Bajka
BIEDRONKI Z KALINOWEJ ŁĄKI – Joanna Kalina
O autorce tej książeczki Joannie Kalinie niestety niewiele się dowiedziałam, „wujek” Google uparcie ją ukrywa w czeluściach swoich komnat internetowych.
Biedronki z Kalinowej Łąki to bajeczka edukacyjna dla dzieci od lat 4, do czytania przez mamę, babcię czy innego opiekuna lub starsze rodzeństwo, i dla dzieci od lat 7 do samodzielnego czytania.
PREMIERA KSIĄŻKI 16 LISTOPADA 2020
Duże wyraźne litery i kolorowe rysunki wprost zachęcają do sięgnięcia po tę lekturę.
stron 57
Ania i Hania to dwie biedronki. Ania jest starsza i ma już siedem kropek, a Hania jest młodsza i ma dwie kropki. Biedronki są bardzo ciekawe świata, zwłaszcza młodsza Hania, i nie przeszkadza jej, że ten świat jest przeogromny, bo jest pełen ciekawych rzeczy, które warto by było poznać. Hania czując ducha przygody ciągle sama się gdzieś wybiera bo ciekawość jest silniejsza od wszystkich dobrych rad mamy, siostry, a nawet tajemniczej Babuleńki. Któregoś dnia Hania postanawia poznać świat ludzi, nie wie że może on okazać się bardzo zagrażający dla takiego małego owada. Czy spotkanie ludzi będzie dla niej bezpieczne?
Autorka w tej niezbyt grubej książeczce (książeczki dla dzieci z reguły nie mogą być zbyt grube, aby nie zniechęcić początkujących czytelników długą fabułą) porusza kilka ważnych, nie tylko dla dziecka tematów.
Pięknie pokazuje siostrzaną miłość opartą na odpowiedzialności starszej siostry za młodszą i chociaż czasami młodsze rodzeństwo potrafi być bardzo irytujące, to miłość zdoła zawsze każde rozdrażnienie zachowaniem niesfornego malucha pokonać.
(…) Siedmiokropce nie dawało jednak spokoju to, że Hanka znów zniknęła. Miała ochotę utrzeć jej nosa i nie podejmować kolejnych poszukiwań, ale siostrzane serce nie pozwalało jej na taką obojętność. (…)
Mała biedronka jest ciekawa świata i jednocześnie nieświadoma czekających na nią niebezpieczeństw. Tak jak każde niemal dziecko, które na przykład wchodząc na parapet okna nie zdaje sobie sprawy z tego, że za tym oknem może być ogromna przepaść.
(…) Nie spodziewała się, że podczas nowej zabawy może spotkać ją coś złego. Tym złym okazała się pajęczyna rozciągnięta pomiędzy źdźbłami trawy. Hania wierzgała na prawo i lewo, jednak im gwałtowniej się poruszała, tym głębiej zatapiała się w pajęczej pułapce. (…)
Kolejnym, moim zdaniem ciekawym i myślę, że również bardzo edukacyjnym tematem dla dziecka jest pokazany przykład opieki nad zwierzątkiem. Dzieci często chcą mieć w domu jakieś stworzonko, ale nie zawsze wiedzą jak z nim postępować. Zamknięta w słoiku biedronka niby miała wszystko co na zewnątrz: światło, trawkę, mech ale nie miała dwóch najważniejszych: świeżego powietrza (a potem to już powietrza w ogóle) i swobody jaką daje jej wolność z latania.
(…) W słoiku panował nieznośny zaduch. Było gorąco i sucho, tak, że biedroneczka z trudem łapała każdy kolejny oddech. Chwilami zasypiała i jakby odpływała gdzieś w zupełnie inny wymiar. (…)
Myślę, że każde dziecko , które przeczyta tę książeczkę będzie świadome tego jak bardzo może skrzywdzić małego owada czy innego robaczka zamykając go w słoiku czy pudełku.
Na przykładzie małych stworzonek, młody czytelnik widzi, że oprócz bezgranicznej troski rodzica, wielką wartość ma przyjaźń, bo kto jak nie przyjaciele potrafią uratować z każdej opresji.
Świat ukazany z perspektywy małej biedronki uświadamia również, że bez względu na to, kim się jest, lub jak się wygląda, to każdy jest na swój sposób piękny. Dzieci często bywają nieświadome tego, bywa, że śmieją się z kogoś, kto jest gruby, lub chodzi w podartych ubraniach, zezowaty czy jąkający się. Dobrze, kiedy mają mądrych rodziców, którzy nie pozwalają na to, aby szydzić z innnych tylko za to, że ktoś jest inny.
(…) My biedronki, jesteśmy wyjątkowe bez względu na to ile mamay kropek. Ludzie wierzą, że przynosimy szczęście. Znasz już kilka moich koleżanek i sama pewnie zauważyłaś, że choć jesteśmy bardzo podobne, to jednak każda z nas jest inna. (…) Jak tylko przejdziesz do starszaków, znajdziesz przyjaciół nie tylko wśród chrząszczy takich jak my. (…)
Polecam tę książeczkę zarówno do czytania dzieciom, które jeszcze same tego nie potrafią robić, jak i dla dzieci, które już czytają samodzielnie. Moja cztero i pół letnia wnuczka była bardzo zasłuchana, kiedy czytałam jej tę bajeczkę. Ba… nawet co jakiś czas komentowała i zadawała pytania, tak bardzo zaciekawiły ją przygody Hani.
Dziękuję Wydawnictwu Nowoczesne za tę ciekawą i pełną dobrych rad opowieść o świecie owadów, który dzieci widzą z zupełnie innej perspektywy.
WIEWIÓRKA JULIA I MAGICZNY ORZESZEK – Anna Sakowicz & Emma Kiworkowa
Anna Sakowicz urodziła się w 1972 roku. Jest absolwentką filologii polskiej, filozofii i edukacji filozoficznej na Uniwersytecie Szczecińskim oraz edytorstwa współczesnego na Uniwersytecie im. kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Uwielbia wędrówki po meandrach literatury, czarny humor oraz zabawę konwencją literacką. Mieszka w Starogardzie Gdańskim. Publikowała artykuły w prasie pedagogicznej. Prowadzi dwa blogi: Kura pazurem i Anna Sakowicz. Jeden z jej postów został nagrodzony w konkursie przez Onet.pl i Ambasadę Szwajcarii.
Emma Kiworkowa-Prokopowicz, urodziła sięw 1979 w Stawropolu – polsko-ormiańska doktor nauk medycznych, stomatolożka, ortodontka, filantropka i działaczka społeczna. Za swoją działalność charytatywną była wielokrotnie nagradzana. W 2008 została uznana „kreatywną w biznesie, sztuce i modzie” na gali Kobieta Roku „Glamour”. W 2015 odebrała Różę Gali, a w 2018 – „Supergwiazdę Plejady” podczas 3 Wielkiej Gali Gwiazd Plejady.
PREMIERA KSIĄŻKI 15.05.2019
Wiewiórka Julia i magiczny orzeszek to zbiór dwunastu opowiadań dla dzieci w wielu 7-12 lat, chociaż moja wnusia, która ma 3 latka też z przyjemnością ze mną tę książkę „czytała”.
Sześcioletnia Zosia i siedmioletni Franio to dwoje przyjaciół mieszkających w tym samym bloku. Kiedyś Zosia otrzymała od swojej babci magiczny orzeszek, którym jak się trzy razy zastukało w szybkę, to przywoływał rudą wiewiórkę Julię, obdarzoną magicznymi mocami. Troje przyjaciół odwiedzają tajemniczy świat bajkowy, między innymi krainę widzimisów, walczą z gangiem kun, które chcą skrzywdzić wiewiórkę, oraz dzielnie stawiają czoło groźnemu panu dozorcy i jego kotu Daktylowi. Ich przygody to takie małe śledztwa, a oni sami czują się detektywami. Jakie przygody spotkają Zosię, Franka i Julię? Kto pomoże małym detektywom? I dlaczego gang kun tak bardzo nie lubi wiewiórki Julii?
Odkąd zostałam babcią, bardzo chętnie sięgam po książeczki dla dzieci, a ponieważ moja wnuczka bardzo lubi słuchać, jak jej coś czytam lub opowiadam, to oczywiście z tego korzystam.
(…) Istnieją takie rzeczy, które się nawet dorosłym nie śniły, a potrafią przydarzyć się dzieciom. Wystarczy uruchomić wyobraźnię, a zwykłe przedmioty nabiorą magicznej mocy, zwierzęta zaczną mówić, a ludzie staną się odrobinę lepsi… (…)
Ta książeczka jest niezwykle ciekawa, uczy i bawi jednocześnie. Autorki pięknie zadbały o narrację i stworzyły fabułę, która nawet mnie, dorosłą osobę zaciekawiła.
Powoli budowane napięcie często wpływa na wyobraźnię dziecka, i tu były takie momenty, że wnuczka przytulała się do mnie i mówiła: „babciu boję się”.
(…) Żadne z nich nie wiedziało, w którą stronę powinni iść. Gdzie podziała się kuchnia i blaszka po cieście? Dlaczego znaleźli się nagle w środku lasu? Przecież dzieciom zabraniało się takich wypraw! A Julia nie ułatwiała rozmyślań, ponieważ cały czas biegała wte i wewte. (…)
Ale sporo jest też humoru. W fabułę przygód Zosi i Franka wprowadzone zostały postacie ze znanych bajek dla dzieci jak na przykład Czerwony Kapturek, którą spotkały w czasie jednej z przygód w tajemniczym lesie. Cudowne Widzimisie i ich zdolności magiczne pewnie będą dla niejednego dziecka groszkiem zazdrości.
Smutne sytuacje bardzo często opisane są w zabawny dla dorosłego człowieka sposób, ukazując, że TEN dorosły jest nie tylko miłym, kochającym i odpowiedzialnym, ale również wrażliwym i czasami zmęczonym wybrykami swojego dziecka.
(…) – Dorosłym też się zdarza. Pamiętam, jak płakał mój tata. Umarł mu wtedy brat. – A twojej mamie kto umarł? – Cierpliwość – odpowiedziała Zosia. – I co teraz? Będzie pogrzeb tej cierpliwości? – dziwiła się wiewiórka. (…)
Po tym fragmencie moja wnuczka popatrzyła na mnie nieco smutnym wzrokiem i powiedziała: „ty babciu też kiedyś płakałaś bo byłam niegrzeczna”. To prawda, czasami moja cierpliwość też „umierała”.
(…) Mojej mamie też się wyczerpały! – zauważył. – Wczoraj jak odrabiałem lekcje, krzyknęła, że nie ma już za grosz cierpliwości. Dziwny zbieg okoliczności – zastanowił się. To z pewnością jest sprawa dla małych detektywów! Należało sprawdzić, co działo się z tą cierpliwością, że ciągle brakowało jej dorosłym. (…)
Odpowiednio przekazane dziecku pewne informacje, czasami potrafią zdziałać cuda i dać takiemu małemu człowiekowi sporo do myślenia. A dobrych rad nigdy za wiele, bo uczyć się życia należy zawsze i wszędzie, nawet poprzez książeczki, które są przecież bardzo dobrą pomocą edukacyjną dla dzieci w każdym wieku.
Ta niezwykła książeczka jest czymś w rodzaju poradnika. Jej fabuła bawi, uczy, ostrzega przed nieodpowiednim zachowaniem. Uczy dzieci postrzegania dobra i zła w sposób nie tyle ciekawy, co odpowiedzialny. Ale przede wszystkim jest to książeczka o wielkiej przyjaźni nie tylko samych dzieci, ale również dzieci i zwierząt.
Mali bohaterowie są oczywiście postaciami pozytywnymi, chociaż zdarzają się również ci źli (gang kun), ale nawet tych złych nie da się tak do końca znielubić, chociaż uważam za bardzo wartościowe to, że dziecko czytając tę książeczkę musi nauczyć się poznawania dobra i zła w kontekście nie tylko postaci, ale również zachowań.
Oprócz bardzo ciekawej treści mamy również cudowne ilustracje, które są autorstwa Huberta Grajczaka.
Na końcu książeczki na małego czytelnika czeka niespodzianka w postaci samoprzylepnych kwadracików z bohaterami, które można wykorzystać jako grę Memory.
Polecam tę książeczkę całym sercem, myślę, że ja i moja wnusia będziemy wracać do niej często, ponieważ bardzo polubiłyśmy Zosię, Frania i Julkę a także inne postacie towarzyszące tej trójce małych detektywów. Jedno muszę przyznać… bohaterowie tej książeczki nie mają czasu na nudę, co jest piękne w obliczu dzisiejszej komputeryzacji oraz telewizji i zaślepienia nią dzieci. Myślę, że niejedno dziecko po przeczytaniu tych historyjek zapragnie pobawić się w detektywa, zamiast spędzać czas przed ekranem laptopa czy tabletu.
Moim zdaniem każde dziecko lubi takie opowiastki, pełne zwrotów akcji, wciągających historii czasami z szczyptą dreszczyku, a czasami garstką magii. To cudowna lekcja przyjaźni, empatii i lojalności. Mam nadzieję, że niejeden mały czytelnik otrzyma tę książeczkę w prezencie na Dzień Dziecka.
Książka została przygotowana przy współpracy Fundacji Wiewiórki Julii.
Dziękuję Wydawnictwu EDIPRESSE KSIĄŻKI za propozycję przeczytania tej książeczki, którą będę polecała nie tylko dzieciom, ale również ich rodzicom i dziadkom.
PIESKIE ŻYCIE wg KRONIKI BRATA ROCHA – Grażyna Kałowska
Grażyna Kałowska urodziła się w roku 1955. Jest mieszkanką Gdańska, absolwentką Uniwersytetu Gdańskiego, na którym ukończyła filologię polską. Obecnie pracuje w bibliotece UG. Uwielbia czytać, spacerować i kontemplować przyrodę podziwiając potęgę ludzkiej myśli zaklętej w architekturze. W roku 2004 otrzymała wyróżnienie w konkursie literackim UG za utwór „W poszukiwaniu czterolistnej koniczyny”. Miłośniczka psów i kotów, czego odzwierciedleniem jest umieszczanie tych zwierzaków w swoich książkach.
Wydawnictwo Literackie Białe Pióro rok 2017
stron 152
Pieskie życie wg Kroniki Brata Rocha to lekka opowieść o psiej doli. Taka trochę bajka dla… myślę, że i dla dzieci i dla dorosłych, a może zwłaszcza dla dorosłych.
Wiadomo, że święty Roch jest patronem zwierząt domowych. Spotykając się ze swoimi znajomymi, Roch snuje opowieści o zwierzętach, które spotkał w swoim życiu. Są w tych opowieściach zwierzęta szczęśliwe, mające swój dom, opiekuna, i zawsze pełną miskę, ale są i zwierzęta, których ludzie potraktowali jak krótkotrwałą fanaberię. Bohaterami tej niezwykłej książeczki są oczywiście zwierzęta, głównie psy i koty.
Dla kogoś, kto nie ma, i nigdy nie miał w domu żadnego zwierzaka, ta książeczka może wydać się nudnawa. Ot takie sobie historyjki, które przeczytam i szybko o nich zapomnę. Może zostanie po nich jakaś refleksja a może przeleci beż echa emocjonalnego. Jednak dla kogoś, kto darzy zwierzęta wielką sympatią a czasami nawet miłością, te historyjki mogą być czymś mocno poruszającym serce.
Poznając wcześniejsze książki tej autorki wiedziałam, że czeka mnie książka lekka, łatwa i przyjemna, która będzie krótką odskocznią od szarego codziennego życia. Nie spodziewałam się jednak tak pełnej emocji… bajki/niebajki, którą czytałam z niezwykłą przyjemnością połączoną jednak z dużymi emocjami. Pamiętam, jak jako dziecko czytałam książki „O psie, który jeździł koleją” czy „Łysek z pokładu Idy”, nikt nie rozumiał mnie, kiedy płakałam nad tymi książkami. I tu, muszę przyznać, że nieraz zakręciła mi się łezka w oku, chociaż autorka pisze z lekkim humorem. Porusza jednak w tej książeczce bardzo ważne tematy, dotyczące zarówno chwilowej fascynacji z posiadania pieska, czy też kłopotu z niechcianymi potomkami jakiegoś zwierzątka, ale najtrudniejszym tematem jest chyba starość zwierząt, którą autorka przedstawiła w bardzo wzruszający sposób.
Psy przedstawione w książce, poszukiwały zła, które uważały za odpowiedzialne za ich los, ale nawet my ludzie wiemy, że ze złem trudno jest czasami wygrać…
(…) Ale mędrzec powiedział, że nie wygramy ze złem – odezwał się Dukiel. – Jeśli ono nawet nas nie uśmierci, wyjdziemy z tej przygody okaleczeni. A kto będzie chciał wziąć psa – inwalidę? (…)
Jak głęboka prawda kryje się za tymi słowami. Większość ludzi kupujących psy, patrzy na rasę, wygląd i na to, aby pies pięknie komponował się z jego (czyli opiekuna) życiem. Ci z kolei, którzy empatycznie kierują się do schroniska, też najczęściej patrzą na pieski małe, ładne, wesołe, tych starych, kalekich czy schorowanych raczej unikają.
Opowieści w tej książeczce, to świat widziany z perspektywy psa lub kota, świat w którym człowiek może być najcudowniejszą istotą na świecie, ale może być również największym złem. Czy tak postrzegają nas tylko zwierzęta? Czy my sami nie dostrzegamy tego? I czy my – ludzie mamy odwagę walczyć z tym złem, które przecież widzimy bardzo często?. Mam na myśli oczywiście zło jakie ludzie wyrządzają zwierzętom. Czy mamy odwagę z nim walczyć, a może jest go tak wiele, że nie warto z nim walczyć?
(…) Nie radzę wam walczyć. Możecie pokonać jedno zło, ale ono ma wiele twarzy. I wielu ludzi jest złych. W końcu was dosięgną. (…)
Książka napisana została prostym językiem, ale myślę, że bardzo poważnie trafi w niejedno ludzkie serce i niejedno ludzkie sumienie.
Ale… żeby nie było nad nią samych zachwytów, muszę przyznać, że w pewnym momencie trochę się pogubiłam w fabule. Muszę przyznać, że autorka zna się na psach i z pewnością orientuje się w ich rasach i zachowaniach, ale sama być może zbytnio się zapędziła i zbyt wiele chciała o tych psach napisać, bo w pewnym momencie rasy psów zaczęły jej się mylić. Pisząc o tym samym psie, raz widziała w nim teriera a raz amstaffa. Dość znaczna różnica w wyglądzie.
(…) Gdy zaatakował, terrier ugryzł jamnika w grzbiet. Pani szybko podbiegła do płotu i od strony ulicy podniosła amstaffa ze smyczą do góry. Był w szelkach, dlatego nie spadł na ziemię. (…)
Być może ja nie wczytałam się dokładnie w treść, ale i tak coś w tych fragmentach zakłócało moją uwagę.
Ale, ale… to był tylko taki mały minusik.
Książka wydana bardzo ładnie i ciekawie pod względem graficznym. Strony ozdobione małymi szlaczkami, wyglądają tak jak jakiś starodruk. Do tego na wielu stronach rysunki szkicem, które dawały względem treści dodatkowo miłego odbioru.
Polecam tę niewielką książeczkę zarówno młodym czytelnikom jak i tym starszym. Ku przestrodze, ku refleksji, ku obudzeniu realnego myślenia. Opisane w niej historyjki są być może bajeczkami, ale jakże serio wziętymi z życia niejednego zwierzęcia. Gwarantuję podczas czytania i uśmiech na twarzy i łzy wzruszenia, i chociaż nie brakuje tutaj elementów fantastyki, to dobitnie przedstawione zostało okrucieństwo wobec zwierząt i wśród zwierząt, jak równie pięknie ukazana przyjaźń zarówno między zwierzętami jak i między zwierzęciem i jego opiekunem.
Z pewnością będę podsuwała tę książeczkę wszystkim dzieciom, których marzeniem będzie mały, śliczny piesek. Bo pies, to nie tylko towarzysz zabaw, to członek rodziny, którego powinno się traktować tak jak innych. To również obowiązek, o którym wielu właścicieli szybko zapomina. Jestem zadowoloną posiadaczką dwóch psiaków, jednego zaadoptowałam z Gdańskiej Fundacji Pies Szuka Domu, i widząc jego szczęście sama czuję się szczęśliwa.
Dziękuję Autorce za tę książkę, dziękuję za możliwość przeczytania tej niesamowitej lektury oraz za zawarte w niej mądrości.
Dobrze, że pieskie życie moich psiaków Chelsi i Axela jest takie, że często widzę uśmiech na ich pyskach.
A może warto poczytać trochę o życiu św. Rocha – opiekuna zwierząt domowych?
