GANG RÓŻOWYCH KAPELUSZY – Anna Szczęsna
(…) – Wiesz, po prostu chciałabym, żeby było dobrze. Czasami wystarczy zrobić cokolwiek, by poprawić komuś nastrój. Porozmawiać, przytulić, zapytać, poświęcić chwilę uwagi. Bo dzisiaj wszystkim brakuje czasu i ludzie rzadko kiedy widzą, że obok dzieje się coś niedobrego, że w tym całym zaganianiu ktoś właśnie przeżywa dramat. (…)
Anna Szczęsna jest autorką powieści obyczajowych i opowiadań grozy. Z wykształcenia i z zawodu jest bibliotekarką, ale teraz skupia się wyłącznie na pisaniu. Urodzona we Włocławku, obecnie mieszka w Toruniu. Całe życie jest związana z książkami. Kocha las i długie spacery oraz książki i filmy. Smakoszka herbaty i miłośniczka roślin.
Gang różowych kapeluszy to powieść obyczajowa.
PREMIERA KSIĄŻKI (wznowienie) 27 MARCA 2024
Cztery kobiety, przyjaciółki, są dla siebie jak powietrze i woda niezbędne do życia każdego człowieka. Dla Barbary największą wartością jest rodzina. Troska o szczęście najbliższych często spędza jej sen z powiek. Olga to niezwykle atrakcyjna kobieta, dawniej uwielbiana i adorowana przez mężczyzn. Obecnie nie potrafi pogodzić się z upływem czasu i samotnością. Maria niedługo cieszyła się swoim małżeństwem. Pogrążona w żałobie po śmierci męża może liczyć tylko na przyjaciółki. Uduchowiona Serafina zgadza się przyjąć siostrzenicę pod swój dach, chociaż nie do końca akceptuje jej styl bycia.
Cztery kobiety, nie pierwszej już młodości, mimo zupełnie różnych charakterów od lat tworzą zgrany zespół. Akceptują swoje wady, wspierają się i bywa, że w nieco szorstki sposób okazują sobie troskę. Ich przyjaźń udowadnia, że każdy etap życia może zaskakiwać i nieść wiele dobrego.
Do tej pory miałam okazję przeczytać cztery powieści tej autorki, trzy z nich to były powieści świąteczne, które bardzo mi się podobały, a czwarta Lato z Ritą powieścią obyczajową, od której również nie potrafiłam się oderwać.
O tej książce usłyszałam od kilku czytelniczek, które bardzo tę lekturę zachwalały (a wiadomo, że marketing szeptany to najlepszy marketing), więc postanowiłam przekonać się osobiście, czy jest to pozycja, która mnie zaciekawi.
I pisząc szczerze, nie zawiodłam się.
Jest niewiele książek, których bohaterkami są kobiety dojrzałe, będące w wieku… powiedzmy uczciwie, nie pierwszej już młodości, ale autorka w cudowny sposób ukazała kobiety pełne życia, chociaż nie obca im była samotność.
Barbara, Olga, Maria i Serafina to cztery przyjaciółki, wspierające się na każdym kroku i często szczere w stosunku do siebie aż do bólu. Każda z nich jest inna, łączy je przyjaźń, ale odrobinę dzielą osobowości. Od czasu do czasu się spotykają, są w stałym kontakcie telefonicznym i chociaż każda z nich żyje własnym życiem, to gdy jedna z nich potrzebuje przyjacielskiego wsparcia, zjawiają się natychmiast.
Autorka w bardzo ciekawy sposób opisała różnego rodzaju rozterki jakie dopadają osoby samotne. Śmierć ukochanej osoby, która potrafi tęsknotą pozbawić wszelkiej chęci do życia, ale i miłość pozwalająca na to, aby to życie uskrzydlić. Samotność czasami bywa topiona w alkoholu a nadopiekuńczość staje się celem życia.
Maria nie mogła pogodzić się z odejściem ukochanego Gucia, musiało upłynąć sporo czasu, aby pogodziła się z tym, że jego już nie ma. Ale nie ma też tego złego, co by na dobre nie wyszło i chociaż mężczyzna jej życia odszedł na zawsze, to dzięki jego śmierci Maria zyskała coś równie pięknego jak miłość.
(…) … a Maria zaczęła natrafiać na strzępy tajemnic Gucia. Prawie przestała oddychać, gdy spod sterty dawno nienoszonych spodni wyjęła zmięte zdjęcie przedstawiające szczerbatego chłopca. Dziecko patrzyło bez cienia uśmiechu w obiektyw. Nieufnie pochylona głowa, jakby spodziewał się ataku… Czy miał coś z Gucia? (…) Jedno było pewne, to nie było żadne z bliźniąt z poprzedniego małżeństwa. (…)
Olga nie potrafiła zaakceptować faktu, że jej ciało się starzeje. Pragnęła być adorowana i uwielbiana, a uciechy cielesne nie były dla niej pruderią, a spełnieniem się w roli kobiety. Do czasu. Kiedy poznała pewnego mężczyznę, przekonała się, że nawet w dresie może wzbudzać czyjś zachwyt, a wieczory wcale nie muszą być obficie oblewane winem, bo i bez niego można miło spędzać czas.
(…) Olga wierzyła, że panuje nad swoimi uczuciami. Pies zwany tęsknotą, uwiązany od zawsze na krótkim łańcuchu, od czasu do czasu się zrywał. Nie potrafiła temu zapobiec. Gdy alkohol nie pomagał, ratunkiem okazywały się popołudniowe wyprawy do zatłoczonych centrów handlowych albo, tak jak teraz, przeładowaną komunikacją miejską, gdzie można było udawać, że nie jest się tak bardzo samotnym. (…)
Barbara żyła w przekonaniu, że nikt nie zrobi tego (wszystkiego) lepiej od niej, że bez niej świat się zawali, a najbliższa rodzina zginie bez jej pomocy i zaangażowania. Do czasu. Gdy niemal siłą została wysłana do sanatorium zrozumiała, że i bez niej życie toczy się dalej, a obowiązkowość i nadopiekuńczość mogą iść w parze z odpoczynkiem.
Serafina każdemu uchyliłaby nieba. Kiedy pod jej dach trafia siostrzenica, którą kobieta bardzo kochała, to nie wahała się ani minuty aby zaproponować jej zamieszkanie. I chociaż była zadowolona z obecności dziewczyny, to w pewnym momencie zapragnęła swojej ciszy, swojego spokoju i swoich porządków w domu.
Opowieść o tych czterech kobietach pokazuje, że każdy powinien żyć własnym życiem, ale dobrze by było, gdyby miał wokół siebie przyjazne osoby. Pokazuje również, że na miłość nigdy nie jest za późno, a taka spokojna i stateczna może być również piękna jak ta młodzieńcza i szalona.
To powieść lekka, łatwa i przyjemna, chociaż autorka porusza w niej kilka ważnych i poważnych tematów. Jednak lekkie „pióro” Anny Szczęsnej sprawia, że czyta się wyjątkowo przyjemnie.
GORĄCO POLECAM tę lekturę szczególnie osobom będącym w tak zwanym „średnim wieku”, ale myślę, że spodoba się ona również młodym czytelniczkom.
To książka, w której jednym z głównych bohaterów jest… optymizm.
Dziękuję Autorce za piękne chwile, które spędziłam w towarzystwie tych cudownych pań, a Wydawnictwu FILIA dziękuję, że mogłam tę książkę przeczytać w ramach współpracy barterowej.
AKTORECZKA – Barbara Wysoczańska
(…) Długie lata ciężkiej pracy i mozolnego wspinania się po szczeblach aktorskiej kariery w końcu przywiodły ją do tego miejsca. I dziś czuła, że jest najlepsza, najbardziej pożądana. Z nikomu nieznanej aktorki stała się hollywoodzką gwiazdą, o której marzyli reżyserzy i którą podziwiały miliony Amerykanów. (…)
Barbara Wysoczańska urodziła się w 1980 roku w Nowej Soli, ale obecnie mieszka w Zielonej Górze. Jest absolwentką historii na Uniwersytecie Zielonogórskim. Jest historykiem nie tylko z wykształcenia, ale i z pasji. Prywatnie jest mamą dwóch córek. Pracuje w branży jubilerskiej. Jest miłośniczką dobrej literatury, muzyki i kina.
Aktoreczka to powieść obyczajowa z nutką romansu i historią wojenną w tle.
PREMIERA KSIĄŻKI 17 MAJA 2023
Jest rok 1950, w Nowym Jorku, mieście, które nigdy nie zasypia mieszka polski fotograf Konrad Rogowski przebywający na emigracji. Mężczyzna usilnie stara się o opublikowanie zdjęć dokumentujących zbrodnie wojenne w Warszawie. Jednak jego najważniejszym celem jest znalezienie nazistowskiego zbrodniarza Rudolfa Schultego. Jedynym tropem dającym szansę na namierzenie byłego nazisty jest piękna i niezwykle sławna hollywoodzka gwiazda kina Lauren Evans. Aktorka otoczona luksusem i podziwiana, z pozoru żyje jak w bajce. Tymczasem w czterech ścianach wymarzonego apartamentu przy 5th Avenue boryka się z samotnością i strachem, że ktoś odkryje jej przeszłość i prawdziwą tożsamość. Czy cena sławy nie jest zbyt wysoka? Czy Konradowi uda się nawiązać nić porozumienia z piękną aktorką i odnajdzie szukanego latami nazistowskiego zbrodniarza? Kim tak naprawdę jest Lauren Evans?
Barbara Wysoczańska to autorka, która od pierwszej książki wysoko postawiła poprzeczkę i tym zdobyła wiele czytelniczych serc. Jej powieści są przepełnione emocjami, jakich nie zabrakło również w tej książce, w której poznajemy zarówno błędnie odbierany świat sławy i luksusu, jak również świat wielkich ludzkich dramatów.
Już po pierwszych przeczytanych stronach wiedziałam, że historia młodej aktorki i młodego fotografa samotnie wychowującego niewidomą córkę, zniewoli mnie na całego i nie mam tutaj na myśli tylko wątku z romansem w tle, ale szeroki zakres opowieści o ludziach żyjących na emigracji.
Świetnie, moim zdaniem, wykreowane osobowości bohaterów, zarówno tych pozytywnych jak i negatywnych to tylko jedne z wielu plusów tej historii, która zapewne poruszy niejedno czytelnicze serce.
(…) Teraz Lauren wybuchła śmiechem. Po raz pierwszy spotkała mężczyznę, który bez ogródek i skrępowania mówił jej, że nie zaprosi jej do restauracji, bo go na to nie stać. A może była dla niego tak mało istotna, że nie zamierzał tracić na nią cennych dolarów. (…)
Zapewne nie będę gołosłowną, jeżeli napiszę, że to jest dobra książka, taka, jaka pochłania czytelnika od pierwszej strony i sprawia, że nie potrafimy jej odłożyć, bo fabuła przyciąga jak magnes i nie możemy się doczekać jej zakończenia pragnąc jednocześnie, aby się nie skończyła. Paradoks, wiem, ale to właśnie czułam czytając tę książkę.
Główni bohaterowie (tu mam na myśli oczywiście Konrada i Lauren) są trochę tajemniczy i trochę intrygujący, a nawet bywają irytujący. Każdy z nich skrywa jakieś sekrety i momentami myślałam, że nie uda mi się ich jednak polubić, bo są pełni sprzeczności. Ale z czasem zaczęłam rozumieć ich zachowania i chyba wtedy powstała pewnego rodzaju sympatia, jaką ich obdarzyłam.
Autorka w ciekawy sposób przedstawiła, że sława i pieniądze to nie tylko blask szczęścia, ale również gorycz przetrwania w pełnym władzy i zakłamania świecie.
Historia opisana w książce jest trochę kontrastowa, niby wchodzimy w bajeczny, wielki świat, ale po drodze poznajemy brutalność i brudy tego co na pierwszy rzut oka wydaję się piękne.
(…) Bo są takie chwile w życiu człowieka, kiedy trzeba pozwolić wyrazić rozpacz do końca, dać upust emocjom i wyrzucić z siebie cierpienie. Tylko tak można narodzić się na nowo. (…)
Dzięki tej opowieści mamy okazję na chwilę przenieść się do Ameryki lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku. Ameryki, która wie, że kilka lat gdzieś w Europie toczyła się wojna, ale nie chce wracać do tych wydarzeń i nie chce nawet oglądać udokumentowanych obrazami widoków tego co działo się tam – gdzieś w dalekiej Europie, gdzieś w odległej Polsce. Nie chce wciągać się w dramaty ludzi, którzy przez tę wojnę stracili bliskich, zdrowie i godność.
To powieść obyczajowa z dużą dawką dramatu, również wojennego, z wątkami romantycznym i kryminalnym.
Autorka porusza w niej kilka trudnych tematów, począwszy od zniewolenia pod przykrywką sławy, miłość rodzicielską do niepełnosprawnego dziecka, miłość platoniczną pełną żalu, zazdrości i nadziei, z walką o zakorzenioną w umyśle zemstą i miłość, która jest uczuciem czystym i pięknym, chociaż wydaje się nierealnym.
POLECAM tę książkę z czystym sumieniem, bo wiem że jej fabuła zadowoli nawet najbardziej wymagających czytelników.
Dziękuję Autorce za te pełne emocji chwile, a Wydawnictwu FILIA dziękuję, że mogłam tę książkę przeczytać w ramach współpracy barterowej.
ZAWODOWA DZIEWCZYNA – Anna Sakowicz
(…) … bo lata praktyki nauczyły mnie, jak radzić sobie z mężczyznami i ich zdradzanymi żonami. Choć oni twierdzili, że za pieniądze to nie jest zdrada, trudniej było do tego przekonać ich ślubne, ale szczerze powiedziawszy, miałam to w dupie (za przeproszeniem. (…)
Anna Sakowicz, to mieszkanka Starogardu Gdańskiego pochodząca ze Stargardu Szczecińskiego. To absolwentka filologii polskiej, edukacji filozoficznej i filozofii na Uniwersytecie Szczecińskim oraz edytorstwa współczesnego na Uniwersytecie im. Stefana Wyszyńskiego. Pracowała jako nauczycielka języka polskiego i etyki, była doradcą metodycznym oraz redaktorem naczelnego regionalnego pisma pedagogicznego. Jako autorka zadebiutowała pisząc do szczecińskiego „Punktu Widzenia”. Swoją pierwszą książkę wydała w roku 2014 i od tej pory prawie każdego roku zadowala swoje czytelniczki kolejną książką. Pisze dla dorosłych, ale i też dla dzieci, a jej książki pokochały tysiące czytelniczek, wśród których jestem również ja, co potwierdzam w kilku wpisach na tym blogu.
Zawodowa dziewczyna to powieść obyczajowa.
PREMIERA KSIĄŻKI 26 MARCA 2025
Kajetan Wolski jest dziennikarzem. Któregoś dnia przypadkowo znajduje w pojemniku na śmieci zeszyt ze wspomnieniami 70-latki, która w czasach PRL-u pracowała jako luksusowa pani do towarzystwa. Ksenia na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku pracowała jako luksusowa seksworkerka. Mężczyzna widzi w znalezisku materiał na ciekawy reportaż, ale pragnie również poznać autorkę zapisków i porozmawiać z nią osobiście. Typuje kilka seniorek ze swojego osiedla, następnie podąża po śladach starszej pani, przy okazji próbując robić porządek z własnym życiem. Czy odnajdzie zawodową dziewczynę? Czy uda mu się z nią porozmawiać? Dlaczego młoda, piękna i inteligentna dziewczyna wybrała taką ścieżkę życiową?
Temat jaki poruszyła i opisała w swojej najnowszej książce Anna Sakowicz jednych intryguje, innych oburza, a jeszcze inni uważają go za temat tabu, o którym nie powinno się rozmawiać.
Zarówno kobiety jak i mężczyźni wykonywali ten zawód od początku świata i będą wykonywać do końca, jest popyt – jest podaż i właściwie nikogo nie powinno to dziwić.
Autorka przedstawiając w fabule pamiętnik spisany przez byłą seksworkerkę nie potępia kobiety, nie stygmatyzuje jej, ale pokazuje, że chociaż zawód ten wymaga od kobiety wielu wyrzeczeń to daje jej również sporo satysfakcji, szczególnie finansowej, oczywiście pod pewnym warunkiem, że taka dziewczyna chce robić to co robi i gdy trafi na dobrego opiekuna bądź jak w tej książce opiekunkę.
(…) – Masz coś lepszego? – Wskazała na moją bieliznę, a ja pokręciłam głową, bo zapomniałam, że niedawno dostałam koronkowy komplet. Wreszcie Luna odłożyła aparat. – Ech… i w tych barchanach chcesz być najlepsza? – Westchnęła i znów poszła do pokoju… (…)
W książce zastosowano podwójną narrację i spisano fabułę w dwóch przedziałach czasowych. Jedne rozdziały zostały napisane w osobie trzeciej, a inne napisane pamiętnikowo – w osobie pierwszej.
Lata 60-te i 70-te nie były łatwe, szczególnie dla młodych kobiet, które chciały skorzystać z życia. Szara myszka mogła jedynie przeżyć tę swoją młodość stojąc w niewyobrażalnie długich kolejkach lub pod stertą pieluch.
Czy bohaterkę tej książki można określić odważną, bo nie chciała poddać się standardom życia, czy raczej nazwać ją bezpruderyjną?
(…) – Dlaczego to robisz? – słyszę, mimo że siedzę w pokoju sama. Zdanie odbija się echem od ścian. Widzę ironiczne, choć żądne sensacji spojrzenia. Dziś wiem, że to jedno z tych pytań, którego celem jest pobudzenie nie tylko do myślenia, lecz także do uderzenia się w piersi, do wyrażenia żalu i skruchy, żeby mogło mi być… nieodpuszczone. (…)
To co robiła było dla niej piękne i ryzykowne. Nigdy nie wiedziała na jakiego klienta trafi, czy będzie on dla niej miły, czy będzie czysty i pachnący i będzie żądał od niej jedynie cielesnego zbliżenia dla zaspokojenia swoich potrzeb seksualnych, czy będzie brutalny, śmierdzący i czy jakiś fetysz sprawi, że upokorzy kobietę do granic absurdu.
Bardzo ciekawie autorka przedstawiła podejście młodego mężczyzny do tematu jakim się zainteresował, moim zdaniem to tylko dowód na to, że nie wszyscy takie kobiety jak Ksenia potępiali.
Jak często ludzie postępują podle wobec współpracowników, wobec rodziny, nagminnie krzywdzą innych i się za to nie obwiniają, a wystarczy, że pomyślą o dziewczynach zarabiających ciałem, a już wylewają na nie wiadra pomyj.
Bardzo często najbliżsi nie wiedzą czym zajmuje się ich córka, siostra, matka. Nie wiedzą albo nie chcą wiedzieć.
Wnuczka Kseni uważała babcię za chodzące dobro i nawet do głowy jej nie przyszło czym zajmowała się seniorka za młodu. Czy gdyby dowiedziała się za życia babci, kochałaby ją tak samo czy znienawidziła?
Anna Sakowicz skupiając się na głównym temacie jakim są spisane wspomnienia zawodowej dziewczyny porusza w książce również inne tematy, nie mniej ważne. Między innymi przedstawia relacje rodzinne łączące rodziców z dorosłymi dziećmi, porusza również temat osób starszych i samotnych, często zapadających w depresję i nie potrafiących pogodzić się z upływającym czasem i coraz bardziej ograniczonymi kontaktami z najbliższą rodziną. Wbrew pozorom samobójstwa nie są przypisane jedynie młodym, zagubionym czy rozczarowanym życiem młodych osobom, przydarzają się również osobom starszym, którzy nie potrafią sobie poradzić z tęsknotą za bliskimi i z samotnością.
Jeżeli chcecie dowiedzieć się dlaczego młoda, piękna i inteligentna dziewczyna wybrała taką właśnie drogę sięgnijcie po książkę.
Tutaj jest trochę romantycznie, trochę erotycznie i trochę dramatycznie, ale z pewnością nie uznacie tej książki za nudną.
Jeśli chodzi o mnie, to „pochłonęłam” ją w trzy wieczory, a to chyba o czymś świadczy. Polecam gorąco tak jak gorący jest temat poruszony w tej lekturze.
Dziękuję Autorce za emocje jakimi mnie uraczyła fabułą tej powieści, a Wydawnictwu PURPLE BOOK dziękuję, że mogłam tę książkę przeczytać w ramach współpracy barterowej.
POLANA – Marcel Moss
(…) Tymczasem Lilia usiadła po turecku na ziemi i z satysfakcją obserwowała, jak dom, w którym spędziła siedemnaście lat życia, zamieniał się właśnie w zgliszcza. Nie wiedziała jeszcze, czy podjęła słuszną decyzję, ratując brata. Być może pewnego dnia tego pożałuje. (…)
Marcel Moss to pseudonim tajemniczego autora facebookowego profilu ZWIERZENIE. Jego książki „Nie odpisuj” i „Nie patrz” podbiły listy bestsellerów i sprowokowały czytelników i internautów do gorących dyskusji na ważne tematy społeczne, takie jak przemoc fizyczna i psychiczna, „hejt” w Internecie czy samotność i anonimowość w sieci.
Polana to thriller psychologiczno-kryminalny.
PREMIERA KSIĄŻKI 10 KWIETNIA 2024
Mieszkańcami wsi Runowo położonej w sąsiedztwie Puszczy Gorzowskiej wstrząsa zaginięcie mężczyzny – Artura Krynickiego, który wyszedł pewnego wieczoru z domu i już nie wrócił. Jednym z głównych podejrzanych staje się lokalny biznesmen, u którego Krynicki miał niespłacony dług. Ten jednak nie przyznaje się do winy. Miesiąc później z pobliskiej rzeki zostają wyłowione zwłoki kobiety. Śledczy przypuszczają, że należą do skonfliktowanej z mieszkańcami wsi Lilii Malczewskiej. Uznawana za nawiedzoną kobieta od dawna żyła na uboczu i nie utrzymywała z nikim kontaktu. Na zidentyfikowanie zwłok do Runowa przybywa Sambor Malczewski – brat bliźniak Lilii, który od blisko trzydziestu lat nie miał z siostrą kontaktu. Były policjant niechętnie podejmuje się rozwiązania zagadki śmierci siostry. Im bardziej zagłębia się w jej przeszłość, tym więcej szokujących faktów odkrywa. Czego nie mówią Malczewskiemu mieszkańcy Runowa?
Jaki związek ze śmiercią Lilii ma rodzinna tragedia sprzed lat? I jakie tajemnice skrywa pewna polana w mrocznym lesie, do którego ludzie tak bardzo boją się wchodzić?
Po przeczytaniu książki 99 ofiar Tytusa Mayera postanowiłam poznać inne powieści tego autora, o których słyszałam wiele pochlebnych opinii. Z tego co zdążyłam zauważyć Marcel Moss napisał 35 powieści, więc mam przed sobą spore wyzwanie czytelnicze. Wprawdzie nie przepadam za mrocznymi kryminałami, ale ciekawość czasami zwycięża.
Głównym wątkiem tej powieści jest odnalezienie prawdy odnoszącej się do zagadkowej śmierci młodej kobiety będącej siostrą byłego policjanta. Ale w trakcie prowadzenia śledztwa wychodzą na jaw inne sprawy, które nieco to śledztwo komplikują.
(…) Nagle uszła z niego cała złość, a serce wypełniły mu żal i współczucie do Lilii. Czuł się przez nią skrzywdzony i wielokrotnie życzył jej wszystkiego, co najgorsze, ale byli przecież rodzeństwem. Może dalekim od ideału, ale jednak rodzeństwem. Sambor nie mógł pozwolić, by jej śmierć pozostała niepomszczona. (…)
Początek książki nie porwał mnie wartkością zdarzeń, nie było wielu zwrotów akcji i takiego trzymania w napięciu, ale dość szybko wytypowano potencjalnych winnych, jedynie trudno było te winy udowodnić.
Autor przedstawia środowisko małej miejscowości, w której znajduje się tak zwane gniazdo żmij, czyli dom lokalnego biznesmena organizującego bardzo spektakularne imprezy, których uczestnikami są wysoko postawieni politycy, gangsterzy i dziewczyny do towarzystwa.
Muszę przyznać, że z pewnością dużym plusem tej powieści są świetnie wykreowani bohaterowie oraz bardzo autentycznie poprowadzone dialogi.
Momentami jest tajemniczo nawet na granicy fantazji, a momentami mrocznie, ale są również fragmenty pełne emocji, od których trudno jest się oderwać.
(…) Miał nadzieję, że zapamięta dom pozytywnie: jako pełen szczęścia, uśmiechu i miłości. Niestety aktualny stan budynku idealnie oddawał to, co stało się z jego rodziną. Obiema rodzinami. Pozostało po nich wielkie rumowisko i on: dwukrotnie złamany przez życie człowiek, który każdego dnia zmuszał się do tego, by wstać z łóżka. (…)
Główny bohater musi zmierzyć się z traumami będącymi dla niego dosłownie demonami przeszłości i to zarówno tymi, których doświadczył w dzieciństwie, jak i tych, które dopadły go już w życiu dorosłym. Dwie tragedie w życiu jednego człowieka potrafią pozostawić cały czas bolące rany w jego psychice.
W wątek kryminalny wpleciona jest pewna tajemnica i legenda odnosząca się do leśnej polany o dość mrocznej sławie.
Autor ciekawie łączy elementy kryminalne, psychologiczne i obyczajowe tworząc powieść, od czytania której trudno jest się oderwać. Tutaj świat mistyczny przeplata się z tym realnym, a towarzyszące czytającemu napięcie powoduje, że książkę czyta się lekko, a zarazem z nutą ciekawości i zaangażowania w fabułę.
Muszę przyznać, że dla mnie najbardziej wciągające było około 80-100 ostatnich stron.
Lubię książki, w których autor przeplata retrospekcje z teraźniejszością i pozwala na poznanie pewnych wątków z różnych perspektyw.
Po raz kolejny się przekonałam, że chociaż do tej pory uważałam, że nie przepadam za tego rodzaju lekturami, to z przyjemnością sięgnę po kolejne powieści tego autora.
Polecam tę książkę nie tylko miłośnikom kryminałów czy thrillerów, myślę, że ta lektura spodoba się również takim jak ja, którzy uważają, że nie przepadają za mrocznymi fabułami.
Dziękuję Wydawnictwu FILIA, za możliwość poznania twórczości Marcela Mossa i przeczytania książki w ramach współpracy barterowej.
LATO Z RITĄ – Anna Szczęsna
(…) Przechyliła głowę niczym zaciekawiony gołąb, który rano usiadł na parapecie. Przed jej oczami pojawiła się twarz kobiety. Brakowało w niej wyrachowania. Wręcz przeciwnie, pomijając zaskakujący szczegół w postaci opaski na oku, wydała się sympatyczna. Do tego bardzo, ale to bardzo atrakcyjna… (…)
Anna Szczęsna jest autorką powieści obyczajowych i opowiadań grozy. Z wykształcenia i z zawodu jest bibliotekarką, ale teraz skupia się wyłącznie na pisaniu. Urodzona we Włocławku, obecnie mieszka w Toruniu. Całe życie jest związana z książkami. Kocha las i długie spacery oraz książki i filmy. Smakoszka herbaty i miłośniczka roślin.
Lato z Ritą to powieść obyczajowa.
PREMIERA KSIĄŻKI 14 CZERWCA 2023
Do niewielkiego, sennego miasteczka wprowadza się tajemnicza i niezwykle atrakcyjna Rita Plat. Swoim pojawieniem się wzbudza zainteresowanie mieszkańców. Mężczyźni zaczynają się zupełnie inaczej zachowywać. Są dla kobiet czuli, prawią im komplementy, spełniają ich zachcianki, obsypują kwiatami. Zaskoczone panie nieufnie przyglądają się tym zmianom, które dla jednych stają się szansą na nowy rozdział w życiu, a dla innych powodem do oskarżeń i szukania winnych. Plotki, podejrzenia i sekrety rozgrzewają niewielką społeczność nie mniej niż wakacyjny upał. Czyżby trzymająca się na uboczu Rita miała z tym coś wspólnego? Kim jest tajemnicza kobieta, czy z miasteczkiem łączy ją jakaś przeszłość? Czy zazdrosne o swych mężów mieszkanki małej miejscowości w końcu przekonają się do tajemniczej nieznajomej?
Po książki Anny Szczęsnej sięgam z przyjemnością chociaż do tej pory czytałam jedynie jej książki świąteczne: Kim jesteś Mikołaju?, Szczęście w prezencie, Willa pod jemiołą. Teraz postanowiłam sięgnąć po inne i… po raz kolejny mogę powieści tej autorki polecić.
Ta książka jest lekturą zdecydowanie dla pań, chociaż myślę, że taka Rita mogłaby się pojawić w wielu miejscowościach, aby uświadomić niektórym panom na czym polega szczęśliwy związek.
Autorka porusza w swojej powieści kilka życiowych dylematów, które zapewne są znane wielu osobom. Jednym z nich jest na przykład rutyna małżeńska, która w wielu związkach bywa prawdziwą zmorą, bo czyż panie przebywające w takich małżeństwach nie marzą o adoracji, miłości i zainteresowaniu takim, jakie było na początku związku? Przecież każda kobieta jest jak kwiat, który zaniedbany więdnie.
Miłość można przeżywać w każdym wieku i myślę, że i do tego tematu autorka podeszła bardzo ciekawie.
(…) Zaczął się spektakl, ale w gruncie rzeczy widownia wydawała się bardziej zainteresowana nią i Markiem. Stara bibliotekarka przyszła z dawnym nauczycielem, który się stoczył. I jak oni się zachowują? To nie przystoi. Bezwstydni. (…)
Mamy tutaj również wątek upadku moralnego spowodowanego nadmiernym spożywaniem alkoholu. Ale i z tego można się podnieść, jeżeli ktoś wskaże odpowiednią drogę. Nie powinno się przekreślać ludzi tylko dlatego, że w pewnym momencie życia zboczyli z drogi. I to właśnie pięknie zostało w tej książce pokazane.
Nie jest to powieść, która od pierwszej do ostatniej strony trzyma w napięciu, ale bardzo szybko można poczuć klimat małego miasteczka, w którym – wiadomo – wszyscy się znają i wszyscy o wszystkich wszystko wiedzą.
Ciekawie zostało pokazane społeczeństwo małej miejscowości oraz blaski i cienie życia w takich miejscach, gdzie każda nowo przybyła osoba staje się dla mieszkańców sensacją.
Tajemnicza Rita również była zagadką, szczególnie dla pań, które ułożyły sobie opinię o niej jedynie sugerując się jej zbyt atrakcyjnym wyglądem, będącym magnesem na mężczyzn.
Autorka uświadamia, że aby zmienić coś w swoim życiu nie należy jedynie siedzieć i czekać, rozmyślać czy liczyć na cud, ale trzeba zacząć zmiany od siebie i uwierzyć, że motorem do zmian jesteśmy my sami.
Moim zdaniem jest to lektura lekka i przyjemna, trochę humorystyczna, trochę tajemnicza, ale z całą pewnością niosąca w sobie morał. Tu nie ma nagłych zwrotów akcji i można powiedzieć, że wszystko dzieje się po coś.
(…) Matylda przygryzła wargę. Tak bardzo chciałaby dowiedzieć się więcej o Ricie, ale w głowie miała pustkę. Jedynie to egzotyczne imię kołatało się bez sensu po jej głowie. Pasowało do tajemniczej, atrakcyjnej mieszkanki, synonimu kobiecości i niedoścignionego dla niej wzoru. (…)
To książka z tych, które można określić, że jest ciepła i klimatyczna, ponieważ fabuła opiera się na uczuciach, na miłości i przyjaźni. Lekkie „pióro” autorki sprawia, że czyta się równie lekko, a bohaterki tej historii szybko można polubić.
Polecam tę książkę szczególnie paniom, zarówno tym młodym, dopiero wchodzącym w życie jak i tym z kilkunastoletnim doświadczeniem życiowym, ale myślę, że można podsunąć tę lekturę również panom, może ich nie znudzi, a z pewnością da im do myślenia, bo przecież szczęśliwy, stabilny związek nie jest tylko zasługą kobiety.
Dziękuję Autorce za kilka dni relaksu, który dała mi ta lektura, a Wydawnictwu FILIA dziękuję, że mogłam tę książkę przeczytać dzięki współpracy barterowej.
Recenzje moich książek
Znajdziesz mnie również na
