Monthly Archives: czerwiec 2016
Spotkanie autorskie z Agnieszką Lingas Łoniewską
Ten tydzień obfituje w spotkania autorskie, a że pogoda taka nijaka, bo ani to na plażę iść ani w domu siedzieć, wykorzystuję czas właśnie na te spotkania. Wczoraj 29 czerwca byłam na spotkaniu z Agnieszką Lingas Łoniewską w jednej z najpiękniejszych bibliotek w Gdańsku. Autorka mieszka we Wrocławiu, więc okazji do spotkań z nią w Trójmieście nie jest zbyt wiele. Przyznam szczerze, że chociaż miałam okazję poznać już ją wcześniej, przeczytałam do tej pory zaledwie jedną z jej książek. Teraz natomiast wciągnęłam się w sagę chorwacką o trzech siostrach i myślę, że nie będą to ostatnie książki tej autorki jakie przeczytam. No cóż chciałabym wiele, ale czasu za mało.
Mieliśmy okazję być na premierze najnowszej książki Agnieszki Lingas Łoniewskiej „Piętno Midasa” i myślę, że sięgnę po tę powieść. Autorka przyznała, że pisała ją prawie 3 lata, co było dla mnie ogromnym zaskoczeniem, ponieważ uważam, że należy ona do jednych z najbardziej „płodnych literacko” pisarek. O ile dobrze zapamiętałam, to ma ona na swoim koncie pisarskim już 19 książek.
Spotkanie prowadziła Izabela Nowak, osoba, którą już nie pierwszy raz spotkałam w roli osoby prowadzącej i muszę przyznać, że prowadzi ona spotkania w bardzo luźny a zarazem profesjonalny sposób. Interesujące pytania jakie zadawała autorce, dotyczące zarówno jej twórczości jak i trochę jej życia prywatnego, z pewnością były ciekawym urozmaiceniem.
Między innymi Iza Nowak zapytała autorkę o ciemną stronę Wrocławia i świat mrocznych biografii, świat bohaterów książek Agnieszki. W tej kategorii pytania znalazło się również zapytanie o tworzenie postaci reprezentujących subkultury jak na przykład skinhead, bohater książki „Skazani na ból” (niestety nie czytałam książki). Autorka jednak bardzo skutecznie zachęciła mnie do sięgnięcia po tę lekturę opowiadając na przykład o miłości ludzi w trudnym okresie ich życia.
Kolejnym tematem, bardzo interesującym, był proces twórczy powstawania książki „Piętno Midasa”, oraz plany kontynuacji tej powieści.
Autorka wspomniała również o swojej książce pisanej wspólnie z Danielem Koziarskim „Zbrodnie pozamałżeńskie”. Kilka anegdot opowiedzianych o tym, jak pisali tę książkę rozbawiło nas, ale i zaciekawiło.
Rzadkim na takich spotkaniach epizodem były trzy nagrody książkowe przeznaczone dla osób najbardziej aktywnych w zadawaniu pytań autorce. Nie udzielałam się (czasami dobrze jest pomilczeć), więc książki nie dostałam, ale i tak wyszłam z tego spotkania bardzo zadowolona.
Na widowni zauważyłam panie w specyficznych koszulkach, na których z tyłu był napis „sekta Agnes”. Słyszałam o tym fanklubie pisarki i wiem, że liczy on sporą liczbę czytelniczek-fanek. Między innymi, Agnieszka opowiedziała o początkach powstania tego fan klubu, czyli takiej grupy wsparcia czytelniczego i skąd wzięła się ta nazwa.
Po spotkaniu oczywiście jak to zwykle bywa, autorka podpisywała książki; byłam zaskoczona ilością osób i ilością książek, jakie przynieśli ze sobą. Przyznam szczerze, że po przeczytaniu książki „Łatwopalni” całkiem niesłusznie zakwalifikowałam tę autorkę do pisarek literatury młodzieżowej, teraz kiedy czytam sagę chorwacką i pierwszą część „Szukaj mnie wśród lawendy” już nie powiem, że pisze ona tylko dla młodzieży. Zresztą „Piętno Midasa” też chyba nie jest książką dla czytelników zbyt młodych.
Cieszę się, że mogłam uczestniczyć w tym spotkaniu, ponieważ więcej dowiedziałam się o książkach Agnieszki LIngas Łoniewskiej. To jest zupełnie coś innego, kiedy słyszysz coś z ust autora i kiedy czytasz o tym w Internecie.
Na koniec pamiątkowa fotka z autorką i…
wspomnienie spotkania sprzed lat (maj 2014)
HOBBYSTA – Agnieszka Pruska
Agnieszka Pruska z pochodzenia jest wrocławianką, ale zamieszkać postanowiła w Gdańsku. Z wykształcenia jest nauczycielką ale od wielu lat nie pracuje w wyuczonym zawodzie. Jej pasje to książki i aikido, w którym jest posiadaczką mistrzowskiego czarnego pasa. Literacko zadebiutowała w roku 2013 powieścią „Literat”. Jest członkinią Oliwskiego Klubu Kryminału.
Wydawnictwo Oficynka rok 2014
stron 415
Hobbysta to policyjna powieść kryminalna, której fabuła umieszczona jest częściowo w Gdańsku, a częściowo w miejscowości letniskowej nad jeziorem Krosino.
Komisarz Barnaba Uszkier po zawiezieniu żony i synów na letnisko, ma nadzieję na odrobinę wakacyjnej idylli. Jednak jego synowie wespół z synami gospodarzy wynajmowanego domku znajdują w lesie dziwne miejsce, które później okazuje się nie czym innym jak miejscem zbrodni. Po znalezieniu przez chłopców noża, a następnie na poligonie wojskowym, rozkładających się z powodu upałów zwłok, wiadomo już, że nad malowniczym jeziorem dokonano brutalnego morderstwa. Komisarz chcąc nie chcąc, dostaje odgórne zlecenie poprowadzenia dochodzenia w tej sprawie. Nie domyśla się nawet, jak bardzo skomplikowane i wielowątkowe okaże się to dochodzenie, szczególnie dlatego, że być może jego bliskim może zagrażać niebezpieczeństwo. Czy uda się doprowadzić sprawę do końca? Czy znaleziona ofiara to jedyna osoba, którą morderca postanowił pozbawić życia? Każdy, kto zdecyduje się na przeczytanie tej książki pozna odpowiedzi na te i inne nasuwające się w trakcie czytania pytania.
O Agnieszce Pruskiej dowiedziałam się kiedy zauważyłam informację o spotkaniu autorskim w Gdańsku. Ponieważ lubię takie spotkania, wiele się namyślając postanowiłam, zanim pójdę, przeczytać chociaż jedną książkę tej pisarki.
Przyznam szczerze, że książka od samego początku tak mnie wciągnęła, że kilka nocy zaczęło się dla mnie nad ranem. Miałam trochę trudności z: „jeszcze jeden rozdział i idę spać”, ponieważ autorka tak się rozpisywała w wątkach, że rozdziały okazały się bardzo długie. Czasem nawet ponad 80 stron. No cóż, ale każde cierpienie pewnie ma jakiś sens. Tu mam na myśli cierpienie moich zmęczonych czytaniem oczu.
Ciekawie ukazane typy osobowości bohaterów, zarówno tych pierwszoplanowych czyli komisarza Uszkiera i jego współpracowników, oraz tych drugoplanowych, to z pewnością duży plus tej powieści. Kolejnym atutem jest wartka akcja i bardzo dokładnie analizowane dochodzenie. Z tak szczegółowym „krok po kroku” prowadzonym śledztwie chyba jeszcze się nie spotkałam w powieści kryminalnej. Chwilami miałam ochotę znaleźć tę komendę i usiąść z tymi policjantami i podyskutować, przekazać swoje sugestie.
Trzeba również przyznać, że autorka ma dar malowniczego opisywania miejsc. Kiedy czytałam o lesie, lub terenach nad jeziorem, to miałam wrażenie, że byłam w tych miejscach, że znam te miejsca.
Muszę jednak przyznać, że tak mniej więcej od połowy książki domyślałam się, kto jest mordercą (ha! niezły ze mnie detektyw!) i chwilami miałam ochotę podpowiedzieć prowadzącym śledztwo, żeby bardziej skupili się właśnie na tej osobie. No ale to nie moja fabuła, więc nie mogłam się wtrącać.
Książkę czyta się niezwykle szybko, byłam zaskoczona w jak krótkim czasie „pokonałam” te ponad 400 stron.
Ale żeby nie było tak różowo, muszę przyznać się do czegoś co mnie trochę irytowało… aikido. To znaczy nie samo aikido jako sport czy sztuki wali, ale nazewnictwo tych wszystkich ruchów, uników, ciosów czy jak to się tam zwie. Autorka bardzo swobodnie pisała o tej sztuce walki, ale dla takiego laika jak ja dobrze by było, gdyby gdzieś tam w stopce, albo chociażby na końcu książki wyjaśnione zostały niektóre pojęcia. Ponieważ lubię wiedzieć o czym czytam, musiałam oczywiście w trakcie czytania książki poszperać w Internecie i poczytać o tej japońskiej sztuce walki i jej technikach. No, ale dzięki temu poznałam nie tylko nazwy ale lepiej mogłam sobie wyobrazić opisane ruchy komisarza.
Jeśli chodzi o okładkę, to zdjęcie na niej jest bardzo tajemnicze, takie trochę mroczne. Na widok okładki miałam wrażenie, że za nią kryje się jakiś mroczny thriller. Na szczęście okazało się, że tego „mrocznego” nie było tak wiele.
Nie wiem, czy przekonałam kogokolwiek do tej powieści, ale myślę, że każdy miłośnik kryminałów będzie zadowolony sięgając po nią. Nie ma tu zbyt wiele brutalności (trochę jest), rozlewów krwi itp., chociaż są trochę drastyczne opisy tego, co potrafią zrobić z ludzkim ciałem larwy i inne robactwo – fe! (Entomologia rozpisana w szczegółach)
Polecam tę lekturę szczególnie na lato, siedząc sobie na kocyku nad jeziorem i czytając tę książkę, można poczuć niezły dreszczyk. Cieszę się, że na mojej półce czeka już kolejna książka tej autorki i mogę szczerze się przyznać, że z pewnością nie ostatnia. Polubiłam tego komisarza Uszkiera i jego przyjaciół z komendy.
Dziękuję Wydawnictwu Oficynka za możliwość przeczytania tej książki. Lekka, łatwa i przyjemna, a do tego bardzo wciągająca. Czy można chcieć czegoś więcej dla porządnego relaksu?
Dobry kryminał = Oficynka
Spotkanie autorskie z Agnieszką Pruską
Wczoraj byłam na cudownym spotkaniu autorskim, ze wschodzącą moim zdaniem gwiazdą kryminałów policyjnych Agnieszką Pruską. Wprawdzie mam za sobą dopiero jedną z książek tej autorki, ale już jestem więcej niż pewna, że to nie jest ostatnia książka, która pozwoliła mi na delektowanie się dobrą literaturą.
Spotkanie zostało zorganizowane w przepięknym miejscu w Gdańsku, z którym mam bardzo miłe wspomnienia jeszcze z lat chyba 80-tych, czyli w księgarni, która obecnie nosi nazwę „book book”. Dawno temu, to był Dom Książki i przyznam szczerze, że wówczas w dobie niewielu ilości księgarń, to miejsce było prawdziwym rajem dla czytelników, ponieważ zawsze można tam było znaleźć coś ciekawego do czytania.
Ale wracając do spotkania; poprowadziła je bardzo profesjonalnie pani Joanna Nowak. Przygotowane przez nią pytania były nie tylko ciekawe, ale również zaspokajające „niewiedzę” czytelnika, który już miał okazję zetknąć się z książką/książkami Agnieszki Pruskiej. Jedno z pytań na przykład dotyczyło entomologii i udziału entomologów w śledztwach opisywanych przez autorkę. Przyznam szczerze, że nie spodziewałam się tego, że tyle mogą oni powiedzieć na temat zwłok czy miejsc zbrodni. Autorka bardzo ciekawie, i z dużą dozą informacji opowiadała o tej raczej mało znanej dziedzinie, w której wiedza takiej osoby interesującej się owadami, często jest bardzo duża, a prowadzone obserwacje są ważne nie tylko dla profesjonalnych badań naukowych.
Innym ciekawym tematem, o którym opowiadała pani Pruska były gry „RPG” zwane grami wyobraźni. Do tej pory nie miałam pojęcia o ich istnieniu; te gry towarzyskie oparte na narracji, w której gracze (od jednego do kilku) wcielają się w role fikcyjnych postaci muszą być jednak ciekawe. W jednej ze swoich książek autorka właśnie zaangażowała swoich bohaterów w takie gry. Teraz przynajmniej będę wiedziała, o czym czytam, jak zabiorę się za tę książkę.
Osoba prowadząca spotkanie nawiązała również do felietonów pisanych przez Agnieszkę Pruską, a szczególnie do felietonu, w którym autorka opisała rolę miasta w powieści kryminalnej. Oczywiście i na ten temat Agnieszka Pruska miała sporo do powiedzenia; a mówiła z takim zaangażowaniem, że gdyby nie czas, kiedy księgarnia powinna zostać zamknięta, siedzielibyśmy i słuchali jeszcze długo.
Po spotkaniu (które ze względu na ilość omawianych tematów leciutko się przedłużyło) można było uzyskać autograf, z czego oczywiście musiałam skorzystać. Przy okazji zaprosiłam panią Agnieszkę na nasze spotkanie w Sopocie „A może nad morze”. Mam nadzieję, że inni czytelnicy chętnie poznają tę autorkę i jej książki oczywiście.
Książki z serii o komisarzu Barnabie Uszkierze są jeszcze przede mną, ponieważ tak jak wspomniałam wcześniej, miałam możliwość przeczytania dopiero pierwszej z nich. Ciekawi mnie jednak praca komisarza i jego współpracowników i cieszę się, że wkrótce zostanie wydana kolejna (trzecia) książka z tej serii.
Mam za sobą „Hobbystę” i wkrótce opiszę swoje wrażenia na blogu,
chociaż to „Literat” był pierwszy.
Słuchając autorki, nie mogłam oderwać oczu od wysepki z kryminałami
Myślę, że Agnieszka Pruska ma spore zadatki na świetną kryminalistkę (w sensie pisarskim oczywiście), większość moich znajomych zaczytuje się w skandynawskich powieściach kryminalnych, nie zauważając jak wielu wspaniałych autorów mamy u siebie.
Cieszę się, że miałam możliwość uczestniczenia w tym spotkaniu i poznaniu kolejnej autorki, moim zdaniem dobrze zapowiadających się kryminałów.
To zdjęcie „pożyczyłam” sobie ze strony FB wydarzenia
A może nad morze z książką? CZWARTE spotkanie w SOPOCIE
Nasze coroczne spotkanie w Sopocie zbliża się wielkimi krokami, nie wiem czy ktoś cieszy się tak jak ja, ale ja cieszę się jak dziecko z nowej zabawki.
W tym roku są inne organizatorki, ale myślę, że i tym razem będzie SUPER. Wszystkie informacje są na Facebooku, wystarczy kliknąć w zdjęcie powyżej.
Chciałabym przekazać kilka swoich książek, ale… może nie ot tak, tylko przy odrobinie wysiłku z Waszej strony. Mam zatem mały konkursik, dla osób które chciałyby którąś z moich książek.
Pytanie konkursowe jest proste:
„DLACZEGO JEDZIESZ NA SPOTKANIE BLOGEREK/BLOGERÓW W SOPOCIE?”
Napiszcie krótko i zwięźle, ale z nutką zaangażowania w odpowiedź. Myślę, że do 100 słów wystarczy.
Na wygrane przekazuję 3 książki. Wybór tej, którą chcecie otrzymać wpiszcie w nawiasie pod odpowiedzią.
Odpowiedzi przesyłacie na adres sopockiespotkania@gmail.com z dopiskiem „konkurs Ewy”. Mam nadzieję, że organizatorki pomogą mi wybrać zwyciężczynie/zwycięzców i na spotkaniu ogłosimy wyniki i przekażemy książki.
UWAGA !!! Jest coraz mniej czasu, a liczba miejsc jest ograniczona, dlatego proszę w imieniu organizatorek o przesłanie do końca czerwca wiążącego zgłoszenia udziału na maila:sopockiespotkania@gmail.com
Udział w naszej imprezie jest bezpłatny, ale pamiętajcie, że decyduje kolejność zgłoszeń.
W mailu prosimy o podanie:
* imię i nazwisko,
* adres(y) strony www (bloga, kanału youtube, instagrama etc.) lub nicka komentującego (w przypadku zgłoszeń od czytelników blogów)
* numeru kontaktowego do siebie (będzie znany tylko głównym organizatorkom na wypadek jakichkolwiek nieprzewidzianych sytuacji).
I jeszcze kilka informacji.
Spotykamy się 9 lipca o godz. 13:00 w Mesa Restaurant (ul. Hestii 3, Sopot).
Mesa zapewnia widok na morze oraz dobrą kuchnię dla głodnych nie tylko literackich wrażeń (sprawdźcie menu), miasto Sopot – dużo słońca, sponsorzy – książkowe upominki, a organizatorki – program sprzyjający bliższemu poznaniu się i upolowaniu fajnych tytułów podczas wymiany książkowej. Będziemy mieli swoją oprawę fotograficzną, którą zapewni nam Kaja Balejko Photography (zobaczcie jej zdjęcia!).
BEZDOMNA – Katarzyna Michalak
Katarzyna Michalak urodziła się w 1969 roku w Warszawie. Z wykształcenia jest lekarzem weterynarii, ale od 2008 roku zawodowo zajmuje się pisaniem książek. Zadebiutowała powieścią obyczajową „Poczekajka”, która bardzo szybko znalazła się na listach bestsellerów zarówno Empiku jak i sklepu internetowego Merlin. Książka była promowana w unikatowy sposób – poprzez teledysk w całości sfinansowany przez autorkę (muzyka i słowa: Katarzyna Michalak). W konkursie „Najlepsza książka na wiosnę 2013”, organizowanym przez portal granice.pl, jej książka, „Sklepik z Niespodzianką. Lidka”, otrzymała tytuł Najlepszej książki na wiosnę w głosowaniu internautów. Ta sama książka została również „Najlepszą książką roku 2013” w kategorii „Książka pełna emocji”. Z tego co naliczyłam autorka napisała do tej pory 32 powieści.
Wydawnictwo Znak rok 2013
stron 252
Bezdomna to dramat, którego fabuła umiejscowiona jest współcześnie, w Warszawie.
Młoda dziennikarka Joanna, w noc wigilijną znajduje w przyblokowym śmietniku, ukrytą między kubłami, cuchnącą alkoholem kobietę, której towarzyszy bury kot. Mimo sprzeciwu Bezdomnej, udaje się Joannie namówić kobietę, aby spędziła tę noc w jej mieszkaniu. Samotna, w ten niezwykły dzień czuje, że może zrobić dobry uczynek a przy okazji nie być w ten dzień sama jak palec. Bezdomna, czyli Kinga wie, kim jest Joanna – to sprawczyni rozpadu jej małżeństwa. Kiedy dowiaduje się kim jest przygarnięta kobieta, Joanna stara się poznać przyczynę, która sprowadziła byłą żonę jej kochanka na ulicę i doprowadziła do tego, że młoda, wykształcona, atrakcyjna kobieta wylądowała w świecie ludzi bezdomnych. Postanawia napisać artykuł o niej. Czy to, co opublikuje gazeta pomoże Kindze wrócić do normalnego świata, czy doprowadzi do jej kolejnego upadku? Co takiego się stało, że życie Bezdomnej zmieniło się tak diametralnie? Jaką tajemnicę ukrywa Bezdomna?
Przyznam szczerze, że po książkę sięgnęłam z dwóch powodów. Pierwszy, to skusiła mnie okładka. Dla miłośnika wszelkiej zwierzyny, a zwłaszcza psów i kotów, widok takich ślicznych „sierotek” był po prostu magnesem. Drugi, to ciekawość i chęć poznania dorobku tej autorki. Nie ukrywam, że spotkałam się z tak różnymi opiniami na temat jej książek, że musiałam to sprawdzić na własnej skórze, czy zostanę czytelniczką czy też przeciwniczką książek tej autorki. Myślę, że jest to jedna z wielu pisarek, która ma tyle samo fanek co… może nie wrogów, ale krytyków, czy przeciwników.
Najpierw ściągnęłam sobie darmowy fragment książki w formie elektronicznej i po przeczytaniu go, byłam już pewna, że muszę tę książkę przeczytać w całości. Nie żałuję decyzji zakupu i myślę, że jeżeli inne książki tej autorki są podobne, to zyskała ona kolejną czytelniczkę.
Ta opowieść jest tak pełna emocji – dramatycznych emocji, że nie można jej czytać ze spokojem. Książka napisana jest trochę etapowo, rozdziały zaczynają się przemyśleniami kolejnych osób, które to przemyślenia przechodzą do fabuły. I tak jak początek książki wciągnął mnie bardzo, to gdzieś tak w połowie książki czułam dziwne znudzenie, a może nawet irytację, że fabuła zrobiła się taka jakaś… nijaka. Ale… z każdym kolejnym rozdziałem zauważyłam, że dosłownie mnie wciąga. No, a końcówka… to już było coś niesamowitego. Na zmianę złościłam się i płakałam.
Historia opowiedziana w tej książce, to fikcja, która jednak mogła się zdarzyć. O chorobie afektywnej jest ostatnio głośno w literaturze, ale poporodowa depresja maniakalna, jaką opisuje autorka w tej powieści to fakt, który dotyka niestety wielu kobiet. Jak często nie zdajemy sobie sprawy z tego, że ktoś potrzebuje naszej pomocy, zdarza się przecież, że lekceważymy ciche wołanie o tę pomoc, nie zdając sobie sprawy ze skutków tego zlekceważenia. Opisany w tej powieści dramat to wyrywek z życia niejednej kobiety, może nie tak dosłowny, ale jednak obecny w życiu wielu kobiet.
Autorka stworzyła tak pełen emocji obraz, że tragizm sytuacji jaki wplotła w fabułę jest niezwykle odczuwalny. Napięcie, które na początku książki jest dość mocne, wprawdzie potem stopniowo maleje, ale w pewnym momencie zaczyta tak mocno oddziaływać na czytelnika, że w pewnej chwili nie można przestać czytać.
Ale, żeby nie było tak tylko barwnie i cudownie, muszę przyznać, że trochę nie mogłam sobie poradzić z osobowościami głównych bohaterek. Jak dla mnie były one zbyt słabo przedstawione, takie trochę bezbarwne jak na tego typu opowieść. Na szczęście sama fabuła je trochę podratowała.
Mogę polecić tę powieść z czystym sumieniem osobom, które lubią czytać takie pełne emocji historie. I chociaż jest to lektura lekka w czytaniu, to nie jest z gatunku tych lekka, łatwa i przyjemna. Z pewnością zadowoli czytelników, którzy lubią sobie od czasu do czasu popłakać przy książce. Jeśli chodzi o mnie, to przyznam, że niejednokrotnie wzruszyłam się podczas czytania. Na mojej półce z książkami „do przeczytania” znajduje się jeszcze jedna pozycja z dorobku tej autorki, ciekawe, czy zrobi na mnie takie samo wrażenie.
