LITERATURA POLSKA
FARMA LALEK – Wojciech Chmielarz
Wojciech Chmielarz urodził się w 1984 roku. Jest dziennikarzem oraz pisarzem młodego pokolenia, między innymi autorem książek z cyklu Jakub Mortka. Swoje teksty publikował dla „Pulsu Biznesu”, „Polityki” czy „Nowej Fantastyki”. W latach 2013 oraz 2014 był nominowany do Nagrody Wielkiego Kalibru, w 2015 został jej laureatem za powieść Przejęcie.
Wydawnictwo Czarne rok 2013
stron 373
Farma lalek to współczesny kryminał policyjny, z cyklu o komisarzu Jakubie Mordce, którego fabuła umiejscowiona została w niewielkim miasteczku gdzieś w Karkonoszach.
Warszawski komisarz Jakub Mordka przebywający tymczasowo w Krotowicach zostaje zaangażowany w śledztwo, które początkowo dotyczy zaginięcia małej dziewczynki, ale z czasem przeobraża się w… bardzo poważny wątek kryminalny. Odkrywając coraz to nowe poszlaki kierujące go w stronę brutalnych masowych zabójstw kobiet, nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, że właśnie otworzył puszkę Pandory. Czy uda mu się rozwikłać zagadkę znalezionych w starej kopalni kilku ciał młodych kobiet? Czy zaginięcie dziewczynki miało coś wspólnego z makabrycznym odkryciem, jakiego dokonał Mortka? Czy komisarz zaufał temu, komu powinien? Ja oczywiście tego nie zdradzę. Dowie się ten, kto zdecyduje się sięgnąć po tę książkę.
Przyznam szczerze, że zaintrygowała mnie okładka. Mroczna i tajemnicza jednocześnie, pozwoliła mi przypuszczać, że taką również znajdę za nią fabułę. I nie pomyliłam się. Ta powieść, to moje pierwsze spotkanie z twórczością tego autora, i zrobię wszystko, aby nie było ostatnim. Coraz bardziej przekonuję się naszych rodzimych pisarzy literatury kryminalnej, którym niczego nie brakuje w obliczu tych amerykańskich czy skandynawskich. Cieszę się, że wśród naszych „kryminalistów” jest w czym wybierać. BRAWO!
Ale wracając do książki, mimo bardzo ponurej i mrocznej fabuły, lektura bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Nie dość, że pomysł na wątek kryminalny okazał się nietuzinkowy, to w połączeniu z ciekawymi postaciami, i wciągającymi dialogami to według mnie po prostu majstersztyk. To książka z tych, od których nie można się oderwać, bo na każdej kolejnej stronie czeka na czytelnika kolejna dawka emocji i kolejna intryga.
Główny bohater, komisarz Jakub Mortka jest przeciętnym człowiekiem z problemami ciągnącymi się przez jego życie, z potrzebami jakie ma każdy normalny facet, chociaż czasami zbyt dosadnie dążącym do realizacji tych potrzeb, ale z błyskotliwym umysłem policjanta, którego mocną stroną są nie tylko dedukcja ale i wszelkiego rodzaju skojarzenia. Szczerze przyznam, że chociaż autor jest pisarzem bardzo szczegółowym, i potrafi posługując się najdrobniejszymi detalami, opisać kogoś lub coś, nie potrafiłam sobie wyobrazić Mortki wizualnie. Może dlatego, że było to moje pierwsze spotkanie z tym komisarzem i bardziej skupiłam się na samej fabule niż na osobach.
W tej powieści wszystko dzieje się szybko, nie zdążyłam przeanalizować jednego zdarzenia a już występowało kolejne. Mam nadzieję, że prowadzone śledztwa policyjne w realu są podobne, chociaż mam również nadzieję, że nasi przedstawiciele prawa nie są tak dosadnie wplątywani w afery kryminalne, jak bohaterowie książki.
Wartka akcja w połączeniu z ciekawą narracją to nie jedyne plusy tej powieści. Napięcie budowane od samego początku, rośnie dość szybko, aż w pewnym momencie, kiedy czytelnik uzna, że już nic go nie zaskoczy, powstaje BUM i jeszcze bardziej adrenalina wzrasta.
Autor w ciekawy sposób poruszył stosunki społeczne panujące w małym miasteczku, w którym znajduje się dzielnica zamieszkana przez Romów. Między innymi, przy okazji można dowiedzieć się sporo o zwyczajach romskich, ich kulturze i postrzeganiu świata „białych”. Ten wątek z pewnością zainteresuje niejednego czytelnika, chociażby dlatego, że w coraz większej liczbie miast i miasteczek można spotkać takie właśnie dzielnice cygańskie.
W swojej powieści autor udowadnia, że posiada zmysł tak zwanego rasowego autora kryminałów. Może słowa „rasowego” użyłam dość niezrozumiale, ale mam na myśli to, że wymyślając wątek kryminalny, aby był on wiarygodny i w miarę rzeczywisty, autor powinien skupić się na różnych innych wątkach, które stają się z tym głównym powiązane. Wojciechowi Chmielarzowi się to udało. Wprowadził bowiem w słownictwo sporo mowy potocznej, w sposób ciekawy ukazał ciemne strony współczesnego świata zarówno dotyczącego zwykłych obywateli jak i przedstawicieli prawa, a dodatkowo zaintrygował wpleceniem w fabułę niezliczonej liczby zagadek. Czy można czegoś więcej oczekiwać od dobrego kryminału?
Polecam tę powieść nie tylko czytelnikom preferującym książki sensacyjne i kryminały. Myślę, że zadowoli ona również czytelników powieści psychologicznych. Po przeczytaniu tej książki, jestem już więcej niż pewna, że kiedyś wrócę do Wojciecha Chmielarza i przeczytam inne jego powieści.
W takim starym, opuszczonym domu, czy magazynie, mogą dziać się dramaty, których mieszkańcy miejscowości nawet nie potrafią sobie wyobrazić.
O ZMIERZCHU – Ewa Ostrowska
Ewa Maria Ostrowska żyła w latach 1938 – 2012. Była nie tylko pisarką, ale również dziennikarką. Studiowała socjologię na Uniwersytecie Łódzkim i pisywała w łódzkiej prasie. Jest znana nie tylko pod własnym nazwiskiem, ale również pod pseudonimami Brunon Zbyszewski i Nancy Lane. Autorka pisała przede wszystkim powieści obyczajowe; interesował ją krąg spraw rodzinnych. Wydawała również książki dla dzieci i młodzieży, thrillery, kryminał i zbiór opowiadań. Za książkę „Co słychać za tymi drzwiami” w roku 1983 otrzymała nagrodę IBBY . Otrzymała również Nagrodę Prezesa Rady Ministrów za twórczość dla dzieci i młodzieży. Książki wydawała jako Ewa Ostrowska. Jej książki przetłumaczone zostały na języki: czeski, słowacki, węgierski i rosyjski.
Wydawnictwo Oficynka rok 2017
stron 321
O zmierzchu to dramat psychologiczny.
Małgosia cierpi na depresję. W latach młodości miała dwie bardzo serdeczne przyjaciółki, które odeszły z jej życia szybciej niż ktokolwiek tego oczekiwał. Śmierci przyjaciółek, nadopiekuńcza matka i trudna miłość do mężczyzny, który nie był jej wart, oraz skomplikowana polityka sprawiły, że kobieta nie potrafiła odnaleźć się. Kiedy w pewnym momencie jej życia, wychodzi na jaw brutalna prawda o ojcu, którego bardzo kochała i uważała za bohatera wojennego, a stosunki z matką stają się uciążliwe dla męża, którego mama Małgosi nie toleruje, kobieta powoli wpada w szpony choroby. Dłuższy czas nie potrafi sobie poradzić sama ze sobą. W typowy dla depresji sposób przestaje funkcjonować. Po śmierci matki jej życie pozostaje marną wegetacją z głową pod kołdrą, w tonach brudu i szaleństwa, w którym jedyną pociechą są rozmowy z matką. A właściwie to głosy matki brzmiące w chorej głowie kobiety.
Przyznam szczerze, że długo nie mogłam zdecydować się na to, jak opisać tę książkę. Moje wrażenia są tak sprzeczne, że do końca nie mogę stwierdzić czy książka mi się podobała czy nie.
Z cała pewnością jednak uważam, że jest to książka dość trudna w odbiorze, i z pewnością młody czytelnik/czytelniczka może się pogubić w tej lekturze. Temat depresji jest tematem dość powszechnym, chociaż niewiele osób ma odwagę o tym pisać. W przypadku tej książki, autorka przedstawiła tę chorobę zarówno w odniesieniu do bardzo młodej osoby jak i później, do osoby w dość już zaawansowanym wieku. Opisała typowe zachowania depresyjne w połączeniu z pewnego rodzaju omamami charakterystycznymi dla chorych na schizofrenię. Według mnie ta bohaterka tak w stu procentach nie była chora tylko na depresję. Niby jest to choroba XXI wieku, a jednak dotyka ludzi już od zawsze.
Dość specyficzny sposób pisania jakim autorka nakreśliła fabułę, jest momentami śmieszny lecz im dłużej się czyta, tym bardziej staje się irytujący. Ciągle wplatane w dialogach „hi, hi, hi” być może miało dodać szczyptę humoru, ale jeśli chodzi o mnie, to odniosło zupełnie odwrotny skutek.
(…) – Skarbie, bądź poważna! – Ależ jestem, jestem jak nieboszczyk w grobie hi, hi, hi! – Skarbie, dlaczego zmieniłyście mieszkanie? – Ojej, ale poważny głos. Połaskotać pod pachami, hi, hi, hi? – Skarbie, najpierw odpowiedź, potem łaskotki. Wiesz, czym one się skończą. – Hi, hi, hi wiem! (…)
To tylko jeden z dialogów, dotyczący poważnej rozmowy dwojga dorosłych ludzi.
Ten specyficzny sposób pisania, dotyczył również nazbyt często wplatanych w tekst, irytujących mnie określeń: „mamula-spryciula”, „Małgosica-złośnica”, „mamica-wazelnica”. Czy dorośli ludzie, wykształceni, kulturalni używają takich określeń?
Narracja książki tak się zmieniała, że momentami nie nadążałam za zrozumieniem tekstu. A wiadomo, że czytanie bez zrozumienia nie ma sensu. Narracja raz była w pierwszej osobie, a za chwilę w osobie trzeciej. Moim zdaniem trochę to ze sobą kolidowało.
Myślę jednak, że autorka miała dobry pomysł na książkę. W ciekawy, dość niekonwencjonalny sposób opisała pierwszą młodzieńczą miłość i pierwsze zauroczenie seksem. Chociaż główna bohaterka, jest niezbyt pozytywnie odebraną przeze mnie postacią. Wychowana przez nadopiekuńczą matkę męczennicę, która dorosłą córkę traktowała jak małą dziewczynkę, a w zasadzie jak lalkę z porcelany, samej katując się i lekceważąc własne zdrowie (praca na dwa etaty, długie stania w kolejkach – w czasach, kiedy w sklepach nie było nic, i wszystko trzeba było „wystać” w kilkugodzinnych kolejkach). Matka, która córce nie pozwalała nic robić i tą swoją nadopiekuńczością zrobiła z niej poniekąd ofiarę życiową.
Dla wielu młodych czytelników, fabuła książki może wydać się niezrozumiałą. Trudna polityka lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych ubiegłego wieku, fascynacja Stalinem, czy Pawką Morozowem, a także uzależnienia od przynależności do partii, to dla wielu młodych ludzi coś, o czym najpierw długo się nie mówiło, a potem… no cóż, potem życie było zupełnie inne.
Ta książka jest jednak przejmującą historią kobiety uwikłanej w miłość, zdrady, kłamstwa. To pięknie ukazana przyjaźń trzech dziewczynek, dorastających razem i chociaż każda z nich osobowościowo była inna, to miały wspólny cel – dbanie o siebie nawzajem i dbanie o najbliższych. Każda z tych trzech dziewcząt, a później kobiet, na swój sposób próbowała walczyć z depresją, komuś się udało, komuś innemu nie. To historia trudna, ale i prawdziwa, która może spotkać każdego. To tak jakby wołanie o pomoc potrzebną komuś, kto ma trudności z akceptacją bezradności życia.
Okładka, moim zdaniem dość ciekawa i znajomość książek wydawnictwa Oficynka może trochę zmylić, tak jak mnie zmyliło, bowiem wydawnictwo to, do tej pory kojarzyłam z dobrymi kryminałami. Ale myślę, że takie książki też są potrzebne na rynku. Książki, które zmuszają czytelnika do refleksji.
Nie polecam tej książki młodym czytelniczkom, bo myślę, że jest ona zbyt trudna dla młodego pokolenia. Myślę jednak, że gdyby ktoś chciał się dowiedzieć więcej na temat objawów choroby, jaką jest depresja, to jest to książka dla niego. Można znaleźć w tej książce różne wątki, bo autorka poruszyła ich sporo. Jest wątek miłosny, wątek polityczny, wątek psychologiczny, nie jednak ulega wątpliwości, że należy się przygotować do trudnego odbioru fabuły. Nie każdy potrafi czytać ze zrozumieniem, a przy tej książce ta umiejętność jest bardzo przydatna.
Dziękuję Wydawnictwu OFICYNKA, które było jednym ze sponsorów na naszym piątym spotkaniu w Sopocie A może nad morze? Z książką za możliwość przeczytania tej książki.
PAMIĘTNIK ZE STAREGO DOMU – Ilona Gołębiewska
Ilona Gołębiewska urodziła się w 1987 roku. Od najmłodszych lat marzyła aby zostać nauczycielką oraz pisarką i marzenia te się spełniły. Na co dzień pracuje ze studentami, prowadzi zajęcia terapeutyczne dla dzieci i młodzieży, a także skutecznie szkoli dorosłych i odkrywa nowe smaki życia wraz z seniorami. Jest również poetką. Debiutował w 2012 r. tomem poezji „Traktat życia. Autorka wielu książek i artykułów oraz bajek, baśni, opowiadań dla dzieci i młodzieży. Mieszka w Warszawie, ale gdy pisze, ucieka do starego drewnianego domu na mazowieckiej wsi, w którym czas się zatrzymał.
Wydawnictwo MUZA.SA rok 2018
stron 504
Pamiętnik ze starego domu to powieść obyczajowa będąca kontynuacją książek „Powrót do starego domu” i „Tajemnice starego domu”
Alicja, trzydziestokilkuletnia kobieta, po rozstaniu z mężem, postanawia wrócić do starego domu, w którym mieszkała jako dziecko. Jej dziadkowie i rodzice już nie żyją, ale za to wciąż żywe są piękne wspomnienia. Dom w Pniewie wprawdzie wymagał wielkiego remontu, ale cóż to dla młodej, pragnącej rozpocząć nową drogę życia kobiety. Pomalutku wszystko zaczyta się układać, Alicja w starym-nowym miejscu odnajduje przyjaźnie a także… spotyka miłość do dwóch mężczyzn. Jeden z nich jest małym chłopcem, sierotą wychowywanym przez babcię, a drugi miejscowym artystą rzeźbiarzem. Można by powiedzieć, że po latach upokorzeń, zdrad i bólu wreszcie zaczyna się dla niej istna sielanka. Być może tak jest, ale… Alicja jest osobą bardzo empatyczną, która chciałaby pomóc każdemu, kto pojawi się w jej życiu. Chce odnaleźć ślady przeszłości zapisane w pamiętniku dziadka, chce odnaleźć miłość swojej przyrodniej siostry, o której dowiedziała się odnajdując na strychu starego domu dziwny dokument, chce być matką dla dwójki obcych dzieci, chce być znowu kochającą i kochaną żoną. Czy uda jej się pokonać trudności, jakie chochlikowaty los rzuca jej ciągle pod nogi? Czy w starym domu znajdzie to czego szukała tyle lat? O tym musicie przekonać się sami.
Przyznam szczerze, że czytając pierwszą część książki nie byłam zbytnio zachwycona fabułą. Wydawało mi się, że jest w niej zawarte kilka innych książek, o których głośno było ostatnio na rynku książkowym. Młoda, ładna kobieta, oczywiście pozostawiona przez ukochanego męża nagle wyjeżdża na prowincję, gdzie spotyka miłość swojego życia i mimo wielu przeciwności, w końcu żyją długo i szczęśliwie. Standard powieści dla kobiet. Jednak z każdym kolejnym rozdziałem, każdą kolejną książką zaczęłam upewniać się, jak wiele ukrytych myśli zostało w tej niby zwykłej babskiej powieści.
Na początku książki znalazłam takie słowa:
(…) W naszym życiu może zdarzyć dosłownie wszystko. Wystarczy jedna chwila, jedno spotkanie, jedno spojrzenie. Właśnie tylko tyle, by wywrócić codzienność do góry nogami. Można się tego bać. Można wyczekiwać tego, co nieuchronne. Ale można też po prostu żyć. Cieszyć się każdym dniem, rozmową z dzieckiem, miłym spotkaniem. Doceniać drobne chwile szczęścia. Bo to właśnie z nich składa się życie. (…)
I muszę przyznać, że urzekły mnie te słowa swoją prostotą przekazu i jednocześnie ważnym przesłaniem.
Myślę, że ta (trzecia) część i prawdopodobnie ostatnia, najbardziej poruszyła mnie pod względem zawartych w niej wątków. Ta lektura jest tak tajemniczą i pełną emocji opowieścią o trudnych wyborach jakie często musimy podejmować, że momentami ciężko się oderwać od jej stron. Autorka w jednym miejscu umieściła dramat kobiety wychowanej przez patologiczną matkę, dramat mężczyzny walczącego o prawa do córki, dramat wspomnień wojennych dotyczących ratowania dzieci w obozie zagłady i nadzieje rodzące się każdego dnia. Nadzieje dzieci, dorosłych w średnim wieku i seniorów. Połączyła to zgrabnie nadpobudliwą empatią towarzyszącą głównej bohaterce, której w pewnym momencie szczęście życia osobistego zbacza gdzieś na boczny tor nieprzewidywanych zdarzeń.
Moim zdaniem autorka jest taką Alicją Pniewską, bo gdyby w niej samej nie było tylu pokładów emocji, empatii, miłości i odwagi, to nie potrafiłaby tak gładko przenieść tego na karty książki. Co ciekawe, wśród bohaterów drugo i trzecioplanowych nie ma ludzi dogłębnie złych, bo nawet ten zły charakter w pewnym momencie okazuje się nie do końca takim negatywnym. Świadczy to tylko o tym jak wielka jest wiara w ludzi. Dzięki tej powieści możemy sami przekonać się, że nawet najgorszy człowiek ma w sobie pokłady jakiejś (może minimalnej) dobroci.
Trudne wybory, jakie podejmuje bohaterka tej powieści, często sprzeczne z tym co zrobiłoby wielu innych, to dowód wielkiej odwagi osobistej. Wbrew pozorom takie codzienne szczęście, występujące w drobnych gestach, czynach czy odwzajemnianiu uczuć, to czasami bardzo ciężka praca, nie zawsze adekwatna do tego czego wymagają oczekiwania.
Ta książka, mimo tego, że jest napisana prostym, lekkim do czytania językiem, nie jest lekturą lekką i łatwą. Poruszone w niej tematy takie jak walka między rodzicami w sądzie o dziecko, dramatyczne losy więźniów obozu koncentracyjnego w Stutthofie, sprawy zdrowotne zarówno dzieci jak i ludzi w mocno zaawansowanym wieku, to tematy dość dramatyczne. Autorka jednak, mimo tego całego tragizmu potrafiła przedstawić wszystko tak, że czuło się jakąś nadzieję.
Z pewnością jest to lektura, która dostarczy czytelnikowi wielu wzruszeń, zarówno tych radosnych jak i tych, które bez chusteczek się nie obejdą. Przyznam szczerze, że niejednokrotnie musiałam mocno mrugać oczami, aby móc czytać dalej. I chociaż bohaterowie moim zdaniem są trochę mało wyraziści osobowościowo, to można ich polubić.
Ale żeby nie było tylko tak słodko, muszę przyznać, że trochę mi nie pasowały w tej książce rozmowy z dziećmi. Dialogi dzieci były dla mnie ciut… zbyt dorosłe. Wiem, że są dzieci które mają bardzo bogaty zasób słów, i rozmawiają jak „starzy”, ale brakowało mi w tych rozmowach takiego prawdziwego dziecięcego języka.
Autorka ma skłonność do zmiękczania imion, i w pewnym momencie ten „Adaś” (notabene dorosły facet), czy ten „Michaś” albo „Rozalka” (chociaż to były dzieci) trochę zgrzytały mi między słowami.
Ale… jeżeli coś się dobrze kończy, to sukces i dla czytelnika, i dla autora. Czy jednak ta powieść skończyła się dobrze?
(…)Dobry dzień przynosi spokojne sny, a dobre życie obdarowuje najlepszymi wspomnieniami. Wczoraj jest historią, jutro obietnicą, a dziś darem, z którym należy obejść się jak najlepiej. Po każdym dniu trzeba postawić kropkę, odwrócić kartkę i zacząć na nowo. (…)
Tym pięknym cytatem z książki chciałabym zachęcić po sięgnięcie tej lektury. Z pewnością jest to książka typowo dla pań, i to w różnym wieku. Czytelnik znajdzie w niej prawie wszystko, czego może oczekiwać od miłej lektury. Mamy w niej miłość, zdradę, dramat samotnego rodzica, dramat historyczny – wojenny, a także siłę jaką dysponuje człowiek w dążeniu do stabilności i szczęścia. Polecam tę książkę jednocześnie zachęcając do przeczytania wcześniejszych części, bo wiadomo że najlepiej czyta się ciągłość po kolei. Bohaterka książki jest trochę marzycielką, trochę romantyczką, trochę infantylną kobietką, dosłownie i przenośni taką trochę lwicą, trochę jagniątkiem, ale można ją polubić. Myślę, że każda z kobiet ma w sobie coś z Alicji Pniewskiej.
Mimo dość dużej liczby stron, czuję jakiś niedosyt, to pewnie ciekawość jak dalej potoczyły się losy bohaterów. Autorka rozbudziła we mnie również ciekawość dotyczącą pamiętników dziadka, mam nadzieję, że kiedyś napisze kolejną książkę dotyczącą działalności obozowej dziadka i jego przyjaciółki.
Dziękuję wydawnictwu MUZA za możliwość przeczytania tej powieści, którą polecam i myślę, że kiedyś jeszcze do niej wrócę.
Ten piękny teledysk przeniesie Was odrobinę do pierwszej części powieści i być może zachęci do sięgnięcia po książkę, wiem, że wiele czytelniczek czeka na taką historię z zapartym tchem.
KTO ZABIŁ KOPCIUSZKA – Alek Rogoziński
Mówią o nim „Książę komedii kryminalnej”. Dlaczego otrzymał taki przydomek i kto mu go nadał? Nie wiem. Wiem natomiast, że odkąd poznałam jego książki, to w mojej biblioteczce nie może zabraknąć każdej kolejnej, ponieważ są to lektury, które bardzo korzystnie wpływają na mój nastrój, zwłaszcza w szare, bure i ponure dni. O kim mowa? Wiadomo – Alek Rogoziński. Kto jeszcze nie zna tego autora to przypomnę, że urodził się w 1973 roku. Z wykształcenia jest filologiem, z zawodu dziennikarzem, z pasji kryminalistą, który tworzy kryminały. Przez lata związany z mediami. Karierę zaczynał w połowie lat 90. w kultowej już dzisiaj Rozgłośni Harcerskiej, potem pracował m.in. w Radiu Plus i warszawskim Radiu Kolor. Od 2007 roku jego macierzystą bazą jest magazyn Party. Jako pisarz kryminałów zadebiutował w marcu 2015 roku powieścią kryminalną „Ukochany z piekła rodem”, w szybkim czasie zdobywając I miejsce na liście bestsellerów EMPIK.com. Jego hobby to muzyka i podróże, a marzeniem jest objechać cały świat, a na stare lata zamieszkać na jednej z wysp Morza Śródziemnego i tam do końca życia już tylko pisać.
Wydawnictwo FILIA
PREMIERA MARZEC 2018
stron 322
Kto zabił Kopciuszka, to komedia kryminalna.
Autorka kryminałów Róża Krull jest świadkiem morderstwa dokonanego na młodej, znanej piosenkarce, która niejednej osobie mocno dała się we znaki. Ktoś bardzo sprytnie zaplanował zabicie owej Gwiazdy, na wielkim balu charytatywnym, na który zaproszonych zostało wiele postaci znanych z pierwszych stron gazet. Kiedy Róża postanawia na własną rękę poprowadzić śledztwo, okazuje się, że prawie każdy z gości miał powód, aby pozbyć się młodej artystki. Róży bardzo zależy na odkryciu kim jest morderca, ponieważ policja zatrzymała przyjaciela pisarki, a ona jest pewna jego niewinności. Kto tak naprawdę wbił sztylet w młode ciało piosenkarki? Komu najbardziej zaszła za skórę ta kobieta? Czy policja jest zadowolona z tego, że w śledztwo wplątała się znana pisarka kryminałów?
Autor po raz kolejny udowodnił, że przy jego książce nie można się nudzić. Bohaterka tej powieści, to osoba tak impulsywna i nieprzewidywalna, że trudno jej nie polubić. Przyznam jednak szczerze, że wciąż nie potrafię sobie wyobrazić Róży Krull wizualnie. Może to jest wina tego, że zbytnio wczytuję się w jej zachowania i temperament niż wyobrażam sobie ją jako osobę.
Ta powieść, to trzeci tom z bohaterką, która jest autorką kryminałów i jednocześnie samozwańczym detektywem, próbującym rozwikłać zagadki kryminalne przed policją. I nie wiem, czy to tylko moje odczucie, ale odniosłam wrażenie, że w tej części komedii kryminalnej więcej jest kryminału niż komedii. Ale z pewnością tego drugiego nie zabrakło. Jeśli chodzi o mnie to uwielbiam i jedno i drugie, a w połączeniu, to już jest dla mnie prawdziwy rarytas czytelniczy.
Poważna fabuła, (bo przecież morderstwo to jest coś wyjątkowo poważnego) przeplatana jest zabawnymi sytuacjami i bardzo humorystycznymi dialogami. Każdą książkę z Różą Krull można czytać osobno, ale myślę, że warto zacząć od pierwszej części, ponieważ w kolejnych (a przynajmniej w tej są) autor nawiązuje do wcześniejszych „przygód kryminalnych”, których udziałem było prywatne śledztwo głównej bohaterki.
Jak już wspomniałam wcześniej, przy książkach tego autora nie można się nudzić. Ciekawi a zarazem zabawni, i często bardzo spontanicznie zachowujący się bohaterowie, oraz wartka akcja to tylko nieliczne atuty tej powieści. Osobowości występujących w tej lekturze ludzi są tak różnorodne, że czasami zastanawiałam się jak oni mogą ze sobą tak płynnie współpracować. Ktoś, kto podchodzi to czytania książek zbyt poważnie, pomyślałby, że większość z tych bohaterów powinno się zamknąć w zakładzie dla chorych umysłowo. Ale z drugiej strony jak popatrzymy, na dedukowane przez nich sytuacje, i wyciągane wnioski z różnych założeń, za pomocą logicznego ciągu powiązań przyczynowo skutkowych, to śmiało stwierdzimy, że inteligencji i rozumu im nie brakuje. Główna bohaterka, mająca tendencje do przyciągania do siebie kłopotów jest tak pozytywnie nakręconą osobą, że nie można jej nie polubić. I tak właściwie od początku zawsze jej kibicuję.
Książkę czytałam błyskawicznie, i niestety… kiedy dotarłam do końca to byłam bardzo zdziwiona, że tak szybko minął mi czas. Ktoś kiedyś zanegował stwierdzenie, że książki „czyta się szybko”, a spróbujcie zacząć czytać książkę, w której akcja jest dynamiczna a postacie impulsywne, i spróbujcie zacząć czytać jakiś dramat, lub książkę bardzo refleksyjną, w której nad każdym zdaniem mimowolnie czytelnik się zatrzymuje. Zobaczycie sami, że jest różnica w czytaniu. W takiej powieści jak ta, słowa jakby same przesuwają się przed oczami, a ciekawość doprowadza czytelnika do tego, że chce jak najszybciej poznać kolejne kroki bohaterów i kolejne etapy dotyczące akcji.
Jest to książka z tych, które zaliczam do lekkich, łatwych i przyjemnych. Czytanie takiej książki to relaks w czystej postaci, w czasie którego nie zwracasz uwagi na literówki, interpunkcję czy inne tego typu mankamenty, bo fabuła wciąga tak mocno, że trudno od niej się uwolnić. I chociaż książka sprawiła, że na chwilę udało mi się uciec od problemów dnia codziennego, to po jej przeczytaniu czułam tak wielki niedosyt, że miałabym ochotę powiedzieć autorowi: „następnym razem bardziej się przyłóż i napisz książkę grubszą, stwórz historię jeszcze raz taką grubą, bo ta jest zdecydowanie za krótka”.
Zatem, jeżeli ktoś ma ochotę spędzić kilka wieczorów (lub weekend) z dobrą lekturą, która rozładuje jego złe emocje nagromadzone w ciągu ciężkiego tygodnia pracy, to koniecznie powinien sięgnąć po książkę taką jak ta. Ta książka to solidny zastrzyk adrenaliny i endorfiny. Pozwólmy sobie na pozytywne emocje, które z pewnością zaowocują na kolejne kilka dni.
Polecam tę książkę zarówno miłośnikom kryminałów, nawet tych najbardziej mrocznych, nic przecież nie stoi na przeszkodzie, aby rozluźnić się trochę podczas czytania. Osobom, które znają twórczość Alka Rogozińskiego nie muszę tej książki polecać, bo wiem, że prędzej czy później trafi ona do nich. Ostrzegam jednak, aby nie czytać tej książki w środkach komunikacji miejskiej, bo można przejechać swój przystanek.
Co charakteryzuje książki tego autora, to ciekawa fabuła i wartka akcja połączone z dużą dawką humoru. Czy trzeba pisać coś więcej?
Idąc na bal, nikt nie spodziewał się, że będzie świadkiem morderstwa. NIKT, oprócz… MORDERCY
Bardzo dziękuję Wydawnictwu FILIA i Autorowi za możliwość przeczytania tej powieści. Mam nadzieję, że zanim przejdę na emeryturę uzbieram całą kolekcję jego książek, bo wtedy będę mogła z czystym sumieniem czytać do woli, nie narażając się na to, że nawalę w pracy z powodu niewyspanej nocy. Teraz czekam na kolejne losy Róży Krull, oraz Joanny – bohaterki dwóch wcześniej przeczytanych powieści tego autora i polecam wszystkie książki, które udało mi się przeczytać. Po co wydawać pieniądze na farmakologiczne antydepresanty, jak można zaopatrzyć się w takie, po które sięgnie się w każdej chwili, i które nigdy się nie wyczerpią.
Polecam również inne książki tego autora, nie tylko na jesienne chandry.
ENDORFINOWY GRANAT – Michał Pawilk
Michał Pawlik to trzydziestoparolatek, który porzucił pracę w korporacji, aby spełniać swoje marzenia, niemające nic wspólnego z zarabianiem pieniędzy. Któregoś dnia postanowił wyruszyć w podróż do Azji, aby odnaleźć wewnętrzne szczęście, spontaniczną radość, która jest tak właściwie motorem naszego życia. Jest wyznawcą i praktykiem szeroko pojętego minimalizmu, Jego największą wartością jest życie w świecie bez krat, zbudowanym według własnego projektu. Prowadząc blog www.endorfinowy.pl chętnie dzieli się swoimi przemyśleniami. Kiedy tylko nadarza się okazja, pakuje plecak, zatrzymuje świat i rusza w podróż.
Endorfinowy granat to literatura faktu. To książka napisana w formie dziennika, opisująca jedną z podróży autora do południowej Azji.
W jednym z ostatnich wpisów zaprosiłam moich czytelników do Włoch, tym razem jednak zapraszam w bardziej egzotyczne miejsca, jakimi są między innymi: Tajlandia, Laos, Wietnam, Birma…
Przyznam szczerze, że podziwiam odwagę, upór i spontaniczność autora, który pozostawiając w Polsce, w miarę ustabilizowane życie na pewnym poziomie i pracę w korporacji, postanawia wyruszyć w świat do tak odległych i różnych kulturowo krajów. Książka jest debiutem literackim autora, ale mam szczerą nadzieję, że na tym debiucie się nie skończy. Niewielu ludzi ma odwagę na taki krok, ale gdy się tak bardziej nad tym zastanowić, wielu z pewnością o tym marzy.
Treść książki przyciąga od samego początku, przemyślenia autora przeplatane pięknymi opisami miejsc, ludzi, czy aury, to treści, od których trudno się oderwać. Może dlatego, że znajdujemy w niej wiele własnych myśli, których nie mamy odwagi wypowiedzieć głośno, a może to azjatycka egzotyka tak przyciąga.
Nie mogę oprzeć się zacytowaniu kilku zdań z książki. Zdań, które nie tyle mnie poruszyły, co pobudziły moją wyobraźnię, obudziły we mnie kogoś, kto tęskni za czymś takim jak beztroska podróż w nieznane:
(…) Przez długi czas taki model świetnie się sprawdzał, dawał mi sporo satysfakcji, sprawiał, że czułem się doceniany, ważny i lubiany. Tak było do czasu, kiedy na mojej gładkiej jak tafla niezmąconej wody wizji życia pojawiły się spękania, zarysowania, odkształcenia, gdy rzeczywistość zaczęła bardziej przypominać odbicie pięknego zdjęcia w krzywym zwierciadle niż obraz namalowany pewną ręką artysty. Wypaliłem się. Nie miałem ochoty wstawać z łózka, kiedy wiedziałem, że muszę wyjść do pracy. (…) Czułem się jakbym po drodze o czymś zapomniał. (…) W tym całym zamieszaniu zapomniałem żyć. (…)
Wielu ludzi doświadcza wypalenia zawodowego, ale jak niewielu ma odwagę się temu przeciwstawić? Jak niewielu ma odwagę podjąć walkę o swoje życie, o swoje marzenia? Ten człowiek miał, i za to czuję do niego ogromny szacunek. Sama również doświadczyłam wypalenia zawodowego, zszokowanym moją spontaniczną decyzją znajomym, udowodniłam jednak, że poradzę sobie i… dałam radę, chociaż nie poprzez tak ekstremalną decyzję jak podróż do Azji.
Autor wyruszył w podróż, mając na względzie minimalizm i koncentrację na otoczeniu. Z pozytywnym nastawieniem, starał się odkrywać nie tylko nowe miejsca, ukryte gdzieś w zakątkach świata, pozbawione cywilizacji, ale przede wszystkim starał się odkryć własne JA. Podróż nie była tylko jednym wielkim ciągiem pięknej przygody, która pozwoliła mu na chwilę uciec od życia w cywilizowanym kraju, od rządzy pieniądza, uzależnienia od nowoczesności. Podróż ta oprócz wielu pozytywnych doznań przysporzyła mu również bólu, cierpienia i strachu. Kiedy opisywał watahy psów, zagrażające człowiekowi po zmroku, to czułam wręcz dreszcz grozy na swoich plecach. A on… on potraktował to, jako jedną z nielicznych przeszkód na swojej drodze.
Dzięki samotnej podróży można poznać cechy życia, które są na wyciągnięcie ręki, a często niewidoczne dla zwykłego, uzależnionego od (nawet niewielkiego) luksusu człowieka. Będąc na łonie natury, można odnaleźć szczęście niemające nic wspólnego z szeroko pojętym materializmem. Autor podróżował początkowo rowerem, a ile radości daje jazda na rowerze, wie tylko ten, kto tego w swoim życiu kiedyś doświadczył. Oczywiście nie zawsze jedzie się po płaskim terenie, czy z górki, czasami trzeba ostro się namęczyć, aby pokonać nawet nieznaczne wzniesienie. To tak jak w życiu.
(…) Prawdziwe bogactwo to wolność, cieszenie się chwilą, spędzanie czasu z tymi, których kochamy, zwolnienie tempa, spacerowanie nad morzem, czy chodzenie po górach wtedy, kiedy tego chcemy. Bogactwo, to niewymuszony uśmiech, który możemy ofiarować innym, to szczera radość, poczucie sensu w życiu, nawiązanie relacji z ludźmi, nie zaś nowy iPohone, zegarek, czy wypasiony samochód. (…)
Ile zależy od nas samych abyśmy mieli pozytywne relacje z ludźmi. Opisani przez autora mieszkańcy biednych często wiosek, nie mający nawet bieżącej wody (co dla wielu współcześnie żyjących ludzi jest raczej nie do pomyślenia) byli tak przyjacielsko nastawieni, że nawet bariera językowa nie przeszkadzała im w porozumiewaniu się. W byciu po prostu miłym dla drugiego człowieka. To piękne, że gdzieś mieszkają ludzie, dla których człowiek jest ważny nie dlatego, że ma pieniądze, prestiż czy sławę.
Piękne jest to, że w czasie takiej podróży można poznać ludzi, którzy być może często zaistnieją w naszym życiu tylko na chwilę. Ale wspomnienia tej chwili pozwolą na to, że pozostaną w naszej pamięci do końca życia. Autor bardzo ciekawie opisuje nawiązane w czasie podróży przyjaźnie z ludźmi, którzy zaistnieli w jego życiu w określonym miejscu i czasie i z pewnością pozostaną w nim na długo.
Muszę przyznać, że opisywane przez autora miejsca zostały przedstawione tak malowniczo, że muszę o nich wspomnieć. Ba, moja wyobraźnia to już po prostu szalała. Kilka razy obudziłam się nad ranem, mając przed oczami wspomnienie „podróży”, jaką odbyłam we śnie, odwiedzając buddyjskie świątynie, czy małe azjatyckie wioski, a nawet piękny podwodny świat, który dzięki wyjątkowym opisom autora „zobaczyłam”.
(…) W końcu mogę poleżeć na plaży i pogapić się w gwiazdy. Uwielbiam te gorące noce, gdy ogrzany słońcem piasek nie zdąży się wyziębić, gdy ciemność tańczy walca z magią zamiast chłodem, gdy niebo uśmiecha się blaskiem miliardów gwiazd, wysyłając w naszą stronę energię, która przenika ciało tak, jak woda przesiąka przez piach i zostawia czystą niezmąconą radość. (…)
Czyż to nie spora dawka poetyckiej prozy, wnikającej do świadomości tak, że wręcz czuje się ten gorący piasek i widzi nad sobą to gwiaździste niebo?
Spora dawka przemyśleń medytacyjnych towarzysząca treści, pozwoliła mi na spojrzenie na pewne sprawy w dość logiczny sposób. Metody współgrania ze sobą wspomniane przez autora, na przykład metoda pokonywania strachu, czy metoda uspokajania myśli z pewnością na długo zostaną w mojej głowie.
Moim zdaniem ta książka to cudowny lek na zatracaną we współczesnym świecie tożsamość, to piękna lekcja pokory wobec własnego JA. Każdy z nas powinien nauczyć się patrzeć w głąb siebie, a tak niewiele trzeba, aby dobrze się poczuć we własnym towarzystwie bez poczucia winy, że coś na tym świecie nam nie wyszło, że coś zrobiliśmy źle i teraz nie wiadomo czy uda nam się odnaleźć to co utraciliśmy.
Książka nie dość, że jest bardzo ciekawa, to jest pięknie wydana. Biały, kredowy papier na którym oprócz treści znajduje się mnóstwo przepięknych zdjęć dokumentujących opisywane miejsca i ludzi. Aż chciałoby się tam być. Sama okładka przyciąga wzrok i kusi, aby zajrzeć do środka książki.
Dziękuję Autorowi za to, że pozwolił mi spędzić kilka dni na fascynującej podróży, w której poznałam nie tylko piękno tego egzotycznego świata, ale poznałam również historie ludzi i miejsc, o których do tej pory niewiele wiedziałam. Zabierając czytelnika w tę niesamowitą podróż, autor pokazał, jak wiele jest na świecie bodźców uaktywniających endorfiny, trzeba tylko szeroko otworzyć oczy i umysł i poddać się tej magii jaka otacza nas ze wszystkich stron. Dzięki doznaniom i emocjom jakie towarzyszyły mi w tej specyficznej podróży miałam okazję przeżyć przygodę, która na długo pozostanie w mojej pamięci.
Kanchanaburi Province
Most na rzece Kwai
Okolice wodospadu Phalad
Stare miasto – okolice Kanchanaburi
Dziękuję Pani Justynie Janczak z Projekt.pr za to, że dała mi szansę na przeczytanie tej książki. Myślę, że bardzo długo będę nocami „podróżowała” po Azji.
Zdjęcia pozwoliłam sobie „podkraść” z bloga Autora www.endorfinowy.pl, mam nadzieję, że nie będzie miał mi tego za złe, ale bardzo chciałam zabrać moich czytelników do tych pięknych miejsc, aby moje słowa napisane nie były takie… bezbarwne.
