miłość
ŻYCIE PO TOBIE – Klaudia Bianek
Klaudia Bianek to młoda pisarka, żona, romantyczka. Od lat weganka, od zawsze miłośniczka kotów i psów. Mieszka w niewielkiej wsi pod Poznaniem, gdzie najprzyjemniej się jej tworzy i marzy. Inspiracje czerpie ze wszystkiego, ale to właśnie rozmowy z ludźmi pozwalają jej pisać historie o miłości. Kiedy nie pisze (i nie czyta) gotuje. Gdyby mogła swoim czytelniczkom przekazać tylko jedną myśl, bez wahania powiedziałaby: siła jest kobietą! Tylko tyle i aż tyle udało mi się znaleźć informacji na temat tej pisarki.
Życie po tobie to powieść obyczajowa z dużą dawko dramatu i romansu.
stron 344
Eliza po tragicznej śmierci męża nie potrafi sobie znaleźć miejsca w życiu. Jej całym światem są teraz dzieci, córka i młodszy o kilka lat synek z zespołem Downa. Nie wychowuje dzieci sama, pomaga jej w tym najbliższa rodzina, rodzice, siostra i bratowa z którymi kobieta mieszka na wsi w jednym domu. Każdej niedzieli Eliza odwiedza grób męża, znajdując w „jego towarzystwie” pewnego rodzaju ukojenie. Gdy do sąsiedniego domu wprowadza się młody, samotny mężczyzna ona nawet nie domyśla się jaki chaos wniesie on do jej życia. Filip okazuje się czułym, wartościowym człowiekiem oferującym zrozumienie i wsparcie młodej matce borykającej się z wychowaniem dzieci, ale cóż z tego, kiedy młodsza siostra Elizy zakochuje się w nowym sąsiedzie i robi wszystko aby przywabić go swoją osobą. Czy Eliza może stanąć na drodze do szczęścia swojej siostry? Kim jest starsza pani, którą Eliza spotyka na cmentarzu? I Czy młoda wdowa zakochana w swoim zmarłym mężu do szaleństwa ma jeszcze szanse na nową miłość?
Autorka jest moim odkryciem na Poznańskich Targach Książki. Wiem, że mamy wielu cudownych autorów i wiele cudownych autorek, i wiem również, że nie wszystkich książki uda mi się poznać.
Cieszę się jednak, że udało mi się (dzięki rekomendacjom kilku osób) przeczytać książkę tej młodej i sympatycznej pisarki.
Wszystko czego chcę to życie pełne śmiechu
Tak długo jak śmieję się z Tobą
Myślę, że wszystko co jeszcze się liczy to miłość „na zawsze”
Po życiu, które razem przebyliśmyPonieważ nie ma życia po Tobie…
To słowa piosenki Daughtry – Life After You,która przewija się przez fabułę, a którą musiałam odsłuchać, aby zrozumieć sens, jaki autorka próbowała przekazać w swojej powieści.
Ta książka, to zdecydowanie lektura dla kobiet, bo jest o kobiecie, która cały czas walczy z własnymi emocjami, stara się żyć normalnie, ale…tęsknota za tragicznie zmarłym mężem, zbyt często rzuca jej kłody pod nogi.
Główna bohaterka nie potrafi wyzbyć się przekonania o swojej nieatrakcyjności. Widziana oczami męża, była piękna i szczęśliwa, a teraz, kiedy go straciła, straciła również to poczucie atrakcyjności. Po śmierci ukochanej osoby, wszystko staje się szare, bure i ponure. Człowiek często nie widzi niczego, co powoduje pozytywne myślenie, żal pokonuje nawet najdrobniejsze chwile szczęścia. A siebie postrzega się jako jedną, wielką grudę nieszczęścia.
(…) Nie podobam się sobie, ale wiem, że ty zapewne uznałbyś mnie za piękną. W końcu nawet po dwunastogodzinnym porodzie, gdy spływałam potem i byłam wykończona, ty twierdziłeś, że jestem najpiękniejsza na świecie. Piękna byłam przy tobie, lecz bez ciebie jestem tylko skorupą. Nie ma już we mnie żony, jest tylko matka, bo wiem, że muszę walczyć o dzieci. (…)
Autorka w cudowny, chociaż momentami bardzo wzruszający sposób przedstawia miłość matczyną, w szczególności odnosząc się do miłości pięknej, cierpliwej a zarazem trudnej, miłości do chorego dziecka. Wychowanie dziecka z zespołem Downa nie jest lekkie i chociaż wiele zachowań daje często masę radości, to jest to ciężka praca. Jest to praca dająca nadzieję a miłość i cierpliwość są tutaj tymi szczególnymi czynnikami, które pomagają w uzyskaniu zamierzonych efektów, chociaż czasami długo trzeba na te efekty czekać.
(…) Wychowanie dziecka z zespołem Downa nie przewidywało urlopów, weekendów i kradzionych chwil odpoczynku dla rodziców. Często musiałam wstawać w nocy, bo były takie okresy, gdy Jaś nie mógł spać z powodu koszmarów. (…) Każdy dzień bez ćwiczeń był dniem straconym i działającym na niekorzyść mojego syna. (…)
W ferworze walki o siebie i o dzieci trudno jest oczekiwać, że życie może przynieść jeszcze przyjemne doznania miłości. Czy kobieta taka jak Eliza miała prawo zapomnieć o swojej pierwszej wielkiej miłości i zakochać się ponownie? Czy nie byłaby to zdrada wobec zmarłego męża?
Muszę przyznać, że autorka wprowadzając do fabuły przystojnego sąsiada, podłechtała zapewne próżność niejednej kobiety. Bo która z nas, bez względu na wiek, nie marzy o facecie nie dość, że przystojnym, nie dość że bogatym, to jeszcze z anielskim podejściem do kobiety i…co najważniejsze jej niepełnosprawnego dziecka. Przecież nie ma takich mężczyzn. Dobrze jednak, że są w książkach. Możemy sobie pomarzyć.
(…) Nie chciałam nikogo pokochać. Nie chciałam zaufać i rościć sobie praw do przeżycia nowych chwil radości, skoro Artur już nie miał na to szansy. (…)
Ta książka to kopalnia emocji, myślę, że niejedna czytelniczka zatraci się w niej i będzie kibicowała głównej bohaterce, która po kilku latach, cały czas szaleńczo zakochana w swoim zmarłym mężu, pewnego dnia po raz kolejny poczuje motyle w brzuchu.
Jest to piękna opowieść o miłości, ale również mocna w przekazie dotyczącym żałoby i walki z niepełnosprawnością dziecka. To cudowna historia opowiadająca o tym jak ważna jest więź rodzinna, i jak trudne czasami człowiek musi podejmować decyzje, aby nie stracić bliskich mu osób.
Ciekawi, dość nietuzinkowi bohaterowie w połączeniu z nieszablonową fabułą, doprawioną odrobiną delikatnego, zmysłowego erotyzmu… No cóż, czy trzeba czegoś więcej?
Nie ukrywam, że czekam z niecierpliwością na kontynuację, bowiem na końcu książki jest informacja, że to koniec części pierwszej. Zresztą jeśli mam być szczera, to ta część zakończyła się jedną wielką niewiadomą, a to pobudza ciekawość i domysły.
Polecam tę książkę zwłaszcza paniom, ale nie twierdzę, że panowie będą się przy niej nudzić. Może właśnie powinni ją przeczytać? Panie jednak niech przygotują sobie zapas chusteczek, które zdecydowanie mogą się przydać.
WIELKIE WŁOSKIE WAKACJE – Jolanta Kosowska
Jolanta Kosowska urodziła się na Opolszczyźnie i prawie całe życie związana była z Wrocławiem, Opolem i Sobótką. Jest absolwentką wrocławskiej Akademii Medycznej i studiów podyplomowych na Akademii Wychowania Fizycznego. Z zawodu jest lekarką, specjalistką w trzech dziedzinach medycyny. Od kilku lat mieszka i pracuje w Dreźnie, a swój czas dzieli między pracę zawodową, podróże i pisanie powieści. Jako pisarka zadebiutowała w roku 2012 powieścią ”Niepamięć”.
Wielkie włoskie wakacje to współczesna powieść obyczajowa z nutką tajemniczości, odrobiną romansu i dużym ładunkiem pięknych opisów włoskich miejscowości.
PREMIERA KSIĄŻKI 12 LUTEGO 2020
stron 293
Młody mężczyzna znajduje któregoś dnia na ławce zeszyt, który zostawiła w pośpiechu odbiegająca od ławki dziewczyna. Jak się okazuje, zeszyt ten jest czymś w rodzaju pamiętnika. Po przeczytaniu go, podświadomie mężczyzna czuje, że dziewczynie może grozić jakieś niebezpieczeństwo i zanosi znaleziony zeszyt swojemu bratu, byłemu policjantowi, prosząc go o pomoc. Kacper jest dziennikarzem, w którym wciąż jeszcze drzemie policyjna dusza. Klaudia i Karolina to dwie studentki, które spędzają wspólne wakacje we Włoszech. Pewnego dnia jedna z dziewcząt, studentka historii sztuki, znajduje ukryte w gąszczu włoskiej roślinności drzwi prowadzące do pewnego opuszczonego domu w Asyżu. Nieznana siła przyciąga ją do tej posesji powodując dziwne uczucia, jakby… wspomnień sprzed lat. Dziewczyna jest zauroczona i zaniepokojona jednocześnie, ponieważ nigdy wcześniej nie była w Asyżu, a w jej głowie pojawiają się coraz to nowsze incydenty z przeszłości. Co takiego napisała dziewczyna, że zarówno znalazca zeszytu jak i jego brat postanawiają ją odnaleźć, czując irracjonalny niepokój? Czy we Włoszech zdarzyło się coś złego? Jak bardzo można zaangażować się w cudze sprawy, nie znając kogoś?
Przyznam szczerze, że po przeczytaniu jednej z wcześniejszych książek tej autorki Wróć do Triory i biorąc do ręki tę lekturę byłam więcej niż pewna, że nie zawiodę się.
Są autorzy, po powieści których sięgam bez rekomendacji innych osób, bo wiem, że piszą książki warte przeczytania.
Od samego początku fabule towarzyszy jakaś tajemnica, coś, co przyciąga uwagę i nie pozwala na oderwanie się od stron książki.
(…) Nie słuchałam jej. Podeszłam do bramy. Z bliska wszystko wydawało mi się jeszcze bardziej znajome. Przejechałam dłonią po drewnie, poczułam rozgrzane słońcem metalowe okucia. Dotknęłam klamki. Przesunęłam palcami po kołatce. Poczułam pod opuszkami dwie splecione ze sobą litery. (…)
Autorka w bardzo ciekawy, a zarazem intrygujący sposób „oprowadza” czytelnika po włoskich miasteczkach i ich okolicach, pisze to w taki sposób, że człowiek zaczyna marzyć o tym, aby nagle znaleźć się w tych wszystkich pięknych i wartych zobaczenia miejscach.
Asyż, Florencja, Pompeje…
Czy wierzycie w reinkarnację? Wiem, że większość ludzi nie wierzy, ale ja myślę, że ona jednak istnieje, chociaż wydaje się czasami nierealna. Tylko… czy w przypadku bohaterki książki, która zmaga się ze wspomnieniami, których nie powinno być, jest to dowód na reinkarnację czy jakaś psychoza? Czy jest to pamięć czy wyobraźnia?
Tajemnicza historia wpleciona w fabułę jest jak magnes, wciągnęła bowiem nie tylko głównego bohatera ale zapewne wciągnie również niejednego czytelnika.
Mistycyzm czy zjawiska niewytłumaczalne, nielogiczne, w każdej powieści i opowieści są bowiem czymś co zawładniają umysłem, wkradającym się do myśli i obecnym w nich nawet w snach.
(…) Opętała mnie ta historia. Zawładnęła moimi myślami. Wdarła się przebojem w moje życie. Zabrała spokój, zgoniła sen z powiek. Nie mogłem przestać jej czytać. Ze strony na stronę narastał we mnie niepokój. Miałem przeczucie, że tej nieznajomej dziewczynie grozi niebezpieczeństwo. Nie rozumiałem z tego nic,…(…)
Ta książka nie jest tylko „suchą” fabułą, która wyzwala w czytelniku takie czy inne emocje. Ta książka „żyje”. Ten ruch, ten dźwięk, ten obraz, opisane przez autorkę są wręcz fizycznym doznaniem, które może doświadczyć tylko ktoś, kto zagłębi się w czytaną historię tak, że świat wokół niego przestaje istnieć.
(…) Z pobliskiego sklepu dochodziły strzępy rozmowy, jakaś młoda kobieta nuciła dziecku piosenkę, ktoś z trzaskiem zamknął okno, dwie starsze kobiety rozmawiały o praniu, cicha muzyka płynęła z otwartych okien mieszkania. Słychać było dźwięki fortepianu. (…)
Ta książka to cudowna podróż, której można doświadczyć nie wychodząc z domu. Autorka bowiem jak dobry przewodnik potrafi „pokazać” te wszystkie piękne, warte uwagi miejsca, skutecznie zachęcić do tego, żeby zapragnąć zobaczyć to na własne oczy.
Fabułą potrafi poruszyć emocje, które nie pozwalają na nudę, a wręcz przeciwnie, powodują, że nie można odłożyć książki nawet na kilka minut.
Ciekawe osobowości bohaterów, piękne opisy miejsc i wciągające dialogi… czegóż chcieć więcej od dobrej lektury? Mnie przynajmniej ona porwała na dłuższy czas i pewnie na długo zostanie w pamięci, bo to książka z tych, których się szybko nie zapomina.
Mamy w niej romans i tajemnicę. Mamy przygodę i fantazję. Polecam całym sercem, bo warto sięgnąć po taką powieść (zwłaszcza przed urlopem 😉). I nie napiszę komu ją polecam szczególnie, ponieważ myślę, że usatysfakcjonuje ona zarówno panie jak i panów, osoby młode jak i te w starszym wieku, a z całą pewnością będzie ciekawym kąskiem dla tych, którzy uwielbiają podróże.
Dziękuję Autorce i wydawnictwu NOVAE RES za możliwość przeczytania tej książki jeszcze przed premierą i odrobinę zazdroszczę tym, którzy dopiero po nią sięgną, bo cała przyjemność czytania jeszcze przed nimi. Jeśli chodzi o mnie, to z pewnością nieraz do niej wrócę.
SZCZĘŚCIE Z PIERNIKA – Tomasz Betcher
Tomasz Betcher urodził się w 1981 roku. Jest pedagogiem, socjoterapeutą, praktykiem Terapii Skoncentrowanej. Od ponad dekady pracuje z młodzieżą i dziećmi znajdującymi się w trudnej sytuacji życiowej. Jest z wyboru gdańszczaninem, a do pisania inspirują go podróże. Fascynuje się kulinariami, paralotniarstwem i historią Dywizjonu.
Szczęście z piernika to współczesna powieść obyczajowa z nutką świąteczną, której fabuła umiejscowiona została w Toruniu i Trójmieście.
stron 326
Kalina jest młodą kobietą której marzenia opierają się głownie na własnej piernikarni. W pieczeniu pierników jest mistrzynią. Kiedy jej życie prywatne wali się strzępki z powodu dość przykrego zdarzenia jakie zafundował jej narzeczony, jej wiara w miłość zostaje mocno nadszarpnięta. Rafał próbuje ułożyć sobie życie na nowo i po wyjściu z więzienia po pięciu latach odsiadki, trochę nie może odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Na szczęście ma przy sobie nastoletnią córkę Oliwię, która mimo zbuntowania i żalu do ojca o to, że kiedyś zostawił ją pod opieką apodyktycznej, nie stroniącej od alkoholu babki, kocha ojca jak nikogo na świecie, bo oprócz niego nie ma nikogo bliskiego. Co stało się z mamą Oliwi? Czy losy Kaliny, Rafała i Oliwi przetną się w jakimś momencie życia? Czy Kalinie uda się otworzyć wymarzoną piernikarnię?
Muszę przyznać, że ta książka trafiła w moje ręce bardzo niespodziewanie, ale chyba nie przypadkowo. Z radością mogę stwierdzić, że autor jest moim największym odkryciem literackim w tym roku i chociaż nie ma na swoim koncie pisarskim wielu książek, w moim domu znajdzie się miejsce na każdą kolejną powieść jego autorstwa.
Zachwyciłam się tą książką dlatego, że jest bardzo nietypowa jak na powieść świąteczną typu „Listy do M” czy „To tylko miłość” gdzie mamy dziesiątki bohaterów, dziesiątki historii i czasami wszystko nam się odrobine miesza.
Tutaj mamy troje głównych bohaterów, których losy są tak nieprzewidywalne, że trudno się domyślać kontynuacji wątków. To bardzo ciepła a zarazem wzruszająca książka o radościach i smutkach, o bólu spowodowanym utratą kogoś i bólu upokorzenia. To lektura o odnajdowaniu w życiu ścieżek, które mimo wyboistości prowadzą człowieka do miejsca zwanego „szczęście”.
Autor zabiera czytelnika do Gdyni i Torunia. Jedno z tych miast jest mi szczególnie bliskie, a drugie, dzięki tej książce z przyjemnością odwiedzę.
Bardzo ciekawie i wyraziście przedstawione zostały osobowości bohaterów powodując wyjątkową realność postaci zarówno pod względem charakteru jak i wyglądu zewnętrznego.
(…) Wiedziała, że Rafał nie jest jak inni ojcowie. Nie obrazi się, kiedy tak do niego powie, nie urazi go, gdy przeklnie. Miał rock’n’rollową duszę i nie wyglądało, żeby coś w tej kwestii się zmieniło przez ostatnie pięć lat. (…)
Ogromna wiedza na temat pieczenia piernika oprawiona legendami i różnego rodzaju ciekawostkami dotyczącego tego smakołyku jest nie tylko przyjemnym dodatkiem do fabuły, ale powoduje, że z przyjemnością, nawet taki laik kulinarny jak ja, ma ochotę coś upiec. Ciekawostką są przepisy dodane na końcu książki, które mam nadzieję (chociaż jeden z nich) w przyszłym roku, przed świętami wypróbować. Czytając tę książkę, można wprost poczuć zapach piernika unoszący się nad stronami. Cały czas bowiem towarzyszy przyjemne doznanie zapachu pierników, które przy odrobinie wyobraźni jest wręcz prawie realne.
(…) Wiesz, że w dawnych czasach zasobność piernikarskiego mistrza określało się na podstawie jego zapasów? Im więcej miał dojrzałego ciasta, tym był bogatszy. Najstarsze i najbardziej dojrzałe ciasto mistrzowie zachowywali na specjalne okazje: posag dla córki, albo na specjalne zlecenia. (…)
Fabuła książki rozbawia i wzrusza, przyznam szczerze, że czytając na zmianę uśmiechałam się i ocierałam mokre od łez oczy.
Jest romans w który wpleciona została zmysłowa erotyka, nie wprowadzająca jednak wulgarności, a wręcz łagodnie dominująca przy opisach rodzącego się uczucia i potrzeby bliskości drugiego człowieka.
Autor porusza w swojej książce również trudny temat dramatu walki w chorobie nowotworowej. Jest to nie tyle walka z samą chorobą, co walka z sobą, walka, która pokazuje najbliższym wewnętrzną siłę złudnie ubraną w pozytywnie nastawienie, w optymizm, który widoczny jest na zewnątrz, a gasnący w środku. Wzruszająca historia młodej kobiety, młodej matki, umierającej na białaczką, rozmiękczy nawet najtwardszego człowieka.
(…) Na szczęście Oliwia ulegała czarowi roztaczanemu przez matkę, głównie dzięki uśmiechowi Alicji i jej wesołym oczom. Roztaczany przez nie blask gasł, kiedy kobieta myślała, że nikt nie widzi, a wtedy na jej twarz wpełzał ponury cień rzucany przez śmierć. (…)
Moim zdaniem książka należy do tych, których fabuła na długo zostaje w pamięci czytelnika i myślę, że niejedna osoba z przyjemnością do niej kiedyś wróci. Przynajmniej ja wrócę na pewno. Polecam nie tylko na święta.
BYŁ SOBIE PIES – W. Bruce Cameron
William Bruce Cameron urodził się w 1960 roku w Petoskey w Michigan w Stanach Zjednoczonych. Jest autorem licznych powieści, publicystą i satyrykiem. Był absolwentem Uniwersytetu Westminster. Zadebiutował w 2001 roku powieścią pod tytułem „8 Simple Rules for Dating My Teenage Daughter”. Pisał dla magazynów, takich jak „Midweek” na Hawajach oraz dla około pięćdziesięciu innych gazet w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Został dwukrotnie nagrodzony w 2006 roku w kategorii „Humor” nagrodami The Robert Benchley Society Award oraz The National Society of Newspaper Columnists Award.
Był sobie pies to powieść o świecie widzianym z perspektywy psa.
stron 391
Bailey przychodzi na świat jako śliczny szczeniak, suki żyjącej wolno. Po pewnym czasie cała jego psia rodzina trafia do miejsca, w którym znajduje się kilkanaście innych psów, a ludzie są wobec nich przyjaźni i życzliwi. Tak zaczyna się opowieść psich losów sympatycznego psiaka, który opowiada swoje przygody od chwili urodzenia aż do śmierci, ale… co najdziwniejsze, po każdym swoim „odejściu” odradza się ponownie i zostaje kolejnym szczeniakiem, ale nigdy w nowej psiej rodzinie nie zapomina o poprzedniej. Pierwszym właścicielem Bailey’a jest chłopiec z którym łączy psa wielka przyjaźń. Czy pies w którymś ze swoich kolejnych wcieleń spotka jeszcze swojego chłopca? Jakie przygody czekają go w kolejnych odrodzeniach, i czy zawsze będzie on kochanym i drogim sercu przyjacielem swojego pana? Czy istnieje psia reinkarnacja, czy to tylko wybujała fantazja autora.
Przyznam szczerze, że słyszałam o tej książce wiele dobrego. Nie byłam w kinie, ale film też wielu moim znajomym się podobał.
Ponieważ jestem typową „psiarą” obecnie właścicielką dwóch czworonogów, chętnie sięgnęłam po tę powieść i przeczytałam ją dosłownie w kilka dni.
Ta książka jest niesamowita, jej fabuła bawi i wzrusza na zmianę. To pełna miłości opowieść o przyjaźni, wierności i odpowiedzialności. Nie dziwię się, że utrzymywała się na liście bestsellerów „The New York Times’a” przez 52 tygodnie i doczekała się swojej ekranizacji.
Świat widziany oczami psa jest nieco inny, od tego jakim my – ludzie – go postrzegamy.
Często nie zdajemy sobie sprawy z tego co czują nasi pupile w chwilach zagrożenia, czy podczas beztroskich zabaw. Ponieważ od kilkunastu lat w moim domu są psy, wiele zdążyłam się od nich nauczyć. Tak, uczymy się wzajemnie. Psy przede wszystkim nauczyły mnie miłości. Takiej bezinteresownej, szczerej, takiej pięknej.
W tej książce świat postrzegany przez psa jest czasami bardzo zabawnie pokazany, ale czasami jest bardzo dramatyczny.
Widzimy tutaj psi świat w dużej mierze stworzony przez człowieka, bo przecież jak wiele zależy od tego jak my – ludzie – traktujemy zwierzęta. Wiem, że są psy groźne i takie, które tylko nadają się do przytulania, ale czy wiemy co siedzi w głowie takiego czworonoga?
(…) – Nie ma złych psów, Bobby. Są tylko źli ludzie. Tu po prostu potrzeba miłości. – Czasami psy są zepsute w środku, Seniora. I nic nie jest w stanie ich już naprawić (…)
Jak już wspomniałam wcześniej, fabuła książki momentami rozbawia do łez, ale również wzrusza i przyznam szczerze, że chyba dawno tyle nie płakałam jak przy tej książce.
(…) I tę noc spędziliśmy wtuleni w siebie. Wyczuwałem leżącą nieopodal padlinę, coś starego, choć prawdopodobnie wciąż jadalnego, ale nie oddaliłem się od chłopca. Potrzebował mojego ciepła bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Opuszczały go siły; wprost czułem jak z niego wypływają. Nigdy w życiu bardziej się nie bałem. (…)
(…) Bardzo lubiłem Mamusię. Jedynym zastrzeżeniem, jakie do niej miałem, było to, że wychodząc z łazienki, zamykała klapę od mojej misy z wodą. Ethan zawsze zostawiał ją dla mnie otwartą. (…)
Moim zdaniem autor, ma bardzo wyostrzony zmysł obserwacji, który w połączeniu z fantazją stworzył tak przejmującą lekturę. W trakcie czytania książki przypominałam sobie filmy, których bohaterami były psy jak na przykład „Bella i Sebastian”, czy „ Beethoven”.
Czasami zastanawiamy się nad tym, że jedni ludzie potrafią porozumiewać się ze zwierzętami, nawet bez słów, a niektórzy nie potrafią dostrzec ani ich cierpienia, ani pragnienia, nie mówiąc już o braku okazywania uczuć.
Myślę, że tę nietypową lekturę powinien przeczytać każdy, a zwłaszcza ten, kto ma wielce obojętny stosunek do zwierząt. Przecież każdy pies, kot, czy inne zwierzę, to żywa istota, która tak jak człowiek odczuwa i radość i ból.
Ta książka, to lektura bardzo ciepła i wzruszająca, wyjątkowo chwytająca za serce. Świetnie wykreowani bohaterowie, zarówno ci ludzcy jak i psi w połączeniu z doskonale opisanymi obserwacjami życia z punktu widzenia psa, to coś od czego nie można się oderwać. Lekki styl, jakim pisze autor pozwala na to, że książki się nie czyta, ją się dosłownie pochłania.
Jeżeli ktoś nie miał jeszcze okazji sięgnąć po tę lekturę, to gorąco ją polecam. Poznajemy bowiem w niej psa, który jest maskotką, przyjacielem, psem obronnym, psem policyjnym i psem bezdomnym. Kilka wcieleń jednego psiaka, którego nie można nie pokochać.
Już wkrótce wejdzie do księgarń druga część psich opowieści, na którą czekam z bijącym sercem.
Cieszę się, że Wydawnictwo KOBIECE zdecydowało się wypuścić na rynek księgarski tak wartościową lekturę, która uczy, bawi, wzrusza ale przede wszystkim pozwala zobaczyć świat inaczej.
LAWENDA czyli… DZIEWCZYNY Z OGRODU ROZKOSZY
Wiele moich czytelniczek poznało już bobaterki jednej z moich książek, pod tytulem LAWENDA. Niewielu jednak wie, że książkę tę, jak i pięć innych wydałam sama jako selplushing.
Na rynek księgarski weszłam tak naprawdę dopiero z pierwszymi książkami jakie zdecydowało się wydać Wydawnictwo REPLIKA, czyli LISTAMI DO DUSZKI i MUZYKĄ DLA ILSE.
Pamiętam, jak na jednym ze spotkań autorskich jakaś czytelniczka zapytała mnie, czy chciałabym wydać swoje wcześniejsze książki w tradycyjnym wydawnictwie? No cóż, któż by nie chciał, ale skoro tyle razy mi odmówiono, to przecież na siłę pchała się nie będe tam, gdzie mnie nie chcą. A poza tym, chyba czuję z tymi wcześniejszymi książkami taką specyficzną więź, jak rodzic z dzieckiem, bo to przecież moje dzieci, tyle że książkowe.
Postanowiłam jednak zaryzykować i zaproponowałam tekst mojemu nowemu wydawnictwu i… pani Katarzyna Szablińska z wydawnictwa REPLIKA powiedziała: Wydamy książkę, ale pod jednym warunkiem… zmienimy tytuł.
Argumetowała to w ten sposób, że na rynku książkowym jest zatrzęsienie Lawend, co musiałam jej ze skruchą przyznać. I chociaż moja LAWENDA jest MOJA i taka specyficzna, to… zgodziłam się.
Zaproponowany tutuł trochę mnie zaskoczył, głównie dlatego, że brzmi tak bardzo erotycznie, a moja książka jest przecież o miłości, o pięknej miłości, co z tego, że jest to miłość do prostytutki.
Ale klamka zapadła.
PREMIERA KSIĄŻKI już…
20 SIERPNIA 2019 roku
Ogród Rozkoszy to owiany tajemnicą kompleks, w którym piękne kobiety noszące imiona kwiatów wykonują najstarszy zawód świata. Jak się tam znalazły? Dlaczego postanowiły właśnie w ten sposób zarabiać na przysłowiowy chleb?
To świat piękna, luksusu i bogactwa, ale też tajemnic, pogardy, osamotnienia, zranionych serc i dusz, świat dobra i zła, bolesnych wspomnień, zwyczajnych marzeń. A cała jego historia rozgrywa się na przestrzeni pięćdziesięciu lat w Trójmieście. j
