kryminał
AFERA KRYMINALNA 2018 – Dzień pierwszy
Już od kilku lat staram się uczestniczyć w jednym z największych festiwali kryminału na Pomorzu, jakim jest AFERA KRYMINALNA. W tym roku udało mi się być tylko w ciągu dwóch dni, ale przyznam szczerze, że te dwa dni dały mi mnóstwo radości, ponieważ miałam okazję spotkać się z wieloma moimi ulubionymi autorami kryminałów.
Pierwszego dnia, czyli w czwartek 04 października, uczestniczyłam w spotkaniach z pisarzami w mojej ulubionej bibliotece, mieszczącej się w centrum Gdańska, przy ulicy Mariackiej.
Pierwsze spotkanie tego dnia było z AGNIESZKĄ PRUSKĄ i dotyczyło „5 LAT Z BARNABĄ USZKIEREM”. Przeczytałam wszystkie książki tej autorki, oprócz najnowszej, ale i na tę przyjdzie czas.
Spotkanie bardzo profesjonalnie poprowadziła jedna z gdańskich blogerek książkowych, autorka bloga Przeczytanki – Dorota Lińska – Złoch. Kierownik filii pan Zbigniew Walczak każde spotkanie rozpoczyna dzwonkiem, dziękując za przybycie i przedstawiając swoich gości, wcześniej częstując przybyłych do biblioteki czytelników kawą lub herbatą. Czujemy się jak w domu.
Kto zna nadkomisarza Barnabę Uszkiera, ten z pewnością polubił go tak jak ja. Agnieszka Pruska, przedstawiła nam go bardziej szczegółowo informując tych, którzy go jeszcze nie poznali, że ma on 36 lat, około 185 cm wzrostu, wysportowany, ciemnooki i ciemnowłosy. No cóż wyobraźnia jednak należy do czytelników i każdy może sobie tę postać wyobrazić tak jak chce. Autorka opowiedziała o tym jak kreowała postać tego policjanta, poruszyła temat aikido obecny w powieściach. Nie skupiła się jednak tylko na samym nadkomisarzu, opowiedziała bowiem również o kreowaniu postaci współpracujących z Uszkierem, szczególnie tych kobiecych funkcjonujących w środowisku męskim.
Poruszyła również temat postaci pobocznych, ich zaplanowanie w fabule, jaką odgrywają rolę i czy robi przed napisaniem powieści plan postaci uwzględniając ich wygląd, powiedzonka czy charaktery.
Ciekawym tematem rozmowy były inspiracje dotyczące fabuły i tego jak rozwija się zagadka kryminalna. Dowiedzieliśmy się, że każda zagadka kryminalna jest przez autorkę wymyślona, nie opiera się na faktach ani na wydarzeniach z życia.
Autorka mówiła również o miejscach akcji i miejscach dokonanych zbrodni.
Zdradziła, że jej piąta książka z Barnabą Uszkierem będzie miała tytuł „Święty”.
Wspomniała również o swoich dwóch książkach, w których bohaterkami są dwie nauczycielki na wakacjach. Są to komedie kryminalne, zupełnie inaczej zbudowane niż seria z Uszkierem, włącznie z narracją, która również jest inna. Kto czytał chociaż jedną z tych powieści wie, że autorka pozwoliła sobie na więcej swobody w fabule i w bohaterach oraz metodach śledczych, bo zagadkę kryminalną rozwiązują nie policjanci, a osoby prywatne, czyli wspomniane wcześniej nauczycielki – Alicja i Julia.
Posłuchaliśmy również trochę o najnowszej książce, której fabuła została umiejscowiona we Fromborku, oraz o opowiadaniach napisanych dla dzieci w książce „Przytulajki”, książce, która została napisana jako akcja charytatywna dla chorej dziewczynki
W czasie spotkania z Agnieszką Pruską byli przedstawiciele telewizji TVP3, nawet jeden z panów redaktorów zadał autorce pytanie: „czy jest recepta na dobry kryminał”, na które autorka odpowiedziała tak wyczerpująco, że pewnie był nieco skonsternowany.
Drugie spotkanie tego dnia było z KRZYSZTOFEM BOCHUSEM, i dotyczyło promocji jego książki „Szkarłatna głębia”, którą miałam okazję przeczytać .
Krzysztof Bochus jest autorem trzech części kryminałów retro z Christianem Abellem w roli głównej: „Czarny manuskrypt”, „Martwa głębia” i „Szkarłatna głębia”. Postać głównego bohatera i jego portret psychologiczny ulega wzbogaceniu w każdej kolejnej książce. Niestety nie czytałam wcześniejszych powieści, więc nie mam porównania, ale sama postać Abella bardzo przypadała mi do gustu.
Autor bardzo ciekawie opowiadał o latach 30 ub.w. w Gdańsku, o wątku nazistowsko faszystowskim, oraz o wątku mennonitów. Poruszając temat postaci występujących w książkach nie pominął tematu wspólnoty mennonickej,i ich emigracji w latach 30-tych.
Kto czytał ostatnią książkę tego autora, wie, że jednym z niemych bohaterów tej powieści jest bursztyn, autor przyznał się do własnej fascynacji bursztynami, co z pewnością miało ogromny wpływ na fabułę. A lekko podana wiedza historyczna jest z pewnością dużym atutem powieści.
Autor podzielił się z nami informacją o procesie powstawania książki, której podstawą jest porządny research. Opowiadał o tym jak codziennie pisze, starając się nie tracić rytmu pisania i weny twórczej. Proces twórczy autora kryminału wymusza dyscyplinę, Krzysztof Bochus mówił o tym, co powinno być w kryminale, aby nie zabić czytelnika nudą.
Wielu czytelników zaciekawiło, czy Christian Abell jeszcze wróci, wszak ostatnia książka zakończyła się informacją, że bohater ten wyjeżdża do Holandii. Chociaż przede mną dwie wcześniejsze części zagadek kryminalnych z Abellem w roli głównej, mam nadzieję, że znajdę go kiedyś w kolejnych książkach. Zresztą autor przyznał, że powieść z Abellem, która jest w jego zamyśle, może mieć fabułę w Gdańsku, i dotyczyć końca wojny i roku 1945.
Usłyszeliśmy również o najnowszej książce tego autora „Lista Lucyfera”, której akcja dzieje się na Pomorzu. Autor zdradził nam, że jest ona bardziej współczesna i jak to określił bez „kajdan retro”.
Na koniec porozmawialiśmy chwilę o fragmentach powieści czytanych w Radiu Gdańsk. Przyznam szczerze, że kilka fragmentów słyszałam i nie ukrywam, że zaciekawiły mnie do tego stopnia, żeby sięgnąć po książkę.
Trzecie spotkanie tego dnia z ADAMEM UBERTOWSKIM poprowadziła gdyńska blogerka książkowa, autorka bloga Aleksandra Czyta – Aleksandra Żok.
Rozmowa zaczęła się od tematu dotyczącego pierwszych książek pisanym pod pseudonimem. Następnie konwersacja przeszła do tematu książki „Syndykat”. Książkę czytałam i polecam, zwłaszcza panom, chociaż ja również spędziłam z tą lekturą ciekawy czas.
Prowadząca, z pewnością jak wielu innych czytelników, zastanawiała się nad tym, czym tak właściwie jest tytułowy syndykat. Czy jest to organizacja – widmo? Zresztą sam autor stwierdził, że jest to twór jego wyobraźni, bliżej niezidentyfikowany, w którym występują struktury rządowe, przestępcy, biznesmeni. Zastanawialiśmy się ile w bohaterze książki jest z Bonda, a ile z Borna, i gdyby książka została sfilmowana, kto mógłby zagrać główną rolę. Sam autor stwierdził, że do tej roli bardzo pasowałby młody Robert de Niro, a ja przyznam, że również tak sobie go wyobrażałam w trakcie czytania tej lektury.
„Syndykat” to pierwsza część trylogii kryminalnej, której akcje umiejscowione są prawie na całym świecie. Autor nie zaprzeczył, gdy zapytano go czy w którejś części główną bohaterką będzie kobieta. Póki co powstaje druga część, i tu autor zaskoczył czytelników informacją, że dumny jest z postaci drugoplanowych.
Poruszając temat głównego bohatera rozmowa zeszła na trenowany king boksing, którego metody walki wykorzystane zostały, jako choreografie sportowe z udziałem Kinkyego.
Adam Ubertowski przyznał, że myśli bardzo filmowo, dlatego fabuły jego książek zostały napisane właśnie w taki dość specyficzny sposób. Nie boi się bawić językiem, a sceny przedstawiać wręcz filmowo. Autor mówił również o swoich ulubionych scenach w książce.
Trzeba przyznać, że chociaż nie brakuje Adamowi Ubertowskiemu poczucia humoru, to o swoich książkach potrafi mówić bardzo emocjonalnie.
Czwarte i ostatnie tego dnia spotkanie odbyło się z MARIUSZEM CZBAJEM i dotyczyło promocji jego najnowszej książki „Dziewczynka z zapalniczką”
Przyznam, że nie czytałam najnowszej książki tego autora, i bardzo zaciekawiła mnie rozmowa na jej temat. Mimo dość późnej pory i sporego zmęczenia (spotkania zaczęły się o godz. 16, a spotkanie z Mariuszem Czubajem było o godz. 20) bawiliśmy się doskonale. Humor jaki dopisywał zarówno osobie prowadzącej jak i samemu autorowi był dość zaraźliwy, chociaż temat i fabuła książki raczej się do rozrywkowych nie nadawały.
Jednym z tematów poruszonych podczas spotkania było, czy opisywanie polskiej rzeczywistości jest ważne dla autora. Mariusz Czubaj twierdził, że nie potrafiłby napisać powieści w innych realiach niż polskie i w innej rzeczywistości niż polska.
Zapytany ile jest jego samego w Rudolfie Heinzu (bohaterze książek) przyznał, że przede wszystkim łączy ich miłość do muzyki (i do piwa). Wspominając o muzyce powiedział, że jest ona dla niego najmocniejszą formą ekspresji. Definiuje nas jako ludzi. A co do bohatera, to kolejną wspólną cechą jest to, że Heinz trenuje karate i kocha bluesa. Nie wiem, dlaczego tak pogodna osoba jak Czubaj stworzyła tak ponurego, zgorzkniałego i cynicznego bohatera.
Zapytany, czy w którejś ze swoich książek, kobieta będzie główną bohaterką, kategorycznie zaprzeczył, z uśmiechem stwierdzając, że nie byłby wiarygodny w wykreowaniu kobiecej postaci. Przyznał również, że nie wie, czy napisze kolejną książkę z Heinzem w roli głównej. Myślę jednak, że czytelnicy będą czekali na kolejnego Heinza.
Kto czytał książki Mariusza Czubaja, zapewne zauważył, że w książkach tego autora mimo poważnych tematów, można dostrzec sporo humoru.
Pierwszy dzień dobiegł końca, zmęczona, ale zadowolona dotarłam do domu. Jeżeli ktoś nie lubi tego typu imprez czytelniczych, to myślę, że wiele traci, bowiem takie spotkania z autorami potrafią bardzo pozytywnie wpłynąć na stosunek do literatury konkretnych pisarzy. Często lubimy czytać określone gatunkowo książki i nie zastanawiamy się nad tym ile autor musi poświęcić dla jednej książki. Czasami krytykujemy jakąś lekturę, albo ją zachwalamy, a przecież książka i jej fabuła to często są emocje autora, które my jako czytelnicy odbieramy nieco inaczej. Polecam takie spotkania, bo z całą pewnością zbliżają czytelnika do pisarza.
Zdobyłam autografy, zrobiłam sobie z pisarzami pamiątkowe zdjęcia i naładowałam się pozytywną energią.
UŚPIONE KRÓLOWE – Hanna Greń
Hanna Greń urodziła się w roku 1959 w Wiśle. Jest absolwentką Akademii Ekonomicznej w Katowicach, całe życie zawodowe związała z ekonomią. Jak na autorkę mrocznych kryminałów i thrillerów jest osobą niezwykle pogodną, dowcipną, z dużym dystansem do siebie. Jest mieszkanką Bielska Białej. Jako pisarka debiutowała w 2014 roku. Nakładem Wydawnictwa Replika ukazały się dotąd jej książki: Uśpione królowe, Cynamonowe dziewczyny, Otulone ciemnością, Wilcze kobiety oraz Popielate laleczki – należące do cyklu W Trójkącie Beskidzkim, a także dwutomowa powieść Polowanie na Pliszkę (Jak kamień w wodę i Światełko w tunelu). Ponieważ jest żoną emerytowanego policjanta, który jest pierwszym recenzentem jej książek, w powieściach może pochwalić się wiarygodnością i dopracowaniem merytorycznym.
Wydawnictwo REPLIKA rok 2017
stron 448
Uśpione Królowe to współczesny kryminał, którego fabuła umiejscowiona została w Wiśle. Jest to nowa, poprawiona wersja książki Cień Sprzedawcy Snów.
Dwóch przyjaciół – nadkomisarz Konrad Procner i komisarz Marcin Cieślar próbują rozwikłać zagadkę brutalnego mordercy kobiet, któremu nadano kryptonim Sprzedawca Snów. Poszukiwany mężczyzna jest jednak nieuchwytny. Policjanci w dość nietypowych okolicznościach poznają dwie młode kobiety, z którymi zaczyna ich łączyć nie tylko prowadzone wspólnie śledztwo, ale również sprawy natury osobistej. Śledztwo nabiera rozpędu, gdy Procner i Cieślar odkrywają, że obie niezwykłe panie związane są w jakiś sposób ze sprawą Sprzedawcy Snów. Kobiety dopuszczone do akt śledztwa pomagają rozwikłać zagadkę mordercy, czy uda im się pomóc policjantom nie narażając własnego życia? Ile kobiet padło ofiarami psychopatycznego mordercy i dlaczego zabija on tylko raz w roku, robiąc ze śmierci zabijanej kobiety pewnego rodzaju rytuał?
Muszę przyznać, że fabuła książki przyciąga czytelnika i zaciekawia od pierwszych stron. Jeśli chodzi o mnie, to mogę zakwalifikować ją do tych powieści, o których mówię „jeszcze jeden rozdział i idę spać, a potem czytam do świtu”, nie zwracając uwagi nawet na „piasek” w oczach. Miejscem akcji w większości scen jest malownicza miejscowość Wisła. Jako młoda dziewczyna często przebywałam w Wiśle, dlatego bardzo łatwo potrafiłam odnaleźć się w niektórych, opisanych przez autorkę miejscach.
Autorka wciąga czytelnika w intrygę kryminalną, pozwalając mu na kilka chwil z odrobiną humoru, szczególnie w niektórych dialogach. Wtrącana gwara góralska, (nie całkiem zrozumiała przynajmniej dla mnie) dodaje realizmu przytaczanym rozmowom.
Między dość brutalny i mocny w swej istocie wątek kryminalny, zmysłowo wpleciony został romans, oraz wątki iście psychologiczne, co nie pozwala od odbiór tej powieści, jako zbyt mroczny thriller.
Ciekawie skonstruowane postacie głównych bohaterów, to z pewnością kolejny plus dla tej powieści. Mnie na przykład bardzo przypadła do gustu Petra, jedna z poznanych przez policjantów kobiet, która pomagała im w śledztwie. Kobieta z bardzo tajemniczą i dramatyczną, a może nawet tragiczną przeszłością, która posiadała nie tylko wyjątkowy dar szkicowania raz zobaczonych osób, ale również niecodzienny dar dedukcji.
Autorka, co jakiś czas raczy czytelnika kolejną zagadką, która intrygująco wpływa na dalszy rozwój wydarzeń. Powoli dozuje napięcie, pozwalając mu rosnąć aż do granic wytrzymałości pragnień rozwiązania zagadki.
Fabuła książki została tak skonstruowana, że wątki dotyczące głównych bohaterów, czyli dwóch zaprzyjaźnionych ze sobą policjantów i dwóch także zaprzyjaźnionych ze sobą kobiet, przeplatają się z opisami wydarzeń, jakie motywowały psychopatycznego, fanatycznego mordercę.
(…) Nie chciał tego nigdy więcej oglądać. Musi unicestwić tę bezwstydną, zdemoralizowaną istotę, by nie kalała powietrza, którym oddychał. (…)
To nie jest tylko kryminał, to opowieść o pięknej przyjaźni, o stosunkach między ludzkich i o odpowiedzialności za drugą osobę. To świetnie ukazane portery wielu osób, od tych dobrych, po tych do bólu złych. To książka, której nie zapomni się po odłożeniu na półkę, ponieważ opisane w niej wydarzenia z pewnością niejedną osobę zmuszą do refleksji.
Polecam tę książkę nie tylko czytelnikom preferującym sensację, myślę, że wielu znajdzie w niej coś dla siebie. I chociaż jest to moje pierwsze spotkanie w twórczością tej autorki, to jestem więcej niż pewna, że nie ostatnie. Połączenie mrocznego kryminału z lekkim romansem i umieszczenie tego w towarzystwie psychologii, nie jako nauki badającej mechanizmy i prawa rządzące psychiką i zachowaniami człowieka, to z pewnością bardzo ciekawa mieszanka.
Nazywał siebie HYPNOS i uważał się za sprzedawcę snów. Wybierał zawsze opuszczone miejsca, tak aby mieć czas na rytuał znęcania się nad wybranką. Wybierał opuszczone miejsca aby nikt mu nie przeszkadzał.
Dziękuję Wydawnictwu REPLIKA za możliwość przeczytania tej powieści i polecam ją wszystkim czytelnikom lubiącym dobrą polską literaturę.
BÓG ZASNĄŁ? – Piotr Schmandt / Olga Podolska-Schmandt
Olga Podolska-Schmandt – absolwentka filologii polskiej i historii na Uniwersytecie Gdańskim. Jest autorką „Kalendarium życia kulturalnego i literackiego Wejherowa w dwudziestoleciu międzywojennym”.
Piotr Schmandt – ukończył polonistykę na Uniwersytecie Gdańskim, teologię na ATK, muzeologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Autor „Konchy i perły” oraz powieści kryminalnych: „Pruska zagadka”, „Fotografia”, „Gdański depozyt” i opowiadania „Cztery ściany Agnieszki” zmieszczonego w zbiorze „Mogliby w końcu kogoś zabić”. Lubią podróże samochodowe, książki o tematyce historycznej i obyczajowej, kryminały i biografie, dobrą kuchnię i z przyjaciółmi nocne Polaków rozmowy.
Wydawnictwo Oficynka rok 2015
stron 234
Bóg zasnął? to powieść obyczajowa z nutką kryminału i historii powojennej Polski. Jest to kontynuacja książki „Gdański depozyt”.
Maria i Wanda odnajdują po wojnie zakopane wcześniej kosztowności, dzieląc się nimi sprawiedliwie z Wicusiem, młodym mężczyzną pomagającym w odkopaniu skrzyni. Obie kobiety postanowiły bardzo oszczędnie upłynniać znalezione precjoza. Przyjaciółki po dramatycznych wydarzeniach wojennych i powojennych postanawiają zamieszkać razem. Niestety Maria pewnego dnia zostaje zgwałcona, przez mniemanego przyjaciela, zachodzi w ciążę, której oczywiście nie chce. Ciężar opieki nad dzieckiem bierze na siebie Wanda, dając córce Marii nie tylko matczyne uczucie. Maria nie mogąc pogodzić się z trudną sytuacją materialną w powojennej Polsce, postanawia wykorzystać swoje niemieckie nazwisko i wyjeżdża z kraju. Po latach córka Marii, decyduje się na poznanie swojej biologicznej matki i podąża za nią do kraju „mlekiem i miodem płynącego”. Czy tajemniczy zachód zachwyci młodą Polkę, i postanowi zostać w Niemczech, czy jednak tęsknota za „matką” i polskim miasteczkiem zwycięży? Co wspólnego będzie miała Maria z przemytem kradzionych dzieł sztuki?
Muszę przyznać, że pierwsza część – „Gdański depozyt”, nie zachwyciła mnie tak, jak druga. Może dlatego, że losy bohaterek były mi bliższe czasowo, niż rzeczywistość lat trzydziestych ubiegłego wieku.
Zaskakująco realistycznie przedstawione dramatyczne losy ludzi mieszkających na Pomorzu i Wejherowo ukazane na przełomie lat czterdziestych, pięćdziesiątych, siedemdziesiątych aż do współczesności, to z dla mnie ciekawy temat. Jako czytelniczka miałam okazję na spacer po tym pięknym mieście, chociaż spacer ten prowadził bolesnymi wspomnieniami bohaterek.
Autorzy opowiadając o losach Marii i Marty, zafundowali czytelnikom również piękny spacer po niemieckim miasteczku Ludinghausen, oraz jego okolicach. Malowniczo opisane miejsca, zarówno te o walorach historycznych jak i współczesnych dla tamtego okresu lat 80-tych, mnie zaciekawiły do tego stopnia, że po skończonej lekturze musiałam zasięgnąć nieco więcej informacji o tym miasteczku.
Szokujący kontrast między tym co było w Polsce, a tym co było w powojennych zachodnich Niemczech, to dla wielu młodych czytelników z pewnością trudne do zrozumienia fakty. Wielu nadal pewnie się zastanawia nad tym, jakim cudem Niemcy, chociaż przegrali wojnę, tak szybko „stanęli na nogi” i to z takim efektem. Długo trudno było wówczas wielu osobom uwierzyć w ten zachodni luksus kontrastujący z szarą polską rzeczywistością.
Ciekawie zaprezentowane osobowości dwóch kobiet, Marii i Wandy to dowód na to, jak silnym, lub jak słabym potrafi być człowiek. Jedni przyjmują los jakim jest, a inni dążą do tego, aby się mu przeciwstawić. Często człowiek musi walczyć o to, kim chce być, a wszystko zależy od podejścia do życia i pochodzenia społecznego, które nie zawsze ułatwia osiągnięcie zaplanowanych celów.
(…) Boże – myślała – czy wszystko musi być takie trudne? Czy mam tłumaczyć, jak niewielki wpływ mamy na własne życie, począwszy od tego, kiedy i gdzie przychodzimy na ten najlepszy ze światów, bo jedyny, jaki znamy, a skończywszy na tym, że analogicznie nie wiemy, kiedy i gdzie będziemy go opuszczać. (…)
Intrygującymi wątkami w tej powieści są wplatane w fabułę informacje zmian zachodzących w Polsce. Dla osób nieinteresujących się historią, z całą pewnością będą to autentyczne ciekawostki.
Przedstawione na przykładzie jednej z bohaterek zadowolenie z życia w luksusie, antagonistycznie nastawione było do tęsknoty za krajem, za bliskimi osobami pozostawionymi jakby w innym świecie.
(…) Uroda lata przemijała zmiennym rytmem, przekwitaniem pachnących kwiatów, blednącą zielenią drzew, cichnącym zmierzchem. Marta czuła, że tłumi w sobie żal niewykrzyczany, łzy, które gromadzą się w duszy, nie mogąc wypłynąć strumieniem ulgi. Smutną bezradnością sąsiadującą z nadzieją. (…)
Ciekawym dodatkiem do fabuły jest również wątek kryminalny i chociaż początkowo trudno jest go powiązać z fabułą dotyczącą losów polskich kobiet, to w końcówce książki, w zaskakujący sposób wyjaśnione zostaje wszystko.
Ta książka to kawał mocnej historii zmian postępujących w Polsce po wojnie, chociaż przedstawiony minimalistycznie, to również portret psychologiczny polskiego społeczeństwa, które dorastało na przełomie tych zmian. Piękna opowieść o rodzinnej miłości, wpleciona w emocje wywołane żalem, strachem i poczuciem specyficznego odrzucenia.
Polecam tę książkę całym sercem. Mnie ona pozwoliła spojrzeć na pewne sprawy z innej perspektywy niż dotychczas je widziałam. Intrygujące połączenie historii, kryminału i psychologicznego podejścia do życia człowieka, to z pewnością mieszanka godna polecenia. Wrażliwym czytelnikom, zapewne i łza zakręci się w oku, ja przyznam szczerze, że kilkakrotnie się wzruszyłam.
Dziękuję Wydawnictwu Oficynka za możliwość przeczytania tej powieści i zachęcam po sięgnięcie po tę lekturę, zwłaszcza młodych czytelników, którym historia Polski i życia Polaków w powojennej rzeczywistości wydaje się tematem wartym bliższego poznania.
TAJEMNICA BURSZTYNOWEJ KOMNATY – Tomasz Michałowski
Tomasz Michałowski studiował matematykę, ekonomię, nauki polityczne i filozofię, na uniwersytetach w Polsce, Ameryce i Francji. Karierę uniwersytecką we Francji przerwał, aby założyć w Polsce wydawnictwo Siedmioróg, którym zarządza po dziś dzień. Jest autorem tekstów naukowych i popularnonaukowych, a także kilkudziesięciu książek dla dzieci i młodzieży, które napisał pod różnymi pseudonimami. Zachęcam wszystkich do przeczytania o początkach wydawnictwa (czytaj tutaj).
Wydawnictwo Siedmioróg rok 2018
stron 269
Tajemnica bursztynowej komnaty to młodzieżowa powieść sensacyjno-przygodowa, której fabuła umiejscowiona została współcześnie, w pewnej bardzo malowniczej kaszubskiej okolicy.
Michał to młody detektyw, któremu tajemniczy Hrabia powierza rozwiązanie dość nietypowej zagadki, dotyczącej krzyżackich upiorów, pojawiających się od jakiegoś czasu na Pojezierzu Kaszubskim. Razem z Michałem na Kaszuby wybiera się jego młodsza kuzynka, zamieszkała w Ameryce, którą właśnie chłopak odebrał z lotniska, a którą ma zamiar pozostawić u ich babci, (szczęśliwym trafem) mieszkającej w okolicach, w których pojawia się tajemnicza mgła i groźny krzyżacki upiór. Kiedy okazuje się, że babcia zniknęła, a po jej domu kręcą się jacyś podejrzanie wyglądający mężczyźni, Magda i Michał wynajmują pokój w zamkowym hotelu i… razem, wspólnymi siłami próbują rozwikłać zagadkę upiora, nie zapominając również o poszukiwaniach babci. Kto i dlaczego straszy miejscowych i turystów? Dlaczego ludzie tak bardzo boją się pojawiającej się nagle mgły? Co kryją zamkowe lochy?
Książka jest przeznaczona dla dzieci i młodzieży w wieku 12-18 lat, ale myślę, że niejeden dorosły, jeżeli zdecyduje się na sięgnięcie po nią, zatraci się bez reszty. Przynajmniej ja nie potrafiłam się oderwać od niej.
Jest to książka, która rozpoczyna nowy cykl powieści przygodowych dla młodzieży, a bohaterami są dwoje spokrewnionych ze sobą młodych ludzi, których pasjonują zagadki kryminalne. Tych dwoje nastoletnich detektywów, to odważni, spragnieni przygód i ciekawscy młodzi ludzie, chociaż nie pozbawieni zwykłych stanów silnego emocjonalnego napięcia, takich jak strach. Muszę przyznać, że ich postacie zostały bardzo dobrze wykreowane, chociaż nie do końca byłam pewna ich wieku. To znaczy wieku Michała, bo o dziewczynce było wiadomo, że ma 14 lat. Natomiast chłopak… chyba był już pełnoletni, bo w pewnym fragmencie książki popija whisky z colą. A może po prostu tak wczytałam się w fabułę, że nie zwróciłam uwagi na informację dotyczącą wieku młodego detektywa.
Czytając tę powieść, na chwilę wróciłam do swojego okresu młodzieżowego i przypomniały mi się książki „Pan samochodzik” i „Wakacje z duchami”, pamiętam jak zaczytywałam się tymi książeczkami. Myślę, że w kwestii literatury młodzieżowej nic się nie zmieniło, ponieważ sensacja i przygoda w jednym, zapewne nadal wzbudza zainteresowanie młodych czytelników.
Autor od pierwszych stron trzyma czytelnika w napięciu, nie dozuje tego napięcia jak to bywa w książkach, ale „rzuca czytelnika na głęboką wodę”.
(…) Po chwili, absolutnie niespodziewanie, już znacznie bliżej, usłyszała jeszcze inny odgłos – wibrujący, przenikliwy łoskot. Dziewczyna zastygła w bezruchu. Łańcuchy – bo to mogły być tylko grube, ciężkie łańcuchy – jęczały przeciągle, jakby poruszały się z każdym krokiem nadbiegającego zwierzęcia. (…)
Muszę przyznać, że bardzo ciekawie skonstruowana została intryga kryminalna, osadzona na terenie współczesnej Polski. Prosty, chociaż odrobinę literacki styl, jakim została książka napisana, powoduje, że czyta się płynnie i wyjątkowo szybko. I chociaż fabuła trzyma czytelnika cały czas w napięciu, to nie brakuje wątków humorystycznych i może nawet trochę ironicznych. Smaczku dodają również pewnego rodzaju opisy zjawisk paranormalnych, które to, jak wiadomo, potrafią oddziaływać na umysł czytelnika jak mało, co.
(…) Wydobywający się znikąd dźwięk dzwonów potęgował grozę sytuacji. Im dłużej się go słuchało, tym bardziej zatrważające jawiło się wszystko wokoło. Nawet rzucane przez domy cienie robiły się jakby ciemniejsze i dłuższe. „Swoją drogą jak domy mogą rzucać cień we mgle? – pomyślał zaintrygowany Michał. (…)
Kolejnym plusem tej powieści jest również odrobina fantastyki, która z całą pewnością funduje czytelnikowi dalszych doznań. Dla mnie, jako osoby dorosłej, gadający samochód, czy przetransformowywanie się samochodu w jednoślad, to czysta fantastyka, ale wiem, że młodym czytelnikom takie rzeczy się bardzo podobają.
Krótkie rozdziały i kontynuacja wątków powodują, że książkę czyta się jednym tchem.
Akcja powieści dzieje się na pięknym Pojezierzu Kaszubskim, które również zostało przez autora bardzo malowniczo opisane. Czytając o mgle w leśnych zakątkach, czy nad wodą jeziora, osoby z wyobraźnią mogą się płynnie w te miejsca przenieść.
Biorąc książkę do ręki, nie spodziewałam się, że tak wciągnie mnie fabuła książki młodzieżowej, dlatego nie mogę powiedzieć, że polecam tę książkę tylko czytelnikom w wieku 12-18 lat, chociaż to do nich jest ona kierowana. Jestem więcej niż pewna, że kto przeczyta tę książkę, będzie szukał kolejnych książek Klubu Detektywów. Przygoda, sensacja, legenda i historia w jednym, to coś po co sięga nie tylko młodzież. A jeżeli towarzyszą temu jeszcze sympatyczni bohaterowie, to… czy trzeba czegoś więcej?
Bardzo dziękuję Wydawnictwu Siedmioróg za możliwość przeniesienia się w czasy, które dawno mam już za sobą i nie ukrywam, że jak tylko trafię na kolejną książkę z tej serii, to chętnie ją przeczytam.
GDY MORZE CICHNIE – Jorn Loer Horst
Jorn Lier Horst urodził się w 1970 roku w Norwegii w gminie Bamble. Jest byłym policjantem i pisarzem, autorem cyklu powieści kryminalnych, w których głównym bohaterem jest William Wisting. Mieszka z Stavern, niedaleko Larviku. Od 2012 ukazują się również jego powieści kryminalne przeznaczone dla młodszych czytelników, w tzw. serii CLUE i w serii Biuro Detektywistyczne numer 2. W 2013 jego powieść „Psy gończe” (Jakthundene) została wyróżniona Nagrodą Rivertona, a w 2016 kolejna jego książka „Jaskiniowiec” (Hulemannen) otrzymała nagrodę The Petrona Award jako najlepsza skandynawska powieść roku.
Wydawnictwo Smak Słowa rok 2017
stron 335
Gdy morze cichnie to kryminał policyjny, którego fabuła umiejscowiona została w współcześnie w okolicach pewnej miejscowości norweskiej.
Stavern poza sezonem jest niezbyt zaludnionym, cichym miasteczkiem. Kiedy na schodach miejskiej apteki zostaje znaleziony nieprzytomny mężczyzna, postrzelony w brzuch, a wkrótce potem policja znajduje zwęglone kości na pogorzelisku domku letniskowego, to już wiadomo, że w miasteczku dzieje się coś niedobrego. William Wisting i policjanci z nim współpracujący mają nie lada problem. Po odnalezieniu kolejnych zwłok śledztwo zaczyna się gmatwać, ale wolno posuwa się do przodu. Czy niespodziewane zdarzenia mają ze sobą coś wspólnego? Kto jest odpowiedzialny za śmierć młodej dziewczyny i dlaczego komisarz musiał wyjechać aż do Hiszpanii?
Jest to moja pierwsza książka tego autora, którą przeczytałam. I chociaż nie przepadam za pisarzami skandynawskimi, to wiem już, że sięgnę kiedyś po kolejne powieści tego autora. Książka trafiła w moje ręce dzięki wymianie książkowej na naszym szóstym spotkaniu A może nad morze? Z książką. I cieszę się, że ją wzięłam, ponieważ nie tylko lubię kryminały, ale lubię poznawać również nowych pisarzy.
Moim zdaniem jest to wciągająca powieść, w której fabuła świetnie współgra z ciekawymi dialogami. Wartka akcja mająca miejsce w malowniczych okolicach, to dla mnie dobra powieść kryminalna. Autor w ciekawy sposób zapewnia czytelnikowi zaangażowanie się w fabułę wprowadzając sporą ilość niespodzianek prowadzących do rozwikłania zagadki, a właściwie zagadek kryminalnych co nie pozwala na nudę. Prawie od pierwszej do ostatniej strony zapewnia wartką akcję, a końcówka książki to już po prostu eksplozja działań.
Myślę, że jest to nie tyle lektura intrygująca i wciągająca, co pozwalająca czytelnikowi na chwilę na przeniesienie się do skandynawskich klimatów i zakątków, aby pobyć w norweskich fiordach, czy wśród norweskich wzgórz. Nieczęsto zdarza się w powieściach kryminalnych, aby autor tak zręcznie łączył intrygę kryminalną z malowniczymi opisami miejsc. Tu mamy i jedno i drugie.
(…) Nad Bergen i siedmioma okolicznymi wzgórzami świeciło słońce. Krzywe domy na Bryggen zdawały się pochylać jeszcze bardziej nad Vaggen, tak aby ich fasady mogły skorzystać z tak niezwykłego w tych stronach zjawiska pogodowego jak ciepły, słoneczny dzień. (…)
Bohaterowie są wyraziści i ciekawi nie tylko pod względem wizualnym, ale przede wszystkim osobowościowym.
Podobało mi się również słownictwo, brak wulgaryzmów, tak często obecnych w wielu powieściach kryminalnych i to, że autor nie idealizuje policjantów. Ukazuje ich jako ludzi z krwi i kości, którzy nie zawsze radzą sobie z problemem. Za pośrednictwem grupy policjantów krok po kroku poznajemy zarówno ich zmagania jak i sukcesy. Nie zawsze jest tak, że śledztwo idzie „jak po maśle”, często jest tak, że wiele wątków się na siebie nakłada a jednak nie można dobrnąć do konkretnego zakończenia sprawy. Nie wiem jak autor prowadzi śledztwa w swoich pozostałych książkach, ale styl i odkrywanie kolejnych czynników śledczych w tej części, mnie się podobały.
Jeżeli ktoś nie zna jeszcze książek tego autora, to polecam, chociaż podobno jest to jedna z jego słabszych książek. No cóż, może się wkrótce o tym przekonam, ponieważ mam w planach przeczytanie innych powieści z komisarzem Wistingiem. Tu mamy odrobinę wszystkiego, jest wątek sensacyjny, romansowy, polityczny i terrorystyczny, a to wszystko w malowniczo zaprezentowanych okolicach norweskich miejscowości.
