kryminał
DZIESIĘCIU MURZYNKÓW – Agata Christie
Tym razem Agata Christie przeniosła mnie na malowniczą wyspę, która nazywa się Wyspą Murzynków, dlatego, że jej kształt przypomina głowę Murzyna.
Wydawnictwo HACHETTE rok 2001
książka napisana w roku 1939
stron 215
Dziesięciu Murzynków to kryminał, który do końca trzyma czytelnika w takim napięciu, że trudno się oderwać od stron książki.
Osiem nieznanych sobie osób otrzymuje pisemne zaproszenia od niejakiego pana Owena, do spędzenia kilku dni w jego luksusowo urządzonej wilii na Wyspie Murzynków. Kiedy zaproszeni goście zjawiają się w dniu wyznaczonym przez właściciela wyspy, okazuje się, że w rezydencji jest tylko małżeństwo zatrudnione przez pana Owena (kucharka i lokaj), ale samego gospodarza nie ma. Pierwszego dnia po kolacji, goście zostają zaskoczeni, przez głos wydobywający się… początkowo nie wiadomo skąd, lecz później odkryty, że z płyty gramofonowej, oskarżający każdego z nich o spowodowanie śmierci innej osoby. Głos podaje nazwiska i dokładne daty, co wzbudza w grupie przyjezdnych niepokój. Nie mija wiele czasu, a w niewyjaśnionych okolicznościach umierają dwie osoby. Wzbudza to strach i nieufność wobec siebie, zwłaszcza po tym, jak goście pana Owena odkrywają w swoich pokojach wierszyk o dziesięciu Murzynkach, w którym w każdej kolejnej zwrotce jeden Murzynek odchodzi. Zaczyna się walka o przetrwanie, ale czy uda się komukolwiek przeżyć? Tego można się dowiedzieć po przeczytaniu książki.
Początek lektury przypomina trochę pierwsze strony innej powieści tej autorki Morderstwo w Orient Expresie. Wstępem jest przedstawienie każdej osoby i powodu, dla którego zdecydowała się ona skorzystać z zaproszenia pana Owena. Nie ma w niej słynnego detektywa Herkulesa Poirot, ale zagadka, w którą zostało wciągniętych dziesięć przypadkowych osób i sposób, w jaki próbują oni ją rozwikłać, są równie interesujące jak w przypadku śledztw prowadzonych przez Poirot’a.
Jak zwykle autorka trzyma czytelnika w napięciu, przez całą powieść, tylko po to, aby na końcu przedstawić tak zaskakujące zakończenie, że trudno uwierzyć w to, aczkolwiek jest to bardzo prawdopodobne.
Charakterystyką powieści Agaty Christie jest właśnie fakt, że fabuła książki zaczyna się leniwie, żeby nie powiedzieć dość nudno, ale z każdym kolejnym rozdziałem rozbudza w czytelniku taką ciekawość, że nie można pozwolić sobie na oderwanie od treści, bo kończąc przeczytany rozdział czytelnik powtarza sobie „jeszcze jeden rozdział i…”.
Zdolność tworzenia sensacyjnych wątków, oraz intryg i tajemniczych spraw, postawiła autorkę na piedestale „Królowej Kryminałów”. Książki Agaty Christie, to nie są opasłe tomiska, to lektura na jeden, góra dwa wieczory.
Treść podzielona jest na rozdziały, które płynnie przekazują kolejne etapy historii fabuły i prowadzonego śledztwa.
Polecam książkę, szczególnie miłośnikom zagadek kryminalnych, oraz tym, którzy lubią zatracić się na chwilę w lekkiej lekturze sensacyjnej. Agata Christie pisze bardzo specyficznie, aczkolwiek, bardzo ciekawie, o czym świadczy ciągłe wznawianie jej powieści, czytanych przez pokolenia.
SPOTKANIE W BAGDADZIE – Agata Christie
Kolejny weekend z Agatą Christie spędziłam w Bagdadzie, bez słynnego detektywa Herkulesa Poirota oraz bez starszej pani, detektyw – amator panny Marple.
Wydawnictwo HACHETTE rok 2000
książka napisana w roku 1951
stron 251
Książka zaczyna się dość chaotycznie. W pierwszych rozdziałach czytelnik poznaje osoby, które absolutnie nikt i nic nie łączy (wbrew pozorom). Każda z tych osób zajmuje się czymś innym, wybierając się jednak w podróż. Dopiero jak poznajemy dość ekscentryczną młodą kobietę imieniem Victoria, która zwolniona z pracy siada na jednej z ławek w parku i poznaje tam młodego mężczyznę, a następnie (po kilkuminutowej znajomości) postanawia udać się w podróż do Bagdadu, za nowo poznanym, fabuła książki zaczyna nabierać tempa.
Do Bagdadu Victoria trafia dzięki uprzejmości pani z biura pośrednictwa pracy, która zawiadamia ją, że pewna dość bogata osoba, po wypadku, w którym złamała rękę, nie może podróżować sama, potrzebuje kogoś do pomocy właśnie do miasta, którym zainteresowana jest dziewczyna.
Po przybyciu na miejsce, Victorii udaje się odnaleźć uroczego Edwarda, lecz zanim do tego dochodzi, zostaje ona niechcący wplątana w zabójstwo pewnego człowieka i… życie młodej kobiety zaczyna się komplikować.
Przyznam szczerze, że ta pozycja autorki nie wciągnęła mnie tak jak poprzednia, ale czytałam ją z dość dużym zainteresowanie. Książki tej pisarki czytałam bardzo dawno temu, i mgliście pamiętam niektóre treści. Przy tej pozycji jak już wcześniej wspomniałam trochę nudził mnie początek, chaotyczne wpisy dotyczące różnych osób, których nie potrafiłam ze sobą połączyć aczkolwiek domyślałam się, że będą one zamieszane w tytułowe spotkanie w Bagdadzie.
Ciekawie poprowadzona narracja jest głównym atutem książek Agaty Christie, a wplątane intrygi z każdą kolejną kartką pozwalają przenieść się do innego świata. I chociaż czytelnik początkowo musi się sporo domyślać, to efekt końcowy jak zwykle jest zaskakujący.
Polecam zatem tę książkę miłośnikom kryminałów, a w szczególności miłośnikom literatury Agaty Christie. Myślę jednak, że nie tylko fani sensacji i akcji kryminalnych znajdą w niej coś dla siebie.
SĄD OSTATECZNY – Anna Klejzerowicz
Annę Klejzerowicz przedstawiłam w dwóch z moich wpisach, po przeczytaniu jej książki „Czarownica” oraz opisując spotkanie autorskie z tą pisarką. Zachęcam do zapoznania się z tymi wpisami, bo warto poznać tę autorkę. Nie będę ukrywała, że stawiam ją w równym szeregu ze Stefanem Chwinem i Hanną Cygler, właśnie dlatego, że jestem dumna z tego, że wśród mieszkańców Gdańska mamy tak wspaniałe osoby związane z książkami.
Wydawnictwo Replika rok 2014
stron 315
Sąd ostateczny to kryminał, którego fabuła toczy się właśnie w Gdańsku.
Emil Żądło, były policjant i wolny strzelec dziennikarstwa śledczego, będąc na krawędzi niemocy finansowej, wszelkimi sposobami szuka niezobowiązującej godzinowo pracy. Przypadkowo w jednej z gdańskich knajpek spotyka dziewczynę, która kiedyś była jego sąsiadką. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności dziewczyna wraz ze swoim narzeczonym prowadzą raczkującą wprawdzie, gazetkę i proponują mu współpracę. Niestety następnego dnia Emil dowiaduje się, że jego przyszli pracodawcy nie żyją, zamordowani w dość specyficzny sposób. Po skontaktowaniu się z przyjacielem pracującym w policji, dziennikarz proponuje współpracę, chce nie tyle pomścić znajomych, co złapać zwyrodnialca, który (jak się później okazuje jest seryjnym mordercą) ciała swoich ofiar układa według obrazu Hansa Memlinga „Sąd ostateczny”. Dzięki prowadzonemu przy pomocy policji śledztwu, Emil poznaje pracownicę muzeum, która próbuje mu pomóc w zidentyfikowaniu szaleńca. Między dziennikarzem i pracownicą muzeum zaczyna rozwijać się przyjaźń (a może nawet coś więcej), niestety kobietą również zainteresowany jest zabójca.
No cóż, to by było na tyle, aby nie zdradzić całej treści. Mam nadzieję, że tym krótkim wstępem, zachęciłam do sięgnięcia po książkę.
„Sąd ostateczny”, to druga książka tej autorki, którą przeczytałam, ale mam w planach jeszcze inne jej książki, bo wiem, że warto poznać dorobek pisarski pani Anny. Ta książka jest zupełnie inna od powieści obyczajowej „Czarownica”, którą miałam możliwość przeczytania jakiś czas temu.
Jest to momentami trochę zabawny, ale w większości bardzo wciągający kryminał, od którego nie można się oderwać, bo fabuła jest tak skonstruowana, że czytelnik przerzucając kolejne strony myśli: „jeszcze jeden rozdział, jeszcze trochę…”. Książka jest w pewnym sensie pięknym przewodnikiem po Gdańsku, ale również po malarstwie Memlinga, w szczególności mając na myśli jego dość kontrowersyjny obraz.
Główny bohater tej lektury odkrywa podobieństwo ułożenia zwłok zamordowanych osób spoglądają na kopułę dworca PKP w Gdańsku, gdzie znajduje się z półprzezroczystej folii kopia „Sądu Ostatecznego”.
Pamiętam jak spoglądałam na obraz w półokrągłym oknie fasady dworca, czekając na autobus. W nocy oświetlony był specjalnymi reflektorami , co robiło niesamowite wrażenie. Wisiał tam chyba około 3 lat, od 2006 roku (jeżeli dobrze pamiętam), ale już go niestety nie ma. Oryginał obrazu znajduje się w gdańskim Muzeum Narodowym i podobno zajmuje ponad 50 m powierzchni, a kopię tego obrazu można zobaczyć w Bazylice Mariackiej.
Czytając książkę, przypominałam sobie jak patrzyłam na to dzieło. Ale do tej pory nie widziałam oryginału obrazu w muzeum, myślę jednak, że teraz to już żadna siła mnie nie zatrzyma przed tym.
Wracając jednak do książki, uważam, że jest to jeden z lepszych kryminałów polskich autorów, jaki ostatnio czytałam. Chociaż samego Emila Żądło jakoś nie potrafiłam tak do końca polubić, to mam nadzieję, że spotkam go w innych książkach tej pisarki.
Powieść napisana jest z wyjątkową nutą tajemniczości, graniczącą lekko z siłami nadprzyrodzonymi i fobią chorego umysłu (tu mam na myśli mordercę). Autorka ma lekkie pióro i wielką fantazję, sprytnie wplecioną w przedstawienie zarówno postaci jak i ich zachowań, czy sytuacji w jakich uczestniczą.
Mam nadzieję, że wkrótce uda mi się przeczytać kolejną książkę tej pisarki. Zaintrygowała mnie tym kryminałem.
Polecam książkę zarówno miłośnikom powieści sensacyjnych, jak i tym, którzy lubią wątki miłosne, bo w tej książce czytelnik znajdzie wszystko i wątek obyczajowy, i wątek sensacyjny i wątek miłosny i wątek historyczny, i… wiele innych tak samo ciekawych.
Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu.
JUTRO MOŻESZ ZNIKNĄĆ – Lee Child / Wyzwanie JUTRO (13)
Lee Child to pseudonim brytyjskiego pisarza, autora cyklu powieści sensacyjnych, których bohaterem jest Jack Reacher, były major amerykańskiej żandarmerii wojskowej. Prawdziwe nazwisko autora brzmi Jim Grant. Urodził się w 1954 roku w Coventry. W 1974, mając 20 lat, podjął studia prawnicze na University of Sheffield, nigdy jednak nie zamierzał wykonywać zawodu prawnika. Podczas studiów i po ich zakończeniu pracował w teatrze.
Wydawnictwo Albatros – Andrzej Kuryłowiecz
Jutro możesz zniknąć, to kryminał, połączony z thrillerem. Po raz drugi zdecydowałam się na słuchanie audiobooka i chyba jeszcze dużo czasu upłynie zanim przekonam się do tej formy książek.
Jack Reacher jest byłym majorem amerykańskiej żandarmerii wojskowej. O godzinie drugiej w nocy jadąc nowojorskim metrem zauważa kobietę, która według wszystkich wskazówek przypomina zamachowca-samobójcę. On dokładnie wie, po czym rozpoznać tego typu osobę. Listę dwunastu oznak behawioralnych sporządzoną przez izraelski wywiad zna na pamięć.
Oprócz około czterdziestoletniej kobiety, na którą zwrócił uwagę, w tym samym wagonie jedzie jeszcze czworo innych pasażerów, którzy nie budzą u Jack’a żadnych podejrzeń.
Reacher próbuje zagadać kandydatkę-terrorystkę gotową na śmierć, zauważając jej desperację. Jednak w trakcie rozmowy przerażona kobieta wyciąga rewolwer i strzela sobie w głowę. Policja umarza dochodzenie, lecz sprawą dziwnego samobójstwa nadal interesują się służby specjalne. I nie tylko one. Susan Mark, bo tak właśnie nazywała się kobieta-samobójczyni pracowała w Pentagonie i miała dostęp do informacji istotnych dla bezpieczeństwa narodowego. Informacji, za które wiele osób gotowych jest zabić. Jack Reacher bezwiednie staje się wrogiem zarówno policji, jak i FBI, a także terrorystów z Al-Kaidy, podejrzany o posiadanie czegoś, co rzekomo przekazała mu zastrzelona w jego obecności kobieta.
Książka jest świetną, przyciągającą jak magnes lekturą. Wartka akcja, z ciekawymi dialogami dopełniona jest interesującą fabułą. Nie przepadam za słuchaniem książek, wolę je czytać osobiście, ale ta wyjątkowo mnie wciągnęła.
Kiedy po raz pierwszy zobaczyłam okładkę, domyśliłam się, że treść będzie bardzo tajemnicza i nie myliłam się.
Nie miałam jeszcze okazji poznania książek tego autora, ale po „Jutro możesz zniknąć” chyba jeszcze nie raz sięgnę po dzieła Lee Child’a.
Jednak aktor Jan Peszek wydaje mi się niezbyt trafnym wyborem do czytania takiej literatury, nie wiem dlaczego, ale coś mnie w tym jego głosie, intonacji i akcentach nie zadowalało.
Polecam jednak książkę, zarówno w formie tradycyjnej jak i audiobooka. Wiem, że są osoby, które słuchają dużo i często, ja póki co jeszcze jednak wolę papier.
(…) Podejmujący Wyzwanie powinien napisać odpowiedź na pytanie, dlaczego autor przeczytanej przez niego książki dał taki właśnie tytuł (…)
Sytuacje następujące po sobie w tej powieści są tak zaskakujące, że do końca nie wiadomo, kto wyjdzie z tej sprawy „cało”, a kto może nie doczekać kolejnego dnia i następnego dnia zniknąć.
Spotkanie autorskie z Katarzyną Bondą
W zeszłym tygodniu byłam na dwóch spotkaniach autorskich, ale dzisiaj napiszę tylko o jednym.
W gdańskiej bibliotece, obok tajemniczo i groźnie wyglądającego w godzinach popołudniowych parku, kiedy na dworze panowała już całkowita ciemność, odbyło się w ramach Oliwskiego Klubu Kryminału, spotkanie z jedną z naszych polskich pisarek – Katarzyną Bondą.
Autorka takich książek jak: „Polskie morderczynie”, „Florystka”, „Sprawa Niny Frank”, czy „Tylko martwi nie kłamią” porzuciła dziennikarstwo dla literatury. Prawdopodobnie stało się to, po tym, gdy zdarzył się jej wypadek, który – jak stwierdziła w jednym z wywiadów – zdarł z niej skórę. O wypadku tym nie będę pisała, ponieważ myślę, że jest to dość bolesna sprawa dla samej pisarki, która do końca życia, pewnie będzie się borykała z tym tragicznym wspomnieniem.
Krytycy porównują Katarzynę Bondę z Camillą Lackberg, ja niestety tego zrobić nie mogę, bo nie znam książek Camili Lackberg. Myślę jednak, że nasza pisarka zasłużyła sobie na miejsce w czołówce autorów powieści kryminalnych.
Spotkanie w Oliwie prowadziła Dagny Kurdwanowska, która pokierowała rozmową w sposób bardzo interesujący, wyciągając od Katarzyny Bondy tak ciekawe informacje, że uczestnicy spotkania z pewnością byli bardzo usatysfakcjonowani.
Sama pisarka mówiła z ogromną swobodą, tak, jakby była na spotkaniu z przyjaciółmi. Przyznała, że dla niej intryga kryminalna jest tylko pretekstem do opowiadania historii. W jej przypadku, pisanie to nie jest tylko przelanie weny twórczej na ekran komputera, czy na kartki książki, co często się zdarza w przypadku innych pisarzy. Ta kobieta cały czas się rozwija, między innymi poprzez różnego rodzaju kursy kreatywnego pisania, szkołę scenariuszową, cały czas uczy się i udoskonala w budowaniu opowieści, co z każdą kolejną książką daje coraz większe efekty. Ma bardzo specyficzny sposób pisania, ponieważ gdy do głowy wpada jej pomysł powieści, musi go najpierw w jakiś sposób udokumentować. Rozpisuje sobie plan fabuły, (często niejeden), i kiedy jest już w miarę zadowolona z tego co zrobiła, wychodzi w teren, często rysując sobie przeróżne mapki. Ale to jeszcze dla niej nie jest końcem, a wręcz dopiero początkiem. Aby powieść była wiarygodna rozmawia z policjantami czy psychologami, angażuje siebie całym sercem.
Spotkanie było tak interesujące, że czytelnicy, którzy przyszli do gdańskiej biblioteki, zasypywali pisarkę pytaniami, i gdyby nie późna pora, siedzielibyśmy i tak dyskutowali przez całą noc. Publiczność była naprawdę liczna i zaangażowana i chociaż po Katarzynie Bondzie widać już było zmęczenie, chętnie odpowiadała na każde pytanie. I robiła to w bardzo obrazowy sposób, przywołując do naszych wyobraźni obrazy z miejsc i sytuacji o jakich mówiła. Posiada ogromny zasób słów, i tu muszę z pewnym wstydem się przyznać, że nie wszystkie rozumiałam.
Miło było zobaczyć, że wśród przybyłych na spotkanie gości, byli nie tylko zwyczajni czytelnicy kryminałów, ale również Jolanta Świetlikowska – wydawca – Wydawnictwa Oficynka, a także pisarka Magdalena Witkiewicz.
Jaką osobą jest Katarzyna Bonda?
Z mojego punktu widzenia, jest kobietą bardzo otwartą do ludzi. Mimo prób pokazania się jako osoba twarda, nie do zdarcia, myślę, że jest bardzo wrażliwą. Kiedy przyglądałam się jej, gdy opowiadała o swoich spotkaniach ze skazanymi za morderstwa kobietami przygotowując się do napisania „Polskich morderczyń”, zauważyłam szkliste wzruszenie w jej oczach. Nie wiem, czy tak tylko mi się wydawało, ale odniosłam wrażenie, że ta młoda kobieta, wciąż przeżywa te więzienne odwiedziny.
Cieszę się, że mimo zimna, i listopadowej ciemnicy pojechałam na to spotkanie. Dowiedziałam się tylu ciekawych rzeczy, między innymi o pracy profilera (nawet nie wiedziałam, że ktoś taki pracuje dla policji), o więziennej biurokracji, zachowaniu więźniarek podczas jej odwiedzin, o miejscach zbrodni i wiele innych.
Znajomość, znajomością, ale autograf musi być 🙂
