Recenzje książek

PAMIĘTNIK – Nicholas Sparks

Nicholas Charles Sparks urodził się w 1965 roku w Omaha. Przez lata nauki w liceum mieszkał w Fair Oaks, szkołę ukończył z wyróżnieniem a następnie kontynuował naukę otrzymując stypendium naukowe na Uniwersytecie w Notre Dame. W roku 1985 przerwał naukę i podczas wakacji napisał pierwszą powieść, która nigdy jednak nie została opublikowana. Postanowił wrócić na uczelnię, którą ukończył odbierając specjalizację z rachunkowości. Studia ukończył z wyróżnieniem. Jego powieści cieszą się uznaniem zarówno wśród kobiet jak i mężczyzn, wiele z nich wkrótce po wydaniu stało się bestsellerami, jak również zostało zekranizowanych.

  Pamiętnik_Nicholas Sparks

Wydawnictwo Albatros 2014

stron 252

Pamiętnik to powieść obyczajowa, dramat z dużą dawką romansu.

Starszy mężczyzna przebywa w Domu Opieki razem ze swoją małżonką chorą na Alzheimera. Codziennie czyta jej notatki – wspomnienia, jakie zapisał dawno temu. Czyta to jak powieść, której zakończenia kobieta nie potrafi się domyśleć. Piękna opowieść o miłości dwojga młodych ludzi  wzrusza ją i zaciekawia. Niestety choroba pustoszy jej pamięć i staruszka nie wie kim jest mężczyzna przychodzący do niej każdego dnia, nie pamięta ani jego, ani tego co było zanim zachorowała, ale darzy go wielką sympatią. Czy nadejdzie taki dzień, w którym pozna w tym czarującym starszym panu mężczyznę, z którym spędziła najpiękniejsze lata swojego życia? Którego z nich starość zabierze szybciej, ją czy jego? Co tak naprawdę wydarzyło się w życiu tych dwojga starszych ludzi, że wspomnienia są jak balsam dla zmęczonej życiem duszy?

Przyznam szczerze, chociaż z niemałym wstydem, że książka tego autora trafiła w moje ręce pierwszy raz. Nie przepadam ze tego typu powieściami, ale skuszona sławą jego dorobku, postanowiłam przekonać się sama za co kocha go taka rzesza czytelniczek (i czytelników). Zakupu książki nie żałuję i myślę, że w najbliższym czasie skuszę się na pozostałe powieści tegoż autora.

Książka napisana została dość specyficznie. Pierwsza części spisana w osobie trzeciej w formie opowieści. Narrator przedstawia czytelnikowi życie dwojga młodych ludzi, pochodzących z dwóch różnych klas społecznych. Robi to w sposób ciepły i bardzo interesujący. Niby standardowa historia miłosna. Opisanie miłości młodej bogatej dziewczyny do chłopca z małego miasteczka nie jest niczym szczególnym. Takich romantycznych historii było w literaturze wiele, ale ta… ma w sobie jakąś magię, połączoną z jednym wielkim znakiem zapytania.

Druga część książki napisana  jest w osobie pierwszej, w formie pamiętnika. Tych dwoje ludzi przebywa obecnie w Domu Opieki dla seniorów, muszą mieszkać w osobnych pokojach bo tego wymagają przepisy i nie jest ważne, że są od ponad 50 lat małżeństwem. To co ich dzieli to nieuchronnie pogarszający się stan zdrowia, co jest nieuniknionym w wieku tak podeszłym. Ale łączy ich nadal wielkie uczucie, ta piękna młodzieńcza miłość, która trwa od lat. Momentami wyobrażałam sobie głównego bohatera jak siedzi obok mnie w starym fotelu i opowiada mi o latach swojej młodości i o tym, co z tej młodości zakorzeniło się w jego pamięci na tyle mocno, że nie potrafi o tym zapomnieć.

Ta książka nie jest łatwa w odbiorze, chociaż napisana została prostym, lekkim językiem. Być może to, że fabuła nie dotyczy tylko romantycznego życia tych dwojga ludzi, ale sporo jest w niej wątków wywołujących wzruszenie. Pisanie o postępującej chorobie Alzheimera już jest wątkiem trudnym ale to co autor pokazał za pośrednictwem słów dotyczących miłości, cierpliwości i wiary w drugiego człowieka to dla mnie coś wyjątkowo pięknego.

Jak często stajemy w życiu przed wyborem „być czy mieć?”, jak często pytamy samych siebie „czy dam radę?” i jak często poddajemy się w starciu z trudnościami. Autor w niesamowity sposób przedstawił walkę o odrobinę ciepła, o maleńki uśmiech, o delikatny dotyk dłoni. Jedyną bronią w tej walce była miłość.

Myślę, że gdyby wszyscy ludzie potrafili tak kochać, świat byłby piękniejszy, ale przecież takie uczucia nie bywają tylko w książkach…

Jest to lektura o walce wewnętrznej, o walce z uczuciem i o uczucie, o walce z chorobą. To po prostu piękna opowieść o miłości trudnej, ale silnej zarazem.

Polecam tę książkę nie tylko miłośnikom romansów i chociaż usłyszałam kiedyś, że Sparks pisze literaturę dla kobiet, chyba nie mogę się z tym zgodzić. To, że nie jest to mocny, krwawy kryminał czy thriller nie oznacza, że panowie powinni omijać ją szerokim łukiem.

Myślę, że po przeczytaniu tej powieści jestem gotowa na wersję filmową. Jednak aby obejrzeć ten film muszę z pewnością zaopatrzyć się w dużą paczkę chusteczek i butelkę dobrego wina, bez tego chyba nie przebrnę przez film.

Czy potrzebna jest nam taka literatura? Chyba tak, każdy z nas ma lepsze i gorsze dni, czasami chcemy się pośmiać, czasami zapłakać. Jeżeli pozostałe książki autora są tak wciągające jak ta, to prawdopodobnie przepadłam, bo będę chciała więcej i więcej.

Ktoś, kto spotkał się wcześniej z książkami tego autora z pewnością się ze mną zgodzi, a ktoś kto do tej pory nie miał okazji poznać. to myślę, że powinien to zrobić. Po przeczytaniu tej książki miałam w głowie tyle myśli, nasunęło mi się tyle refleksji, że długo nie mogłam zabrać się za napisanie o niej. A to oznacza jedno, że fabuła tej powieści na długo pozostanie w mojej pamięci.

Czy ten trailer do filmu nie zachęca?

SZCZĘŚCIE PACHNĄCE WANILIĄ – Magdalena Witkiewicz

Magdalena Witkiewicz to pisarka, po książki której sięgam bardzo chętnie. Nie będę pisała o niej jako autorce ponieważ przedstawiałam ją już na swoim blogu wiele razy. Po jej książki sięgam chętnie nie dlatego, że znam osobiście pisarkę ale dlatego, że emanuje ona wyjątkowo pozytywną energią, którą zaraża w niektórych swoich książkach. Przyznam szczerze, że wolę te z jej książek, w których bohaterkami są tak niesamowite osoby jak Milaczek, bardzo energiczna Zofia Kruk czy najukochańsze dziecko  świata – Zuzanka czyli Bachor, no? oczywiście nie zapomniałam o psie arystokracie, który wabi się Parys Antonio.

Magdalena Witkiewicz  Szczęście pachnące wanilią

Wydawnictwo FILIA rok 2014

stron 271

Szczęście pachnące wanilią to komedia obyczajowa, której fabuła umiejscowiona została w Gdańsku.

Trzy młode matki, i jedna singielka (bezdzietna) spotykają się w małej cukierni na jednym z gdańskich osiedli. Cukiernię prowadzi jedna z nich – samotna matka – Ada, mistrzyni w pieczeniu ciasteczek, tortów i słodkich babeczek. Po odejściu niani, właścicielka cukierni ma nie lada problem, jej mały synek nie może przecież przebywać cały czas z nią… w pracy. Jedna z pań wpada na pomysł, aby w cukierni zrobić kącik dla dzieci, i jako pierwsza oferuje pomoc w tak zwanej opiece nad dziećmi co ma nie tylko przynieść chwilę czasu „dla siebie” innym młodym mamom, co pomóc finansowo cukierni. Czy pomysł się sprawdzi? Czy młode kobiety połączy tylko interes? I co wspólnego będzie miała ciocia Milenki, czyli Milaczka oraz niezastąpiony Bachor z małą cukiernią na gdańskim osiedlu?

Jak już wspomniałam wcześniej, kiedy tylko się dowiaduję, że autorka wydała kolejną książkę, w której spotkać można Milaczka, Bachora i Zofię Kruk, to sięgam po lekturę z zamkniętymi oczami. Kocham tego typu literaturę, ponieważ działa na mnie wyjątkowo odprężająco. Wiem, że sporo moich znajomych woli czytać powieści bardziej poważne, ja również od takich nie stronię, ale uważam, że każdy ma prawo „na chwileczkę zapomnienia”. Naładowanie „akumulatorów” pozytywną energią jaką znajduję w tych książkach pozwala mi zapomnieć o trudnościach dnia codziennego.

Ale… żeby nie było, że w tej książce jest tylko hi-hi i ha-ha, pozornie komediowa fabuła zawiera wiele bardzo poważnych wątków, które często możemy znaleźć we własnych otoczeniach. Jednym z nich jest na przykład samotne macierzyństwo, jak wiele kobiet znosi jego trudy, ale mimo trudności kocha swoje dzieci nad życie. Kolejny wątek poważny to zapracowanie matek niepracujących zawodowo. Pamiętam jak mój mąż wracał do domu i okazywał zdziwienie moim zmęczeniem, kiedy ja przecież NIE PRACOWAŁAM tylko siedziałam sobie cały dzień w domu z dwójką dzieci. Nie rozumiał tego, że obiad sam się nie ugotował, zakupy same się nie zrobiły, a dzieci same się sobą nie zajęły przez cały dzień.

Eeee… takie sobie wspomnienia z młodości wrzuciłam.

Autorka bardzo zręcznie i zarazem obrazowo opisuje te wszystkie zmagania, zmęczenia i brak chwil dla siebie. Niby śmiejemy się czytając, ale gdzieś tam w podświadomości zdajemy sobie sprawę z tego, że nie wszystko jest tak „różowe”. 

Ciekawie przedstawione osobowości kobiet (i nie tylko, bo mężczyźni również grają jakąś rolę w tej powieści) sprawiają, że wydaje się iż znamy te panie tak dobrze jak sąsiadkę z bloku. Smaczku dodają bardzo humorystyczne, ale jednocześnie wciągające dialogi. Sporo ironii zakamuflowanej i prawdziwej w połączeniu z ciekawą fabułą i zabawnymi dialogami to z pewnością plusy tej powieści. Chociaż… przyznam szczerze, że początkowo nie mogłam się połapać w osobach i musiałam sobie wypisać na karteczce kto jest czyim mężem i jak nazywają się dzieci poszczególnych par, żeby nie stracić wątku głównego.

Czytelnikom i czytelniczkom znającym dorobek tej autorki chyba nie muszę polecać tej książki, ale tym, którzy jeszcze nie mieli styczności z książkami Magdaleny Witkiewicz to polecam całym sercem. Wystarczy popatrzeć na tę słodką, aczkolwiek cudownie nieszablonową okładkę a człowiek wie, że chętnie zajrzy do środka. Dla czytelniczki jak ja, takie powieści to wisienki na torcie i mam nadzieję, że w długie jesienne wieczory uda mi się więcej takich książek przeczytać, bo bardzo potrzebuję terapii antystresowej. Kiedy na dworze szaro buro i ponuro, nic tak nie poprawi nastroju jak książka z pozytywnym przesłaniem. Po przeczytaniu takiej książki człowiek zaczyna bardziej zdawać sobie sprawę z tego, że „nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło”. Ta książka bawi i wzrusza, ale przede wszystkim pobudza pozytywne myślenie.

Chociaż jest to tak zwana literatura kobieca, polecam tę książkę również panom, a może zwłaszcza panom, może po przeczytaniu jej popatrzą na pewne sprawy nie tylko z perspektywy własnego JA.

Powieść trafiła w moje ręce dzięki hojności sponsorów i wymianie książkowej na czwartym spotkaniu miłośników książek w Sopocie: „A może nad morze z książką”.

Literacki Sopot 2015

Takie słodkie babeczki towarzyszą nam na spotkaniach w Sopocie 🙂

Dziękuję AUTORCE oraz wydawnictwu FILIA za możliwość przeczytania tej powieści i zachęcam do niej nie tylko tych, którzy lubią taki gatunek.

Wydawnictwo Filia

Polecam również inne książki Magdaleny Witkiewicz, które miałam okazję przeczytać:

 Panny roztropne  Milaczek  Zamek z piasku  Szkoła żon 

Pierwsza na liście  Ballada o ciotce Matyldzie  Po prostu bądź_Magdalena Witkiewicz  Cześć, co słychać

GRZECHOTKA – Joanna Jodełka

Joanna Jodełka urodziła się w 1973 roku. Mieszka w Poznaniu, gdzie ukończyła historię sztuki na Uniwersytecie Adama Mickiewicza. W życiu próbowała różnych rzeczy aby odnaleźć to, co chce robić naprawdę. Prowadziła restaurację, sklep z miłosnymi kosmetykami, była również twarzą kampanii reklamowej jednego z poznańskich domów towarowych. Jest stypendystką Instytutu Sztuki Filmowej i pisze scenariusz filmu o Józefie Piłsudskim. Jest również autorką piosenek, których teksty udostępnia na swoim blogu. W roku 2009 zadebiutowała jako pisarka i to chyba jest jej droga życiowa. Jej debiut – kryminał „Polichromia*Zbrodnia o wielu barwach” został zauważony nie tylko przez czytelniczki i czytelników i zdobył Nagrodę Wielkiego Kalibru.

Joanna Jodełka  Grzechotka_Joanna Jodełka

Wydawnictwo WAB rok 2011

stron 301

Grzechotka to kryminał psychologiczny, którego fabuła umiejscowiona została w Poznaniu.

W jednym z mieszkań policja odnajduje młodą kobietę w szoku poporodowym. Kobieta twierdzi, że nie pamięta momentu porodu i jest przekonana, że ktoś ukradł jej dziecko. Zarówno policjant jak i pani psycholog poproszona o wystawienie orzeczenia o niepoczytalności młodej matki są przekonani, że dziewczyna sama „coś” z tym swoim dzieckiem zrobiła. Może zabiła, może porzuciła… Psycholog Weronika Król początkowo przekonana o winie dziewczyny z czasem zaczyna wątpić i postanawia pomóc zrozpaczonej matce. Na własną rękę śledztwo próbuje prowadzić również pewna młoda dziennikarka wietrząca w temacie dzieciobójczyni drogę do sławy. Czy Edyta jest dzieciobójczynią? Co takiego się wydarzyło zanim znaleziono krzyczącą w bólu dziewczynę. Kim jest ojciec dziecka Edyty? Na te i wiele innych pytań znajdzie odpowiedź ten, kto zdecyduje się sięgnąć po tę książkę.

Jest to z pewnością kryminał dość nietypowy, więcej jest w nich wątków psychologicznych niż stricte kryminalnych, ale po przeczytaniu wcześniej innej książki autorki, domyślałam się, czego mogę się spodziewać. Autorka wyjątkowo artystycznie operuje fabułą kryminału. Między śmiertelne niebezpieczeństwa i okrutną przemoc balansującą na granicy strachu i bólu, wkradają się niesamowite zbiegi okoliczności a nawet odrobina erotyki. Jest to powieść o stosunkach między ludźmi, o których nie zawsze chcemy rozmawiać.

W bardzo tajemniczy, może trochę szokujący sposób przechodzi czytelnik do kolejnego wątku fabuły, skonstruowanej tak, że czytając ma wrażenia ciągłości niewiadomej, ukrytej w jakimś kokonie tajemnic.

Powieść zaskakuje i wzrusza. Czasami bulwersuje, ale jedno jest pewne, nie pozwala oderwać się od stron.

Autorka pisze w dość charakterystyczny sposób. Są zdania tak długie, że czasami brakuje oddechu czytając je, i są zdania jednowyrazowe, zaskakująco przetrzymujące nostalgie czy grozę chwili. W tej pełnej zaskakujących zwrotów akcji powieści człowiek czasami ma takie właśnie chwile zastanowienia, które być może pozwalają mu na wysnucie własnych przypuszczeń, co do zakończenia. W powieści są fragmenty nie pozwalające na płynne przechodzenie do kolejnego etapu głównego wątku fabuły, zaskakująco zatrzymują ją w takim nieokreślonym miejscu, które z pewnością ma związek z wątkiem głównym, ale jednocześnie wkładają w tę fabułę jedną wielką niewiadomą.

Treść jest pełna ironii, która być może jest nie na miejscu biorąc pod uwagę powagę sprawy opisanej w lekturze, ale dodaje jej pewnego „smaczku”. Trzeba przyznać, że autorka świetnie potrafi używać czegoś, co kojarzy mi się z pewnego rodzaju grami językowymi. Nie tyle szokują one, co momentami powodują pewien dyskomfort myślenia, niepokoją.

Fabuła powieści to przedstawienie mrocznych stron życia ludzi z półświatka, w których oczywiście dominuje strach i pieniądz, ale czy w życiu pozostałych ludzi nie jest tak samo?

Myślę, że z czystym sumieniem mogę polecić tę lekturę osobom nie tylko preferującym kryminały czy powieści psychologiczne. Ta sensacyjna intryga przedstawiona w powieści jest czymś zgoła innym od tradycyjnych wątków kryminalnych, chociaż ma wiele z nimi wspólnego. Po przeczytaniu tej książki długo nie mogłam zabrać się za napisanie o niej własnej opinii, chyba trochę wstrząsnęła mną ta książka. Z pewnością muszę przyznać, że jest to jedna z tych powieści, których treść pozostaje w czytelniku na długo. Wiem, że patrząc na tę książkę spokojnie stojącą sobie na półce, w każdej chwili będę potrafiła powiedzieć o czym jest. Niestety nie wszystkie książki mają ten przywilej.

I mimo tego, że okładka nie przyciąga wzroku, chociaż moim zdaniem jest piękna w swej tajemniczej prostocie, to z pewnością ktoś, kto zdecyduje się sięgnąć po tę książkę, nie pożałuje swej decyzji.

Polecam również inną książkę tej autorki, równie wstrząsającą i zaskakującą, której treść cały czas „siedzi” mi gdzieś głęboko w głowie, chociaż przeczytałam ją trzy lata temu.

kamyk

AFERA KRYMINALNA w Gdańsku

Afera kryminalna

AFERA KRYMINALNA 2016 to Festiwal Kryminału, który w tym roku odbywał się w czterech miastach: Gdańsku, Gdyni, Rumii i Wejherowie. Mnie przypadło uczestniczyć w Gdańsku, z tego oczywistego względu, że mieszkam w tym mieście, chociaż… przyznam szczerze, że było tyle ciekawych spotkań, że chwilami nie byłam zdecydowana czy zostaję wierna mojemu miastu czy pojadę do innego. Z czysto czasowych względów i z powodu dużych odległości od siebie, nie mogłam uczestniczyć we wszystkich imprezach i spotkaniach, ale myślę, że te trzy dni w Gdańsku w zupełności usatysfakcjonowały moją próżność czytelniczą.

Swoją przygodę z kryminałem rozpoczęłam w piątek 20 października… działo się… Oj działo!!!

CZWARTEK

Festiwal rozpoczął się przedstawieniem wszystkich autorów i gości. W cudownym miejscu jakim jest Miejska Biblioteka Publiczna w Oliwie, Jolanta ŚwietlikowskaBartosz Dąbrowski wspomagając się zdjęciami wyświetlanymi na dużym ekranie, opowiedzieli o zaproszonych gościach. Już wtedy wiedziałam, że będę starała się być na większości tych spotkań.

Afera kryminalna Gdańsk 2016

Jolanta Świetlikowska – wydawnictwo Oficynka

Afera kryminalna Gdańsk 2016 

Bartosz Dąbrowski

Pierwsze spotkanie autorskie było z gdańską pisarką, której książki dumnie prezentują się na mojej półce – Anną Klejzerowicz. Spotkanie prowadził Bartosz Dąbrowski. Autorka opowiadała o swojej najnowszej powieści, którą miałam szczęście przeczytać, a która tak jak pozostałe jej książki wciągnęła mnie od samego początku. Książki Anny Klejzerowicz są na swój sposób magiczne i po przeczytaniu każdej z nich ciągle mam jakiś niedosyt wiedzy, ponieważ autorka nie tyle wciąga intrygą kryminalną, co dodatkowo zaraża czytelnika wiedzą historyczną lub nawet archaiczną i nie sposób odłożyć przeczytanej książki na bok, nie zagłębiając się dalej w wątki poruszone w powieściach.

Afera kryminalna Gdańsk 2016

Afera kryminalna Gdańsk 2016

Anna Klejzerowicz i Bartosz Dąbrowski

Po tym spotkaniu była kryminalna zagadka, przygotowana przez kolejną gdańską pisarkę kryminałów – Agnieszkę Pruską. Niestety uznałam, że moje szare komórki niezbyt nadają się do rozwiązywania zagadek kryminalnych, a poza tym ciężki dzień w pracy spowodował, że czułam się trochę zmęczona. Odpuściłam sobie uczestnictwo w tej zabawie, ale myślę, że ci którzy byli z pewnością tego nie żałowali.

PIĄTEK

Na ten dzień zaplanowane miałam trzy spotkania, niestety na pierwsze z nich się trochę spóźniłam ze względu na brak możliwości szybszego wyjścia z pracy, a ostatnie sobie odpuściłam ponieważ w trakcie mojego pobytu w bibliotece oliwskiej otrzymałam dość przykrą wiadomość i nie byłam w stanie skupić się na słuchaniu. Ale cieszę się, że mogłam uczestniczyć chociaż w tych dwóch. Piątkowych gości, bardzo profesjonalnie, zadając ciekawe pytania wypytywała Izabela Nowak, która moim zdaniem ma świetne predyspozycje na dobrą dziennikarkę.

Pierwsze piątkowe spotkanie było z Robertem Ostaszewskim, pisarzem, dziennikarzem, autorem książki „Zginę bez ciebie”. Książki wprawdzie jeszcze nie czytałam, ale MAM i będę czytać. Autor opowiadał oczywiście trochę o sobie, trochę o swoim pisaniu. Na sali padło zdanie (być może w kontekście żartobliwym), że jest on polskim Nicholasem Sparkiem. No cóż nie mogę tego ani potwierdzić ani zaprzeczyć, ponieważ nie czytałam jeszcze ani jednej książki żadnego z tych panów. Roberta Ostaszewskiego miałam możliwość poznania w trakcie jednego z Festiwali Literatury Kobiecej Pióro i Pazur w Siedlcach, dlatego zależało mi, aby na jego spotkaniu w Gdańsku również uczestniczyć i… udało się.

Afera kryminalna Gdańsk 2016

Robert Ostaszewski i Izabela Nowak

Kolejnymi piątkowymi gośćmi biblioteki oliwskiej byli Mariusz CzubajMarcin Wroński. Pierwszy z nich jest literaturoznawcą, antropologiem kulturowym oraz jak wiadomo autorem powieści kryminalnych. Wśród moich znajomych znany jest głównie dzięki serii książek o profilerze Rudolfie Heinzu. Za powieść „21:37”, pierwszą z cyklu otrzymał w roku 2008 Nagrodę Wielkiego Kalibru dla najlepszej polskiej powieści kryminalnej i sensacyjnej. Marcin Wroński jest redaktorem i autorem powieści kryminalnych retro o komisarzu Zydze Maciejewskim. Jest również pisarzem, który otrzymał w roku 2014 Nagrodę Wielkiego Kalibru oraz Nagrodę Wielkiego Kalibru Czytelników za książkę „Pogrom w przyszły wtorek”.

Panowie o ogromnym poczuciu humoru wprawili nas w iście radosny nastrój. I chociaż mówili o zbrodniach i kryminałach, to robili to z wielkim wdziękiem. Izabela Nowak, prowadząca rozmowę niestety bardzo często nie zostawała dopuszczona do głosu, ponieważ obaj pisarze tak ze sobą dyskutowali, że chwilami kojarzyli mi się z naszymi politykami w sejmie. Piszę to oczywiście również w żartobliwym tonie.

Afera kryminalna Gdańsk 2016

Afera kryminalna Gdańsk 2016

Mariusz Czubaj i Marcin Wroński

Po tym bardzo interesującym duecie odbyło się spotkanie z Januszem Majewskim, który opowiadał o swojej powieści „Czarny mercedes”. Niestety nie mogłam w nim uczestniczyć, ale z tego, co słyszałam frekwencja osób uczestniczących w tym spotkaniu była spora.

SOBOTA

W sobotę planowałam pięć spotkań, ale z przyczyn osobistych mogłam uczestniczyć tylko w czterech. Niestety nie dotarłam na spotkanie z Adamem Węgłowskim, przybyłam do biblioteki już mocno spóźniona i nie chciałam przeszkadzać wchodząc na salę, bo widziałam że skupienie uczestników było dość duże.

Po tym autorze było spotkanie z Magdą Omilanowicz. Przyznam szczerze, że nazwisko tej pisarki do tej pory było mi obce i cieszę się, że miałam okazję poznać tę autorkę, i zapoznać się z jej wielkim dziełem literackim napisanym na podstawie faktów zbrodni dokonanych przez seryjnego mordercę Leszka Pękalskiego znanego jako wampir z Bytowa. Autorka nie zdradzając drastycznych szczegółów opowiedziała o spotkaniach z tym człowiekiem, o aktach jego zbrodni i muszę przyznać, że bardzo skutecznie zachęciła mnie do przeczytania jej wznowionego po wielu latach dzieła „Bestia”. Nie wiem jednak kiedy tę książkę przeczytam, ponieważ mimo zaciekawienia boję się tej drastycznej konfrontacji z życiem takiego człowieka jak Pękalski. Po tym spotkaniu poczułam strach. Wiadomo, że ci wszyscy seryjni mordercy to psychopaci, czy wiemy kiedy taki ktoś pojawi się na naszej drodze? Pękalski teraz przebywa w zakładzie karnym, moim zdaniem  i zdaniem autorki książki nie odbywa on kary, on jest prawie jak na wczasach. I tylko to, że przebywa w zakładzie zamkniętym jest naszą gwarancją na pewnego rodzaju spokój, ale co będzie jak on wyjdzie? Po dokonaniu kilkudziesięciu brutalnych morderstw nie został skazany na dożywocie tylko 25 lat, czy to jest sprawiedliwe? Czy nie powinien on przebywać w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym, w którym w jakiś sposób wyleczono by jego popęd seksualny, który aby zaspokoić musiał kończyć się sadystycznym mordem?  Mam nadzieję, że kolejne służby o których wspomniała autorka, czyli nasze gdańskie Archiwum X zajmą się tym i jego podobnym problemem. Spotkanie z tą pisarką prowadziła Izabela Nowak, którą wspomniałam wcześniej. Jej profesjonalizm i przygotowanie do rozmowy jest tak wyczerpujące, że po spotkaniu czytelnicy niewiele mają pytań ze swojej strony, bo tak właściwie wszystko już zostało powiedziane.

Afera kryminalna Gdańsk 2016

Magda Omilanowicz i Izabela Nowak

Następnie rozmówczynią Bartosza Dąbrowskiego była pisarka, na której spotkanie czekałam z radością, ponieważ uwielbiam Joannę Jodełkę zarówno jako osobę, jak i autorkę książek. Jej powieści to psychologiczno-kryminalne historie, których nie można czytać dla czystej rozrywki, ponieważ zawierają mocne psychologiczne wątki. Pisarka ta jest również zdobywczynią Nagrody Wielkiego Kalibru za swoją debiutancką powieść „Polichromia* Zbrodnia o wielu barwach”. Jest to osoba niezwykle pogodna i zawsze spotykając takiego autora/autorkę zastanawia mnie dlaczego osoby postrzegane przez innych tak spokojnie i pozytywnie, poruszają w swoich książkach tak trudne tematy. Pamiętam jak czytałam jedną z jej powieści – „Kamyk”, książka wzruszyła mnie do tego stopnia, że długo nie mogłam się zabrać za napisanie recenzji. Tym razem autorka zapoznała nas ze swoją najnowszą książką „Wariatka”, w której porusza jak zwykle trudny temat, bo istotę choroby afektywnej dwubiegunowej.

Afera kryminalna Gdańsk 2016

Joanna Jodełka i Bartosz Dąbrowski

 Kolejną osobą, z którą rozmawiała Izabela Nowak był bardzo młody pisarz, którego nazwisko również nie było mi wcześniej znane – Wojciech Chmielarz. Autor opowiadał o kulisach powstawania jego najnowszej książki „Osiedle marzeń”. Jest on pisarzem, który również zdobył Nagrodę Wielkiego Kalibru w roku 2015. Redaktor naczelny serwisu internetowego niwserwis.pl, zajmującego się tematyką przestępczości zorganizowanej, terroryzmu i bezpieczeństwa międzynarodowego jest uznawany za jednego z najbardziej obiecujących pisarzy kryminalnych młodszego pokolenia. Wśród czytelników jest znany głównie dzięki serii powieści, których głównym bohaterem jest warszawski policjant, komisarz Jakub Mortka. Są to kryminały procedur policyjnych z elementami miejskimi i obyczajowymi.

Afera kryminalna Gdańsk 2016

Wojciech Chmielarz i Izabela Nowak

Na zakończenie tego dnia była dla mnie wisienka na torcie. Ostatnie spotkanie bowiem poprowadzone przez Bartosza Dąbrowskiego, było… z… uznawaną za wielu czytelników polską Camillą Lackberg czyli Katarzyną Puzyńską. Jej cykl książek o fikcyjnej wsi Lipowo zyskał sobie całkiem spore grono czytelników. Muszę przyznać, że chociaż miałam okazję spotkać już tę autorkę na Festiwalu Literatury Kobiet Pióro i Pazur to nie miałam okazji do takiego wysłuchania jej bezpośrednio. Bardzo pogodna i pozytywna osoba, która potrafi mówić dużo i ciekawie, z pewnością skutecznie potrafi zachęcić do czytania swoich powieści.

Afera kryminalna Gdańsk 2016

Katarzyna Puzyńska i Bartosz Dąbrowski

Podczas wszystkich dni Afery można było zakupić książki autorów zaproszonych na ten Festiwal Kryminału. Jeśli chodzi o mnie, to wiadomo… wróciłam z nowymi nabytkami, chociaż większość powieści już miałam, to nie obeszło się bez zakupu nowych.

Afera kryminalna Gdańsk 2016

Na sali można było zobaczyć innych autorów/czytelników; tutaj Robert Ostaszewski, Marcin Wroński i Hanna Cygler

Cieszę się, że Oliwski Klub Kryminału i Wydawnictwo Oficynka wpadli na pomysł organizacji tego festiwalu. Jak było widać na cały czas pełnej sali, takie imprezy cieszą się sporym zainteresowaniem nie tylko czytelników ale również i autorów. Dumna jestem z tego, że mamy takich wspaniałych pisarzy i dziwię się osobom, które twierdzą, że nie czytują polskich autorów. Zamiast łamać sobie język na skandynawskich czy innych nazwach czy nazwiskach wolę czytać nasze rodzime, chociaż taki Żądło, czy Przygodny dla obcokrajowców też brzmi trudno. O tym, że mamy świetnych autorów kryminałów, świadczą zdobywane przez nich nagrody, a także podpisywane umowy na wydanie polskich powieści za granicą. Nie przeczę, że czytam „obce” kryminały, uwielbiam Harrego Hola stworzonego przez Jo Nesbo, czy detektywa Murdocha Maureen Jennings, ale co swój to swój.

Afera kryminalna Gdańsk 2016

Takim widokiem witała uczestników biblioteka, widziałam jak przechodzący tamtędy ludzie przystawali i… chyba myśleli, że popełniono w tym miejscu zbrodnię.

Trzy dni spędzone wśród tak fantastycznych kryminalistów to z pewnością czas wykorzystany bardzo efektywnie. Poznałam wielu ciekawych ludzi, spędziłam miło czas i dowiedziałam się wielu ciekawych rzeczy o książkach i ich autorach. Teraz mogę spokojnie zabrać się za czytanie kolejnych kryminałów, zwłaszcza tych autorów, których do tej pory znałam tylko z opowiadań znajomych czy z mediów.

Afera kryminalna Gdańsk 2016

Skazana na dożywocie czytania książek 🙂

Niestety jakość moich zdjęć jest dość kiepska, robiłam telefonem, który uwielbia zdjęcia ale tylko na dworze i to przy ładnej pogodzie, ale… jakaś pamiątka po tych cudownych dniach została.

Kto nie był niech żałuje i rezerwuje sobie czas na przyszły rok, bo znów będzie się działo.

ZBYT KRÓTKIE SZCZĘŚCIE – Paweł Pollak

Paweł Pollak w blogosferze jest uważany za dość kontrowersyjną osobę, jedni go uwielbiają inni czują do niego nienawiść. Jeśli chodzi o mnie to lubię zaglądać na jego blog, chociaż nie wszystkie teksty przyjmuję jako lekturę pozytywnie nastawioną do czytelnika. Muszę jednak przyznać, że jako autor kryminałów jest świetny, o czym miałam okazję się przekonać przeczytawszy zaledwie dwie z jego książek. Zawodowo zajmuje się nie tylko pisaniem książek, ale również skandynawistyką jest tłumaczem literatury szwedzkiej.

Paweł Pollak  Zbyt krótkie szczęście_Paweł Pollak

Wydawnictwo Oficynka rok 2014

stron 443

Zbyt krótkie szczęście to kryminał policyjny z mocnymi wątkami psychologicznymi, którego fabuła umiejscowiona została we Wrocławiu.

W Święto Zmarłych, czyli pierwszego listopada na parkowej ławeczce zostają znalezione ciała dwóch młodych osób. Dziewczyna i chłopak siedząc w pozycji dość jednoznacznej nie zwracali na siebie uwagi spacerowiczów; jedynie pewna starsza pani, zbulwersowana zachowaniem młodych ludzi w miejscu publicznym, chcąc ich napomnieć, odkryła że młodzi ludzie wcale nie siedzą w miłosnym uścisku, tylko… są martwi. Śledztwo przypada w udziale komisarzowi Markowi Przygodnemu i jego ekipie śledczej i chociaż nie stoi w miejscu (śledztwo oczywiście), to trudno je nazwać galopującym. Każdy kolejny trop, każdy kolejny ślad okazuje się ślepą uliczką. Co musiało się wydarzyć, aby komisarz wreszcie odkrył, kto jest mordercą? Czy problemy osobiste komisarza będą miały wpływ na intensywność prowadzonego śledztwa? Co spowodowało, że morderca odważył się w biały dzień zabić dwoje nastolatków?

Z komisarzem Markiem Przygodnym spotkałam się w pierwszej książce tego autora i przyznam szczerze, że lubię wracać do osób, które „już znam”. Sama postać głównego bohatera nie jest być może zbyt pociągająca pod kątem męskości, ale jest w nim coś, co mnie do niego nastawiało pozytywnie. Kiedy w książce występują te same osoby, i tu mam na myśli zarówno samego komisarza, jak i cynicznego dziennikarza Kuriatę czy aspiranta Gajdę, wydaje mi się, że uczestniczę w tym śledztwie razem z nimi.

Fabuła powieści jest tak skonstruowana, że od pierwszych stron przyciąga jak magnes. Są książki, które tak jak ta powieść początkiem zaskakują, wybucha jakaś petarda intrygi a potem ciągną się jak przysłowiowe flaki z olejem. Tej powieści tego nie można zarzucić. I chociaż samo śledztwo jest trudne i mozolnie wprowadza policjantów w mało istotne punkty zaczepienia, to nie można określić tego śledztwa nudnym. Cały czas coś się dzieje i cały czas czytelnik ma wrażenie, że ten trop zaprowadzi policjantów do finału sprawy.

Zaskoczyły mnie wątki drugoplanowe, niby nie mające nic wspólnego z głównym a jednak łączące się z nim. Wątek bezdomnego ukazany w sposób inny niż my tych bezdomnych koczujących na ulicach naszych miast widzimy. Pięknie przedstawiona postać osoby wykształconej, inteligentnej, dbającej o higienę osobistą a zarazem bardzo wrażliwej, która z własnej woli zrezygnowała z życia na poziomie, do którego dążyła… kiedyś. Kolejny wątek to romans uczennicy z nauczycielem, niby nie taki znów odosobniony, bo czasami dochodzą do nas informacje o takich związkach. A trzeba przyznać, że większość dziewcząt, zwłaszcza w liceum gdzieś tam po cichutku podkochiwała się w którymś ze swoich nauczycieli. Czy też wątek polskiej emigracji; ludzie znajdując się w sytuacji kryzysowej potrafią pozostawić dorastające (często w trudnym wieku) dziecko pod opieką starszej, schorowanej osoby i wyjechać w celach zarobkowych. A na końcu wątek związku małżeńskiego dojrzałych ludzi, którzy nie mogą pogodzić się z upływającym czasem i zanikającym uczuciem. Tych wątków jest wiele, każdy z nich w jakiś odrębny sposób poruszający czytelnika takiego jak ja. I to z pewnością przyciągało mnie na równi z intrygą kryminalną.

Książkę czyta się szybko, miałam czasami wrażenie, że czytam w przyspieszonym tempie. Może i tak było, bo ciekawa kolejnych kroków policji, a nawet ciekawa prywatnych przemyśliwań bohaterów dosłownie miałam trudności z oderwaniem się od tej lektury.

Ciekawe dialogi z pewnością są dla fabuły dodatkiem pozytywnym, a w połączeniu z interesującymi osobowościami wykreowanymi przez autora dodają swoistego smaczku czytelniczego. Różnorodność tych osobowości, zaczynając od samego komisarza, poprzez osobowość dziennikarza, bezdomnego czy w końcu dość śmiesznych i gapowatych posterunkowych, to z pewnością wielki wkład znajomości psychologii i zachowań ludzkich. I nawet gdyby chciałabym się do czegoś przyczepić, to nie mogę.

Myślę, że nie muszę nikogo zbyt gorąco zachęcać do przeczytania tej powieści, chociaż nie wszystko co miałam do powiedzenia o tej książce pozostawiłam w tym wpisie. Polecam jednak tę lekturę nie tylko miłośnikom kryminału, jestem przekonana, że zadowoli ona również sympatyków powieści psychologicznych, a nawet romansów. To jest mocny kryminał, wydawałoby się, że taki męski, ale z pewnością zaintryguje niejedną kobietę.

Wyobraźcie sobie, spokojny spacer po pachnącym jesienią parku, a tu nagle… 

Dziękuję Wydawnictwu Oficynka za możliwość przeczytania tej książki. Być może nie jest ona lekka, ale za to łatwa w czytaniu i przyjemna, do tego bardzo wciągająca. Czy można chcieć czegoś więcej dla porządnego jesiennego (i nie tylko) relaksu?

Dobry kryminał = Oficynka

Wydawnictwo Oficynka

Polecam również inną książkę tego autora, którą miałam możliwość przeczytać. Na mojej półce z książkami znajduje się jeszcze jedna – „Niepełni” – cierpliwie czeka na swoją kolej.

Gdzie mól i rdza_Paweł Pollak

Napisz do mnie

marzec 2024
P W Ś C P S N
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031

Książki które przeczytałam

Recenzje moich książek

  • Leśniczówka
  • Pamiątka z Paryża
  • Jutra nie będzie
  • Lawenda
  • Płacz wilka
  • Carpe Diem
  • Listy do Duszki
  • Muzyka dla Ilse
  • Dziewczyny z Ogrodu Rozkoszy
  • Kołysanka dla Łani
  • Złoty konik dla Palmiry
  • Dziewczynka z ciasteczkami
  • Obiecuje Ci szczęście
  • Kamienica pełna marzeń

Znajdziesz mnie również na

lubimyczytać.pl granice.pl booklikes.com nakanapie.pl sztukater.pl instagram.com/formelita_ewfor/ facebook.com/KsiazkiIdy/