W piątek 22 maja byłam na spotkaniu autorskim z Mariolą Zaczyńską. Spotkanie odbyło się w bibliotece w ramach spotkań Oliwskiego Klubu Kryminału. Spotkanie poprowadziła pisarka Małgorzata Warda, którą również bardzo cenię i za osobowość i za jej cudowne książki.

Mariola Zaczyńska jest dziennikarką, pisarką i… wielką miłośniczką zwierzą. Jest również założycielką Festiwalu Literatury Kobiecej Pióro i Pazur w Siedlcach. Ma niesamowite pokłady pozytywnej energii, o czym miałam okazję przekonać się już wcześniej. Jest autorką czterech kryminałów, w których oprócz obowiązkowego wątku sensacyjnego znajdują się spore ilości humoru. Przy jej książkach czytelnik z pewnością się nie nudzi, a treść zadowala nie tylko miłośników kryminału.

Pisarka opowiadając nam o swoich książkach „zaprosiła” uczestników spotkania do swojej posiadłości w okolicach Siedlec, która ma ciekawą nazwę „Smocze pole”. Nie ukrywam, że byłam ciekawa tego miejsca, ponieważ przewinęło się ono również w książkach autorki. Jej miłość do zwierząt zaowocowała nie tylko małymi pomeraniami, które przynoszą ich właścicielce sporo dumy podczas psich wystaw, ale również kilkunastoma psimi podrzutkami, które trafiły na „Smocze Pole” na skutek interwencji. Nie ma wśród nich samych piękności, (o czym przekonaliśmy się oglądając zdjęcia) ale z pewnością mają piękne serduszka. Kilka dramatycznych opowieści o psach z pewnością poruszyło nasze serca.

Zdjęcie jednego z psiaków, którego los (i ludzie) potraktował wyjątkowo podle 🙁

Zdjęcie pozwoliłam sobie „wypożyczyć” ze strony autorki

Dzięki Marioli Zaczyńskiej poznałam nowe rasy i dowiedziałam się trochę o tych psach. I tak na przykład do tej pory nie wiedziałam, że istnieje taka rasa jak azawak. Anegdota opowiedziana przez miłośniczkę psów o przygodzie z tym właśnie psiakiem chyba wszystkich nas rozbawiła.

W książkach tej pisarki często pojawiają się nie tylko psy. W jej ostatniej książce „Kobieta z impetem” na przykład były zwierzęta dość egzotyczne, które trafiły do Polski jako zarobek dla przemytników. Kiedy przypomnę sobie jak czytałam o nich to jeszcze przechodzą mnie ciarki.

Mariola Zaczyńska to ogromny „magazyn” pozytywnej energii, którą autorka chętnie dzieli się ze swoimi czytelnikami i gośćmi spotkań autorskich. Myślę, że każdy kto zdecydował się na to spotkanie, nie wyszedł z niego znudzony.

Autorka podpisuje dla mnie (kolejną już) książkę „Gonić króliczka”, egzemplarz, który wynalazłam na Allegro i to po raz wtóry. Pierwszy „króliczek” wybiegł w mojego domu i już do mnie nie wrócił 🙁

Naładowana pozytywnie

Przeczytałam cztery książki tej autorki i z czystym sumieniem mogę je polecić, jako letnią (i nie tylko) lekturę na weekend, urlop czy ot tak dla rozrywki. Jeżeli ktoś szuka książki odprężającej, takiej która byłaby typowym antydepresantem, to serdecznie polecam książki tej autorki, z którymi już się zapoznałam i o których napisałam:

      



„Pierwsze koty za płoty”

Jak wiecie w zeszłym tygodniu byłam w moim rodzinnym mieście – Chorzowie. Bywam tam już coraz rzadziej, odkąd zmarli moi rodzice, ale pozostała jeszcze jedna ciocia, dość już wiekowa i chyba tylko ona jest w stanie ściągnąć mnie do miasta mojego dzieciństwa. Nie ukrywam, że chodząc uliczkami czułam często dreszcz emocji towarzyszący wspomnieniom. Korzystając z tego pobytu oczywiście musiałam zaliczyć kilka spotkań towarzyskich, ale… również spotkań autorskich. Konkretnie to były dwa spotkania, w dwóch bibliotekach i myślę, że na długo pozostaną w mojej pamięci.

Pierwsze spotkanie było w Filii nr 19 na ulicy Kilińskiego. Piękna okolica, duże, w miarę nowe blokowisko i przepiękny Park Róż, który pamiętam ze spacerów z mamą. Spotkanie odbyło się w gronie dość kameralnym ale bardzo ciepło zostałam przyjęta i chociaż panie bibliotekarki oraz panie z Dyskusyjnego Klubu Książki nie miały jeszcze okazji poznać moich książek, to z pewnością sporo się o nich dowiedziały. Oczywiście ode mnie, bo kto mnie zna, ten wie, że jak moje usta raz się otworzą, to trudno je potem zamknąć. Było bardzo miło i oczywiście rozmawialiśmy nie tylko o moich książkach, ale również o innych. Tematów do rozmów było tyle, że biedne panie bibliotekarki dość ostentacyjnie spoglądały co chwilę na zegarek, obawiając się, że zastanie nas ciemna noc zanim skończymy.

Drugie spotkanie było w bibliotece na Placu A. Mickiewicza, z którą łączą mnie bardzo miłe wspomnienia, ponieważ była to biblioteka mojego dzieciństwa. Przyznałam się pracownikom biblioteki, że byłam dość niesforną czytelniczką i kilka książek musiałam albo odkupić albo po prostu za nie zapłacić, ponieważ czytałam książki wszędzie gdzie tylko się dało i często zdarzało mi się czytaną lekturę gdzieś zostawić. Oczywiście potem nie pamiętałam gdzie i jak przychodziło wezwanie z biblioteki, to przypominałam sobie, że chyba tę książkę miałam i… no cóż, to się chyba nazywa roztargnienie i nieodpowiedzialność.

W tej bibliotece również była atmosfera wręcz przyjacielska i mimo tego, że większości osób nie znałam, to bardzo mi było miło usłyszeć, że one znają mnie, oczywiście dzięki mojej twórczości. Usłyszałam sporo komplementów, a jedna z czytelniczek dosłownie mnie zaskoczyła. Powiedziała do mnie, że dziękuje mi za to, że tak pięknie piszę o miłości (?!?), i zacytowała moje słowa, które zostały napisane na stronie 77 w „Pamiątce z Paryża”. Taka serdeczna drobiazgowość czytania. Jak tylko wróciłam do hotelu, zaraz złapałam „Pamiątkę z Paryża” i sprawdziłam, czy naprawdę tak napisałam 🙂

W każdej bibliotece było jak u cioci na imieninach, ciasteczka, kawa, herbata, woda, soki i grono osób, które jakby znało się od lat. To różni spotkanie autorskie w bibliotekach od spotkań autorskich w Empikach czy księgarniach Matras. Tam te spotkania są o wiele sztywniejsze.

Na koniec spotkania w bibliotece przy Pl. Mickiewicza otrzymałam od jednej czytelniczki piękny bukiet kwiatów i… prześliczny drobiazg, który z pewnością zawsze będzie mi przypominał o niej i tym cudownym spotkaniu.

Cieszę się, że są osoby, które chcą czytać moje książki, że są osoby, które zachwycają moje książki i osoby, które podczas czytania tak bardzo przeżywają losy moich bohaterów, że chcą do nich wracać.

Bardzo dziękuję organizatorowi, czyli Miejskiej Bibliotece Publicznej w Chorzowie, oraz pracownikom bibliotek Filii nr 19 i Filii nr 5, oraz wszystkim uczestniczkom i uczestnikom tych spotkań za tak miłe i ciepłe przyjęcie. Mam nadzieję, że kiedyś jeszcze będę miała okazję takie spotkania powtórzyć w moim rodzinnym mieście. Wróciłam szczęśliwa i zadowolona, dopisała pogoda, dopisało towarzystwo i najważniejsze – nie czułam się obco wśród tych ludzi.

Muszę jeszcze dodać, że nie tylko pozostawiłam sporo moich książek w Chorzowie, ale również przywiozłam z niego coś dla siebie. Nie byłabym sobą, gdybym nie kupiła książki (na pamiątkę), a właściwe to dwóch książek. Gdy tylko je zobaczyłam natychmiast uznałam, że muszę je kupić. Jedna z nich to kryminalne opowiadania, których miejscem oczywiście jest Śląsk (zdążyłam ją przeczytać w pociągu i wkrótce podzielę się z Wami swoimi wrażeniami). Książka jest napisana dość specyficznie, ponieważ z jednej strony tekst jest w gwarze śląskiej a z drugiej strony w języku czystej polszczyzny.  Druga z książek to „Wiatr od wschodu” również o Górnym Śląsku.

P.S Przyznam Wam się szczerze, że komisarza Hanusika już tak polubiłam, że rozglądam się za kolejnymi książkami z nim.