Treść książki podzielona jest na krótkie rozdziały, co w moim przypadku powoduje, że jak tylko skończę czytać jeden rozdział to zaglądam ile stron ma kolejny i… oczywiście jest tak, że mimo iż już dawno powinnam lekturę odłożyć, bo na przykład wypadałoby iść spać, to jest: „OK jeszcze jeden rozdział i…

Muszę też przyznać, że okładka książki jest bardzo zachęcająca i po prostu śliczna. Kiedy pierwszy raz wzięłam do ręki tę powieść, a drobne wytłoczenia liści zaczęły skrzyć się w świetle księgarni, to już wiedziałam, że chcę mieć tę książkę bo… znając autorkę wiem, że nie zawiodę się jeśli chodzi o treść, a drugie, że będzie ładnie prezentować się na półce. Wiem, trochę to snobistyczne, ale co ja na to poradzę, że lubię jak książki ozdabiają moje pokoje. Książka jest bardzo ładnie wydana i do tego ciekawa, czegóż może chcieć więcej taka bibliomanka jak ja.

Polecam tę powieść zarówno miłośnikom romantycznych historii, jak i miłośnikom sensacji.

Mam nadzieję, że inne książki tej autorki, które opisałam na swoim blogu również znajdą swoich czytelników. U mnie w kolejce „do przeczytania” cierpliwie czeka jeszcze książka „Grecka mozaika”.

Kolor bursztynu  w cudzym domu 

 

TEŚCIOWĄ ODDAM OD ZARAZ – Małgorzata J. Kursa

Małgorzata Kursa urodziła się w 1959 roku, pochodzi z Rzeszowszczyzny i od dzieciństwa mieszka w Kraśniku. Kocha to miasteczko, bo zna tu każdy kąt i czuje się u siebie. Ludzka głupota wywołuje u niej stany agresji, co przejawia się pisywaniem artykułów do osiedlowej gazetki, bądź warkotliwym mamrotaniem pod nosem. Uwielbia gotować i chyba pisać również, ponieważ na swoim koncie ma już kilka książek.

                       Małgorzata J. Kursa      Teściową oddam od zaraz

Wydawnictwo Prozami Sp z o.o. rok 2011

stron 210

Teściową oddam od zaraz to komedia kryminalna, której fabuła dzieje się w małym miasteczku.

Anna Maria jest z zawodu dermatologiem, przyjaźni się z Izabelą, która jest dla niej kimś na dobre i złe. Mąż Izy jest stolarzem-konserwatorem starych mebli, i kiedy któregoś dnia odkupuje od pewnej starszej pani zabytkowy stolik nie zdaje sobie sprawy z tego ile ten stolik, z ukrytą w nim zawartością jest tak naprawdę wart. Wkrótce Ama (zdrobniale nazywana przez wszystkich) prosi przyjaciółkę, aby pojechała z nią do starej ciotki. Kiedy kobiety przybywają na miejsce okazuje się, że starsza pani nie żyje a z jej mieszkania coś zniknęło, czego w pierwszej chwili kobieta nie potrafi sprecyzować. Dochodzenie w sprawie śmierci staruszki prowadzi razem z policją przystojny pan prokurator, który okazuje się przyjacielem Pawła – stolarza-konserwatora i dobrym znajomym rodziców Amy, również związanych zawodowo z branżą wymiaru sprawiedliwości.

To by było na tyle jeśli chodzi o samą fabułę, nie zdradzę więcej, bo uważam, że tę książkę trzeba koniecznie przeczytać, a dzieje się w tej powieści tyle, że gdybym się rozpisała to…

Wartka akcja prowadzonego śledztwa i następujące po sobie wydarzenia związane z życiem prywatnym zarówno Amy jak i Izabeli to magnes przyciągający czytelnika do siebie tak mocno, że od kartek książki nie można się oderwać. Ta niewielka książeczka naładowała mnie tak pozytywną energią, jak mało która. Po przeczytaniu ostatniej strony byłam zawiedziona, że już się skończyła ta opowieść. Na szczęście mam koleżankę, która posiada jeszcze kilka książek tej autorki i obawiam się, że w najbliższym czasie będę ją częściej niż zwykle odwiedzała.

Barwnie przedstawione postaci, nawet te negatywne, to wielki atut tej powieści. Zabawne zwroty i powiedzonka wypowiadane przez bohaterów, prawie cały czas wywołują na twarzy uśmiech. Przy tej książce nie można się nudzić, a czytanie jej jest taką przyjemnością, że kiedy w progach mojego domu stanęli goście, to miałam ochotę im powiedzieć, żeby sobie poszli, bo ja MUSZĘ dokończyć książkę.

Myślę, że po tym co napisałam, nie jest koniecznością tej lektury nikomu polecać, bo wystarczy spojrzeć na okładkę książki a wiadomo już, że za nią nie czeka na czytelnika żadna mroczna opowieść tylko pełna humoru treść.

Jest to pierwsza książka tej autorki, którą przeczytałam, ale już wiem, że wszystkie inne będę musiała również przeczytać, a autorkę już mogę z czystym sumieniem zakwalifikować do moich ulubionych pisarek.

Dziękuję wydawnictwu PROZAMI za możliwość przeczytania tej książki, którą otrzymałam w pakiecie książek dzięki hojności sponsorów na spotkaniu w Sopocie „A może nad morze z książką 3”  

 

Wydawnictwo Prozami

UWAGA! TO NIE JEST KSIĄŻKA DLA WIECZNIE NIEZADOWOLONYCH PONURAKÓW 🙂



Sopot, książki i MY… już po raz TRZECI, czyli spotkanie blogerów, autorów i innych miłośników książek

Dla kogoś, kto nie był nigdy na TAKIM spotkaniu, może się wydać dziwne, kiedy słyszy z moich ust CZEKAŁAM NA TEN DZIEŃ CAŁY ROK. Myślę, jednak, że dla uczestników spotkania A MOŻE NAD MORZE, to nie jest nic dziwnego. To jest jak… Gwiazdka w lipcu, to jest jak wymarzony urlop, to jest jak cudowne spełnienie marzeń.

Wiadomo o czym dziś napiszę, o naszym spotkaniu w Sopocie, które już po raz trzeci zostało zorganizowane przez dwie wspaniałe dziewczyny Beatę i Bookfę, którym w tym roku pomogły DofiAleksandra i… myślę, że jeszcze wielu innych cichych pomocników. (Janinka, Dukaga)

       Organizatorki Spotkania w Sopocie

Zacznę od początku.

W tym roku spotkaliśmy się wprawdzie w tym samym cudownym miejscu jakim jest Zatoka Sztuki w Sopocie, ale… miałyśmy do swojej dyspozycji nie salę główną, gdzie kręciło się wielu turystów i bywalców restauracji, ale Salę Morską na piętrze, z pięknym widokiem na plażę, z „osobistym” balkonem, z którego mogliśmy podziwiać otoczenie, no i… czego nie da się ukryć byliśmy tylko we własnym gronie, czyli: blogerki, komentatorki blogów oraz  pisarze i pisarki, czyli ludzie kochający książki.

Zatoka Sztuki

W zeszłym roku, myślałam, że nasze organizatorki przeszły same siebie, ale to co czekało na nas w tym roku, przeszło najśmielsze oczekiwania wielu z nas.

Sala przygotowana jak na wesele. Napoje, które zostały ufundowane przez Zatokę Sztuki, pyszne babeczki ufundowane przez Literacki Sopot i… patery z owocami ufundowane przez anonimowego sponsora. Zatem samo wejście na salę już robiło ogromne wrażenie.

sala

babeczki

owoce

napoje

Kiedy zerknęło się na podłogę to dech zaparły przygotowanie siatki z książkami ufundowanymi przez wydawnictwa, które w tym roku były tak hojne, że szok (pozytywny oczywiście).

książki

Po części powitalnej i obdarowalnej (he, he, wiem że nie ma takiego słowa) nasze kochane organizatorki zaangażowały nas w quiz. Podzieleni na kilka grup mieliśmy odgadnąć jak największą ilość autorów i tytułów książek, które dostaliśmy na kartce tak sprytnie zakamuflowane, że tylko ktoś kto miał taką czy inną książkę w dłoniach mógł wiedzieć o czym mowa. Oczywiście mimo spięcia i skupienia było przy tym również sporo śmiechu, a to świadczy o tym, że się dobrze bawiliśmy.

quiz

quiz

quiz

Później były kolejne konkursy i tu, muszę się pochwalić wylosowałam książkę na którą przyznam się szczerze polowałam od chwili ukazania się jej na rynku, mianowicie „Szepty dzieciństwa”. I… przy okazji naszego spotkania miałam możliwość poznać autorkę książki, bardzo sympatyczną Annę Sakowicz.

Spotkanie w Sopocie

obok mnie na kanapie Anna Sakowicz i Agnieszka Szczepańska

Oczywiście pisaliśmy dalszy ciąg naszej książki, która swój początek miała w roku 2013, może kiedyś ktoś się zabierze do tego i ją wyda (he he he).

książka

Przy okazji tego spotkania mogłam sobie również podyskutować z obecną z nami Joanną Marat na temat aktualnie czytającej książki, jej książki… „Jedenaście tysięcy dziewic”, to jest niesamowite, kiedy człowiek ma okazję porozmawiać z autorem książki na temat tego, co mu się w tej powieści podoba, a co drażni.

pisarki

Joanna Marat i Anna Klejzerowicz

Atmosfera spotkania była tak spontaniczna, i mogę szczerze chyba napisać, że wręcz przyjacielska, że nawet jak rozmawiałam z kimś, kogo dopiero poznałam czułam się jakbym znała go od lat. Nie skłamię, jeżeli przyznam, że wielce byłam ucieszona faktem spotkania osób, które poznałam na wcześniejszych spotkaniach a także pisarzy/pisarki, których poznałam dzięki spotkaniom autorskim.

Usytuowanie Sali Morskiej z przylegającym doń balkonem miało wielki plus tego, że nie siedzieliśmy tylko w środku. Ponieważ pogoda nam wyjątkowo sprzyjała, część dyskusji i rozmów odbywała się właśnie na balkonie.

Spotkanie w Sopocie

Chyba Piotr Sender przemawia

Spotkanie w Sopocie

Grzecznie słuchamy jak w szkole

Spotkanie w Sopocie

Alek Rogoziński i Dukaga

Spotkanie w Sopocie

Małgorzata Warda między blogerkami

Spotkanie w Sopocie

Alek Rogoziński i Małgorzata Warda oczywiście w dyskusji o książkach

Oczywiście była również wymiana książek, każdy kto nie czuł wielkiej miłości do jakiejś posiadanej przez siebie książki mógł ją wymienić na inną, przyniesioną przez drugą osobę.

wymiana książkek

W tym roku postanowiliśmy odejść od egoistycznej wizji spotkania miłośników książek i dzięki pomysłowi naszych organizatorek podzieliliśmy się książkami z Hospicjum Dziecięcym w Gdyni BURSZTYNOWA PRZYSTAŃ. Gdybyście zobaczyli miny osób, które przyjechały po książki, to wiedzielibyście jak cudownym pomysłem było zebranie tych książek, przez nas blogerów/blogerki i przez nas pisarzy/pisarki. Piszę NAS, ponieważ ja uczestniczę w tych sopockich spotkaniach w podwójnej roli i jako blogerka książkowa i jako pisarka i… jestem z tego dumna.

hospicjum

hospicjum

Podsumowując ten wpis chciałabym bardzo serdecznie podziękować przede wszystkim naszym WSPANIAŁYM ORGANIZATORKOM, za pomysł, kreatywność i zaangażowanie.

Organizatorki Spotkania w Sopocie

od lewej BOOKFA, JANINKA, DOFI, BEATA, ALEKSANDRA

Wielkie dzięki składam również WSZYSTKIM WYDAWNICTWOM, które zechciały wesprzeć tę naszą tak cudowną imprezę, dzięki NIM nasze spotkanie było tak bogate w to co MY-CZYTELNICY kochamy najbardziej, czyli KSIĄŻKI.

WYDAWNICTWA

Dziękuję wszystkim wspaniałym ludziom kochającym książki od tej strony czytelniczej, za niespotykaną atmosferę jaką wnieśli do tego, abyśmy wszyscy się dobrze bawili.

Spotkanie w Sopocie

Joanna Marat przysłuchuje się o czym rozmawiają blogerki

Spotkanie w Sopocie

Aleksandra (z ALEKSANDRA CZYTA) dyskutuje z Zuz i Zerrem (z RECENZJUM)

Spotkanie w Sopocie

Martyna i Paulina (z SISTERS 92) rozmawiają oczywiście o książkach

Spotkanie w Sopocie

Uwaga!!! Zerr (z RECENZJUM) dokumentuje spotkanie na filmie – nie przeszkadzać 🙂

No i oczywiście podziękować wszystkim ludziom kochającym pisać dla nas czytelników te książki: Karolowi Kłosowi za pasję fotografowania, Ani Klejzerowicz, Basi Piórkowskiej, Piotrowi Sendlerowi i Alkowi Rogozińskiemu za zarażanie uśmiechem i dobrym humorem, Małgosi Wardzie za krótkie ale cudowne rozmowy, oraz Ani Sakowicz, Joasi Marat i Agnieszce Szczepańskiej, że miałam okazję je poznać i miło dzięki nim spędzić czas.

pisarki

Barbara Piórkowska

i przedstawiciele KzK (KSIAŻKA ZAMIAST KWIATKA) Anna Klejzerowicz i Piotr Sender

pisarki

Karol Kłos, Anna Klejzerowicz i Piotr Sender

Dziękuję również Beacie Kobierowskiej, Karolowi Kłosowi i Ani Klejzerowicz za udostępnienie zdjęć, z których kilka „podkradłam”, ale mam nadzieję, że mnie za to nie znienawidzą. Byłam tak zaaferowana spotkaniem, że mój aparat częściej leżał na stole niż był w użyciu.

Jeżeli kogoś pominęłam, to bardzo przepraszam, ale dla mnie to spotkanie było za krótkie i mimo najszczerszych chęci… nie zdążyłam porozmawiać z każdym.

ŁO MATKO, teraz trzeba będzie czekać kolejny rok na to, żeby spotkać się znów. Jeżeli ktoś mi powie, że nie wiadomo czy spotkamy się w przyszłym roku, to…

 Spotkanie w Sopocie

Tu byliśmy i mam nadzieję, że będziemy w przyszłym roku… też

 



KWITNĄCY KRZEW TAMARYSZKU – Maria Majer-Pietraszak

Wanda Majerówna, a obecnie Wanda Majer-Pietraszak urodziła się  roku 1932 w Łodzi. Jest aktorką teatrów warszawskich, grała między innymi w Młodej Warszawie (1956-58), Domu Wojska Polskiego (1958), czy Ateneum (1983-92). W 1963 roku otrzymała wyróżnienie za rolę Saszy w „Iwanowie” na Ogólnopolskim Festiwalu Sztuk Rosyjskich i Radzieckich w Katowicach. W 1988 roku otrzymała odznakę „Zasłużony Działacz Kultury”. Od wielu lat związana jest węzłem małżeńskim z aktorem Leonardem Pietraszakiem.

Aktorstwo widocznie pomalutku zmienia się w inną pasję i pani Wanda postanowiła sprawdzić się w roli pisarki. Pisać wszak każdy może, więc dlaczego nie…

      Wanda Majer-Pietraszak  Kwitnący krzew tamaryszku

Wydawnictwo Muza SA rok 2015

stron 558

Kwitnący krzak tamaryszku to współczesna powieść obyczajowa, w której wątki humorystyczne przeplatają się z wątkami dramatycznymi, a fabuła dość intensywnie rozgrywa się w sielskiej miejscowości pod Warszawą.

Bohaterkami powieści są cztery przyjaciółki, ale głównym wątkiem tej lektury jest życie jednej z nich – Marii, od dziecka zdrobniale nazywanej Myszką.

Po dość niespodziewanym rozstaniu z mężem, z którym Myszka żyła na pozór szczęśliwie przez długie, spokojne lata, całkowicie rezygnując ze swoich pasji i marzeń, (na rzecz spokoju ducha Piotra) przeprowadza się do odziedziczonego po cioci i wujku domku we wsi Garbatka. Wieś działa na nią jednocześnie uspokajająco i pobudzająco do nowego życia. W jej nowym życiu uczestniczą zarówno przyjaciele jak i nowo poznani ludzie. W dość niespotykanych okolicznościach Maria poznaje Amerykanina polskiego pochodzenie, którego łączą z Polską jedynie groby rodziców. Czy znajomość ta rozwinie się w głębsze uczucie? Czy Myszka zazna szczęścia w swoim nowym/starym domu? Jak wiele pomogą jej w tym przyjaciółki, z którymi związana jest od szkolnych lat? I co wydarzy się w życiu tej niemłodej już przecież kobiety, czy zazna radości macierzyństwa? Tego nie zdradzę, ale przyznam, że dzieje się w tej powieści wiele, może nawet zbyt wiele. Radość przeplata się z dramatyzmem, strach z nadzieją a życie pozornie tylko spokojne jest, jak w wielu miastach i wsiach, chociaż…

Książkę przeczytałam dość szybko, co świadczy o tym, że fabuła powieści bardzo mnie wciągnęła. Nie powiem, żebym przepadała za takimi sielskimi klimatami, ale ciekawość jednak wzięła górę. Autorka z pewnością może pochwalić się bardzo dużą wyobraźnią, myślę, że pomogła jej w tym aktorska przeszłość i wena pisarska. Główna bohaterka tej lektury również trochę jakby gra swoją życiową rolę, bo w potocznym życiu, nie układa się wszystko tak równo i prosto.

Bardzo ciekawie przedstawione osobowości czterech przyjaciółek, gdzie każda z nich prezentuje całkowitą odmienność od pozostałych, jest chyba dużym atutem powieści. Poznajemy cztery kobiety i cztery różne charaktery, a jednak łączy ich jedno – szczera przyjaźń, która nie pozwala na samotność i pozostanie sam na sam z własnymi problemami.

Autorka w cudowny sposób pokazała, że odnaleźć się można w każdej społeczności, że jak człowiek czegoś bardzo chce… to zrealizuje swoje marzenia. Z pewnością można tę powieść zaliczyć do ciepłych, lekkich lektur na leniwe spędzenie czasu. Myślę, że gdyby ktoś skusił się na nakręcenie filmu na podstawie tej książki, albo nawet serialu, to miałaby on sporą oglądalność, zwłaszcza wśród gospodyń domowych w średnim wieku. Takie „Rozlewisko”, „Sosnówki”, „Blondynki” czy „Ranczo Wilkowyje” mają przecież sporą grupę fanów i fanek a do takiej grupy mogę tę książkę zakwalifikować.

Chociaż czytało mi się bardzo szybko i tu chyba dużą rolę odegrała spora ilość dialogów, które jak wiadomo czyta się szybciej niż na przykład opisy przyrody, to nie ukrywam, że kilka rzeczy powodowało u mnie pewien dyskomfort czytelniczy.

Z pewnością jest to styl, jakim treść jest przekazana. Bardziej przypomina to scenariusz filmowy niż powieść, co przypuszczam wyniosła autorka z obcowania z wieloma tego typu dokumentami. Niestety trochę rażące (przynajmniej dla mnie) było przeskakiwanie z czasu teraźniejszego do czasu przeszłego. Coś dzieje się tu i teraz, a za chwilę coś działo się, i to nie działo się w dalekiej przeszłości, ale dosłownie przed chwilą.

Brakowało mi w tej powieści podziału na rozdziały, wątki następujące po sobie często przeskakujące o kilka lat, jakby zlewały się ze sobą oddzielone jedynie jednym dodatkowym enterem.

Uderzyło mnie również, i to dotyczy samej fabuły, że w tej niby spokojnej, sielskiej powieści co chwilę ktoś umierał. Tych śmierci w tak cieplej atmosferze odnajdywania swojego szczęścia w nowym życiu było z pewnością za dużo. Wiem, że śmierć jest naturalną koleją życia ale po co jej aż tyle, w zbyt krótkim czasie i w takiej optymistycznej powieści?

Przyznać jednak muszę i tu składam ukłon w stronę autorki, że poruszenie wielu problemów dotyczących ludzi zarówno w miastach jak na wsiach jest sporym wyzwaniem. Pisanie z taką łatwością o homoseksualizmie, alkoholizmie, biedzie i zaściankowości, czy okrucieństwie wobec zwierząt, przyjmując przy tym tak lekki styl, to wielka sztuka. Nie ma chyba tematu, który nie byłby poruszony w tej książce, chociaż… czasami jest to zrobione dość chaotycznie.

Piękna, zmysłowa okładka zachęca do sięgnięcia po książkę, jednak jeżeli ktoś się spodziewa ciepłej sielanki to może trochę być zawiedziony. Jest to wprawdzie ciepła powieść obyczajowa, ale tylko z pozoru opisująca leniwie toczące się życie pewnej kobiety w średnim wieku.

Tytułowy krzak tamaryszku jest metaforą odnoszącą się do ludzi, do przyjaźni i odpowiedzialności za innych. 

(…) Tytuł tej książki wziął się z ogrodu, w którym przed laty wyrósł krzew tamaryszku. Wyrósł piękny o mocnych czterech gałęziach. Teraz, jesienią i zimą krzew dzielnie przyjmuje na siebie lodowate zawieruchy i ciężkie śniegi, lekko uginając gałęzie i wspierając jedne o drugie. (…)

Tak jak bohaterki tej powieści.

I chociaż tak jak napisałam wcześniej, nie przepadam za tego typu powieściami, tę przeczytałam bardzo szybko. Polecam ją zawłaszcza osobom, które lubią spokojne powieści obyczajowe. Jeżeli ktoś zaczytuje się w książkach Małgorzaty Kalicińskiej, Katarzyny Grocholi, czy Marii Ulatowskiej to ta powieść jest właśnie dla niego. Niby nic się takiego nie dzieje, a dzieje się bardzo wiele.

Dziękuję Wydawnictwu Literackiemu Muza S.A. za możliwość przeczytania tej książki i zapraszam innych do sięgnięcia po nią chociażby dla czystego relaksu i oderwania się od własnej rzeczywistości.

logo Muza SA  

Napisz do mnie
lipiec 2015
P W Ś C P S N
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
2728293031  
Książki które przeczytałam
Recenzje moich książek
  • Leśniczówka
  • Pamiątka z Paryża
  • Jutra nie będzie
  • Lawenda
  • Płacz wilka
  • Carpe Diem
  • Listy do Duszki
  • Muzyka dla Ilse
  • Dziewczyny z Ogrodu Rozkoszy
  • Kołysanka dla Łani
  • Złoty konik dla Palmiry
  • Dziewczynka z ciasteczkami
  • Obiecuje Ci szczęście
  • Kamienica pełna marzeń
Znajdziesz mnie również na
lubimyczytać.pl granice.pl booklikes.com nakanapie.pl sztukater.pl instagram.com/formelita_ewfor/ facebook.com/KsiazkiIdy/