powieść obyczajowa
W TĘ GRUDNIOWĄ NOC – Dorota Dea Makowska
(…) Chyba przestanę lubić święta – pomyślała z goryczą. Nie ma już w nich magii i spokoju, tylko ból i kłótnie. Jak na zawołanie przed jej oczami pojawiła się scena z jednej z istotniejszych kłótni, o której jej mąż nie wie do dzisiaj, której nie załagodziła żadna Wigilia. (…)
Dorota Dea Makowska urodziła się w 1992 roku, mówi o sobie, że urodziła się po to, by w kolejnych latach życia oswajać Słowa. Jest autorką tomików: „Wykrzyczane ciszą”, „Misterium M.A.R” i „Słabość”, zbioru opowiadań świątecznych: „Cuda, jak płatki śniegu” oraz książki „Bądź moim światłem”.
W tę grudniową noc to powieść psychologiczno-obyczajowa z wątkiem świątecznym.
PREMIERA KSIĄŻKI 31 PAŹDZIERNIKA 2023
Życie Iwony i Roberta splatało się ze sobą od czasów studenckich. Połączyły ich nie tylko studia, miłość do książek czy kawy, ale i przeświadczenie, że razem będą szczęśliwi. Kiedy po kilku wspólnych latach udało im się spełnić marzenia o rodzinie, pewnego świątecznego dnia do głosu doszły upór, egoizm i niezdrowa ambicja. Stali się rodziną, w której dominują negatywne emocje, kłótnie i wzajemne żale. Pewnego dnia, gdy wracali z przesłuchania sądowego, na ośnieżonej drodze doszło do kolizji i małżonkowie zmuszeni zostali do noclegu w przydrożnym motelu. Wspólnie spędzona noc okazała się czymś w rodzaju pojednania. Czy Robert dotarł do sumienia Iwony? Czy pięcioletni Jaś będzie miał szansę dorastać w rodzinie pełniej miłości? Czy kolejna grudniowa noc wystarczy, by odnaleźć to, co sami zniszczyli i stracili?
Chociaż okładka książki jest bardzo świąteczna nie zaliczyłabym tej lektury do typowo świątecznych, chociaż coś jak namiastka świątecznego cudu w tej historii jest.
Fabuła odnosi się do trudnego związku małżeńskiego, w którym w pewnym momencie zaczynają dominować bardzo złe emocje. Małżonkowie albo ciągle się kłócą, albo nie odzywają się do siebie.
Iwona jest bardzo trudną osobą, skupiona na swojej pracy i na sobie, nie potrafi nikomu okazać uczuć. Matkę traktuje jak niepotrzebny nikomu balast, męża jak podwładnego i nawet dla syna, na którego czekała i którego pragnęła nie potrafi wykrzesać odrobiny takiej miłości, której od matki oczekuje dziecko.
I chociaż pod koniec książki autorka zadbała, aby ta kobieta przeszła całkowitą metamorfozę to i tak nie potrafiłam jej polubić.
Zupełnie inaczej postrzegałam Roberta i Alicję, czyli męża i matkę Iwony. Oboje ciepli, empatyczni i bardzo uczuciowi potrafili wybaczyć Iwonie jej bardzo chłodne i apodyktyczne zachowania.
(…) Powtarzał, że przecież nie zawsze było źle – jak w każdym małżeństwie mieli lepsze i gorsze momenty, ale były również takie, kiedy wiedział, że niezależnie od tego, co się wydarzy, będzie o nią walczył. Problemy nie pojawiły się nagle. (…)
Bardzo trudno jest żyć w związku z kimś, kto postępuje toksycznie w stosunku do drugiej osoby.
Nie potrafiłam zrozumieć Iwony, może dlatego, że sama jestem jej przeciwieństwem.
Fabuła momentami jest nieco nużąca, ale momentami aż iskrzy emocjami.
Autorka bardzo się starała, aby pokazać, że każdy człowiek, jeżeli tylko zrozumie swoje negatywne postępowanie potrafi się zmienić na dobre.
(…) – Masz rację, każdy wnuk chciałby mieć fajną babcię, ale tak jak jedni mówią mniej, a inni więcej, tak samo jest z byciem miłym. Niektórzy po prostu nie potrafią być mili. Może w życiu spotkało ich coś trudnego albo smutnego, i nie potrafią być mili dla innych. (…)
W związku Iwony i Roberta zdecydowanie brakowało szczerych rozmów, które są przecież podstawą funkcjonowania każdego zgodnego małżeństwa. Oni długo nie potrafili się nauczyć tego, że czasami szczera rozmowa potrafi zdziałać cuda.
Jak mówi stare powiedzenie: „zgoda buduje, niezgoda rujnuje”. Dla Iwony jednak to było nieistotne.
To nie jest łatwa w odbiorze lektura, z psychologicznego punktu widzenia mogę stwierdzić, że jest bardzo trudna, ale warta przeczytania.
Niestety przeszkadzały mi w tekście błędy redakcyjne, na przykład w monologu mężczyzny: „Mówiłem, że mam brata”, następowało zdanie: „Artur urodził się jak miałam cztery lata”. Albo: „…jeździłam tam czasem sam”.
Takich chochlików w tekście znalazłam sporo i myślę, że korekta autorska i redaktorska zostały niedbale przeprowadzone.
To moje pierwsze spotkanie z „piórem” tej autorki i nie wiem, czy kiedyś jeszcze sięgnę po którąś z jej powieści, ale polecam ją tym, którzy lubią powieści obyczajowe z nutką dramatu i szczyptą romansu. Nie zachwyciła mnie ta powieść, ale i też nie zanudziła.
Książkę przeczytałam w ramach współpracy barterowej z Wydawnictwem REPLIKA.
KARCZMA POD RYBIM ŁBEM – Anna Sakowicz
(…) Wiedziała doskonale, że życie to ciągła walka o to, by się utrzymać na powierzchni. Do tej pory się jej szczęściło z Bożą pomocą. Miała wszystko, dach nad głową, dobrą posadę u znamienitych mieszczan, gotowała… pomogła bratu zostać kupcem. Dlaczego jednak wciąż czuła niedosyt?
Anna Sakowicz, to mieszkanka Starogardu Gdańskiego pochodząca ze Stargardu Szczecińskiego. To absolwentka filologii polskiej, edukacji filozoficznej i filozofii na Uniwersytecie Szczecińskim oraz edytorstwa współczesnego na Uniwersytecie im. Stefana Wyszyńskiego. Pracowała jako nauczycielka języka polskiego i etyki, była doradcą metodycznym oraz redaktorem naczelnego regionalnego pisma pedagogicznego. Jako autorka zadebiutowała pisząc do szczecińskiego „Punktu Widzenia”. Swoją pierwszą książkę wydała w roku 2014 i od tej pory prawie każdego roku zadowala swoje czytelniczki kolejną książką. Pisze dla dorosłych, ale i też dla dzieci, a jej książki pokochały tysiące czytelniczek, wśród których jestem również ja, co potwierdzam w kilku wpisach na tym blogu.
Karczma pod Rybim Łbem to kontynuacja książki Kamienica Schopenhauerów, powieść obyczajowa z historią osiemnastowiecznego Gdańska w tle.
PREMIERA KSIĄŻKI 04 WRZEŚNIA 2024
Po kilkunastu latach od ostatniego spotkania Friedy, Bena i Roberta Danzig przechodzi w ręce pruskie. W tle mają miejsce wojny napoleońskie. Kuchmistrzyni rodziny Schopenhauerów po wyjeździe pracodawców otrzymuje posadę w równie zacnym domu Uphagenów. Pewnego dnia w życiu Friedy pojawia się kilkunastoletnia Mathilde, obdarzoną niezwykłym talentem, którą kuchmistrzyni udaje się wprowadzić jako pomoc kuchenną. Dziewczynka jednak bardzo szybko wykorzystuje sytuację i chociaż jej wdzięczność do kuchmistrzyni jest wielka, ucieka od Friedy aby zamieszkać w zupełnie innym miejscu. Życie dwóch złodziejaszków również się zmienia, jeden z nich zakłada rodzinę i staje się porządnym obywatelem, a drugi po wyjściu z więzienia myśli jedynie o tym, aby zemścić się na kuchmistrzyni, która przyczyniła się do jego uwięzienia. Czy losy trójki bohaterów ponownie się splotą? Co połączy Friedę z dorosłą już Mathildą? Czy Benowi uda się dokonać zemsty na kuchmistrzyni?
Kto odwiedza mojego bloga, ten wie, że po książki Anny Sakowicz sięgam z wielką przyjemnością i muszę przyznać, że chociaż przeczytałam ich już sporo, zarówno tych dla dzieci jak i dla dorosłych, to żadna z nich jeszcze nie zawiodła moich oczekiwań czytelniczych.
Po raz kolejny autorka zabiera czytelników do osiemnastowiecznego Gdańska, aby przybliżyć dalsze losy bohaterów Kamienicy Schopenhauerów.
Proponuję, zanim ktoś sięgnie po tę lekturę przeczytać pierwszą część, ale myślę, że jeżeli nie ma takiej możliwości, to śmiało może zagłębić się w „Karczmie pod Rybim Łbem” ponieważ autorka tak poprowadziła fabułę, że czytelnik nie pogubi się w losach bohaterów. Może jedynie szukać przeszłości w domysłach.
Czytając tę książkę poznajemy kulinarne strony dawnych kuchni, w których przede wszystkim królowały jako dodatki smakowe przeróżne zioła i warzywa.
Opisy niektórych scen kuchennych są tak niesamowite, że czasami nie można zapanować nad śliną gromadzącą się w ustach. No, ale nie może być inaczej, skoro jedną z głównych bohaterek jest kuchmistrzyni z wyjątkowym talentem do przyprawiania potraw.
Autorka narracją i słownictwem przenosi czytelników do czasów, w których dzieje się fabuła, dzięki temu poznajemy wiele określeń ówcześnie stosowanych.
Wyjątkowa dbałość o szczegóły odnoszące się nie tylko do słownictwa, ale również ubiorów czy zachowania ludzi świadczy jedynie o tym, że Anna Sakowicz bardzo dokładnie przeprowadziła kwerendę do tej książki i dzięki temu z aptekarską wręcz dokładnością przekazała realia tamtego czasu.
(…) Kiedy człek przychodził na świat w biednej izbie, wyrywał przeznaczeniu każdą minutę, szarpał się z losem albo kupczył ciałem i duszą. U Mathilde ciało było mizerne, niewiele warte, za to dusza rozpychała się w nim, próbując sobie znaleźć odpowiedniejsze miejsce, zatem kupczyć nią zdało się najłatwiej. (…)
Myślę, że fabuła książki zadowoli czytelników wielu gatunków powieści. Mamy tutaj zarówno dramat jak i miłość, jest również zdrada i wątek kryminalny, ale znajdziemy w książce również wątek historyczny odnoszący się do osiemnastowiecznego Gdańska, w którym można było usłyszeć zarówno języki niemiecki i polski, ale również angielski i francuski.
(…) Po podpisaniu kapitulacji broniące Danzig wojska pruskie i rosyjskie przez Bramę Żuławską wymaszerowały z miasta w kierunku Prus Wschodnich. Za to z drugiej strony, przez Bramę Wyżynną, wmaszerowały zwycięskie wojska francuskie, a plotka głosiła, że za kilka dni gdańszczanie witać będą samego cesarza Napoleona I Bonaparte. (…)
Autorka świetnie przedstawia życie ludzi pracujących na zapleczach domów bogatych mieszczan, ale również ludzi z tak zwanych nizin społecznych, w których domach w przeciwieństwie do tych mieszczańskich, pachnących czystością i dobrymi potrawami cuchnęło gorzej niż w stajni czy oborze.
Aż trudno sobie wyobrazić, że ludzie żyli w takich warunkach, w takim brudzie, bez dbania o higienę. Czy wynikało to tylko z biedy, czy również z niechlujstwa?
Zapraszam do osiemnastowiecznego Gdańska, w którym w kuchni bogatego domu króluje pewna zdolna i piękna kobieta marząca o własnej karczmie. Czy jej marzenie się spełni? Nie odpowiem na to pytanie, sami się przekonajcie sięgając po książkę.
(…) Nie miała ochoty na dysputy o zamążpójściu, choć musiała przyznać w duchu, że pocałunek Roberta rozbudził w jej ciele nieznane dotąd namiętności i stąd pewnie jej wybuch przy Adeli. Dotknęła palcem warg, jakoby w nadziei, że znajdzie na nich ślad ust mężczyzny. (…)
Zapraszam do świata gdańskich rzezimieszków, którzy nie myślą o uczciwej pracy, ale chętnie zasiadają do stołu by naiwnych ogrywać w karty lub w kości.
Krótkie rozdziały przenoszą czytelnika raz do życia kuchmistrzyni, raz do biednej sieroty o wyjątkowej brzydocie, a raz do świata pewnego złodzieja i kanciarza.
Polecam tę książkę zarówno miłośnikom powieści obyczajowych jak i romansów czy dramatów, a nawet ktoś kto zaczytuje się w kryminałach znajdzie coś dla siebie. Końcówka książki to prawdziwy bum emocjonalny. Gwarantuję cudowną podróż w czasie, ale również mile spędzony czas z wyjątkowymi bohaterami.
Dziękuję Autorce i Wydawnictwu FLOW za możliwość poznania kolejnej cudownej powieści Anny Sakowicz w ramach współpracy barterowej.
DAWNE OBIETNICE – Magdalena Kołosowska
(…) Bała się tego, co mogła przynieść przyszłość. Pojawienie się kogoś znajomego, kogoś z jej przeszłości, otwierało drzwi, do których dawno temu wyrzuciła klucz. Nie wiedziała czego oczekiwać. Nie była przecież tamtą dziewczyną, którą pamiętał, o której mówił. Nikt nie znał jej historii. (…)
Magdalena Kołosowska to pisarka z zamiłowania, zawodowo zaś ekonomistka uwielbiająca cyferki i Exela. Cały czas podnosi swoje kwalifikacje i im ma więcej rzeczy do zrobienia tym jest szczęśliwsza. Jest optymistką mającą za życiowe motto zdanie: „wszystko w życiu dzieje się po coś, w jakimś celu”. Podobno jest niepoprawną gadułą uwielbiającą długie rozmowy. Jej powieści wypełnione są emocjami. Pisze dla kobiet i o kobietach, skupiając się na ich radościach, smutkach i problemach.
Dawne obietnice to druga książka z serii RODZINNE SEKRETY, kontynuacja książki Tamta dziewczyna, to powieść obyczajowa z nutką kryminału.
PREMIERA KSIĄŻKI 22 SIERPNIA 2023
Patrycja niedawno przeżyła wielką tragedię i chociaż myślała, że sobie z wszystkim poradzi, to niestety los potrafił rzucić jej pod nogi kolejną kłodę. Po ucieczce z domu odzyskała spokój wiodąc stabilne życie, wyszła za mąż, urodziła córkę i wydawałoby się, że jej życie się ustabilizowało. Życie Patrycji ponownie zostało wywrócone, gdy pewnego popołudnia spotkała mężczyznę ze swojej przeszłości przed którym próbowała się ukryć. Wyrównanie rachunków z bliskimi okazuje się dużo trudniejsze niż kobieta by tego chciała. Jakby tego wszystkiego było mało, nagle z życia Patrycji znika jej siedemnastoletnia córka. Czy odbudowanie relacji z matką, której nie widziała od siedemnastu lat przyniesie pozytywne skutki? Co skłoniło Patrycję do tego, aby zaczęła otwierać się na odnowioną znajomość z chłopakiem, przed którym kiedyś uciekła? Czy córka Patrycji wybaczy matce wieloletnie kłamstwa?
Dawne obietnice to kontynuacja książki Tamta dziewczyna, ale jeżeli ktoś nie czytał pierwszej części, to może śmiało sięgnąć po tę drugą, ponieważ autorka zadbała o to, aby się w fabule tej lektury nie pogubić.
Przypadkowo odnaleziona Patrycja, która 17 lat wcześniej uciekła z domu, prowadzi dość spokojne życie. Niestety zdemaskowanie jej przez najbliższą przyjaciółkę doprowadza do tego, że tym razem znika nastoletnia córka Patrycji. Można powiedzieć, że historia lubi się powtarzać i Patrycja dopiero teraz czuje strach i rozpacz jakie zafundowała przed laty swojej mamie znikając bez śladu.
Czytając tę książkę i zagłębiając się w psychikę głównej bohaterki, cały czas zadawałam sobie pytanie: czym kierowała się uciekająca z domu i zacierająca po sobie wszystkie ślady dziewczyna, która nawet nie potrafiła szczerze porozmawiać z własną matką, z którą nie miała złych relacji?
Autorka stworzyła bardzo egoistyczną osobę, która potrafiła ranić wszystkich swoich bliskich wyimaginowanymi (moim zdaniem) żalami. Robiła tajemnicę z czegoś co można było załatwić bardzo prosto, ale do tego potrzebna była szczerość, której zarówno siedemnastoletniej jak i dorosłej Patrycji brakowało.
(…) Postanowiła wyjść z ukrycia, pokazać się tym, których opuściła dawno temu i żebrać o pomoc. Wiedziała dlaczego to robi, gdyby nie okoliczności, za nic na świecie nie zmieniłaby swojego miłego uporządkowanego życia. (…)
Wychowana przez samotną matkę, która nieba by jej uchyliła, gdyby mogła, nie potrafiła zrozumieć, że jej matka jest kobietą z krwi i kości i też potrzebuje uczucia i miłości.
Odkrycie przez Patrycję romansu matki wywróciło życie dziewczyny do góry nogami, ale czy nie można było postawić na szczerość i zaufanie i po prostu porozmawiać?
Ten sam problem dotyczył również ciąży Patrycji. Duma? Upór? Zawziętość? Czy wstyd? Z każdej sytuacji jest przecież wyjście. I zamiast uciekać i ukrywać się, Patrycja mogła z chłopakiem porozmawiać.
Autorka cały czas trzyma czytelnika w niepewności, buduje napięcie i sprawia, że chociaż czasami masz ochotę mocno potrząsnąć głównymi bohaterami, to jednak nie możesz się oprzeć ciekawości zadając sobie pytanie: co dalej?
Postacie występujące w tej fabule są wykreowane dość zagadkowo, prawie każdy kryje w sobie jakieś tajemnice. Trudno jest jednoznacznie określić kto jest tym bohaterem pozytywnym, a kto negatywnym.
Myślę, że wiele czytelniczek będzie sobie zadawało pytanie: czy zachowanie Patrycji było słuszne i kiedy przyjdzie jej zapłacić za błędy popełnione w młodości? I czy Patrycja wyciągnie wnioski z tego co zrobiła?
(…) Kiedyś miała odwagę, by odejść, teraz musi mieć odwagę, by wrócić. Na swoich warunkach. Przygotowywała się do tego, dużo myślała o spotkaniu, o rozmowie z Wiktorem. W teorii to było łatwe i proste. Mogła powiedzieć sobie, że da radę, że nie będzie tak źle. (…)
Ta historia jest pełna tajemnic, intryg i niedopowiedzeń, ale muszę przyznać, że trudno mi się było oderwać od książki. I chociaż pierwsza część równie mocno mnie wciągnęła, to myślę, że tej drugiej dosłownie dałam się porwać.
Autorka bardzo sprytnie wciąga czytelnika w spiralę kłamstwa budowaną tajemnicami. Coś co mogło być zwyczajnymi kolejami losu „ubiera” w dramatyzm, który nie zawsze jest dobrze zrozumiany przez innych.
Powolutku odkrywamy karty tej historii i kiedy wydaje nam się, że wszystko już ogarniamy, autorka wykłada asa z rękawa i zostawia swoich czytelników z kolejną zagadką, której rozwiązanie będzie w kolejnym tomie.
Nie ukrywam, że poruszył mnie wątek Jerzego, mężczyzny od lat oszukującego żonę i czerpiącego uciechy w ramionach kochanki. W tej części Jerzy staje na rozdrożu życia i śmierci i przekonuje się, która z kobiet – żona czy kochanka – jest dla niego bardziej wartościową osobą.
Bardzo jestem ciekawa jak zakończy się ta historia, ale na finał muszę jeszcze chwilę zaczekać.
Polecam tę serię czytelnikom lubiącym powieści obyczajowe z nutką sensacji. Moim zdaniem nikt przy tych książkach nie powinien się nudzić.
Dziękuję Wydawnictwu REPLIKA za egzemplarz i z niecierpliwością wypatruję trzeciej części.
ODZYSKANE DZIECIŃSTWO – Zuzanna Arczyńska
(…) – To nie było takie proste. Młody. Moja matka poszła w tango i zostawiła nas. W mieście balowała parę lat. Na ulicy udawała, że nas nie zna. My zresztą też, bo się z niej zrobiła meliniara. Ciągle była nachlana. W końcu wypadła przez okno. (…) Nawet nie poszliśmy na jej pogrzeb. (…)
Specjalnością Zuzanny Arczyńskiej są trudne tematy opakowane w pozornie lekkie tematy obyczajowe. Pisarka pochodzi z Pomorza Zachodniego, ale od dwóch dekad mieszka w przygranicznym Sulęcinie. Już w liceum, z drobnymi sukcesami, pisała wiersze. Od siedzenia w szkole wolała czytać książki i słuchać piosenek Grzegorza Ciechowskiego oraz mniej znanego poety, Grzegorza Kaźmierczaka z zespołu Variété. Nade wszystko lubi pisać listy do przyjaciół i znajomych. Do życia podchodzi bardzo poważnie, stąd jej długa przerwa w przygodzie z literaturą. Do pisania wróciła dopiero, gdy dzieci podrosły, a ona sama mogła pozwolić sobie na niezależność i realizację własnych marzeń.
Odzyskane dzieciństwo to powieść obyczajowa z dużą dawką dramatu.
PREMIERA KSIĄŻKI 23 MAJA 2018
Dla niektórych jedyna na świecie, dla innych – tylko zastępcza. Pod opieką zastępczych rodziców życiowi rozbitkowie na nowo uczą się żyć. Marta nie miała tyle szczęścia, by do niej trafić. Obecnie sama wychowuje syna i córkę, ciężko pracuje, a o byłym mężu sadyście nikomu nie opowiada. Nawet dzieciom. Pewnego dnia ulega wypadkowi. Opiekę nad jej pociechami sprawuje lokator wynajmujący u niej pokój. Kim jest Marcin? Czy jego niekonwencjonalne metody pomogą naprawić relacje nastolatków z matką? Kiedy Marta została rozdzielona z rodzeństwem nawet nie przypuszczała, że los kiedyś postanowi coś w jej życiu zmienić. Ona trafiła pod opiekę babci, jej siostry do rodziny zastępczej, która z nich miała szczęśliwsze dzieciństwo? Do rodziny zastępczej, którą prowadzi małżeństwo bardzo ciepłych ludzi trafia kolejno kilkoro dzieci. Jedne dorastają i wyfruwają z domu jak ptaki, a na ich miejsce pojawiają się kolejni życiowi rozbitkowie. Bez względu na wiek każdy z nich potrzebuje ciepła i miłości. Komu uda się zapomnieć o bolesnej przeszłości, a kto wejdzie w dorosłe życie pełen wiary w drugiego człowieka?
Ta książka dłuższy czas czekała na półce w mojej biblioteczce na swoją kolej. Trochę zapomniana, trochę wypierana przez inne wreszcie doczekała się przeczytania.
Wygrałam ją kiedyś w jakimś książkowym konkursie i… przyznaję ze wstydem, że o niej zapomniałam. A ona wciśnięta między inne książki gdzieś na jednej z górnych półek cierpliwie czekała.
Ponieważ mój stos wstydu (książkoholicy wiedzą co mam na myśli) jest dość pokaźnych rozmiarów, w tym roku postanowiłam czytać na zmianę, raz coś z nowości, a raz z tej kupki, która nieśmiało upomina się o sięgnięcie po jedną z zalegających książek.
Ta powieść mnie zaskoczyła, spoglądając na delikatną, mogę wręcz powiedzieć idylliczną okładkę, spodziewałam się treści lekkiej, łatwej i przyjemnej, otrzymałam jednak fabułę tak emocjonalną, że nie mogłam się od tej lektury oderwać.
Nie znam realiów funkcjonowania rodzin zastępczych, ale myślę, że gdyby wszystkie rodziny były takie jak opisana w tej książce, to trudne, często bardzo dramatyczne dzieciństwa wielu dzieci byłyby dużo szczęśliwsze.
(…) – Rodzina jest najważniejsza. Budyń. Pojedź z nami. Ze mną. Kawę mogę wypić z tobą w kuchni u maman. Aleks ma rację. Poza tym wcale się nie znamy i niczego o sobie nie wiemy. Przed chwilą dowiedziałam się jak masz na imię. (…)
Jedni uważają, że tylko więzy krwi łączące biologicznych rodziców z dziećmi można nazwać rodziną, ale ja jestem innego zdania. Często ta „prawdziwa” rodzina jest bardziej obca niż ludzie, z którymi nie łączą nas więzy krwi, co między innymi przedstawiłam w swojej książce „Płacz wilka”.
Zuzanna Arczyńska przedstawia ludzi, którzy muszą i chcą pozbierać wszystkie kawałki rozbitego przez los życia. Opatrują bolesne rany zadane przez kogoś, kto miał być podporą i dzielić się miłością, a często okazywał się zwyrodnialcem kaleczącym i duszę, i ciało dziecka.
Ta książka jest z jednej strony piękna, a z drugiej bardzo bolesna, fabuła kipi od emocji i myślę, że wielu osobom wyciśnie z oczu morze łez. Historie opisane w powieści są proste i bardzo naturalne, nie ma tu ani zbytniego koloryzowania osób ani przesadnego dramatyzmu, chociaż w fabule go nie brakuje.
(…) – No co ty?! – odpowiedział Darek kpiąco. – Kiedy wychodzisz z gówna, to i szopa ma ze trzy gwiazdki. W dupę ciepło i jest co jeść. W szkole nikt nas nie zna. Nie musimy żyć przeszłością. Małe mają jak w bajce. (…)
To opowieść o życiu, które potrafi być i piękne, i okrutne, ale gdy spotyka się na swojej drodze wartościowych ludzi, to wiele traum może pójść w zapomnienie.
Ciekawie wykreowane osobowości bohaterów z pewnością są pozytywnym dodatkiem do fabuły.
To lektura o miłości i leczeniu ran. O zaufaniu i konfrontacji między tym co było, a tym co może być, konfrontacji między dobrem a złem. To książka o nadziei i odpowiedzialności za drugiego człowieka. To również opowieść o ludziach, którzy marzą o przyjaznej duszy i normalności, którzy odkrywają, że więź biologiczna może być mniej trwała od siły miłości.
Polecam tę książkę szczególnie osobom wrażliwym i empatycznym, bo myślę, że głównie do nich autorka ją skierowała. Cieszę się, że posiadam tę książkę i to w wersji papierowej, bo z pewnością kiedyś jeszcze do niej wrócę. Pytajcie o nią w swoich bibliotekach, bo nie jest już do kupienia.
CZERWONY PAMIĘTNIK – Ewelina Klimko
(…) Wykorzystując swój wiek i swoją naiwność, ciągnęła rozmówców za języki. Była w tym mistrzynią, jak jarzębina, której łacińska nazwa w dosłownym tłumaczeniu oznacza „służąca do łowienia ptaków”. Właśnie w taki sposób polowała na swoje ofiary. Przyciągała je urokiem, niewinnością i opinią tutejszej dziewczyny, którą wszyscy znają. (…)
Ewelina Klimko jest absolwentką psychologii Uniwersytetu Wrocławskiego. Pracowała zarówno z osobami dorosłymi jak i z młodzieżą. Nabyte w zawodzie doświadczenie przekuwa na fabuły. Uwielbia zarówno czytać jak i pisać. I to tyle ile udało mi się znaleźć o tej autorce.
Czerwony pamiętnik to powieść obyczajowa z nutką romansu i kryminału z wojenną fabułą w tle.
PREMIERA KSIĄŻKI 28 LUTEGO 2024
Emilia razem ze swoim przyjacielem prowadzi pracownię konserwacji dzieł sztuki oraz galerię. Jest zafascynowana starymi domami, w których znajduje zawsze jakieś „perełki”. Kiedy otrzymuje w spadku po babci piękną biblioteczkę, czuje się w obowiązku zająć się jej renowacją. Podczas prac renowacyjnych znajduje ukryte zapiski babci, które odkryją przed Emilią kim tak właściwie była w życiu Michalina Lobsdorf. Kiedy dziewczyna wyjeżdża na wakacje, spotyka Szymona będącego jednym z jej pracowników. Oboje otrzymują zaproszenie na wernisaż i aukcję dzieł sztuki u pewnego milionera. Z notatek babci Emilia dowiaduje się, że w przeszłości babcia posługiwała się pseudonimem Jarzębina. Kim była w młodości babcia Emilii? Jak niespodziewane wydarzenia związane z pozoru zwykłym wernisażem wpłyną na kontakty między Emilią a Szymonem? Co takiego odkryje Emilia w zapiskach babci i czy coś wspólnego z panią Michaliną będzie miało pióro wystawione na aukcji?
Do debiutów podchodzę ostrożnie, ale nie negatywnie, ponieważ sama kiedyś debiutowałam jako autorka i pamiętam jak bardzo drżałam na samą informację o tym, że ktoś przeczytał moją książkę.
Powieści o podobnej tematyce trochę nam się w ostatnim czasie namnożyło, historie z wojną w tle stały się modne, ale ja chętnie czytam tego typu powieści.
Fabuła tej książki to połączenie dwóch historii. Jednej odnoszącej się do drugiej wojny światowej, a drugiej do współczesności.
Główną bohaterką jednej części jest młoda dziewczyna, pochodząca z bogatej i wpływowej rodziny, działająca w czasie wojny w konspiracji. Rodzina jednak niewiele wiedziała o młodości Michaliny, pseudonim Jarzębina, dopiero odnaleziony przez jej wnuczkę pamiętnik otworzył drzwi do przeszłości.
W części współczesnej poznajemy Emilię, kobietę prowadzącą pracownię konserwacji dzieł sztuki, zafascynowaną historią i wyglądem starych domów.
Biorąc do ręki tę lekturę spodziewałam się kolejnej powieści obyczajowej z historią w tle i ta książka jest tego typu, ale wczytując się w jej fabułę uznałam, że nie jest ona typową powieścią obyczajową, mamy w niej bowiem również ciekawy wątek kryminalny.
Książka jak już wspomniałam wcześniej jest debiutem i jak na debiut myślę, że autorka ma przed sobą dobrze zapowiadającą się przyszłość pisarską.
Powieść dzieje się na dwóch płaszczyznach czasowych, ale autorka zadbała o to, aby czytelnik płynnie przenosił się z jednego czasu w drugi.
Fabuła jest pełna tajemnic i nieoczekiwanych zwrotów akcji, z pewnością wielu czytelników zaskoczy wątek kryminalny, ale mamy tutaj również wątki obyczajowy i romantyczny.
(…) – A może jest tak, że mamy z góry założony plan do wykonania, a po drodze błądzimy? Dokonujemy pewnych wyborów, bo wydaje nam się, że będą dla nas dobre, lepsze od innych. Później jest trudniej, bo koniec końców i tak musimy wrócić na wyznaczoną ścieżkę. (…)
Czytając tę lekturę śledzimy losy dwóch kobiet żyjących w zupełnie różnych czasach i muszę przyznać, że zarówno intrygi mające miejsce w życiu Michaliny, jak i te odnoszące się do życia Emilii wywołały we mnie sporo emocji.
Z rozmysłem wykreowane osobowości zarówno obu kobiet jak i również pozostałych bohaterów są nie tyle dodatkiem do fabuły, co jej uzupełnieniem. Michalina i Emilia to młode, piękne, mądre i odważne kobiety emanujące inteligencją i wewnętrzną siłą.
Przyznam szczerze, że trudno mi było oderwać się od tej lektury, kibicowałam obu bohaterkom trzymając mocne kciuki za ich przyszłość.
Początkowo fabuła toczy się dość spokojnie, można nawet powiedzieć, że niepozornie, ale im głębiej się w niej zatapiamy, tym bardziej się rozwija i mocniej zaciekawia.
(…) O siódmej rano byli dokładnie w tym samym punkcie, co o trzeciej nad ranem. Emilia wciąż zadawała sobie pytanie: „W co my się wpakowaliśmy?” Kiedy usłyszała dźwięk telefonu, bez zastanowienia odebrała, nie sprawdziwszy nawet, kto dzwoni. (…)
Dla mnie z pewnością komfortem czytania była większa, bardzo wyrazista czcionka. Bardzo za to dziękuję wydawnictwu Dragon. Od jakiegoś czasu bardzo zwracam na to uwagę, bo czasami zdarzają się ciekawe lektury, ale wydane tak, że trudno skupić się na czytaniu właśnie z powodu zbyt małej czcionki.
Myślę, że ta książka pozwoli wielu czytelnikom na porządny relaks i oderwanie się chociaż na chwilę od problemów (jeżeli ktoś je ma) dnia codziennego.
Tajemnica rodzinna, życie w obliczu wojennej zawieruchy, konspiracja a także świat wielkiej sztuki i wielkich pieniędzy, a do tego romans i kryminał w jednym. Czyż nie zapowiada się intrygująco?
Moim zdaniem jak na debiut to jest to świetna lektura, polecam ją z czystym sercem i trzymam mocne kciuki za kolejne książki tej autorki.
Dziękuję Wydawnictwu DRAGON za niespodziankę i możliwość poznania kolejnej polskiej autorki.
