czytamlegalnie
A MOŻE NA MORZE? Z KSIĄŻKĄ 10
Dziesięć lat temu dzięki inicjatywie dwóch blogerek Beaty i Beaty, powstała w Trójmieście grupa A MOŻE NAD MORZE? Z KSIĄŻKĄ, która spotkała się w Sopocie. Wśród uczestniczek i uczestników, były blogerki, czytelniczki, pisarki/pisarze, czyli ogólnie mówiąc ludzie, których łączy miłość do książek.
Pamiętam, jak jechałam na to pierwsze spotkanie, z duszą na ramieniu, bo nikogo z tych osób nie znałam. A teraz? Teraz czuję się w tym gronie jak ryba w wodzie, bo na każdym kolejnym spotkaniu nie tylko spotykam „starych” znajomych, ale poznaję również wielu nowych.
Dwa lata pandemii pozbawiły nas tych spotkań, to znaczy były, ale online, a sami wiecie, że to nie to samo co „na żywo”.
W tym roku ponownie spotkaliśmy się w Nowej Zatoce w Sopocie, która była jednym z naszych sponsorów i udostępniła nam piękną Kryształową Salę z widokiem na plażę i morze. Nie wiem, czy jest ktoś, kto wyszedł ze spotkania niezadowolony. Nasza obecna organizatorka – Ola, mimo wielkiego stresu i cały czas przyklejonego do niej maleństwa w postaci półrocznej córeczki spisała się na medal.
Jak co roku, był quiz, który przygotowały dwie Beaty (wcześniejsze organizatorki), czy był trudny? Jak zawsze, chociaż moim zdaniem wszyscy świetnie się przy nim bawili. Trzeba było odgadnąć tytuły książek dla dzieci i młodzieży, ale w dość specyficzny sposób zaprezentowane 😉 Podzieleni na cukierkowe grupy, (kto był ten wie co mam na myśli) odgadywaliśmy zaszyfrowane hasła. Nasza grupa chyba miała największe trudności przy Harrym Potterze i W pustyni i w puszczy, reszta poszła dziewczynom prawie błyskawicznie. Nie wygrałyśmy, ale bawiłyśmy się przy rozwiązywaniu znakomicie.
Były loterie i wymiana książkowa, z której przywiozłam trzy książki autorów, których dotąd nie znałam. Sama zostawiłam chyba sześć książek, ale czy to ważne?
Były oczywiście prezenty od sponsorów, wśród których w tym roku znalazły się nie tylko wydawnictwa, ale również sami pisarze, a także osoby całkowicie nie związane z książkami jak na przykład Pracownia Tortów Artystycznych Fajna Babeczka, która przygotowała dla nas piękny tort, który smakował wprost boooosko. Sponsorzy oczywiście nas nie zawiedli i zarówno do paczek prezentowych jak i na loterie, hojnie obdarzyli nas nie tylko książkami, ale również różnymi gadżetami, w tym nawet herbatką. Niestety na herbatkę się nie załapałam.
Ale dla mnie najważniejszym punktem programu tegorocznego spotkania była premiera mojej książki CARPE DIEM, którą mogłam świętować nie tylko ze swoimi czytelniczkami, ale również z Wydawnictwem Oficynka, które od lat jest jednym ze sponsorów tych naszych lipcowych spotkań, a dzięki któremu moja książka została wydana najpierw w formie audiobooka, a teraz w wersji papierowej. Był szampan, była radość, była loteria, na której trzy moje książki, ufundowane oczywiście przez wydawnictwo zostały wylosowane przez uczestniczki naszego spotkania. W dwóch słowach: BYŁO SUPER!
Lipiec to jest miesiąc, który już zawsze będzie kojarzył mi się ze spotkaniami A może nad morze? Z książką. Bo wiecie, to jak Gwiazdka latem, myślę, że święty Mikołaj mógłby być zazdrosny.
Piękną oprawę fotograficzną mamy dzięki naszej Zuzi, która jest z nami od pierwszego spotkania. Była takim młodziutkim dziewczątkiem, które przybyło na spotkanie ze swoim chłopakiem Alanem, oboje wówczas prowadzili blog Recenzjum, ich filmiki można zobaczyć na You Tube. A dzisiaj… są szczęśliwymi rodzicami dwóch cudownych dziewczynek. Zuzia prowadzi obecnie studio fotograficzne Rodzinne studio i dzięki niej mamy te nasze wspomnienia chwil, uwiecznione na zdjęciach. Zresztą w ciągu tych dziesięciu lat nieźle nam się powiększyła „rodzina” przybyło kilkoro dzieciaczków i chyba w przyszłym roku zorganizujemy to nasze spotkanie z nianią, która nam te wszystkie maluchy ogarnie, żeby rodzice mieli czas na pogaduchy 😉
W ramach akcji A może nad morze? Z książką dzięki Bibliotece Gdynia zostały zorganizowane trzy spotkania autorskie z pisarkami biorącymi udział w spotkaniu w Sopocie, z Ewą Formella, czyli ze mną, z Anią Ziobrą i Anią Sakowicz.
Czas upłynął mi tak szybko, ale wrażenia i wspomnienie tego dnia zostaną na dłuuuuugo. Bardzo się cieszę, że udało mi się namówić kilka trójmiejskich czytelniczek i myślę, że nie zawiodły się przyjeżdżając na to nasze spotkanie.
Dziękuję Oli i wszystkim, którzy przyczynili się do zorganizowania tej naszej jubileuszowej imprezy, szczególnie Oli, Dorocie, Marcie, Beacie i Beacie i oczywiście wszystkim sponsorom.
Dziękuję Wydawnictwu Oficynka, że świętowało ze mną naszą wspólną premierę książki.
Dziękuję wszystkim, których mogłam wyściskać i z którymi udało mi się porozmawiać.
Przepraszam tych, z którymi nie zdążyłam zamienić słowa, ale wiecie… gdyby czas był z gumy, to…
ANI TA, ANI TAMTA – Anita Scharmach
Bracia różnili się nie tylko pod względem wyglądu, lecz także charakteru. Jonasz był wysokim, postawnym brunetem o ciemnobrązowych oczach, a Tomasz, chociaż także słusznego wzrostu, miał szczupłą budowę ciała, a oczy matki.
rok 2022
(zdjęcie własne)
Anita Scharmach pojawiła się na rynku książkowym kilka lat temu i od razu podbiła serca wielu czytelniczek. Jest mieszkanką Gdyni, mamą trójki dzieci i właścicielką dwóch ślicznych kotków. Z całą pewnością jest osobą dość uczuciową i empatyczną, co odzwierciedla się w jej książkach. Jako pisarka zadebiutowała w roku 2016 książką „Mogę wszystko”, która została bardzo ciepło przyjęta przez czytelniczki. Na dzień dzisiejszy może się pochwalić kilkoma dobrymi książkami, a każda z tych książek wzrusza, bawi i zmusza do refleksji.
Ani ta ani tamta to słodko gorzka powieść obyczajowa z romansem w tle, ale więcej jest w niej słodyczy niż goryczy 😉
PREMIERA KSIĄŻKI 29 MARCA 2022
stron 287
Jak wiadomo nie od dziś życie potrafi zaskoczyć, a nawet spłatać niezłe figle. Dwaj bracia, Tomek – lekkoduch, student żyjący chwilą i Jonasz – poważny prawnik będący po śmierci rodziców jakby opiekunem Tomka to dwie różne osobowości. Obaj jednak uwielbiają swoją babcię, która potrafi być dość kontrowersyjna. Pewnego dnia babcia informuje wnuków, że odziedziczą jej majątek, ale stawia mocny warunek. Każdy z mężczyzn musi się ustatkować i to jak najszybciej. Szczęśliwym trafem obaj bracia poznają piękne kobiety, dla których oczywiście tracą głowy. Czy spodobają się one babci? A może babcia ma dla któregoś z wnuków odpowiednią partię do ożenku? Czy kobiety, które zawładnęły sercami Tomka i Jonasza są tymi, za które się podają, czy tylko próbują wkraść się w łaski mężczyzn, aby uzyskać majątek?
Po książkę sięgnęłam z dwóch powodów: pierwszym jest to, że lubię autorkę prywatnie (helou!!! to nie jest lizusostwo) i jako pisarkę. Drugim jest styl jakim pisze, czyli po prostu lubię jej książki.
Spoglądając na okładkę domyślałam się, że będzie to lektura lekka, łatwa i przyjemna i nie zawiodłam się, chociaż nie brakuje w niej tak zwanej szczypty goryczy.
Dwaj bracia być może mnie nie zauroczyli, ale bardzo ich polubiłam, w przeciwieństwie do ich potencjalnych partnerek, które chociaż piękne, to okazały się „puste” i wyrachowane.
Natomiast zachwyciła mnie postać seniorki, a ponieważ patrzę na osoby starsze okiem wieloletniej opiekunki, pani Róża (babcia Tomasza i Jonasza) skojarzyła mi się z jedną z moich byłych podopiecznych, którą uwielbiałam za charyzmę i osobowość.
(…) – O, sięgnij do barku – poprosiła babcia na widok wnuka wchodzącego do salonu z tacą. – Nalej nam czegoś dobrego i podaj pierniczki, są po lewej stronie – dodała, zauważywszy jego dezorientację. – No, to nie Narnia, tylko barek! Na lewo patrz! – Wskazała prawą stronę. (…)
Autorka pięknie przedstawiła relacje między pokoleniowe odnoszące się do kontaktów babci i wnuków. Chociaż być może byłyby te kontakty nieco inne, gdyby chłopcy zbyt wcześnie nie zostali osieroceni.
Zabawnie, ale muszę przyznać, że bardzo realnie ukazane zostały w powieści zachowania różnych osób, od beztroskiego, pozbawionego wszelkich zahamowań życia studenckiego, po dręczące kogoś fobie, z życiem energicznej i mądrej staruszki na czele.
(…) – A! To pani. – Teraz seniorka zmierzyła kobietę od stóp do głów. Rozumiała modę i nawet była tolerancyjna, ale nie mogła oderwać oczu od piersi dziewczyny, które kształtem przypominały grejpfruty. Zadarła głowę i zobaczyła, że silikon rozlał się po jej ciele i spora jego ilość zatrzymała się na ustach. Dlatego nie mogłam jej zrozumieć! – pomyślała – przecież znam angielski! – usprawiedliwiała się w myślach. (…)
Powieść ta jest dość nietypowa, ponieważ fabuła łączy ze sobą różne wątki. Jest zatem wątek obyczajowy, jest romans z delikatną nutką erotyzmu (ale tylko takiego bardziej zabawnego niż erotycznego), jest nawet wątek kryminalny, ale przede wszystkim jest sporo dobrego humoru.
(…) Mężczyzna też się zbliżył, chcąc się przywitać. Poprawił swój gruby łańcuch, a wtedy staruszka niespodziewanie za niego chwyciła! Zawinęła go sobie wokół ręki, przez co jego właściciel zmuszony był się schylić. Kiedy ich spojrzenia znalazły się na tym samym poziomie, rzekła: – Ty przerośnięty wieprzu, jeszcze raz obrazisz mojego wnuka, to przysięgam, zabiję! (…)
Książkę przeczytałam błyskawicznie, a ponieważ przebywałam w tym czasie w sanatorium, to niestety kilka razy prawie spóźniłam się na zabiegi, tak byłam pochłonięta lekturą, że nie słyszałam wywoływanego przez fizjoterapeutę swojego imienia.
Polecam tę książkę na każdą porę roku, myślę, że wielu czytelnikom poprawi humor na długi czas. Chociaż tak jak wspomniałam wcześniej, można w niej znaleźć odrobinę wzruszeń. Uwielbiam tego typu książki i cieszę się, że mam tę w swojej biblioteczce, bo zapewne do niej wrócę.
NAUCZYCIEL Z GETTA – Mario Escobar
– Nie możesz tracić wyobraźni. Świat nigdy nie powinien być tym, co narzucają nam rozum, dorośli, społeczeństwo. Musimy cały czas patrzeć na świat ich oczami – powiedziałem wskazując najmłodsze dzieci, które w tym momencie toczyły zaciętą bitwę.
Mario Escobar jest pisarzem, historykiem i stałym współpracownikiem „National Geographic Historia”. Jego książki zostały przetłumaczone na ponad dwanaście języków i stały się bestsellerami w takich krajach jak Stany Zjednoczone, Brazylia, Chiny, Rosja, Włochy, Meksyk, Argentyna i Japonia. Jest najlepiej sprzedającym się autorem książek w formacie cyfrowym w języku hiszpańskim na portalu Amazon i laureatem Bestsellera Empiku 2019 w kategorii literatura piękna za powieść „Kołysanka z Auschwitz”.
Nauczyciel z getta to dramat wojenny inspirowany życiem jednego z najbardziej znanych nauczycieli i wychowawców żydowskich sierocińców – Janusza Korczaka.
PREMIERA KSIĄŻKI 15 CZERWCA 2022
stron 374
Jest rok 1939. Pozbawiona dachu nad głową Agnieszka Ignaciuk zostaje nauczycielką w Domu Sierot, do którego trafia wraz z dziesięcioletnim synem, Henrykiem. Sierociniec prowadzony jest przez Janusza Korczaka, charyzmatycznego pedagoga i pisarza, zaangażowanego w pomoc dzieciom. Kiedy sierociniec zostaje przeniesiony do utworzonego w Warszawie getta, każdy dzień staje się walką o przeżycie. Zdobycie żywności i leków zakrawa o cud, opiekunowie podejmują heroiczne wysyłki, aby dzięki fałszywym dokumentom jak najwięcej dzieci znalazło się po aryjskiej stronie muru. Aż do sierpnia 1942 roku Agnieszce udaje się uniknąć wywózki do obozu zagłady w Treblince. Janusz Korczak przekazuje jej spisywany przez siebie pamiętnik, świadectwo tych nieludzkich czasów, ona z kolei przekazuje go na przechowanie pisarzowi Igorowi Newerly’emu. Uratowany z wojennej zawieruchy dziennik trafia w ręce wydawcy, aby okrutna prawda mogła ujrzeć światło dzienne.
Kiedy zobaczyłam zapowiedź tej książki, wiedziałam, że będzie to kolejna lektura, która musi być częścią mojej biblioteczki, mojej, ale również dla kolejnych pokoleń mojej rodziny. Obok takich książek nie można przechodzić obojętnie, bo to wielka historia ludzi, którzy poświęcili swoje życie dla innych.
Autor pisze, że część fabuły jest fikcją wymyśloną na potrzeby historii, a część inspirowaną faktami, wspomnieniami i dokumentami.
Jan Korczak, którego prawdziwe nazwisko brzmiało Henryk Goldszmit był osobą niezwykłą, nie tylko dlatego, że poświęcił swoje życie żydowskim dzieciom, był człowiekiem pełnym empatii, czułości i miłości i chociaż borykał się z wieloma niedogodnościami zarówno fizycznymi jak i materialnymi to nigdy się nie poddawał.
Nie założył rodziny, ponieważ obawiał się dziedzicznej choroby, na którą zachorował jego ojciec. Ale do ostatnich swoich dni za swoją rodzinę uważał osierocone dzieci, którym los zabrał nie tylko rodziców, ale często i godność.
W czasach wojennych taki człowiek był dla jednych aniołem, a dla innych utrapieniem. Nieco zbuntowany, odważny i nie stroniący od ryzykownych zdarzeń. Takich osób zapewne wiele było na świecie i każdy z nich zasługuje na pamięć, ale nie o wszystkich mówi się z takim sentymentem i nie wszystkich się pamięta.
Dzięki pisanym w czasie wojny pamiętnikom poznajemy rzeczywistość wojenną z punktu widzenia konkretnej osoby. Całkiem niedawno czytałam książkę inspirowaną pamiętnikiem Anne Frank, teraz pamiętnik Jana Korczaka, to są fakty, które boleśnie przenoszą nas z kartek zeszytu na strony ówczesnej rzeczywistości.
Nie mam wpływu na literaturę, którą muszą czytać młodzi ludzie jako lektury obowiązkowe, ale może osoby, które mogą coś z tym zrobić pomyślałyby, żeby zamiast mało zrozumiałych dla młodych ludzi „Dziadów” czy „Nad Niemnem”, lektur oczywiście ważnych politycznie i historycznie dla każdego, nie wprowadzić takich z historią wojenną w tle. Wiem, że do „Dziadów” czy „Nad Niemnem” jak ktoś będzie chciał to kiedyś wróci. Sama całkiem niedawno zabrałam się za „Potop”, ale zrobiłam to teraz, kiedy poczułam się na to gotowa, natomiast będąc w liceum nie „czułam” tych fabuł.
Wracając jednak do tej książki, myślę, że nie trzeba zbytnio zachęcać do sięgnięcia po tę lekturę. Chociaż wiele osób twierdzi, że w ciągu ostatnich lat zrobił się wysyp literatury wojennej i co niektórzy czują już przesyt. Być może, jest tego dużo, dlatego wybierajmy mądrze, nie sięgajmy po każdą wojenną powieść, bo wiele z nich nie jest zbyt wiele wartych pod względem historycznym. Są to powieści pełne bólu, czasami miłości, czasami okrucieństwa, ale przecież nikt na siłę nie każe nam ich czytać.
Janusz Korczak był osobą wszechstronnie towarzyską, potrafił się odpowiednio zachować zarówno wśród polskich czy żydowskich przyjaciół jak i wśród wysoko postawionych Niemców. Był osobą nie tylko lubianą, ale bardzo szanowaną przez innych, szanowaną nawet przez swoich potencjalnych wrogów.
(…) Niektórzy uważali mnie za rzeźbiarza dziecięcej duszy, co brzmiało dla mnie równie pretensjonalnie, co fałszywie. Jeśli już, to widziałem siebie jako opiekuna, który prowadzi dzieci przez krótki odcinek drogi życia. (…)
Niewielu było ludzi potrafiących nawiązać taki kontakt z dzieckiem, aby nie tyle nie czuło się sierotą, bo tych w czasie wojny i po niej nie brakowało, ale aby nie czuło się odrzutkiem społecznym. To dar jaki posiada niewielu dorosłych, którzy mimo przeciwności losu, walki o przetrwanie, walki o drugiego człowieka potrafili podtrzymać wiarę we własne człowieczeństwo, pokazać, że można być dumnym człowiekiem w każdych okolicznościach.
(…) Panie Czerniaków, bycie dzieckiem zawsze jest bardzo trudne, nie wspominając o byciu sierotą i Żydem. Moi podopieczni to prawdziwi bohaterowie, a nie żałośni, co pojawiają się na pierwszych stronach gazet czy w książkach historycznych. (…)
To nie jest lektura lekka, łatwa i przyjemna, zresztą jak wszystkie książki z wojenną fabułą, ale kiedy czytamy o dzieciach, które mimo strachu, szły za swoim nauczycielem z podniesionymi głowami, wierząc w niego i w jego słowa, szczególnie w te, dodające im odwagi i otuchy, to trudno zapanować nad łzami cisnącymi się do oczu.
Myślę, że niejedna osoba będzie tę książkę wspominała czując palący pod powiekami ogień. Nie wiem, czy kiedykolwiek będę potrafiła mówić o tej książce bez łez. Bo tu nie chodzi o brutalność i bolesne wydarzenia wojenne, bo w każdej wojnie to jest podobnie, ale czemu zawiniły dzieci?
(…) Panował nieznośny upał, słońce było w zenicie i niektóre dzieci czuły zmęczenie. Grupa poruszała się powoli, co chwilę przystając. Niemcy zaczęli się niecierpliwić, lecz nic nie powiedzieli. Po obu stronach ulicy kilkoro przechodniów patrzyło na marsz dzieci z przerażeniem i podziwem. Doktor szedł wyprostowany, z uniesioną głową, podczas gdy nieliczne mijane osoby spoglądały kątem w obawie, że zwrócą na siebie uwagę. (…)
Kiedy skończyłam czytać tę książkę, długo nie potrafiłam skupić myśli na czymś innym, wciąż w głowie wracały mi obrazy opisane w powieści. A muszę przyznać, że autor nie szczędził emocji i momentami aż nazbyt realistycznie potrafił przekazać to o czym pisał.
Książka została napisana w formie pamiętnika, dlatego odbiór treści jak dla mnie był bardzo emocjonalny. Mądrość jaką miały w sobie małe żydowskie dzieci, a jaką przekazał autor w postaci niektórych dialogów i słów wypowiadanych dziecięcymi ustami, to bardzo bolesna a zarazem niewykluczona prawda. Jak wiele z tych dzieci musiało dorosnąć szybciej niż ich współcześni rówieśnicy.
Nie przechodźcie obok tej książki obojętnie, pamiętajmy takich ludzi jak Janusz Korczak, bo to bardzo ważne dla historii i ludzkości osoby.
Polecam książkę nie tylko miłośnikom lektur wojennych, ta powieść to świadectwo człowieczeństwa, odwagi, miłości i mądrości. Książka jest pięknie napisana i pięknie wydana, a okładka mówi sama za siebie. Z całą pewnością niejednej osobie dostarczy sporo wrażeń.
Dziękuję Grupie Wydawnictwa Kobiecego za tę książkę, która moim skromnym zdaniem powinna znaleźć się w biblioteczce każdego domu.
ELŻBIETA II. OSTATNIA TAKA KRÓLOWA – Marek Rybarczyk
To opowieść bardziej o osobie niż o królowej, o człowieku, który – pęknięty i tragiczny poznał prawdę maksymy „Pycha kroczy przed klęską”.
Marek Rybarczyk to publicysta „Newsweeka”, znawca kultury i historii Wielkiej Brytanii, wieloletni dziennikarz radia BBC, korespondent „Gazety Wyborczej” w Londynie, komentator Radia TOK FM, radiowej Trójki i TVN24. Zdradza pełne pikantnych szczegółów i kąśliwych uwag Tajemnice Windsorów, jednocześnie snując wartką opowieść o burzliwej historii Europy. To również pisarz, autor kilku książek reportażowych o brytyjskiej rodzinie królewskiej.
Elżbieta II. Ostatnia taka królowa to książka reportażowa, przedstawiająca nie tylko życie królowej Elżbiety ale również otaczających ją ludzi.
PREMIERA KSIĄŻKI 01 czerwca 2022
stron 336
Kiedy w 1952 roku jako młodziutka kobieta wstępowała na tron, dała umęczonym wojną Brytyjczykom iskierkę nadziei, że znów będą wielkim narodem. I rzeczywiście tak się stało. Tak narodził się mit Elżbiety II, dla której zawsze liczyła się przede wszystkim jej „Firma”, a życiową dewizą stały się słowa: „Nigdy się nie poddawaj!”.
Jak naprawdę wygląda życie królowej i jej monarchii? Co sprawia, że fascynuje nie tylko Brytyjczyków, a jej losy śledzi niemal cały świat? Co przez wszystkie lata jej panowania działo się za kulisami teatru Windsorów? Czym kieruje się w swoich decyzjach ostatnia prawdziwa monarchini Zachodu? Co ją motywuje? Czemu temat abdykacji jest dla niej tak trudny?
Książka Marka Rybarczyka nie tylko odpowiada na pytania, które stawiają sobie obecnie wszyscy Brytyjczycy i wielbiciele monarchii, ale przede wszystkim szkicuje sylwetkę Elżbiety II, jakiej dotąd nie znaliśmy: fanki kryminałów o Herkulesie Poirot, żony, która z żarliwej szczenięcej miłości szybko przeszła do chłodnego małżeństwa z rozsądku, czy matki, która chyba nigdy nie rozumiała własnego dziecka. Autor analizuje jej życiowe wybory, konflikty, popełnione błędy i skrywane dramaty.
To próba pewnego rysopisu psychologicznego i politycznego królowej zmierzająca do ukazania choćby niektórych cech złożonego charakteru Elżbiety II na tle dziejów jej monarchii. To w końcu dążenie do zrozumienia tej postaci, symbolu historycznej ciągłości Zachodu, władczyni, która z żelazną wolą broni monarchii i tradycyjnych wartości.
[powyższy opis pochodzi od wydawcy]
Myślę, że niewielu jest ludzi, którzy nie wiedzą kim jest Królowa Elżbieta, ponieważ jest nie tylko osobą bardzo medialną, ale również tajemniczą. Jej poważny wyraz twarzy może sugerować osobę „zimną”, niedostępną, nieczułą. Czy taka właśnie jest kobieta, której wiek kojarzy się wielu ludziom ze smutną starością?
Biorąc do ręki tę książkę domyślałam się, że już niczego więcej nowego nie dowiem się o kobiecie, która zawsze była dla mnie pewnego rodzaju ikoną piękna, klasy i władzy. A jednak autor mile mnie zaskoczył informacjami, które były dla mnie nowe.
Ta lektura nie jest poświęcona tylko Elżbiecie, poznajemy w niej również innych członków rodziny królewskiej, o których być może nie wspomina się tak często jak o samej królowej. Są to przede wszystkim osoby, które nie były dumą rodziny, a czasami wręcz starano się za wszelką cenę nie kojarzyć ich z najbliższym otoczeniem królowej.
W rozdziale zatytułowanym „Klocki zdrady” można przeczytać na przykład o byłym pierwszym brytyjskim królu, który abdykował, o jego słynnym ślubie z rozwódką Wallis Warfield Simpson śpiewano nawet piosenki, oczywiście ich teksty nie były pozbawione ironii. Ale niewiele osób wie o kontaktach księcia Windsoru i jego żony z Hitlerem i nazistami, co z pewnością nie było dumą ani dla Wielkiej Brytanii ani dla samej rodziny królewskiej.
W książce czytamy również o sprawach, które często „zamiatano pod dywan” byleby tylko nie zaszkodzić wizerunkowi „idealnej” rodziny. O depresjach i wybuchach agresji Diany mało kto wie, idealizowanie wizerunku byłej żony Karola jest i było zawsze lepsze od tego aby zobaczyć ją jako femme fatale. Ale czy Diana była tą złą, czy tą dobrą, to już ocenić musi każdy sam, bo ja nie wiem, jak bym się zachowywała, gdyby zamknięto mnie w złotej klatce i nie pozwalano na wyrażanie własnych emocji.
A królowa Elżbieta? Czy nie to wychowanie właśnie w warunkach ściśle określonych nakazami i zakazami nie sprawiło, że z młodej, pełnej życia dziewczyny zamieniła się w posągową postać władzy? Podobno od najmłodszych lat widać w niej było tę władczość.
(…) „Widać u niej zdumiewającą wprost siłę woli” – nie mógł się nachwalić malucha, co może brzmi śmiesznie, ale okazało się prorocze. Po pałacowej tresurze Elżbieta wiedziała aż za dobrze, że prawdziwa księżniczka nie płacze ani nie uśmiecha się bez powodu. (…)
Może to zabrzmieć obcesowo, ale nie jestem w stanie zrozumieć tego, że można najpierw kogoś bardzo pokochać, wręcz szaleć za nim z miłości, być zauroczonym drugą osobą, by w szybkim czasie zmrozić tę miłość obojętnością. Mam na myśli oczywiście małżeństwo Elżbiety z Filipem. Z informacji jakie krążą wokół tej pary wynika, że młodziutka Elżbieta była bardzo zakochana. Czy Filip był zakochany w niej, to już jest temat trochę kontrowersyjny, z całą pewnością był nią zauroczony jako dziewczyną, a może miał w tym ukryty cel? Może chciał wzbić się na wyżyny wyższe niż oferował mu jego status rodzinny? Co się takiego stało, że miłość zamieniła się w obojętność? Kto zawinił on czy ona? Zapewne w wielu małżeństwach tak się dzieje, tylko ja wciąż zadaję sobie pytanie: dlaczego?
Zapewne ilu czytelników tyle będzie opinii, ja nie mogę się wypowiedzieć po żadnej ze stron.
(…) Elżbieta z żarliwej szczenięcej miłości szybko przeszła do chłodnego małżeństwa z rozsądku. (…) Królowa musiała więc zacisnąć zęby i udawać, że jej związek jest wzorowy, ustawiając się co roku do fotografii z Filipem. (…)
Królowa Elżbieta z całą pewnością jest symbolem monarchii i myślę, że obecnie niewielu jest Brytyjczyków pamiętających świat przed jej panowaniem. 70 lat to jednak kawał czasu. Czy jej następcy zjednają sobie ludzi tak jak ona?
Dla wielu jest obrazem chłodnej elegancji i mądrości, ale jaka naprawdę jest królowa? Ile w niej ciepła, a ile wypracowanego przez lata chłodu? Czy miłość do zwierząt zastępuje jej miłość do ludzi? Czy potrafi kochać szczerze i dlaczego tak trudno jej okazywać emocje? Lata praktyki piastowanego stanowiska w państwie, czy zwyczajne zobojętnienie?
Wiele możemy się z tej książki dowiedzieć, myślę, że warto sięgnąć do tej lektury, aby chociaż trochę zrozumieć osobowość tej niezwykłej kobiety. Czy zamknięta w swojej złotej klatce potrafi być szczęśliwa jak zwyczajny człowiek? Jak daleko sięga jej władza, czy jako monarchini ma więcej do powiedzenia niż Premier, Parlament czy Gabinet?
Polecam tę książkę nie tylko czytelnikom biografii czy książek reportażowych. Myślę, że warto poznać bliżej tę kobietę, która dla wielu wciąż jest zagadką.
Myślę, że interesującą lekturą jest również: ELŻBIETA, FILIP, DIANA I MEGAN. ZMIERZCH ŚWIATA WINDSORÓW
Dziękuję Wydawnictwu MUZA. SA za możliwość przeczytania tej lektury i zachęcam do sięgnięcia po wcześniejsze książki autora. Rodzina królewska to cały czas wielki wór intryg, tajemnic, ciekawostek, może warto go otworzyć?
NIENARODZONA – Ewa Przydryga
Spodziewałam się, że na kolejnej karcie znajdę jego dalszy opis albo choć krótkie wyjaśnienie, ale niczego takiego nie ma. Natrafiłam na wynik zupełnie innego badania. „Prenatalny raport testu DNA w kierunku ustalenia pokrewieństwa”.
Ewa Przydryga urodziła się w Poznaniu, obecnie mieszka w Gdyni. Jest absolwentką filologii angielskiej UAM w Poznaniu, pracuje jako nauczycielka i tłumacz języka angielskiego. Jej pasją są podróże po najodleglejszych zakamarkach Francji; i w jedną z nich, biegnącą przez tamtejsze metropolie, zapomniane wioski, a wreszcie świat wyobraźni, zabiera czytelników swojej książki. Zadebiutowała powieścią “Motyle i ćmy”. Autorka thrillerów psychologicznych w stylu domestic drama (dramatach domowych wyrażających i koncentrujących się na realistycznym życiu)
Nienarodzona to thriller psychologiczny.
PREMIERA KSIĄŻKI 01 CZERWCA 2022
stron 319
Kiedy w niewyjaśnionych okolicznościach znika Laura Wagner, policja po odnalezionych śladach przypuszcza, że kobieta popełniła samobójstwo. Jednak przyrodnia siostra Laury nie dopuszcza takiej myśli do siebie wiedząc, że jej siostra, będąca w zaawansowanej ciąży nie posunęłaby się do takiego kroku. Nina rozpoczyna własne śledztwo, aby udowodnić policji, że ich przypuszczenia są mylne. Przez dłuższy czas kobieta nie miała zbyt bliskiego kontaktu z siostrą, ale im głębiej brnie w jej życie tym bardziej jest przerażona. Mijają dni, ciała Laury nie odnaleziono co wpływa tylko na przekonanie Niny, że jej siostra żyje. Kto i po co włamywał się do domu Laury w czasie, kiedy ona w nim przebywała i kiedy jest poszukiwaną przez policję? Co Laura ukrywała przed rodziną? Kim jest ojciec jej nienarodzonego jeszcze dziecka? Jaki wpływ na życie Niny i Laury miał nieszczęśliwy wypadek, w którym zginął mały chłopiec?
Są książki po skończeniu których nie jestem w stanie zebrać myśli, bo cały czas „buzują” we mnie emocje wywołane fabułą. To miała być recenzja przedpremierowa, ale przez kilka dni nie mogłam skupić się na napisaniu jej, ponieważ cały czas jak w kalejdoskopie przesuwały się w moich myślach wątki i obrazy jakie stworzyły fabuła i wyobraźnia.
Nie przepadam za narracją w pierwszej osobie czasu teraźniejszego, ale w tej książce nie wyobrażałam sobie innej narracji, ponieważ czytając ją odbierałam fabułę tak, jakby ktoś relacjonował mi jakiś epizod ze swojego życia.
Dwie bohaterki, przyrodnie siostry na zmianę opowiadają o wydarzeniach z przeszłości ściśle nawiązujących do tego co dzieje się tu i teraz. Tak więc raz głos zabiera Nina a raz Laura.
Dramat rozpoczynający się na kartach książki przeplata się z prowadzonym przez jedną z sióstr prywatnym śledztwem, którego mogliby pozazdrościć najlepsi policjanci. Kobieca intuicja i wiara w powodzenie, czyli odkrycie Laury żywej nie pozwala Ninie uwierzyć w domniemane przez policję samobójstwo o którym przekonują odnalezione przez nich dowody.
(…) Dzięki temu, że drążę my wiemy o Laurze znacznie więcej. Pojawiają się powiązania. Któreś z nich w końcu nas do niej zaprowadzi. Może jesteśmy już o krok. (…)
Autorka pięknie pokazuje jak silna potrafi być więź siostrzana i jak mocna wiara w to, czego nie mogła zrobić druga osoba.
Fabuła książki to kopalnia ludzkich dramatów, począwszy od nieszczęśliwego wypadku, w którym ginie dziecko, przemoc psychiczną i fizyczną, nienawiść skierowaną na niewinnych, gwałt, po miłość walczącą z autyzmem dziecka i zakrawająca na miano przestępstwa walka z chorobą innego dziecka.
(…) – Myślisz, że w imię ratowania jednego życia można zniszczyć albo odebrać inne? (…)
Sporo tych dzieci przewija się przez fabułę, myślę, że zwróciłam na to uwagę dlatego, że kiedy próbowałam pisać o tej książce to cały świat świętował Międzynarodowy Dzień Dziecka.
Czytając tę książkę nie mogłam pozbyć się wrażenia, że jestem w ciągłym napięciu, dosłownie czułam jak krew się we mnie burzy, chociaż nie przeczę, że kilka razy porządnie się wzruszyłam.
Muszę przyznać, że ta książka to thriller psychologiczny na najwyższym poziomie, nie pozwalający na spokojne złapanie oddechu. Jak dla mnie to prawdziwy majstersztyk literacki, w którym każde zdarzenie opisane jest tak obrazowo, że kiedy się czyta, to odbiera się to jak oglądany na ekranie film.
Świetnie wykreowane osobowości bohaterów, ciekawie rozbudowane psychologicznie i realistycznie nie pozwalają na to, aby odebrać którąś z tych postaci jako nudną czy bezbarwną.
Akcja cały czas trzymająca w napięciu jednocześnie skrywająca wiele tajemnic to kolejny atut tej powieści. I mimo umiejscowienia fabuły w różnych ramach czasowych jak również poprowadzenia jej dwutorowo, to nie odbiera się chaosu, wszystko spójnie się zazębia tworząc mocną w odbiorze historię. A stopniowo budowane napięcie jest jak gęsta mgła, która z każdym kolejnym rozdziałem nas otacza coraz bardziej, aż w pewnym momencie mamy wrażenie, że błądzimy w tej mgle jak w mrocznym, nocnym lesie.
Nie radzę czytać tej książki w nocy, czy wieczorami, kiedy za oknami jest ciemno, bo jeżeli wasza wyobraźnia jest taka jak moja, to może wam spłatać figla. Ja w pewnym momencie widząc kołyszącą się za oknem gałąź poczułam taki lęk, którego nie potrafię racjonalnie wytłumaczyć.
(…) Powtarzający się odgłos przypomina toczącą się po podłodze ciężką kulę. Dochodzi z wnętrza domu, poraża mnie swoją realnością. Po omacku szukam telefonu, by uruchomić latarkę. (…) Mózg także stawia opór, bo tabletki nasenne, które wieczorem zażyłam, nie pozwalają mi się dobudzić. (…)
To książka o dramacie jaki potrafi zniszczyć ludzi nakręconych spiralą nienawiści i strachu. Ale to również opowieść o miłości rodzinnej, silnych więzach łączących ludzi zarówno ze sobą spokrewnionych jak i tych, którzy tylko tworzą tę rodzinę. To książka o tym, że zawsze należy wierzyć intuicji.
Dziękuję Autorce za tę moc wrażeń, a wydawnictwu MUZA.SA za możliwość przeczytania kolejnej świetnie napisanej książki, którą gorąco POLECAM nie tylko miłośnikom kryminałów czy thrillerów.
