kryminał
AFERA KRYMINALNA 2017
AFERA KRYMINALNA 2017 odbyła się już jakiś czas temu od 19 do 21 października, ale niestety chochliki chorobowe trochę mnie odciągnęły od laptopa i teraz dopiero zaczynam nadrabiać zaległości.
Dla tych którzy nie wiedzą, Afera Kryminalna to festiwal kryminału, który powstał w 2011 roku z inicjatywy Wojewódzkiej i Miejskiej Biblioteki Publicznej w Gdańsku oraz gdańskiego wydawnictwa Oficynka. Od początku swojego istnienia festiwal gościł najznamienitszych twórców kryminału, thrillera i sensacji.
Tegoroczna edycja festiwalu obyła się aż w 7. bibliotekach – w Gdańsku, Gdyni, Gościcinie, Łęczycach, Rumi, Sopocie i Wejherowie. W programie znalazły się spotkania autorskie, prelekcje, warsztaty, gry kryminalne i pokazy filmowe.
Wśród gości festiwalu można było spotkać takich autorów jak: Krzysztof Beśka, Wojciech Burszta, Wojciech Chmielarz, Mariusz Czubaj, Jan Gołębiowski, Marta Guzowska, Joanna Jodełka, Jolanta Knitter-Zakrzewska, Marek Krajewski , Michał Larek, Magda Omilianowicz, Robert Ostaszewski, Agnieszka Pruska, Adam Regiewicz, Marta Reich, Tomasz Sekielski, Alfred Siatecki, Jakub Szamałek, Adam Ubertowski, Mariola Zaczyńska, Izabela Żukowska, Jakub Żulczyk oraz policjanci kryminalni z Piły, a gośćmi specjalnymi w tym roku byli Stefan Ahnhem i Johan Theorin.
Jeśli chodzi o mnie to niestety mogłam uczestniczyć tylko jednego dnia (w sobotę), ale postanowiłam przeznaczyć na tę przyjemność cały dzień i już o przed godz. 11 byłam w gdańskiej Bibliotece Manhattan.
1) Pierwsze spotkanie było z biegłymi ze szkoły kryminalistyki z Piły.
W czasie kiedy odbywało się spotkanie z biegłymi, w pomieszczeniu obok prowadziła warsztaty Joanna Jodełka, i chociaż bardzo chciałam być tu i tu musiałam z czegoś zrezygnować.
Panowie Paweł Leśniewski i Marcin Marczak, bardzo ciekawie opowiadali nie tylko o dydaktyce, ale również o badaniu miejsca zdarzenia, zabezpieczaniu na miejscu zbrodni śladów, również owadów i larw. Między innymi dowiedziałam się ciekawych rzeczy na temat dermatoskopii i daktyloskopii. Panowie przedstawili również ujawnianie linii papilarnych i wytłumaczyli, co oznacza skrót 3xN (niezmienne, nieusuwalne, niepowtarzalne). Dowiedziałam się między innymi, że linie papilarne opisuje się za pomocą tzw. minucji, czyli charakterystycznych cech, takich jak początki, zakończenia, rozwidlenia, haczyki itp. Fajnie jest tak czasami posłuchać o pracy policji, a zwłaszcza o metodach ich działania.
Chętni mogli wziąć udział w demonstracji ujawniania pędzlem magnetycznym własnych linii papilarnych na podstawie odcisku dłoni.
Poruszonymi tematami były również śmierci przez powieszenie, a także entomologia polegająca na rozpoznawaniu śladów obecności owadów. Agnieszka Pruska w jednej ze swoich książek opisuje przeleżałe zwłoki, na których policja zabezpiecza ślady owadów. To musi być niezbyt ciekawe zajęcie – rozpoznawanie śladów entomoskopijnych, albo relokacja zwłok na podstawie obecności na zwłokach owadów. Różnorodność i specjalistyczność danych owadów pozwala policji na określenie czasu, miejsca i osoby. Przy okazji dowiedziałam się, że istnieje 7 tysięcy odmian muchówek. Brrrr
Ciekawostką było również poruszenie tematu „Syndromu Czarnego Anioła” jako osoby zabijającej.
****************************************************************
2) Następnie Mariola Zaczyńska poprowadziła spotkanie o temacie: „Morduj zgodnie z naturą, czyli zęby, żądła, szczękoczułki”
Mariola Zaczyńska jest autorką czterech książek, a wkrótce na rynku pojawi się jej piąta.
Pisarka opowiadała o miejscu, w którym mieszka, a które nazywa Smocze Pole. Jest to cudownie miejsce będące rajem dla starych, chorych zwierząt, które zgodnie żyją razem z pupilami pisarki pięknymi psami -pomeranianami. Obejrzeliśmy pokaz pt. „Smocze Pole – cztery pory roku”.
Kolejnym tematem były ZĘBY. I tu muszę polecić książkę tej autorki „Kobieta z impetem”, w której porusza on temat hodowli w Polsce zwierząt drapieżnych. Przy okazji obejrzeliśmy kolejny pokaz o Ogrodzie Zoologicznym Safari w Borysewie i dowiedzieliśmy się o legalnych ośrodkach hodowli tygrysów, lampartów, pum czy lygrysów (skrzyżowanie lwa z tygrysem). Zaczyńska opowiedziała wiele ciekawostek dotyczących hodowli dzikich zwierząt. Między innymi o krokodylach pływających w polskich rzekach (TAK, TAK, dobrze przeczytaliście), wyrzuconych przez pseudohodowców.
Ciekawym tematem były również żmijowate i grzechotniki i opisane przez nich zadawanie śmierci przez ukąszenie czy uduszenie. Ale przy okazji dowiedziałam się również, że na świecie istnieje 1050 gatunków skorpionów jadowitych. Im mniejszy tym bardziej jadowity.
Następnie była mowa o SZCZĘKOSZCZÓŁKACH, i tu trochę nas prowadząca postraszyła, bo powiedziała, że pająk o nazwie wałęsak, który jest bardzo agresywny i jadowity może pojawić się razem z… bananami. U nas w Polsce był już taki przypadek, że pewien mieszkaniec Krakowa kupił banany, a w domu zorientował się, że w „gratisie” dostał pająka. Jak się później okazało – jadowitego. Mężczyzna miał sporo szczęścia, bo toksyna zawarta w jadzie wałęsaka powoduje bolesną erekcję. Ukąszenie tego pająka może też doprowadzić do śmierci.
O czarnej wdowie, słyszał pewnie każdy, często jest „bohaterką” kryminałów, ponieważ ugryzienie tego pająka to idealny sposób na morderstwo. Natomiast ludzie ukąszeni przez ptasznika australijskiego (również bardzo niebezpiecznego) znajdowani byli w kałużach potu. Są jednak amatorzy hodowli takich zwierząt, i tak na przykład skolopedrię olbrzymią, gatunek południowoamerykańskiego wija, której jad jest śmiertelny dla dzieci i zwierząt, można kupić przez Internet. I to właśnie przez ekomorderców wykorzystywane są te wszystkie zwierzęta, płazy, gady, pająki itp.
****************************************************************
3) Kolejne spotkanie prowadzone przez Roberta Ostaszewskiego było z Michałem Larkiem.
Dotyczyło promocji jego najnowszej książki „Dekada” a konkretnie pierwszego tomu pt. „Furia”.
Przyznam szczerze, że dotąd nie poznałam żadnej książki tego autora, ale wszystko przede mną. M. Larek między innymi opowiadał o swoich warsztatach z pisania w Gimnazjach. Szokiem nie tylko dla niego, ale i dla nas było to, że dzieci/młodzież w wieku 13-15 lat mają bardzo mroczne i krwawe myśli. Interesują ich scenerie z trupami, maltretowaniami i przemocą.
Frekwencja była mniejsza niż na spotkaniu z policjantami Kryminalnej Piły, czy Marioli Zaczyńskiej, ale myślę, że to dlatego, iż pisarz ten jest młody i nie jest jeszcze zbyt znany wśród czytelników kryminałów.
Słuchałam jednak z zaciekawieniem jak odpowiadał dość wyczerpująco na wszystkie pytania zadawane przez prowadzącego. Nabyłam nawet książkę tego autora „Mężczyzna w białych butach” napisaną wspólnie z Waldemarem Ciszakiem. Książkę polecali panowie z Kryminalnej Piły. Zobaczymy czy mi się spodoba, tym bardziej, że książka napisana została na podstawie zdarzeń mających miejsce w Poznaniu.
****************************************************************
4) Na spotkanie z Martą Guzowską bardzo czekałam.
Ostatnio przeczytałam jedną z jej książek – „Czarne światło” i stwierdziłam, że chcę więcej. Tę pisarkę poznałam w Siedlcach na jednym z Festiwali Pióro i Pazur.
Guzowska bardzo pasjonująco mówiła o pracy archeologa, ale stwierdziła, że chociaż jest to jej zawód, a praca daje jej wiele satysfakcji, to w tej chwili pisanie jest u niej na miejscu pierwszym. Mówiła również o pogodzie w Wiedniu, w którym obecnie mieszka, a w którym zmiany pogody są chyba gorsze niż u nas, i że często mieszkańcom tego miasta dokuczają silne wiatry i gęsta mgła.
Zastanawiałam się skąd u archeolożki zapał do pisania książek, i to kryminałów. Odpowiedź chyba jest prosta, archeolog w swojej pracy ma możliwość odkrywania wielu ciekawych miejsc, w których nie rzadko odkrywa szkielety ludzkie. I jak taki ktoś ma trochę wyobraźni, to fabuła książki gotowa. Autorka między innymi mówiła też o archeologii kryminalistycznej, oraz poznanym przeze mnie (dzięki książce „Czarne światło” ) bohaterze jej książek Mario Yblu, który mimo nieprzystosowania społecznego jest genialnym antropologiem. Przeczytałam dopiero jedną książkę z tym bohaterem, ale myślę, że na trzy kolejne też się skuszę. Jest jeszcze nowy cykl, z nową bohaterką – Simoną Brenner, archeolożką i złodziejką – seria powieści sensacyjnej, w której wartkość akcji i jej szybkość z pewnością przyciągnie niejednego czytelnika. Na tym spotkaniu Marta Guzowska promowała właśnie książkę „Reguła 1” z tą bohaterką w roli głównej.
Obecnie pisarka zaczęła pisać cykl powieści detektywistycznych dla dzieci. Pierwsza część być może zostanie wydana już wiosną 2018 roku. W książkach tych oczywiście nie ma szkieletów i mrocznych wątków, są zagadki na miarę wieku, a główni bohaterowie wzorowani są na dzieciach autorki, będących w wieku 7 i 12 lat.
Niestety i na tym spotkaniu nie było zbyt dużej frekwencji, a szkoda, bo można było usłyszeć wiele ciekawych rzeczy.
****************************************************************
5) Kolejne spotkanie odbyło się z Jakubem Żulczykiem.
Autor promował swoją najnowszą powieść pt. „Wzgórze psów”. To spotkanie również prowadził Robert Ostaszewki.
Twórczości tego autora również nie miałam okazji poznać i przyznam szczerze, byłam chyba jedną z nielicznych osób, które do tej pory nie wiedziała, kto to jest Jakub Żulczyk. Przed spotkaniem miałam ochotę wyskoczyć gdzieś na kawę, ale jak usłyszałam bardzo entuzjastyczną rozmowę dwóch młodych dziewczyn, które ekscytowały się tym spotkaniem, to stwierdziłam, że zostaję. Przy okazji dowiedziałam się, że jest on również współscenarzystą serialu kryminalnego „Belfer”. Niestety tego serialu również nie oglądałam, chociaż podobno jest niesamowity. Ileż ja mam do nadrobienia, żeby być na bieżąco.
Ilość osób, jaka przyszła na to spotkanie dosłownie mnie zszokowała. Miejsc stojących było chyba tyle co siedzących, a krzeseł było naprawdę sporo. Pomyślałam wówczas, jak mało do tej pory poznałam poczytnych polskich autorów. Wśród publiczności przeważali ludzie młodzi, tak jak sam pisarz.
Sam autor stwierdził, że nie czuje się pisarzem kryminałów, a jego książki to bardziej proza psychologiczna. Bardzo ciekawie odbywała się rozmowa z nim. Na pytania prowadzącego odpowiadał przykładami. Przyznał się, że prawie nie czyta literatury popularnej, a w książkach interesuje go przede wszystkim fraza. Czyta natomiast książki Iwaszkiewicza, Wiliama Faulknera, Tomasa Ligotti, Stephena Kinga czy Patricie Highsmith. Matko nawet nie miałam pojęcia o istnieniu tych powieściopisarzy (oprócz Iwaszkiewicza). Jako autora interesuje go wzięcie konkretnej sytuacji i przedstawienie jej tak, aby odzwierciedlić ją w głowie bohatera, pokazać co dzieje się w głowie danej osoby. Jego bohaterowie są typowymi autsiderami. W swoich książkach stara się przedstawić człowieka skonfliktowanego ze swoim światem.
Mówił o swojej najnowszej książce „Wzgórze psów” (już jestem ciekawa tej lektury) oraz o pracy nad scenariuszem filmu „Belfer”. Następnie rozmowa z nim została nakierowana na ekranizacje naszych rodzimych pisarzy i tak dowiedzieliśmy się, że wkrótce na HBO wyświetlany będzie serial na podstawie jego książki „Ślepnąć od świateł”.
Cieszę się, że mogłam uczestniczyć w spotkaniu z tym autorem. Takich młodych ludzi, odważnych i przebojowych, którzy potrafią wybić się „po cichu” chciałabym widzieć w naszym kraju więcej. Napisałam „po cichu”, bo chyba nie ma on parcia na szkło, i mimo, że nie ma go wszędzie tak jak na przykład Kasi Bondy, czy Remigiusz Mroza, jest tak bardzo znany.
****************************************************************
6) Ostatnie spotkanie (ze względu na dość późną dla mnie porę), w którym uczestniczyłam było spotkaniem z Markiem Krajewskim.
I tu również frekwencja na spotkaniu przeszła moje najśmielsze oczekiwania. Tłumy, tłumy, tłumy. Na autograf do książki, po spotkaniu stałam w kolejce chyba z pół godziny. Ale i tak chyba ilość chętnych po autograf była mniejsza niż do Jakuba Żulczyka.
Autor ten pisze głównie kryminały retro, czytałam jego książkę napisaną wspólnie z Mariuszem Czubajem (nie retro). Mówi o sobie filolog klasyczny i twierdzi, że jest takim człowiekiem retro, miłośnikiem muzyki barokowej i klasycznej. Twierdzi, że jest dobrym rzemieślnikiem, pracuje codziennie i systematycznie trzymając się w sposób celowy określonego czasu.
Jest zafascynowany Wrocławiem i jego niemiecką przeszłością, i dzięki temu fabuły jego książek są umiejscowione właśnie w takim Wrocławiu.
Na spotkaniu mówił również między innymi o postaciach kobiecych w książkach, oraz o swojej najnowszej powieści „Mock. Ludzkie Zoo” z Eberhardem Mockiem w roli głównej. I muszę przyznać, że mówił z dużą dawką humoru.
****************************************************************
Sobotni dzień Afery Kryminalnej minął mi bardzo szybko. Wróciłam do domu pełna wrażeń, nowych wiadomości i… nowych książek. Teraz zastanawiam się, kiedy ja to wszystko przeczytam? Ale… na wszystko przyjdzie przecież czas. Polecam takie spotkania autorskie, na każdym można dowiedzieć się czegoś ciekawego, nie tylko o samym autorze, ale również o książkach i jego warsztacie pisarskim.
OSTATNIE SREBRNIKI – Tadeusz Biedzki
Tadeusz Biedzki urodził się w 1953 roku w Rudzie Śląskiej. Jest nie tylko pisarzem – autorem powieści historyczno-sensacyjnych, ale również podróżnikiem, którego interesuje historia, egzotyka i Trzeci Świat. Przez czytelników, już w roku 2013 został nazwany polskim Danem Brownem. W 2012 roku jego książka „Sen pod baobabem” wybrana została podróżniczą książką roku. W 2016 roku w konkursie literackim im. Arkadiego Fiedlera, za książkę „W piekle eboli” otrzymał nagrodę Bursztynowego Motyla.
Wydawnictwo Bernardinum rok 2017
stron 216
Ostatnie srebrniki to kryminał, sensacja i historia.
W tureckiej części cypryjskiej Nikozji polska turystka kupuje starą drewnianą szkatułkę. Nawet się nie domyśla, że ta nietypowa pamiątka z podróży przysporzy jej i mężowi sporo kłopotów, i zmusi ich do kolejnych podróży. Podczas niefortunnego upadku szkatułka odkrywa dodatkowe dno, pod którym ukryte zostały dwie srebrne monety i stary dokument. Wanda i Tomasz postanawiają poznać historię starej szkatułki i dwóch srebrników. Nie zdają sobie sprawy z tego jak cennym okazuje się ta niewinnie wyglądająca pamiątka z Nikozji. W pewnym kościele w Barcelonie zostaje zamordowany kapłan. Czy tajemnicza szkatułka i założony w 2012 roku Zakon Piłata i Judasza, który przyznał się do mordu księdza, mają ze sobą coś wspólnego? Czy próba rozwiązania zagadek nie okaże się śmiertelnym zagrożeniem dla polskiego małżeństwa?
Muszę przyznać, że jak tylko wzięłam książkę do ręki, poczułam, że nie będzie to powieść lekka, łatwa i przyjemna. Pierwszy rzut oka na strony, w jakich została wydana, jednak utwierdził mnie w przekonaniu, że czeka mnie ciekawa lektura. Zamiast czystych, białych lub żółtych (w zależności od gramatury papieru) stron, tekst umieszczony został na stronach z tłem obrazowym. Myślałam, że będzie to przeszkodą w czytaniu, ale na szczęście tak się nie stało.
Autor zabiera czytelnika w podróż od polskiego Rogoźnika po Rzym i Barcelonę. Ale nie tylko po świecie podróżuje czytelnik, ponieważ fabuła książki zabiera go również w podróż historyczną, zaczynając od roku 38 p.n.e, czasy Kaliguli czy Poncjusza Piłata. Znakomicie połączona pasja i wiedza historyczna ze znajomością świata i realiów współczesnej Europy to po prostu literacki majstersztyk.
Niesamowita fabuła powieści przenosiła mnie na zmianę, raz do współczesności – roku 2016, a raz do znanej i mniej znanej mi historii. A wszystko dzięki ciekawości głównych bohaterów, którzy postanowili poznać historię tajemniczej szkatułki i ukrytych w niej srebrników.
Akcja książki zaczyna się w roku 2016 w cypryjskiej Nikozji i Barcelonie przenosząc czytelnika dwa tysiące lat wstecz do starożytnej Jerozolimy i Rzymu. Rozdziały napisane są przemiennie, czyli raz jesteśmy w czasach współczesnych a raz w czasach odległej historii. I przyznam szczerze, że fabuła trzyma w napięciu od pierwszych stron. Pod koniec książki, to już nie potrafiłam się oderwać od niej.
Myślę, że nazwanie autora polskim Danem Brownem, czy Umberto Eco, to z pewnością nie porównania bezpodstawne. Pamiętam jak czytałam powieści obu tych autorów, tak samo trzymały mnie w napięciu.
Główni bohaterowie być może nie są zbyt efektownie przedstawieni, pod względem osobowości, czego nie mogę powiedzieć o niektórych bohaterach drugoplanowych. Ale myślę, że i tak najważniejsza jest fabuła, która wciąga jak magnes.
Ta niesamowita powieść z pewnością jest warta przeczytania. Niewielu pisarzy potrafi tak pięknie połączyć wątki historyczne z sensacyjnymi i kryminalnym w jedną całość. I tu składam ukłon w stronę autora.
Ciekawe jak wyglądała zakupiona w Nikozji przez polskich turystów szkatułka?
Polecam tę książkę. Myślę, że wystarczy jeden weekend na przeczytanie jej, ponieważ tak jak wspomniałam wcześniej, kiedy ktoś zacznie czytać, trudno mu będzie oderwać się od powieści. Z pewnością jest to lektura, która zadowoli większość czytelników, ja przynajmniej jestem już więcej niż pewna, że chociaż przeczytałam dopiero jedną z książek tego autora, to postaram się wkrótce poznać resztę jego literackiego dorobku. Cieszę się i dumna jestem z tego, że możemy się pochwalić takim pisarzem, który po mistrzowsku potrafi poprowadzić czytelnika przez zaułki historii, ukazując wydarzenia z przeszłości wpływające nie tylko na jej bieg, ale również na współczesność. A co do wyglądu, to chociaż rzadko zdarza mi się sięgać po książkę sugerując się okładką, to ta z całą pewnością mnie przyciągnęła.
Dziękuję wydawnictwu Bernardinum za możliwość przeczytania tej książki, którą polecam całym sercem.
MĘŻCZYZNA, KTÓRY GONIŁ SWÓJ CIEŃ – David Lagercrantz
David Lagercrantz jest nie tylko pisarzem, ale i dziennikarzem. Urodził się w 1962 roku w Szwecji. Studiował filozofię i religię na uniwersytecie, ukończył również w Goteborgu dziennikarstwo. Jego pierwsza praca dziennikarska ukazała się w magazynie samochodowym, producenta Volvo, następnie przeniósł się do gazety codziennej Expressen, gdzie pracował do roku 1993 jako reporter przestępczości, opisując najważniejsze sprawy karne z końca lat 80 i początku lat 90 w Szwecji. Jako pisarz nie ma na swoim koncie zbyt wielu książek, ale te, które zostały wydane cieszą się wielkim zainteresowaniem.
Wydawnictwo Czarna Owca rok 2017
stron 420
Mężczyzna, który gonił swój cień to piąta książką z serii MILLENNIUM, współczesny kryminał, w którym jedną z głównych ról gra cyberprzestrzeń.
Lisbeth Salander przebywa w więzieniu. Zachowuje się aspołecznie, ale nie jest obojętna na ludzką krzywdę, czym staje się jednym z głównych wrogów pewnej więźniarki. Lisbteth wciąż stara się wyjaśnić kwestie koszmarnego dzieciństwa, nawet zza krat prowadzi swoje prywatne śledztwo. Kiedy zostaje zamordowany jej przyjaciel – Holger Palmgren, będący jednocześnie jej byłym kuratorem, coś w dziewczynie pęka. Korzystając ze swoich zdolności informatycznych i hackerskich odkrywa coś, co może stać się przełomem w odkryciu tego, kto stał za potwornością jej dzieciństwa. Angażuje do współpracy również dziennikarza Millennium, Mikaela Blomkvista. Czy odnajdą mordercę Holgera Palmgrena? I dlaczego Lisbeth będzie groziło śmiertelne niebezpieczeństwo?
Pierwsze trzy części, napisane przez zmarłego już Stiega Larssona pochłonęłam kilka lat temu dosłownie w tydzień, co było nie lada wyczynem biorąc pod uwagę ilość stron każdej części. Kiedy dowiedziałam się, że będzie kontynuacja napisana przez innego pisarza, podeszłam do tej informacji z lekkim zaskoczeniem, ale i ciekawością. Czwarta część okazała się jednak tak samo wciągająca jak trylogia Larssona, chociaż… czegoś jej fabule brakowało. Piąta część jest moim zdaniem już nieco słabsza. Może mam takie wrażenie po sugestiach płynących ze wszystkich stron, a może doszłam do tego wniosku sama. Teraz już sama nie wiem.
Fakt, że fabuła skonstruowana jest bardzo ciekawie i pomysłowo. Jednak początkowo trochę się w niej gubiłam. Autor przeskakiwał od jednej osoby do kolejnej i nie byłam tak do końca pewna, czego mogę się spodziewać, po tym lekkim chaosie. Ale jak to zwykle bywa, pod koniec książki wszystkie elementy zaczynają się układać w jedną całość. I tu muszę przyznać, że końcówka książki to już był dla mnie maraton czytelniczy.
Ponowne spotkanie ze znanymi z poprzednich części bohaterami, to pewnego rodzaju nagroda za sięgnięcie po tę lekturę. Przyznam szczerze, że we wszystkich częściach zarówno Lisbeth jak i Mikaela odbierałam pozytywnie, chociaż nie są to osoby nieskazitelne. Dlatego spotkanie ich ponownie, było dla mnie czymś miłym.
Autor próbując wcielić się w rolę kontynuatora Millennium, z całą pewnością nie miał łatwego zadania. I chociaż starał się zrobić to jak najlepiej, to w tej książce brakowało mi takiego bezgranicznego zaangażowania się w fabułę. Czytałam tę powieść z zainteresowaniem, ale łapałam się też na tym, że momentami albo nie rozumiem co autor chce mi przekazać, albo wczytuję się w wątki, które niewiele mają do wniesienia do wątku głównego.
Muszę jednak przyznać, że dialogi są ciekawe i wciągające. Tak jak osobowości poszczególnych osób, chociaż to już nie jest to, czego oczekiwałam po kontynuacji trylogii Stiega Larssona.
Jak na kryminał, z dużą dawką niezrozumiałych dla laika informatycznego opisów, jest to powieść dobra. Myślę, że ktoś, kto nie czytał wcześniejszych tomów, może być nią nawet zachwycony. Jeśli chodzi o mnie to nie twierdzę, że jest zła, w końcu pochłonęłam jej treść zaledwie w kilka wieczorów, i myślę że temat na fabułę jest niesamowity, ale… chyba jednak wolę Lisbeth Salander i Mikaela Blomkvista w wersji Stiega Larssona.
Polecam tę powieść miłośnikom literatury skandynawskiej, a w szczególności miłośnikom skandynawskich kryminałów. Jest w tej powieści też dość obszerny i wyjątkowo ciekawy wątek dotyczący kultury islamskiej. Jest odrobina romansu, thrillera i brutalnej więziennej codzienności. Z pewnością jest to książka dla czytelnika o mocnych nerwach.
LUSTERECZKO POWIEDZ PRZECIE – Alek Rogoziński
Mówią o nim „Książę komedii kryminalnej”. Dlaczego otrzymał taki przydomek i kto mu go nadał? Nie wiem. Wiem natomiast, że odkąd poznałam jego książki, to w mojej biblioteczce nie może zabraknąć każdej kolejnej, ponieważ są to lektury, które bardzo korzystnie wpływają na mój nastrój, zwłaszcza w szare, bure i ponure dni. O kim mowa? Wiadomo – Alek Rogoziński. Kto jeszcze go nie zna, to przypomnę, że urodził się w 1973 roku. Z wykształcenia jest filologiem, z zawodu dziennikarzem, z pasji kryminalistą, który tworzy kryminały. Przez lata związany z mediami. Karierę zaczynał w połowie lat 90. w kultowej już dzisiaj Rozgłośni Harcerskiej, potem pracował m.in. w Radiu Plus i warszawskim Radiu Kolor. Od 2007 roku jego macierzystą bazą jest magazyn Party. Jako pisarz kryminałów zadebiutował w marcu 2015 roku powieścią kryminalną „Ukochany z piekła rodem”, w szybkim czasie zdobywając I miejsce na liście bestsellerów EMPIK.com. Jego hobby to muzyka i podróże, a marzeniem jest objechać cały świat, a na stare lata zamieszkać na jednej z wysp Morza Śródziemnego i tam do końca życia już tylko pisać.
Wydawnictwo FILIA rok 2017
stron 327
Lustereczko powiedz przecie to drugi tom komedii kryminalnej z Różą Krull.
Znana autorka powieści kryminalnych Róża Krull, tym razem jest świadkiem samobójstwa. Od jakiegoś czasu obserwuje (przez lornetkę) ze swojego balkonu budynek biurowca a w nim pracującego do późnych godzin młodego mężczyznę. Kiedy któregoś dnia, ów mężczyzna na jej oczach wchodzi na parapet i zeskakuje z niego popełniając samobójstwo Róża Krull jest nie tyle zaskoczona co oszołomiona. Kilka dni później na bankiecie zorganizowanym dla kandydatów na Mistera Polski dochodzi do zbiorowego zatrucia, którego śmiertelną ofiarą jest kolejny młody mężczyzna. Pisarka wraz ze swoimi przyjaciółmi postanawia na własną rękę rozpocząć śledztwo. Za wszelką cenę chce się dowiedzieć, kto próbuje wyeliminować kandydatów na Najprzystojniejszego Polaka. Czy uda jej się dowieść, kto za tym stoi? Czy nie narazi się komuś swoim wścibstwem, i czy ktoś nie postanowi i jej wyeliminować spośród żywych?
No cóż, myślę, że kto zechce poznać odpowiedzi, ten sięgnie po książkę. Przyznam szczerze, że po raz kolejny nie żałuję, że zdecydowałam się na kryminał tego autora. Znając jego styl i humor, z pełna premedytacją zaczytałam się w kolejnej jego książce.
Nie jest to lektura wywołująca zbyt wiele emocji, ale z pewnością nie pozwala na nudę. Dość wartka akcja poprowadzona przez bohaterów, z licznymi potknięciami głównej bohaterki, którą zabawne sytuacje dopadają niemal wszędzie, to z pewnością plusy tej powieści.
Sama główna bohaterka jest trochę infantylna, trochę roztrzepana, ale z pewnością można ją polubić, tak jak jej przyjaciół. Kto nie miał jeszcze okazji zapoznać się z Różą Krull to polecam – z pewnością jest to osoba nietuzinkowa.
Książkę czytałam bardzo sprawnie i szybko z pewnością między innymi dzięki zabawnym i ciekawym dialogom. Umiejscowienie części fabuły w hotelu na zamku w Lidzbarku Warmińskim, to dla mnie dodatkowa atrakcja czytelnicza, ponieważ znam to miejsce i z łatwością wyobraziłam sobie opisywane przez autora miejsca. Chociaż… nie wszystkie.
Fabuła książki momentami bawi do łez, ale i są takie chwile, kiedy można poczuć dreszcz grozy. Jest on oczywiście odrobinę zawoalowany, bo przy tekstach mu towarzyszących groza zamienia się w zabawne, pełne nieoczekiwanych zdarzeń sytuacje.
(..) Kiedy wreszcie dotarło do niej, na co patrzy, było już za późno. Dziwnie chybotliwa w tym miejscu podłoga nagle uchyliła się, tworząc zapadnię. Róża nie miała się nawet czego chwycić. Wydając z siebie okrzyk przerażenia, runęła w dół. (…)
(…) Róża z trudem wstała z podłogi, czując że znajdujący się w niej kościotrup nie jest specjalnie zadowolony z przygody, która ich przed chwilą spotkała, i że w przyszłości ukarze ją niezliczoną ilością dolegliwości. (…)
No cóż, jeśli chodzi o mnie to z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że autor zwalczył moją jesienną chandrę. Za każdym razem przypominając sobie tę książkę, będę zmuszona się uśmiechnąć. Cieszę się, że na nasz polski rynek trafiają takie książki, bo od czasu do czasu człowiek musi przeczytać coś lekkiego, zabawnego i jednocześnie wciągającego. Myślę, że nie muszę zbytnio polecać tej lektury, bo kto zna „pióro” Alka Rogozińskiego, tego namawiać nie trzeba, a kto jeszcze nie miał okazji poznać, powinien to zrobić jak najszybciej.
Polecam również inne książki tego autora, nie tylko na jesienne chandry.
MROCZNE ZAKAMARKI – Kara Thomas
Kara Thomas to młoda pisarka, z którą spotkałam się po raz pierwszy. Mieszka na Long Island. Urodziła się w 1990 roku i jest autorką specjalizującą się w powieściach grozy. Jej debiutancka powieść „Mroczne zakamarki” została nominowana do m.in Pennsylvania Young Reader’s Choice Award, Georgia Peach Book Award oraz TAYSHAS Reading List. Jest również uznaną autorką scenariuszy między innymi dla Warner Brothers Television.
Wydawnictwo AKURAT rok 2017
stron 413
Mroczne zakamarki to thriller, którego fabuła przeplatana jest kryminałem i wątkami psychologicznymi.
Tessa jest dwudziestoletnią kobietą, która w dzieciństwie opuściła rodzinne miasteczko Fayette. Przyczyną tego było bardzo traumatyczne przeżycie, którego doświadczyła jako dziesięciolatka. Wraz ze swoją przyjaciółką zeznawały przeciwko mężczyźnie, uznanym za seryjnego mordercę kilku młodych dziewcząt, którego rzekomo widziały na posesji w dniu zamordowania kuzynki jednej z dziewczynek. Po latach Tessa przyjechała do miasteczka, aby pożegnać umierającego we więzieniu ojca. Niestety jej przyjazd okazał się spóźniony. Dziewczyna świadoma tego, że w dzieciństwie uległa presji policji i swojej przyjaciółki, czuje wyrzuty sumienia, obawiając się, że z powodu jej kłamstwa może zostać stracony niewinny człowiek. Próbuje na własną rękę rozwiązać zagadkę sprzed lat. Sprawy się jednak komplikują. Dziewczyna wracając do przeszłości próbuje również odnaleźć swoją matkę, której została odebrana w wieku dziesięciu lat, oraz siostrę, która opuściła rodzinę jako nastolatka. Czy Tessie uda się odnaleźć winnego makabrycznych zbrodni? Kim tak właściwie są dla niej siostra i matka, i czy mają one coś wspólnego z porwanym kiedyś dzieckiem? Dlaczego rodzice ukrywali przed córkami stary domek w lesie?
Spokój amerykańskiej prowincji przerywają brutalne morderstwa. Opinia publiczna jest pewna, że stoi za nimi seryjny morderca, zwany „Potworem znad rzeki Ohio”. Jednak dziesięć lat później dla jednego ze świadków sprawa przestaje być tak oczywista.
Zaraz na wstępie muszę napisać, że jeżeli ktoś zdecyduje się na sięgnięcie po tę książkę, to lepiej, aby zrobił to albo w czasie urlopu (bądź wakacji), albo przeznaczył na czytanie weekend. Od tej powieści trudno jest się oderwać i chociaż momentami fabuła jest nieco infantylna, to i tak wciąga niesamowicie. Główna bohaterka występuje tutaj w roli narratorki, jest osobą trochę zagubioną, ale jednocześnie twardą w dążeniu do celu. Czasami podejmuje dość ryzykowne, żeby nie powiedzieć głupiutkie i nie do końca przemyślane kroki, ale prawda, jaką chce odnaleźć stanowi dla niej priorytet.
Powieść ta ukazuje silną więź łączącą przyjaciółki z dzieciństwa, chociaż swego czasu zerwaną z powodu pewnych niedomówień. Strach przed ujawnieniem prawdy jest tak ogromny, że trudno im się dziwić. Dzieci na wiele spraw spoglądają innymi oczami niż dorośli i dopiero po wielu latach zdają sobie z tego sprawę.
Moim zdaniem jest to trudna lektura o dojrzewaniu w środowisku, w którym nie tyle nie chce się przebywać, co środowisku pełnym niedopowiedzeń i żalu o to, że ktoś kogoś porzucił… przestał kochać… zdradził.
Autorka zaskakuje czytelnika wieloma tajemnicami, które powolutku wychodzą na światło dzienne odkrywając często mroczne strony osób, o których niewiele wiemy. Małe miasteczka kryją często wiele tajemnic, tematy tabu są na porządku dziennym a ludzie starają się udawać przed innymi, że zawsze wszystko jest okey. Ale wśród tych ludzi bywają też szczerzy i życzliwi, gotowi pomóc drugiemu bez względu na okoliczności.
Początek książki wydał mi się lekko nudnawy, ale z każdym kolejnym rozdziałem akcje nabierają tempa. Pojawiające się co chwilę nowe tajemnice, są zaskakujące. I Jak już wydaje się, że sprawa została wyjaśniona, pojawiają się nowe okoliczności i… całość znów jest jedną wielką zagadką.
Bohaterowie książki, bawiący się w detektywów to zwykli młodzi ludzie z kompleksami, uzależnieniami i uczuciami. Przedstawione w książce problemy: alkoholizmu, prostytucji czy przemocy w rodzinie to tylko nieliczne problemy dotykające młodych ludzi. Ale uświadamiają, że takie problemy istnieją wszędzie.
Okładka książki jest dość mroczna, tak jak wskazuje sam tytuł. Treść może nie jest aż tak mroczna jakby się człowiek spodziewał, ale z pewnością przyciąga uwagę powodując w wielu momentach szybsze bicie serca. To historia niesamowita, może trochę nierealna, ale czy nie mogła się wydarzyć? Ciągnące się za człowiekiem tajemnice czy wyrzuty sumienia, potrafią czasami zniszczyć człowieka tak bardzo, że nie ma on odwagi spojrzeć nawet we własne oczy odbite w lustrze. Czy ucieczka przed samym sobą może być tą najlepszą drogą?
Jest to lektura nie tylko dla młodych czytelników lubiących ciekawe książki z fabułą pełną tajemnic, fabułą trzymającą w napięciu. Polecam tę książkę zwłaszcza osobom, którym thriller, kryminał czy powieść psychologiczna nie są obce. To jest książka z tych, które na długo pozostają w pamięci czytelnia.
Dziękuję Wydawnictwu AKURAT za możliwość przeczytania tej książki. Myślę, że książka również w Polsce okaże się bestsellerem tak jak w innych krajach.
