JUŻ CIĘ KIEDYŚ KOCHAŁAM – Katarzyna Misiołek

Katarzyna Misiołek, to autorka powieści społeczno-obyczajowych i kryminałów z cechami thrillera psychologicznego. Pisze również pod pseudonimem Daria Orlicz. Jest absolwentką Wyższej Szkoły Pedagogicznej. Przez kilka lat mieszkała w Rzymie, który do dziś jest bliski jej sercu. Była tłumaczką, radiową pogodynką i hostessą, obecnie współpracuje z kilkoma dużymi wydawnictwami prasowymi i książkowymi. Uwielbia literaturę i kino grozy, klimaty postapo, biografie i mroczne thrillery. Kocha fotografować, podróżować i… kupować buty.  

Już cię kiedyś kochałam to powieść obyczajowa z nutką romansu.

PREMIERA KSIĄŻKI 14 LIPCA 2021

Dominika jest młodą, wykształconą kobietą, pracującą jako fotograf, która właśnie rozstała się z wieloletnim partnerem. Razem planowali żyć długo i szczęśliwie, ale jak to czasami w życiu bywa, człowiek ma swoje plany a życie swoje. Swoje trzydzieste szóste urodziny kobieta spędza w rodzinnym domu na Kaszubach, gdzie nie może się opędzić od ciągłych lamentów matki, która uważa, że w tym wieku jej córka powinna mieć już męża i gromadkę dzieci. Kiedy na drodze utalentowanej pani fotograf staje Konrad, jej była wielka miłość, a obecnie przystojny właściciel stadniny, samotnie wychowujący nastoletnią córkę, Dominice wydaje się, że los chyba jednak ma dla niej dobrą kartę. Ale cóż, kiedy w sercu wciąż „mieszka” były chłopak, ten który nagle z nią zerwał. Czy Dominika ułoży sobie życie z Konradem i zapomni o tamtej miłości? Czy powiedzenie „stara miłość nie rdzewieje” odniesie się zarówno do Konrada jak i do Artura, który zostawił ją po wielu latach bycia razem? Kto jest największą powierniczką sekretów Dominiki?

Jeżeli miałabym polecić komuś lekką, łatwą i przyjemną książkę na letni czas, to z pewnością ta lektura znalazłaby się w jednej z pierwszych pozycji.

Autorka zabiera czytelników w specyficzną podróż po Gdyni, Kaszubach i miejscach letniskowych nad polskim Bałtykiem z drobiazgowością prowadząc (prawie jak za rękę) po ciekawych miejscach. Ach jak czuje się to lato będąc przy gdyńskiej marinie lub leżąc na plaży. Oczywiście widzi się to wszystko oczyma wyobraźni.

Książka niby lekka, łatwa i przyjemna, ale myślę, że poruszone w niej tematy mogą być dla niektórych nie tyle trudne co drażliwe.

 Główna bohaterka jest singielką z własnego wyboru, kobietą atrakcyjną, wykształconą, inteligentną i samodzielną. Mimo porażki miłosnej stara się funkcjonować w miarę normalnie. Rozstanie z ukochanym boli, ale czy to jest koniec świata?

(…) Miłość… Bywa piękna, ale też trudna, bolesna i potrafiąca bezlitośnie poharatać duszę… A jednak wszyscy od wieków za nią gonią, wypatrują jej w tłumie, szukają w sercu. Pragną ponad wszystko… „Miłość uskrzydla. Szkoda tylko, że czasem ktoś nam te skrzydła podcina – pomyślałam, dolewając sobie wina. (…)

Dla jednych Dominika jest dobrze radząca sobie singielką a dla innych typową starą panną, której żaden facet nie chce. A prawda o jej statusie życiowym jest jaka jest i tylko ona sama wie z czego jej (teoretyczna) samotność wynika.

Jestem z pokolenia, w którym, kiedy dziewczyna do 25-tego roku życia nie wyszła za mąż i nie zaszła przynajmniej w pierwszą ciążę, to już znaczyło, że coś z nią nie tak. Ale przecież nie wszystkie i nie tylko dzisiejsze młode kobiety marzą o białym welonie, Ave Maria w kościele i tonie pampersów i dobrze, że potrafią zawalczyć o własne szczęście, które niekoniecznie musi nazywać się „małżeństwo”. Znam takie, które są bardzo szczęśliwe mieszkając samotnie lub będące w wolnym związku. Nie każdemu do szczęścia jest potrzebny ten urzędowy papier. To nie te czasy.

W powieści tak właściwie mamy trzy kobiety. Dwie młode, beztroskie, niezależne i na swój sposób zadowolone z życia i matkę jednej z nich, kobietę wychowaną w starej tradycji, że kobieta w pewnym wieku musi się łączyć z obowiązkiem typu mąż i dzieci.

(…) To nawet nie było tak, że na złość jej nie chciałam wychodzić za mąż. Ja po prostu nie potrzebowałam tego do szczęścia. Ale przecież matka zawsze wie lepiej… Ileż razy to słyszałam. (…)

Trochę rozbawiło mnie w tej książce podejście autorki i głównej bohaterki do mężczyzn, którzy w większości przedstawieni zostali tutaj jak nabuzowane testosteronem osobniki, którym tylko jedno jest w głowie.

Ale mamy tutaj również romans i miłość jako dwie skrajności, bo przecież można poczuć do kogoś coś, co wydaje się uczuciem, ale bazuje tak właściwie tylko na namiętności. A można pokochać kogoś tak, że nawet jak ta osoba skrzywdzi, zada ból emocjonalny, to i tak nie przestaje się za nią tęsknić. Paradoks? Nie, to właśnie miłość.

(…) Zazwyczaj nieprędko dawałam się oswoić, ale z nim wszystko było inaczej. „Być może dlatego, że kiedyś już go kochałam” – pomyślałam, samotnie kończąc kieliszek. Jemu nie nalałam, musiał jeszcze wrócić na Kaszuby i nagle poczułam żal, że się przy nim nie obudzę. (…)

Polecam tę książkę dla czystego relaksu, bo chociaż autorka porusza w niej trudne tematy, to robi to z takim wdziękiem i lekkością, że nie odbiera się tego zbyt dramatycznie.

Jeśli chodzi o mnie, to przyznam szczerze, że czytając tę książkę prawie cały czas się uśmiechałam, a wplatane w narrację często zabawne powiedzonka jednej z bohaterek, czy niektóre dialogi, doprowadzały mnie do łez… śmiechu.

Szukając lektury na urlop/wakacje/weekend nie przechodźcie obojętnie obok tej lektury. Myślę, że przeczytanie jej sprawi wiele radości i pozwoli porządnie się zrelaksować.

Dziękuję Wydawnictwu FILIA za możliwość przeczytania tej książki, którą naprawdę gorąco polecam nie tylko na wakacje. Dzięki niej spędzicie cudowne chwile w Gdyni, na malowniczych Kaszubach czy w pięknych nadmorskich miejscowościach i poczujecie prawdziwe lato (nawet w sercu) 😉