czytam polskich autorów
A MOŻE NAD MORZE? Z KSIĄŻKĄ – 8 – edycja online
Od kilku lat, konkretnie od ośmiu, każdy LIPIEC to dla mnie spotkanie A MOŻE NAD MORZE? Z KSIĄŻKĄ. W tym roku z powodu pandemii koronawirusa spotkanie nie odbyło się tak jak zawsze, ale moje koleżanki organizatorki nie zawiodły i zorganizowały spotkanie online. I tak zamiast jednego dnia, a właściwie kilku godzin spędzonych z książkoholikami w kawiarni spędziłam DWA DNI na spotkaniu wirtualnym. Kto był, ten wie, że atrakcji było mnóstwo i tak właściwie dla każdego coś miłego. Oczywiście muszę wspomnieć, że uczestnicy jak co roku otrzymali pakiet książek, i teraz mam nie lada zagwozdkę, bo nie wiem od której książki zacząć czytać.
SOBOTA 4 LIPCA
O godz. 10 odbyło się pierwsze spotkanie na Facebooku, na którym Zuza, autorka bloga PROMOTORKA CZYTELNICTWA przeczytała fragment książki „Dwie strony medalu – Bajki edukacyjno-intergracyjne” Gdańskiego Wydawnictwa Harmonia. Myślę, że książka ta jest idealnym prezentem dla młodego czytelnika, ponieważ pokazuje, że istnieje nie tylko świat gier komputerowych i smartfonów, ale i sport, który mogą uprawiać również niepełnosprawni. Przyznam szczerze, że czytany fragment mnie zainspirował do tego, aby tę książkę sobie zakupić.
O godz. 11 również na Facebooku uczestniczyłam w spotkaniu autorskim z młodą pisarką Anną Ziobro. Spotkanie to poprowadziła Dorota, autorka bloga PRZECZYTANKI. Rozmowa toczyła się głównie wokół debiutu autorki „Tysiąc kawałków”, książki wydanej przez wydawnictwo Oficynka. Między innymi ci którzy słuchali, mogli dowiedzieć się nieco o bohaterce powieści – Julii.
O godz. 12, tym razem już na Instagramie spotkaliśmy się na pogaduchach przy kawie z Anitą Scharmach. Anita zabrała nas nad morze i opowiadała o swoich książkach siedząc na kocu na jakiejś skarpie (w lesie chyba). Myślę, że ktoś, kto nie zna jeszcze książek tej autorki z przyjemnością sięgnie po którąś z jej powieści. Jeśli chodzi o mnie, to mogę się pochwalić, że przeczytałam cały dorobek Anity. To była prawdziwa pogaducha przy kawie, było sporo ciekawych pytań, chociaż nie na wszystkie niestety autorka zdążyła odpowiedzieć, bo czas „antenowy” dziwnie krótko trwał 😉 Godzina zleciała migiem jak przy dobrej książce.
O godz. 14 przenieśliśmy się na Mazury, gdzie odbył się instagramowy live, w którym Alek Rogoziński razem z Anną Kasiuk mieli opowiadać o dniu z życia pisarza. Niestety ich łącze zostało przerwane po około 13 minutach, ale na szczęście udało się je wznowić. Było zabawnie, humorystycznie chociaż niewiele na temat dnia z życia pisarza, ale chodziło chyba głównie o to, aby się dobrze bawić i miło spędzić czas. Humorystyczne dialogi przeplatane były zabawnymi anegdotami. Autorzy między innymi powiedzieli o rytuałach jakie towarzyszą im podczas pisania i odpowiadali na pytania zadawane w czasie.
0 godz. 17 na Facebooku spotkaliśmy się z pisarzem książek sensacyjno-kryminalnych Krzysztofem Jóźwikiem, autorem między innymi książki „Zamachowcy” wydawnictwa Oficynka, który opowiadał o cyberprzestępstwach nie tylko w powieściach kryminalnych i sensacyjnych, ale i o tych które mogą dopaść każdego z nas. O matko jak lubię takie tematy, wciągnęłam się w to niesamowicie. Autor wspomniał między innymi o złośliwych poprogramowaniach, (przytaczając dość mocne statystyki), będących polem do popisu dla hakerów. Przytoczył na przykład taką ciekawostkę o włamaniu do kasyna w Stanach zjednoczonych, które odbyło się przez… termometr w akwarium. Dla takiego laika jak ja informacja o tym, że nawet niezabezpieczone kamery w laptopach czy komputerach są gratką dla hakerów, albo głośniki inteligentne, zdalnie kontrolowane przez hakerów za pomocą odpowiedniej wiązki jakiejśtam (nie zapamiętałam) czy drukarka laserowa zainstalowana w pokoju na przykład prezesa banku… to szok. Myślę, że był to nie tylko dla mnie bardzo ciekawy wykład, bo jak wielu z nas zastanawia się nad tym co to jest cyberprzestępczość. Czy ktoś zwraca uwagę na swojego smatfona, który może stać się rajem dla hakera? Nie mówiąc już o włamaniach do komputerów, gdzie wykradane są hasła, ataki DoS wykorzystując małe urządzenia typu kamerki, podstawianie fałszywych stron internetowych czy aplikacji. Dowiedziałam się na przykład sporo na temat Darknetu, czyli sieci ukrytych dla popularnych wyszukiwarek takich jak Google czy Yahoo. Witryny w „ukrytym internecie” i anonimowe strony internetowe, sklepy, fora, portale do których dostęp mają przestępcy.
Statystyki mówią, że co 39 sekund następują poważne ataki hakerskie. SZOK!
Jak obronić się przed cyberprzestępczością, gdzie łatwo zhakować nawet elektroniczną nianię? Przyznam szczerze, że nabrałam ochoty na przeczytanie książek o przestępczości zorganizowanej i chociaż jeszcze nie przeczytałam wcześniejszej książki tego autora, to już cieszę się, że wkrótce ukaże się kolejna.
O godz. 19 było spotkanie z Beatą, autorką bloga LOST IN THE LIBRARY by BOOKFA, które ja niestety z pewnych względów przegapiłam, ale na szczęście na drugi dzień mogłam je zobaczyć dzięki zapisanemu na profilu #amozenadmorze.
Bookfa w bardzo ciekawy sposób opowiadała o bibliobusie, w którym kiedyś pracowała w Szwecji. Trochę opowiedziała o sobie, czyli o tym kiedy przyjechała do Szwecji, ale głównym tematem jej live była praca w bibliobusie. Ciekawe zajęcie, a jeżeli ktoś lubi pracę z ludźmi i książkami, to już musi być coś naprawdę fajnego. Beata chociaż jest miłośniczką książki drukowanej, przekonywała jednak do czytania ebooków czy słuchania audiobooków. Ale wracając do tego bibliobusa, przyznam szczerze, że do tej pory byłam przekonana, że w takich bibliotekach na kółkach można wypożyczać tylko książki tradycyjne, a tu nie 😊 Bibliobus posiadał zarówno ebooki jak i audiobooki, a nawet czasopisma (takie z górnej półki). Dojeżdżał do najróżniejszych miejsc, czasami nawet w środku lasu. Nie do pomyślenia jest dla mnie, że można książki zostawiać w tak zwanych budkach pocztowych, gdzie ów bibliobus przyjeżdżał co około dwa tygodnie. W naszym kraju w niewielu miejscach uchowały się książkowe witryny bookrosingu, bo wszystko zostaje wykradzione. Bookfa opowiadała również o czytaniu książek przez dzieci, które od przedszkola po szkołę aż do dorosłości uważają czytanie książek za coś normalnego. Ciekawym tematem poruszonym przez nią był również temat szwedzkich pocketów, ich „żywotności”, konieczności ich wydawania i o ich jakości. Wspomniała również o Targach Książki w Goeteborgu.
FILMIK można zobaczyć na profilu IG A może nad morze – POLECAM – bardzo ciekawy.
NIEDZIELA 5 lipca
O godz. 10 ponownie na Facebooku usłyszeliśmy fragment książki „Dwie strony medalu – Bajki edukacyjno-intergracyjne” Gdańskiego Wydawnictwa Harmonia, który tym razem czytała Agnieszka, autorka bloga LEW KANAPOWY.
O godz. 11 Dorota (blog PRZECZYTANKI) zaprosiła nas na spotkanie autorskie z Kamilą Mitek, autorką książek „Na śniadanie tort szpinakowy” i „Pożar w mojej głowie”. Muszę przyznać, że Dorota prowadząc spotkanie i zadając pytania autorom potrafi bardzo zachęcić do przeczytania ich książek i chociaż w trakcie rozmowy kilka razy internet mi zastrajkował, to muszę przyznać, ze czas spędzony na słuchaniu tej rozmowy był przyjemny. Takie spotkania mają swój urok, mamy okazję poznać autorki/autorów o których do tej pory nie słyszeliśmy.
0 godz. 12 natomiast na Instagramie do rozmowy zaprosili nas Anna i Sławomir Sakowicz, autorzy Nieprzewodnika po Kociewiu. Anię Sakowicz wiele osób zna z jej książej obyczajowych, natomiast teraz mieliśmy okazję poznać męża Ani, pasjonata wycieczek rowerowych, fotografowania i odnajdowania ciekawych miejsc. Muszę przyznać, że jestem stałą obserwatorką profili Sławka na Instagramie i na Facebooku i jego zdjęcia czasami aż zapierają dech w piersiach.
Ania i Sławek opowiadali o tym, co może zainspirować do odwiedzenia Kociewia z punktu widzenia rowerzysty-amatora, który w przejażdżkach może zaleźć ogromną frajdę. Myślę, że cudownie jest móc dzielić pasję z osobą bliską. Autorzy Nieprzewodnika mówili o niebezpieczeństwach na drogach, które stwarzają kierowcy samochodów, szczególnie na ruchliwych ulicach, o spotkaniach z luźno biegającymi psami, które czasami mogą być niebezpieczne. Mówili o zaletach jazdy po Kociewiu gdzie często trafiają się po drodze liczne jeziora. Oczywiście był poruszony również temat zdjęć, które są robione zapewne z sercem, bo połączenie pasji jazdy na rowerze z pasją robienia zdjęć musi być czymś pięknym. Bardzo żałuję, że nie mogę się wybrać na takie przejażdżki, bo z całą pewnością nigdy nie przekonam się ile uroku ma Kociewie.
O godz. 16 spotkaliśmy się z gdańską pisarką kryminałów Agnieszką Pruską, która opowiadała o tym jaką rolę pełnią miasta w kryminałach. Czy miasto może być drugo lub trzecioplanowych bohaterem książki? Dowiedzieliśmy się na przykład, że miasto może być powiązane zarówno z bohaterami jak i z fabułą. Myśląc „miasto” nie zawsze zdajemy sobie sprawę z tego co tak właściwie o nim wiemy. A przecież bardzo często jest ono ściśle powiązane ze społeczeństwem, w książce takie społeczeństwo danej miejscowości musi być dokładnie dopasowane do tego miasta, do jego wielkości. W każdym miejscu ludzie żyją przecież inaczej, żyją innym rytmem. W dużym mieście ludzie żyją inaczej niż w małych miasteczkach, ludzie mają różne rytmy dnia. Często miasto w książkach jest wizytówką tego miejsca, i wielu autorów ze szczególną dokładnością „oprowadza” nas – czytelników po „swoim książkowym mieście”. Można by przytaczać wiele przykładów, ale może warto czasami zatrzymać się i przeanalizować. Marek Krajewski z pewnością wielu czytelnikom kojarzy się z Wrocławiem, Agata Christie czy Christopher Fower z Londynem, a Marcin Wroński z Lublinem. Czy czytając książkę i za pomocą fabuły znajdując się w jakimś określonym mieście zastanawiamy się nad tym, ile tego miasta jest w tej książce?
O godz. 17 instagramowym spotkaniem z Martą Kraszewską, autorką bloga RUDYM SPOJRZENIEM zakończyliśmy nasz dwudniowy maraton książkowy. Marta przekonywała nas o wyższości ebooka czy audiobooka nad książką papierową. No, może nie o wyższości, ale między innymi wygodzie. Moim zdaniem każdy ma teraz tak szeroki wybór, wystarczy tylko chcieć czytać, a zawsze znajdzie się coś.
Dla niektórych audiobook to książka, której można słuchać tylko w określonym miejscu i określonym czasie, ale najważniejszym w audiobooku jest chyba oprócz fabuły dobry lektor. Bo bez niego najciekawsza książka może okazać się nudna, a jak jest dobry lektor, to człowiek się tak nie rozprasza.
Marta wspomniała o piractwie książkowym, które niestety ostatnio stało się „modne”. Myślę, że nie tylko ja jako autorka uważam, że lepiej jest pobierać z legalnych źródeł. Jeśli chodzi o mnie to jeszcze nie przekonałam się do audiobooków, a ebooki czytam bardzo rzadko, bo albo moje oczy są na to zbyt słabe albo nie mam dobrego czytnika.
Dwa dni zleciały migiem. Mam nadzieję, że za rok spotkamy się w Sopocie.
Dziękuję ORGANIZATORKOM za to, że jednak podjęły się tego wyzwania.
Dziękuję SPONSOROM, czyli wydawnictwom i nie tylko, za to, że uprzyjemnili nam ten czas, na który wielu z nas z utęsknieniem czeka cały rok.
Czuję się NAŁADOWANA POZYTYWNĄ ENERGIĄ chociaż nie wyściskałam moich książkowych przyjaciół. Polecam takie inicjatywy całym sercem.
NA KONIEC ŚWIATA – Ewa Maja Maćkowiak
Ewa Maja Maćkowiak, to autorka, którą miałam okazję poznać osobiście, ale tak naprawdę niewiele o niej wiem oprócz tego, że jest bardzo sympatyczną osobą, ponieważ „wujek Google” niezbyt obszernie ją przedstawia. Jest autorką zarówno prozy jak i poezji i myślę, że swoją twórczością przyciąga do siebie rzesze czytelników i czytelniczek.
Na koniec świata to powieść obyczajowa, której fabuła umiejscowiona została współcześnie w pewnej polskiej wsi o nazwie… Koniec Świata.
„Chcę wyjechać na wieś, gdzie się zatrzymał w polu czas…” – śpiewała kiedyś Urszula Sipińska
stron 314
Barbara to prawie trzydziestoletnia kobieta, której świat nie układa się tak jak to sobie zaplanowała wcześniej. Będąc na życiowym rozdrożu, kiedy narzeczony okazuje się nie tą osobą, którą powinien być, a jedyna krewna traktuje ją ja zło konieczne, Basia postanawia wyprowadzić się na wieś. Okazyjnie kupuje stary, zaniedbany dom, który ma jednak swoją duszę i… czuje się w nim szczęśliwa. Budując swoje życie na nowo, poznaje wielu ciekawych ludzi ale przede wszystkim poznaje inny, lepszy świat, w którym ludzie, czasem bardzo prości, są więcej warci niż wielcy i bogaci. Czy uda się jej znaleźć na tym Końcu Świata uczucie, od którego tak właściwie uciekła? Kto z przyjemnością będzie spędzał z nią czas i czy jedyna krewna, która większość życia traktowała Basię jak wroga, pozwoli sobie na cieplejsze uczucia wobec siostrzenicy?
Sięgając po tę książkę i patrząc na jej ciepłą, wręcz sielską okładkę, spodziewałam się lektury lekkiej, łatwej i przyjemnej, takiej która pozwoli mi na jakiś czas oderwać się od stresu jaki mnie ostatnio dopada. I… chyba to był dobry wybór, chociaż fabuła nie szczędzi ani radości ani dramatów.
Autorka w ciekawy sposób dba o to, aby czytelnik się nie nudził. Między innymi sporo dobrego humoru nie dopuszcza do tego, aby się nudzić.
(…) – Oczadziała. Jak Bozię kocham oczadziała – pomstowała Halinka, wpatrując się w drogę. – Co to ma być?! Gdzie się podziewają nasze podatki? Chyba idą do świętego „niewiadomogdzie”, bo na drogach – ser szwajcarski. Luuudzie, slalom gigant to przy tym pikuś. W życiu czegoś takiego nie widziałam, Już nigdy, przenigdy nie nakwękam na ulice w moim miasteczku. (…)
Muszę przyznać, że autorka ma bardzo poetycki styl pisania, co wpływa na to, że niektóre fragmenty czyta się spokojnie, a nawet można powiedzieć z nutką nostalgii, ale i również z dużą dawką przyjemności.
Ciekawa narracja, w której proza przeplatana jest poezją, a piękne wiersze dodają fabule swoistego spokoju, chyba właśnie one wprowadzają w zadumę łączącą w sobie zarówno tęsknotę jak i pewnego rodzaju zamyślenie.
(…) Podchodziły pod dom, spoglądając na księżyc, który zaczepił się na kominie, przycupnął, żeby odpocząć chwilkę przed dalszym wędrowaniem. Puchate czapy białego śniegu przykryły dach – wyglądał tak, jakby troskliwa mama okryła kołdrą śpiące dziecko. (…)
Ciekawym dodatkiem do fabuły jest wplecenie w dialogi oryginalnej, wiejskiej gwary, która dodaje odrobinę smaczku a jednocześnie często powoduje, że człowiek w trakcie czytania uśmiecha się.
Ciekawi, dość specyficzni a jednocześnie tak naturalni bohaterowie sprawiają, że czuje się z nimi pewnego rodzaju więź. Pięknie przedstawiona przyjaźń między dwoma młodymi kobietami, taka bezpośrednia i naturalna, chociaż może troszeczkę zbyt impulsywna.
Autorka zadbała również o to, aby przedstawić społeczność wiejską, w której początkowa ciekawość, czy może nawet niechęć do „obcego”, potrafią przekształcić się w prawdziwe dobrosąsiedzkie znajomości.
Na początku napisałam, że jest to lektura lekka, łatwa i przyjemna, i tak jest, chociaż wśród sporej dawki humoru zdarzają się chwile wzruszeń. Nie mogę tak dosadnie powiedzieć, że książka mnie zachwyciła czy tylko miło spędziłam czas na Końcu Świata, ale jeżeli napiszę, że po przeczytaniu tej lektury zaraz na drugi dzień zamówiłam sobie kolejną książkę tej autorki, będącą kontynuacją losów Basi i Haliny, to chyba o czymś świadczy.
Polecam tę lekturę nie tylko paniom i nie tylko tym w wieku głównej bohaterki, myślę, że zarówno miłośnicy powieści obyczajowej, jak i powieści psychologicznej, przygodowej czy romansu znajdą w niej coś dla siebie.
Wywiad z pisarką GRAŻYNĄ KAŁOWSKĄ
Jest wielu pisarzy i pisarek, o których nie mamy zielonego pojęcia. Dzisiaj chciałabym przedstawić kogoś, kto ma na swoim koncie już kilka książek, ale być może dla wielu jest wciąż osobą nieznaną. Mój blog objął patronat medialny nad ostatnią książką tej autorki, a to zobowiązuje mnie do przedstawienia Wam tej… bardzo nieśmiałej osoby, która jednak może pochwalić się ogromną wyobraźnią. Autorka wydaje swoje książki w Wydawnictwie Literackim Białe Pióro, i tam też możecie znaleźć większość jej książek.
Grażyna Kałowska urodziła się w roku 1955. Jest mieszkanką Gdańska, absolwentką Uniwersytetu Gdańskiego, na którym ukończyła filologię polską. Pracowała w bibliotece UG. Uwielbia czytać, spacerować i kontemplować przyrodę podziwiając potęgę ludzkiej myśli zaklętej w architekturze. W roku 2004 otrzymała wyróżnienie w konkursie literackim UG za utwór „W poszukiwaniu czterolistnej koniczyny”. Miłośniczka psów i kotów, czego odzwierciedleniem jest umieszczanie tych zwierzaków w swoich książkach.
Witam Ciebie bardzo serdecznie, może na początek przedstawisz się i napiszesz kilka słów o sobie?
Dziękuję, Ewo, za te pytania. Bardzo dużo znaczą dla mnie Twoje uwagi.
Jestem teraz emerytką, mogę pospać trochę dłużej. Jednak mam co robić. Zajmuję się Mamą, domem. I piszę, gdy mam czas i natchnienie.
Czy Twoje życie zawodowe miało wpływ na to, że zaczęłaś pisać?
Chyba tak. Moi pracodawcy uważali, że jestem powolna. Ich uwagi były dla mnie stresujące. Ale dzięki temu zaczęłam szukać, czym powinnam się zająć. Pomogła mi książka Barbary Sher „Będzie za późno, jeśli nie zaczniesz teraz! Nowe życie po czterdziestce”. Dzięki zawartym w książce testom zobaczyłam, co było i jest dla mnie ważne. Upraszczając, Barbara Sher w którymś z punktów testów każe sobie przypomnieć, czym dana osoba chciała się zajmować między ósmym a jedenastym rokiem życia. Uzasadnia, czemu te lata.
Eksperymentujesz z gatunkami literackimi, czy uważasz, że jest to dobre dla początkującej pisarki? Czy po prostu szukasz tego swojego ostatecznego gatunku, w którym będziesz czuła się stabilnie
Myślę, że dla początkującego pisarza jest to bardzo dobre posunięcie. Uczy dyscypliny myślenia, gdyż każdy gatunek ma swoje reguły. Jest to też rodzaj flirtu z czytelnikiem. Po gatunku odbiorca może się wstępnie zorientować, co pisarz ma mu do zaoferowania.
Czy szukam swego gatunku? Aż tak siebie nie poznałam. Teraz eksperymentuję trochę z historią. Niebawem wyślę do wydawnictwa coś, co roboczo nazwałam „Opowiastki nanizane na czas”. Piszę tam o przodkach głównych bohaterów „Uważaj, o czym śnisz”. Od dwudziestego wieku do dwunastego. O każdej postaci krótsza lub dłuższa opowiastka. Gdybym chciała poświęcić każdemu bohaterowi opowieść, powstałaby saga na kilkaset stron.
W którym z gatunków literackich czujesz się najpewniej?
Tymi kategoriami nie myślę. Uważam, że to, co chcę uzewnętrznić, wymaga takiego, a nie innego gatunku i do tego dostosowuję pisanie. Planuję na przykład powieść albo inny twór. Akcja ma dziać się współcześnie. Dziesięciu bohaterów otrzymuje książkę w drodze popularnego dzisiaj Book Tour. Każda z postaci ma inną sytuację i każdy myśli co innego o tej książce. A dostają dramat, jak kobieta około sześćdziesiątki zastanawia się, czy przejść na emeryturę. Może będzie to zbiór dziesięciu opowiadań, może inna forma. Oprócz tego myślę o powieści historycznej, tak zwaną alternatywną wersję historii. Chyba zastanowię się, co by było, gdyby Bolesław Krzywousty nie napisał swego nieszczęsnego testamentu. Albo gdyby umarł bez testamentu.
Z Twoich książek wnioskuję, że bardzo lubisz psy, starasz się o umieszczanie psiaków w swoich powieściach. Czy jest to dla Ciebie ważne, aby drugo- czy trzecioplanowymi bohaterami były właśnie psy?
Nie we wszystkich książkach wprowadzam zwierzęta. W „Opowiastkach” nie ma ich. W dramacie bohaterka miała psy w przeszłości. W powieści historycznej – zobaczę.
W Twoich powieściach jest dużo wątków psychologicznych, skąd się one biorą, z życia czy z wyobraźni?
Z życia, z wyobraźni, a raczej z przewidywania. Też z popularnych książek psychologicznych, na przykład wspomnianego poradnika Barbary Sher.
Przyznam szczerze, że niektóre z Twoich książek są trudne w odbiorze. Chciałabym się tutaj odnieść do książki „Saga o nieefektownych kobietach”, tytuł dość zaskakujący. Połączenie dwóch światów – życia współczesnego z przyszłością, to temat nie tyle interesujący co zastanawiający i… niestety trochę mi zabrakło w tej powieści zjawisk sf, które często z tą przyszłością się kojarzą. Świat Xymeny, oprócz fikcji Wielkiego brata, modyfikowanej żywności itp. nie jest pokazany zbyt nowocześnie – fantazyjnie, szokująco, zadziwiająco. Myślę, że młodzież czytająca tę książkę mogłaby być rozczarowana, bo wyobraźnia dotycząca przyszłości to jednak coś nieznanego. Czy możesz to jakoś rozwinąć?
Nie staram się pisać dla młodzieży. Powołam się znowu na Barbarę Sher, według której młody, a potem zarabiający już człowiek jest zbyt zajęty, by pomyśleć o istocie sprawy. Dopiero nieco po czterdziestce, gdy organizm zaczyna zawodzić, a życie zdążyło dać w kość, pragnie czegoś więcej.
Chciałabym teraz dowiedzieć się skąd wziął się pomysł na książkę „Jak Ziemiankowie robili biznes w Polsce”. W tej książce fantazja i fikcja przeplata się z realizmem. To istna mieszanka wybuchowa łącząca ze sobą różne gatunki literackie, które mają wspólny mianownik, jakim jest… polskie społeczeństwo. Co kierowało Twoją wyobraźnią, żeby napisać taką książkę? Czy brałaś pod uwagę humor, czy ironię?
Opowiadanie o potencjalnej monarchii wzięło się z poważnych rozważań w Internecie. Politycy są bardzo poważni. Niektóre ugrupowania mainstreamu prowadzą zażarte dyskusje, kto mógłby być królem w Polsce. Opowiadanie o agencie Romanie, co ubiera się jak budowlaniec, a jeździ chryslerem, miało być częścią „Zaśnij, laleczko”. Jeden kryminał poważny, jeden humorystyczny. Ale odeszłam od tego pomysłu. A „Ziemianków” dopasowałam do sytuacji sprzed ponad dwudziestu lat, gdy działały takie firmy jak Amway, Amexim…
„Pieskie życie wg kroniki Brata Rocha” to lekka opowieść o psiej doli. Taka trochę bajka dla… myślę, że i dla dzieci i dla dorosłych, a może zwłaszcza dla dorosłych. Jak głęboka prawda kryje się za fabułą tej książki? Większość ludzi kupujących psy, patrzy na rasę, wygląd i na to, aby pies pięknie komponował się z jego (czyli opiekuna) życiem. Ci z kolei, którzy empatycznie kierują się do schroniska, też najczęściej patrzą na pieski małe, ładne, wesołe, tych starych, kalekich czy schorowanych raczej unikają. Jak to jest u Ciebie? Z tego co się zdążyłam zorientować, też wolisz określone rasy?
O psie ze schroniska też myślę, ale nie mieszkam sama w domu. Mama nie przepada za psami, też biorę pod uwagę jej preferencje. A kupno psa rasowego w przeszłości znaczyło dla mnie też kontakt z ludźmi i rzeczywiście zawarłam sporo znajomości dzięki amstaffom. Odeszłam od nich, bo wyobraziłam sobie, że w wieku siedemdziesięciu lat wnoszę swego chorego psa na schody-mieszkam na pierwszym piętrze. Więc kupiłam mopsiczkę, znacznie mniejszą.
Kolejną książką, która nieco zaskakuje jest „Uważaj o czym śnisz”. W tej powieści, w wątek kryminalny wkrada się skomplikowany epizod chorej policjantki, która z niewyjaśnionych do końca powodów trafia do szpitala w stanie zamroczenia sennego. Jest między jawą a snem i nie potrafi się z tego stanu wydostać.
To druga część cyklu. W hipoglikemii możliwy jest taki stan senności. A według Wandy Dolińskiej w „Co mówią nasze sny” jest zjawisko, wcale nie paranormalne, snu na jawie. Występuje, gdy człowiek jest bardzo czymś zaaferowany. Wprowadziłam sny na jawie, bohaterka analizuje je jak każdy inny sen.
Twoja ostatnia książka – kryminał, czyli „Zaśnij laleczko” też jest dość specyficzna, moim zdaniem Twoja wena twórcza nieco się zagalopowała i nie został przeprowadzony porządny research, wskazany głównie w powieściach kryminalnych aby, fabuła była bardziej realna? Czy konsultowałaś z kimś zachowania Twoich policjantów? Sposób przeprowadzania śledztwa? I uprzedzając kolejne pytanie, czy jeżeli uznasz, że to właśnie kryminał jest Twoją mocną stroną, to w przyszłości masz zamiar konsultować fabuły z kimś, kto może udzielić Ci fachowych rad?
Akcja „Zaśnij, laleczko” jest w latach dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku. Telefony komórkowe były rzadkie, po ulicach jeździły polonezy i cinquecento, archiwa były papierowe. Ciekawą metodą, raczkującą wówczas w USA, był profil psychologiczny podejrzanych. W Polsce tym bardziej była to nowość, a jednak bez tej metody nie udałoby się ustalić sprawców. Na podstawie analizy okoliczności wytypowano osobę, która jest „niewidoczna”, lecz dość inteligentna.
W tej powieści zdarzenia paranormalne przeplatają się z tymi realnymi, przyznam, że jest to ciekawy zabieg literacki, ale myślisz, że dla każdego zrozumiały?
Pewnie nie jest zrozumiały, ale idąc za stwierdzeniem Dolińskiej, sny na jawie, choć rzadkie, nie należą do zjawisk paranormalnych.
Czy wierzysz w sny? I czy często starasz się je tłumaczyć i szukać przesłania jakie wieszczą?
Kiedyś często się zajmowałam snami, Teraz widzę siebie bardziej jako osobę spełnioną, nie muszę „śnić” i marzyć.
Jak odnosisz się do krytyki? Wiadomo, że każdy pisarz chciałby czytać o swoich książkach tylko w samych superlatywach, ale ile jest książek i ilu pisarzy tylu czytelników, jak na Ciebie działają słowa krytyki? Pozwalają dogłębnie spojrzeć na Twoją twórczość, czy powodują załamanie?
Zależy, jak mi się wiedzie w danym czasie. Jeżeli mam z kimś konflikt, to krytyka jeszcze innej osoby może mnie załamać. Dlatego w życiu staram się żyć w zgodzie z innymi, o ile to możliwe. Dla własnego komfortu.
Jaki gatunek literacki jest Ci najbliższy, zarówno dla pisarki jak i dla czytelniczki?
Na razie nie pisałam nic długiego. A lubię czytać grube książki, na pograniczu gatunków, też o kompozycji szkatułkowej.
Czy masz w planach napisanie prawdziwego romansu, takiego bez pobocznych wątków, typu sny, fantazje itp.?
Na razie nie przychodzi mi taki na myśl. Ale kto wie?
Nie czytałam jeszcze żadnej Twojej powieści historycznej, czy planujesz taką napisać? Jeżeli tak, to jakimi źródłami będziesz się posiłkowała, aby powieść ta była realna? Bo moim zdaniem, powieść historyczna jak i kryminał potrzebują porządnego researchu.
W „Opowiastkach” korzystałam z popularnonaukowych opracowań Romualda Romańskiego i angielskich państwa Gies. I jeszcze kilku pamiętnikach z różnych epok, między innymi „Pamiętniku podlaskiego szlachcica” Juliana Borzyma. A dzieła Singera to kopalnia wiedzy o Żydach różnych epok.
W Twoich książkach czasami pojawia się wątek samotności, czy uważasz, że samotność to jest kwestia świadomego wyboru, czy nieumiejętność dostosowania się do innych?
Najczęściej to drugie.
Czym jest dla Ciebie pisanie? Pasją? Koniecznością ucieczki w świat fikcji literackiej? Próbą znalezienia dodatkowego dochodu?
Może pasją. Może robieniem tego, co jako tako umiem i lubię.
Jak wyobrażasz sobie swoje życie jako pisarki? Co chciałabyś osiągnąć w tej dziedzinie, wiem, to trudne pytanie, ale każdy autor podchodzi do tego swojego pisania indywidualnie.
Trudno mi powiedzieć, ile będę mogła poświęcić czasu na pisanie. Czy wieczorami, jak teraz, czy dłużej. Warsztatowo chciałabym się udoskonalić. Na pewno wolałabym mieć też z tego więcej pieniędzy.
Gdybyś nie mieszkała w Gdańsku, to gdzie chciałabyś zamieszkać?
Gdy czułam się wyalienowana i miałam konflikty z różnymi ludźmi, marzyłam, by mieszkać w górach. Teraz widzę, że Gdańsk jest najlepszym miejscem do życia w Polsce. Na Pomorzu nie ma ekstremalnych warunków pogodowych, nie zrywa dachów z domów, jak w środkowej i południowej części naszego kraju.
Bardzo dziękuję Ci za tę rozmowę, chociaż myślę, że jesteś osobą otwartą w pisaniu ale, bardzo oszczędną w słowach, jeśli chodzi o rozmowę. Polecam Twoje książki znajomym chociaż zdaję sobie sprawę z tego, że nie są one łatwe w odbiorze i skierowane do wybranego czytelnika. Życzę Ci spełnienia marzeń, wielkiej weny twórczej i dalszego pisania.
