spotkania
A MOŻE NAD MORZE? Z KSIĄŻKĄ – 8 – edycja online
Od kilku lat, konkretnie od ośmiu, każdy LIPIEC to dla mnie spotkanie A MOŻE NAD MORZE? Z KSIĄŻKĄ. W tym roku z powodu pandemii koronawirusa spotkanie nie odbyło się tak jak zawsze, ale moje koleżanki organizatorki nie zawiodły i zorganizowały spotkanie online. I tak zamiast jednego dnia, a właściwie kilku godzin spędzonych z książkoholikami w kawiarni spędziłam DWA DNI na spotkaniu wirtualnym. Kto był, ten wie, że atrakcji było mnóstwo i tak właściwie dla każdego coś miłego. Oczywiście muszę wspomnieć, że uczestnicy jak co roku otrzymali pakiet książek, i teraz mam nie lada zagwozdkę, bo nie wiem od której książki zacząć czytać.
SOBOTA 4 LIPCA
O godz. 10 odbyło się pierwsze spotkanie na Facebooku, na którym Zuza, autorka bloga PROMOTORKA CZYTELNICTWA przeczytała fragment książki „Dwie strony medalu – Bajki edukacyjno-intergracyjne” Gdańskiego Wydawnictwa Harmonia. Myślę, że książka ta jest idealnym prezentem dla młodego czytelnika, ponieważ pokazuje, że istnieje nie tylko świat gier komputerowych i smartfonów, ale i sport, który mogą uprawiać również niepełnosprawni. Przyznam szczerze, że czytany fragment mnie zainspirował do tego, aby tę książkę sobie zakupić.
O godz. 11 również na Facebooku uczestniczyłam w spotkaniu autorskim z młodą pisarką Anną Ziobro. Spotkanie to poprowadziła Dorota, autorka bloga PRZECZYTANKI. Rozmowa toczyła się głównie wokół debiutu autorki „Tysiąc kawałków”, książki wydanej przez wydawnictwo Oficynka. Między innymi ci którzy słuchali, mogli dowiedzieć się nieco o bohaterce powieści – Julii.
O godz. 12, tym razem już na Instagramie spotkaliśmy się na pogaduchach przy kawie z Anitą Scharmach. Anita zabrała nas nad morze i opowiadała o swoich książkach siedząc na kocu na jakiejś skarpie (w lesie chyba). Myślę, że ktoś, kto nie zna jeszcze książek tej autorki z przyjemnością sięgnie po którąś z jej powieści. Jeśli chodzi o mnie, to mogę się pochwalić, że przeczytałam cały dorobek Anity. To była prawdziwa pogaducha przy kawie, było sporo ciekawych pytań, chociaż nie na wszystkie niestety autorka zdążyła odpowiedzieć, bo czas „antenowy” dziwnie krótko trwał 😉 Godzina zleciała migiem jak przy dobrej książce.
O godz. 14 przenieśliśmy się na Mazury, gdzie odbył się instagramowy live, w którym Alek Rogoziński razem z Anną Kasiuk mieli opowiadać o dniu z życia pisarza. Niestety ich łącze zostało przerwane po około 13 minutach, ale na szczęście udało się je wznowić. Było zabawnie, humorystycznie chociaż niewiele na temat dnia z życia pisarza, ale chodziło chyba głównie o to, aby się dobrze bawić i miło spędzić czas. Humorystyczne dialogi przeplatane były zabawnymi anegdotami. Autorzy między innymi powiedzieli o rytuałach jakie towarzyszą im podczas pisania i odpowiadali na pytania zadawane w czasie.
0 godz. 17 na Facebooku spotkaliśmy się z pisarzem książek sensacyjno-kryminalnych Krzysztofem Jóźwikiem, autorem między innymi książki „Zamachowcy” wydawnictwa Oficynka, który opowiadał o cyberprzestępstwach nie tylko w powieściach kryminalnych i sensacyjnych, ale i o tych które mogą dopaść każdego z nas. O matko jak lubię takie tematy, wciągnęłam się w to niesamowicie. Autor wspomniał między innymi o złośliwych poprogramowaniach, (przytaczając dość mocne statystyki), będących polem do popisu dla hakerów. Przytoczył na przykład taką ciekawostkę o włamaniu do kasyna w Stanach zjednoczonych, które odbyło się przez… termometr w akwarium. Dla takiego laika jak ja informacja o tym, że nawet niezabezpieczone kamery w laptopach czy komputerach są gratką dla hakerów, albo głośniki inteligentne, zdalnie kontrolowane przez hakerów za pomocą odpowiedniej wiązki jakiejśtam (nie zapamiętałam) czy drukarka laserowa zainstalowana w pokoju na przykład prezesa banku… to szok. Myślę, że był to nie tylko dla mnie bardzo ciekawy wykład, bo jak wielu z nas zastanawia się nad tym co to jest cyberprzestępczość. Czy ktoś zwraca uwagę na swojego smatfona, który może stać się rajem dla hakera? Nie mówiąc już o włamaniach do komputerów, gdzie wykradane są hasła, ataki DoS wykorzystując małe urządzenia typu kamerki, podstawianie fałszywych stron internetowych czy aplikacji. Dowiedziałam się na przykład sporo na temat Darknetu, czyli sieci ukrytych dla popularnych wyszukiwarek takich jak Google czy Yahoo. Witryny w „ukrytym internecie” i anonimowe strony internetowe, sklepy, fora, portale do których dostęp mają przestępcy.
Statystyki mówią, że co 39 sekund następują poważne ataki hakerskie. SZOK!
Jak obronić się przed cyberprzestępczością, gdzie łatwo zhakować nawet elektroniczną nianię? Przyznam szczerze, że nabrałam ochoty na przeczytanie książek o przestępczości zorganizowanej i chociaż jeszcze nie przeczytałam wcześniejszej książki tego autora, to już cieszę się, że wkrótce ukaże się kolejna.
O godz. 19 było spotkanie z Beatą, autorką bloga LOST IN THE LIBRARY by BOOKFA, które ja niestety z pewnych względów przegapiłam, ale na szczęście na drugi dzień mogłam je zobaczyć dzięki zapisanemu na profilu #amozenadmorze.
Bookfa w bardzo ciekawy sposób opowiadała o bibliobusie, w którym kiedyś pracowała w Szwecji. Trochę opowiedziała o sobie, czyli o tym kiedy przyjechała do Szwecji, ale głównym tematem jej live była praca w bibliobusie. Ciekawe zajęcie, a jeżeli ktoś lubi pracę z ludźmi i książkami, to już musi być coś naprawdę fajnego. Beata chociaż jest miłośniczką książki drukowanej, przekonywała jednak do czytania ebooków czy słuchania audiobooków. Ale wracając do tego bibliobusa, przyznam szczerze, że do tej pory byłam przekonana, że w takich bibliotekach na kółkach można wypożyczać tylko książki tradycyjne, a tu nie 😊 Bibliobus posiadał zarówno ebooki jak i audiobooki, a nawet czasopisma (takie z górnej półki). Dojeżdżał do najróżniejszych miejsc, czasami nawet w środku lasu. Nie do pomyślenia jest dla mnie, że można książki zostawiać w tak zwanych budkach pocztowych, gdzie ów bibliobus przyjeżdżał co około dwa tygodnie. W naszym kraju w niewielu miejscach uchowały się książkowe witryny bookrosingu, bo wszystko zostaje wykradzione. Bookfa opowiadała również o czytaniu książek przez dzieci, które od przedszkola po szkołę aż do dorosłości uważają czytanie książek za coś normalnego. Ciekawym tematem poruszonym przez nią był również temat szwedzkich pocketów, ich „żywotności”, konieczności ich wydawania i o ich jakości. Wspomniała również o Targach Książki w Goeteborgu.
FILMIK można zobaczyć na profilu IG A może nad morze – POLECAM – bardzo ciekawy.
NIEDZIELA 5 lipca
O godz. 10 ponownie na Facebooku usłyszeliśmy fragment książki „Dwie strony medalu – Bajki edukacyjno-intergracyjne” Gdańskiego Wydawnictwa Harmonia, który tym razem czytała Agnieszka, autorka bloga LEW KANAPOWY.
O godz. 11 Dorota (blog PRZECZYTANKI) zaprosiła nas na spotkanie autorskie z Kamilą Mitek, autorką książek „Na śniadanie tort szpinakowy” i „Pożar w mojej głowie”. Muszę przyznać, że Dorota prowadząc spotkanie i zadając pytania autorom potrafi bardzo zachęcić do przeczytania ich książek i chociaż w trakcie rozmowy kilka razy internet mi zastrajkował, to muszę przyznać, ze czas spędzony na słuchaniu tej rozmowy był przyjemny. Takie spotkania mają swój urok, mamy okazję poznać autorki/autorów o których do tej pory nie słyszeliśmy.
0 godz. 12 natomiast na Instagramie do rozmowy zaprosili nas Anna i Sławomir Sakowicz, autorzy Nieprzewodnika po Kociewiu. Anię Sakowicz wiele osób zna z jej książej obyczajowych, natomiast teraz mieliśmy okazję poznać męża Ani, pasjonata wycieczek rowerowych, fotografowania i odnajdowania ciekawych miejsc. Muszę przyznać, że jestem stałą obserwatorką profili Sławka na Instagramie i na Facebooku i jego zdjęcia czasami aż zapierają dech w piersiach.
Ania i Sławek opowiadali o tym, co może zainspirować do odwiedzenia Kociewia z punktu widzenia rowerzysty-amatora, który w przejażdżkach może zaleźć ogromną frajdę. Myślę, że cudownie jest móc dzielić pasję z osobą bliską. Autorzy Nieprzewodnika mówili o niebezpieczeństwach na drogach, które stwarzają kierowcy samochodów, szczególnie na ruchliwych ulicach, o spotkaniach z luźno biegającymi psami, które czasami mogą być niebezpieczne. Mówili o zaletach jazdy po Kociewiu gdzie często trafiają się po drodze liczne jeziora. Oczywiście był poruszony również temat zdjęć, które są robione zapewne z sercem, bo połączenie pasji jazdy na rowerze z pasją robienia zdjęć musi być czymś pięknym. Bardzo żałuję, że nie mogę się wybrać na takie przejażdżki, bo z całą pewnością nigdy nie przekonam się ile uroku ma Kociewie.
O godz. 16 spotkaliśmy się z gdańską pisarką kryminałów Agnieszką Pruską, która opowiadała o tym jaką rolę pełnią miasta w kryminałach. Czy miasto może być drugo lub trzecioplanowych bohaterem książki? Dowiedzieliśmy się na przykład, że miasto może być powiązane zarówno z bohaterami jak i z fabułą. Myśląc „miasto” nie zawsze zdajemy sobie sprawę z tego co tak właściwie o nim wiemy. A przecież bardzo często jest ono ściśle powiązane ze społeczeństwem, w książce takie społeczeństwo danej miejscowości musi być dokładnie dopasowane do tego miasta, do jego wielkości. W każdym miejscu ludzie żyją przecież inaczej, żyją innym rytmem. W dużym mieście ludzie żyją inaczej niż w małych miasteczkach, ludzie mają różne rytmy dnia. Często miasto w książkach jest wizytówką tego miejsca, i wielu autorów ze szczególną dokładnością „oprowadza” nas – czytelników po „swoim książkowym mieście”. Można by przytaczać wiele przykładów, ale może warto czasami zatrzymać się i przeanalizować. Marek Krajewski z pewnością wielu czytelnikom kojarzy się z Wrocławiem, Agata Christie czy Christopher Fower z Londynem, a Marcin Wroński z Lublinem. Czy czytając książkę i za pomocą fabuły znajdując się w jakimś określonym mieście zastanawiamy się nad tym, ile tego miasta jest w tej książce?
O godz. 17 instagramowym spotkaniem z Martą Kraszewską, autorką bloga RUDYM SPOJRZENIEM zakończyliśmy nasz dwudniowy maraton książkowy. Marta przekonywała nas o wyższości ebooka czy audiobooka nad książką papierową. No, może nie o wyższości, ale między innymi wygodzie. Moim zdaniem każdy ma teraz tak szeroki wybór, wystarczy tylko chcieć czytać, a zawsze znajdzie się coś.
Dla niektórych audiobook to książka, której można słuchać tylko w określonym miejscu i określonym czasie, ale najważniejszym w audiobooku jest chyba oprócz fabuły dobry lektor. Bo bez niego najciekawsza książka może okazać się nudna, a jak jest dobry lektor, to człowiek się tak nie rozprasza.
Marta wspomniała o piractwie książkowym, które niestety ostatnio stało się „modne”. Myślę, że nie tylko ja jako autorka uważam, że lepiej jest pobierać z legalnych źródeł. Jeśli chodzi o mnie to jeszcze nie przekonałam się do audiobooków, a ebooki czytam bardzo rzadko, bo albo moje oczy są na to zbyt słabe albo nie mam dobrego czytnika.
Dwa dni zleciały migiem. Mam nadzieję, że za rok spotkamy się w Sopocie.
Dziękuję ORGANIZATORKOM za to, że jednak podjęły się tego wyzwania.
Dziękuję SPONSOROM, czyli wydawnictwom i nie tylko, za to, że uprzyjemnili nam ten czas, na który wielu z nas z utęsknieniem czeka cały rok.
Czuję się NAŁADOWANA POZYTYWNĄ ENERGIĄ chociaż nie wyściskałam moich książkowych przyjaciół. Polecam takie inicjatywy całym sercem.
AFERA KRYMINALNA 2018 – Dzień pierwszy
Już od kilku lat staram się uczestniczyć w jednym z największych festiwali kryminału na Pomorzu, jakim jest AFERA KRYMINALNA. W tym roku udało mi się być tylko w ciągu dwóch dni, ale przyznam szczerze, że te dwa dni dały mi mnóstwo radości, ponieważ miałam okazję spotkać się z wieloma moimi ulubionymi autorami kryminałów.
Pierwszego dnia, czyli w czwartek 04 października, uczestniczyłam w spotkaniach z pisarzami w mojej ulubionej bibliotece, mieszczącej się w centrum Gdańska, przy ulicy Mariackiej.
Pierwsze spotkanie tego dnia było z AGNIESZKĄ PRUSKĄ i dotyczyło „5 LAT Z BARNABĄ USZKIEREM”. Przeczytałam wszystkie książki tej autorki, oprócz najnowszej, ale i na tę przyjdzie czas.
Spotkanie bardzo profesjonalnie poprowadziła jedna z gdańskich blogerek książkowych, autorka bloga Przeczytanki – Dorota Lińska – Złoch. Kierownik filii pan Zbigniew Walczak każde spotkanie rozpoczyna dzwonkiem, dziękując za przybycie i przedstawiając swoich gości, wcześniej częstując przybyłych do biblioteki czytelników kawą lub herbatą. Czujemy się jak w domu.
Kto zna nadkomisarza Barnabę Uszkiera, ten z pewnością polubił go tak jak ja. Agnieszka Pruska, przedstawiła nam go bardziej szczegółowo informując tych, którzy go jeszcze nie poznali, że ma on 36 lat, około 185 cm wzrostu, wysportowany, ciemnooki i ciemnowłosy. No cóż wyobraźnia jednak należy do czytelników i każdy może sobie tę postać wyobrazić tak jak chce. Autorka opowiedziała o tym jak kreowała postać tego policjanta, poruszyła temat aikido obecny w powieściach. Nie skupiła się jednak tylko na samym nadkomisarzu, opowiedziała bowiem również o kreowaniu postaci współpracujących z Uszkierem, szczególnie tych kobiecych funkcjonujących w środowisku męskim.
Poruszyła również temat postaci pobocznych, ich zaplanowanie w fabule, jaką odgrywają rolę i czy robi przed napisaniem powieści plan postaci uwzględniając ich wygląd, powiedzonka czy charaktery.
Ciekawym tematem rozmowy były inspiracje dotyczące fabuły i tego jak rozwija się zagadka kryminalna. Dowiedzieliśmy się, że każda zagadka kryminalna jest przez autorkę wymyślona, nie opiera się na faktach ani na wydarzeniach z życia.
Autorka mówiła również o miejscach akcji i miejscach dokonanych zbrodni.
Zdradziła, że jej piąta książka z Barnabą Uszkierem będzie miała tytuł „Święty”.
Wspomniała również o swoich dwóch książkach, w których bohaterkami są dwie nauczycielki na wakacjach. Są to komedie kryminalne, zupełnie inaczej zbudowane niż seria z Uszkierem, włącznie z narracją, która również jest inna. Kto czytał chociaż jedną z tych powieści wie, że autorka pozwoliła sobie na więcej swobody w fabule i w bohaterach oraz metodach śledczych, bo zagadkę kryminalną rozwiązują nie policjanci, a osoby prywatne, czyli wspomniane wcześniej nauczycielki – Alicja i Julia.
Posłuchaliśmy również trochę o najnowszej książce, której fabuła została umiejscowiona we Fromborku, oraz o opowiadaniach napisanych dla dzieci w książce „Przytulajki”, książce, która została napisana jako akcja charytatywna dla chorej dziewczynki
W czasie spotkania z Agnieszką Pruską byli przedstawiciele telewizji TVP3, nawet jeden z panów redaktorów zadał autorce pytanie: „czy jest recepta na dobry kryminał”, na które autorka odpowiedziała tak wyczerpująco, że pewnie był nieco skonsternowany.
Drugie spotkanie tego dnia było z KRZYSZTOFEM BOCHUSEM, i dotyczyło promocji jego książki „Szkarłatna głębia”, którą miałam okazję przeczytać .
Krzysztof Bochus jest autorem trzech części kryminałów retro z Christianem Abellem w roli głównej: „Czarny manuskrypt”, „Martwa głębia” i „Szkarłatna głębia”. Postać głównego bohatera i jego portret psychologiczny ulega wzbogaceniu w każdej kolejnej książce. Niestety nie czytałam wcześniejszych powieści, więc nie mam porównania, ale sama postać Abella bardzo przypadała mi do gustu.
Autor bardzo ciekawie opowiadał o latach 30 ub.w. w Gdańsku, o wątku nazistowsko faszystowskim, oraz o wątku mennonitów. Poruszając temat postaci występujących w książkach nie pominął tematu wspólnoty mennonickej,i ich emigracji w latach 30-tych.
Kto czytał ostatnią książkę tego autora, wie, że jednym z niemych bohaterów tej powieści jest bursztyn, autor przyznał się do własnej fascynacji bursztynami, co z pewnością miało ogromny wpływ na fabułę. A lekko podana wiedza historyczna jest z pewnością dużym atutem powieści.
Autor podzielił się z nami informacją o procesie powstawania książki, której podstawą jest porządny research. Opowiadał o tym jak codziennie pisze, starając się nie tracić rytmu pisania i weny twórczej. Proces twórczy autora kryminału wymusza dyscyplinę, Krzysztof Bochus mówił o tym, co powinno być w kryminale, aby nie zabić czytelnika nudą.
Wielu czytelników zaciekawiło, czy Christian Abell jeszcze wróci, wszak ostatnia książka zakończyła się informacją, że bohater ten wyjeżdża do Holandii. Chociaż przede mną dwie wcześniejsze części zagadek kryminalnych z Abellem w roli głównej, mam nadzieję, że znajdę go kiedyś w kolejnych książkach. Zresztą autor przyznał, że powieść z Abellem, która jest w jego zamyśle, może mieć fabułę w Gdańsku, i dotyczyć końca wojny i roku 1945.
Usłyszeliśmy również o najnowszej książce tego autora „Lista Lucyfera”, której akcja dzieje się na Pomorzu. Autor zdradził nam, że jest ona bardziej współczesna i jak to określił bez „kajdan retro”.
Na koniec porozmawialiśmy chwilę o fragmentach powieści czytanych w Radiu Gdańsk. Przyznam szczerze, że kilka fragmentów słyszałam i nie ukrywam, że zaciekawiły mnie do tego stopnia, żeby sięgnąć po książkę.
Trzecie spotkanie tego dnia z ADAMEM UBERTOWSKIM poprowadziła gdyńska blogerka książkowa, autorka bloga Aleksandra Czyta – Aleksandra Żok.
Rozmowa zaczęła się od tematu dotyczącego pierwszych książek pisanym pod pseudonimem. Następnie konwersacja przeszła do tematu książki „Syndykat”. Książkę czytałam i polecam, zwłaszcza panom, chociaż ja również spędziłam z tą lekturą ciekawy czas.
Prowadząca, z pewnością jak wielu innych czytelników, zastanawiała się nad tym, czym tak właściwie jest tytułowy syndykat. Czy jest to organizacja – widmo? Zresztą sam autor stwierdził, że jest to twór jego wyobraźni, bliżej niezidentyfikowany, w którym występują struktury rządowe, przestępcy, biznesmeni. Zastanawialiśmy się ile w bohaterze książki jest z Bonda, a ile z Borna, i gdyby książka została sfilmowana, kto mógłby zagrać główną rolę. Sam autor stwierdził, że do tej roli bardzo pasowałby młody Robert de Niro, a ja przyznam, że również tak sobie go wyobrażałam w trakcie czytania tej lektury.
„Syndykat” to pierwsza część trylogii kryminalnej, której akcje umiejscowione są prawie na całym świecie. Autor nie zaprzeczył, gdy zapytano go czy w którejś części główną bohaterką będzie kobieta. Póki co powstaje druga część, i tu autor zaskoczył czytelników informacją, że dumny jest z postaci drugoplanowych.
Poruszając temat głównego bohatera rozmowa zeszła na trenowany king boksing, którego metody walki wykorzystane zostały, jako choreografie sportowe z udziałem Kinkyego.
Adam Ubertowski przyznał, że myśli bardzo filmowo, dlatego fabuły jego książek zostały napisane właśnie w taki dość specyficzny sposób. Nie boi się bawić językiem, a sceny przedstawiać wręcz filmowo. Autor mówił również o swoich ulubionych scenach w książce.
Trzeba przyznać, że chociaż nie brakuje Adamowi Ubertowskiemu poczucia humoru, to o swoich książkach potrafi mówić bardzo emocjonalnie.
Czwarte i ostatnie tego dnia spotkanie odbyło się z MARIUSZEM CZBAJEM i dotyczyło promocji jego najnowszej książki „Dziewczynka z zapalniczką”
Przyznam, że nie czytałam najnowszej książki tego autora, i bardzo zaciekawiła mnie rozmowa na jej temat. Mimo dość późnej pory i sporego zmęczenia (spotkania zaczęły się o godz. 16, a spotkanie z Mariuszem Czubajem było o godz. 20) bawiliśmy się doskonale. Humor jaki dopisywał zarówno osobie prowadzącej jak i samemu autorowi był dość zaraźliwy, chociaż temat i fabuła książki raczej się do rozrywkowych nie nadawały.
Jednym z tematów poruszonych podczas spotkania było, czy opisywanie polskiej rzeczywistości jest ważne dla autora. Mariusz Czubaj twierdził, że nie potrafiłby napisać powieści w innych realiach niż polskie i w innej rzeczywistości niż polska.
Zapytany ile jest jego samego w Rudolfie Heinzu (bohaterze książek) przyznał, że przede wszystkim łączy ich miłość do muzyki (i do piwa). Wspominając o muzyce powiedział, że jest ona dla niego najmocniejszą formą ekspresji. Definiuje nas jako ludzi. A co do bohatera, to kolejną wspólną cechą jest to, że Heinz trenuje karate i kocha bluesa. Nie wiem, dlaczego tak pogodna osoba jak Czubaj stworzyła tak ponurego, zgorzkniałego i cynicznego bohatera.
Zapytany, czy w którejś ze swoich książek, kobieta będzie główną bohaterką, kategorycznie zaprzeczył, z uśmiechem stwierdzając, że nie byłby wiarygodny w wykreowaniu kobiecej postaci. Przyznał również, że nie wie, czy napisze kolejną książkę z Heinzem w roli głównej. Myślę jednak, że czytelnicy będą czekali na kolejnego Heinza.
Kto czytał książki Mariusza Czubaja, zapewne zauważył, że w książkach tego autora mimo poważnych tematów, można dostrzec sporo humoru.
Pierwszy dzień dobiegł końca, zmęczona, ale zadowolona dotarłam do domu. Jeżeli ktoś nie lubi tego typu imprez czytelniczych, to myślę, że wiele traci, bowiem takie spotkania z autorami potrafią bardzo pozytywnie wpłynąć na stosunek do literatury konkretnych pisarzy. Często lubimy czytać określone gatunkowo książki i nie zastanawiamy się nad tym ile autor musi poświęcić dla jednej książki. Czasami krytykujemy jakąś lekturę, albo ją zachwalamy, a przecież książka i jej fabuła to często są emocje autora, które my jako czytelnicy odbieramy nieco inaczej. Polecam takie spotkania, bo z całą pewnością zbliżają czytelnika do pisarza.
Zdobyłam autografy, zrobiłam sobie z pisarzami pamiątkowe zdjęcia i naładowałam się pozytywną energią.
