Monthly Archives: marzec 2017
ZGINĘ BEZ CIEBIE – Robert Ostaszewski
Robert Ostaszewski urodził się w 1972 roku w Ciechanowie, obecnie mieszka w Krakowie. Jest polskim felietonistą, prozaikiem, krytykiem literacki, doktorantem IFP UJ, a także redaktorem naczelnym Portalu Kryminalnego oraz redaktorem FA-artu i Dekady Literackiej. Ponadto jest autorem kikuset tekstów publikowanych między innymi w Gazecie Wyborczej, Tygodniku Powszechnym, Res Publice Nowej, Nowych Książkach, Odrze. Jest Współautorem dwóch powieści kryminalnych „Kogo kocham, kogo lubię” (2010, z Martą Mizuro), „Sierpniowe kumaki” (2012, z Violettą Sajkiewicz). Prowadzi bloga poświęconego literaturze „Mania literatury”, zajmuje się również prowadzeniem warsztatów z kreatywnego pisania w Studium Literacko-Artystycznym na UJ.
Wydawnictwo MUZA rok 2016
stron 363
Zginę bez ciebie to współczesny kryminał psychologiczny, którego fabuła umiejscowiona została w Ciechanowie.
Zostaje znalezione ciało córki wiceprezydenta miasta. Wszystko wskazuje na to, że dziewczyna popełniła samobójstwo, chociaż nikt nie zna przyczyny tego desperackiego kroku. Ojciec samobójczyni nakazuje policji nie wnikać w tę przyczynę i jak najszybciej zakończyć sprawę. Co też się staje oficjalnie, ale podkomisarzowi Konradowi Rowickiemu sprawa ta nie daje spokoju i postanawia wbrew nakazom i groźbom zwierzchników wybadać, co się tak właściwie wydarzyło w życiu dziewczyny. Jego dość odważne dociekania przynoszą szokujące odkrycia, za które niestety przyjdzie zapłacić nie tylko podkomisarzowi ale również bliskim mu osobom. Co takiego się wydarzyło, że zdesperowana dziewczyna brutalnie kończy swoje życie? Co wspólnego ze śmiercią córki wiceprezydenta mają inne samobójstwa ciechanowskich nastolatek? I dlaczego wiceprezydentowi tak bardzo zależało na zatuszowaniu tej sprawy?
Ktoś kto przeczytał powyższe pytania z pewnością będzie chciał poznać odpowiedzi na nie.
Książka jest dość mocnym, pełnokrwistym kryminałem, którego fabuła przyciąga już od pierwszych stron. Starannie przygotowana osobowość podkomisarza Rowickiego, człowieka który w „fabryce” jak określa komendę czyli swoje miejsce pracy jest dużym pozytywem powieści. Z tym policjantem, butnym a zarazem pozbawionym samokontroli można się bardzo szybko „zaprzyjaźnić” mimo iż nie przyciąga do siebie i potrafi zrażać ludzi dość skutecznie. Podkomisarz Rowicki to taki polski Harry Hole z powieści Jo Nesbø. Kto czytał, ten wie.
Jest to kryminał dość specyficzny, bowiem jednym z jego wątków jest świadomość istnienia jednej z bezwzględnych zabójczyń współczesnego świata – depresji, po której zawsze pozostaje jakaś trauma, szczególnie jeżeli choroba dotknęła kogoś bliskiego.
Rozdziały dotyczące wątku głównego, czyli nieoficjalnego śledztwa dotyczącego samobójstwa córki wiceprezydenta pisane w narracji pierwszoosobowej, przeplatają się z notatkami spisywanymi przez podkomisarza po utracie bliskiej mu osoby, która stała się ofiarą depresji. Co ciekawe, Zapiski depresjoholika pisane są w narracji trzecioosobowej, powstaje więc dość ciekawy kontrast.
Powieść poważna, smutna dotycząca trudnych tematów jest jednak od czasu do czasu zakropiona nutką specyficznego, żeby nie powiedzieć wisielczego humoru. Cięty język jakim posługuje się główny bohater nie jest ordynarny jak to bywa często w kryminałach policyjnych i to też chyba powoduje, że książkę czyta się z zaciekawieniem. Interesujące dialogi w połączeniu z ciekawymi osobowościami powodowały płynność w czytaniu, bo nie potrafiłam oderwać się od fabuły.
Tą książką autor udowadnia nam, że jest nie tylko dobrym kryminalistą, ale ma również duszę romantyka. Nigdy nie próbowałam pisać kryminału, bo najnormalniej w świecie ten gatunek mi nie wychodzi, dlatego jestem pełna podziwu, że autorowi udało się tak ciekawie połączyć kilka trudnych gatunków powieści. Pomijając wątek kryminalny, mamy tutaj bardzo wciągającą intrygę przeplataną doznaniami psychologicznymi, skandalem politycznym i brudną polityką w tle.
Myślę, że mogę z czystym sumieniem polecić tę książkę nie tylko fanom dobrego kryminału. Tak jak wspomniałam wcześniej ta powieść to połączenie bardzo korzystnie oddziałujących na siebie gatunków literackich, wśród których każdy znajdzie coś dla siebie.
CAŁKIEM OBCY CZŁOWIEK – Rebecca Stead
Rebecca Stead urodziła się w roku 1968 w Nowym Jorku, gdzie również się wychowała. Jest amerykańską pisarką powieści dla dzieci i młodzieży. Uczęszczała do Vassar College, gdzie w 1989 roku otrzymała tytuł licencjata. W roku 2010 za książkę „Po dotarciu Me” zdobyła nagrodę John Medal Newbery przyznawaną autorowi za najwybitniejszy wkład do literatury amerykańskiej dla dzieci. W roku 2013 otrzymała nagrodę Guardian Fiction Prize dzieci, która co roku odnajduje opublikowaną w Wielkiej Brytanii jedną książkę fiction napisaną dla dzieci i młodzieży w wieku od 8 lat.
Wydawnictwo IUVI rok 2017
stron 321
Całkiem obcy człowiek to wielowątkowa, współczesna powieść dla młodzieży, której fabuła podzielona została na trzy wątki.
- Trzy przyjaciółki przyrzekły sobie, że nigdy nie będą się ze sobą kłóciły. Są wobec siebie bardzo szczere i solidaryzują się ze sobą nawet w najgorszych sytuacjach. Kiedy jedna z nich zaczyna flirtować z chłopcem ze starszej klasy dwie pozostałe próbują ją odwieść od zamiaru wysyłania mu zdjęć. Niestety dziewczyna w tajemnicy dzieli się z chłopakiem pewną fotką, która… trafia w niepowołane oczy i zaczyna przysparzać wielu problemów…
- Młoda dziewczyna postanawia spędzić Dzień Walentynek w domu. Niestety jej nieobecność w szkole staje się niepokojącym problemem, który jest sporym zmartwieniem dla jej mamy. Zaczynają się poszukiwania nastolatki, która chciała mieć jeden jedyny dzień tylko dla siebie.
- Chłopiec nie może pogodzić się z faktem, że jego dziadek odszedł do innej kobiety zaburzając tym rodzinną sielankę wśród domowników. Chłopiec pisze listy do dziadka, ale ich nie wysyła, opisuje w nich swoją frustrację skierowaną do staruszka.
Co wspólnego mają ze sobą te osoby? Znają się, czy są jedynie fikcyjnymi bohaterami wplecionymi w wymyśloną fabułę? Czy młodzi ludzie pokonają swoje kłopoty?
Na podstawach różnych młodzieńczych problemów, autorka ukazuje świat, jaki może być częścią każdego nastolatka. Przyjaźń między dziewczętami tak właściwie niczym nie różni się od przyjaźni między chłopcem a dziewczyną. Każdy z nich potrzebuje kogoś, z kim mógłby porozmawiać tak, jak nie może tego zrobić z rodzicem. Ukazuje indywidualność młodych ludzi, która jednych śmieszy, innych dziwi, a jeszcze innym wydaje się czymś trudnym do zrozumienia (np., kiedy ktoś nosi na głowie opaskę z kocimi uszami). Pierwsze fascynacje drugą płcią i uczucia, które wydają się odważne a zachowania „dorosłe” to tylko nieliczne kwestie poruszone przez autorkę.
Przyznam szczerze, że początkowo byłam trochę zagubiona; nie potrafiłam zrozumieć przeplatających się ze sobą wątków dotyczących różnych osób, ale na szczęście w końcu połapałam się i przynajmniej starałam się to jakoś ze sobą sklecić. Nie wiem, jak odbierze to młody czytelnik, czy też się pogubi czy od razu będzie wiedział, że nie należy początkowo łączyć tych wpisów. Trochę to skomplikowane, ale jak już się człowiek wciągnie, to wszystko idzie gładko.
Bardzo interesujące dialogi są z pewnością plusem tej powieści, a ciekawie przedstawione osobowości bohaterów są tak zróżnicowane jak tylko może być zróżnicowana młodzież. Do tego dość specyficzna narracja nie pozwala na nudę w trakcie czytania.
Nie jest to z pewnością lektura z tych lekkich, łatwych i przyjemnych chociażby dlatego, że ukazuje nam problemy młodych ludzi o których my dorośli często nie mamy pojęcia, ale chyba właśnie dlatego powinna być przeczytana nie tylko przez młodego czytelnika, ale przede wszystkim przez jego rodzica.
Jest to dość niezwykła lektura o przyjaźni i miłości wśród młodych ludzi. O zaufaniu i zaburzeniach tego zaufania, o zdradzie która często boli bardziej niż uderzenie. To książka o młodzieży i dla młodzieży, zarówno o dziewczętach jak i chłopcach. Czytelnik, bez względu na wiek poznaje starcia z życiem, w którym każdy w indywidualny sposób próbuje znaleźć sposób na przetrwanie w trudnym okresie młodzieńczej ciekawości światem i stosunkami międzyludzkimi. To realne świadectwo na to, że każdy potrzebuje kogoś, komu może bezwzględnie zaufać, komu może się wygadać i z kim może mieć tajemnice. Czasami całkiem obcy człowiek może stać się najbliższym powiernikiem, ale równie dobrze, ktoś kogo bardzo dobrze znamy, a przynajmniej tak nam się wydaje, może stać się dla nas całkiem obcym.
Przyznam szczerze, że książka mnie poruszyła i z przyjemnością polecam ją nie tylko młodym czytelnikom w wieku 13-15 lat, ale zwłaszcza ich rodzicom czy opiekunom. Na tych kilkuset stronach zawarto tyle emocji, że trudno się otrząsnąć. Są książki, które po kilku dniach od odłożenia zupełnie zapominam, a są książki, które na długo pozostają gdzieś w zakamarkach pamięci. Moje dzieci już dawno przestały być nastolatkami, ale mam przed sobą kolejne pokolenie i myślę, że po tej lekturze inaczej będę podchodziła do wielu młodzieżowych spraw.
Dziękuję wydawnictwu IUVI za możliwość przeczytania tej książki, czasami nam – ludziom, którzy wiek nastolatka mają już dawno za sobą przyda się taki powrót do przeszłości, a z pewnością pozwoli zrozumieć to, czego kiedyś nie potrafiliśmy zaakceptować.
