JUTRO, W CZAS BITWY, O MNIE MYŚL – Javier Marias / Wyzwanie JUTRO (6)

Javier Marías Franco, to hiszpański pisarz, który urodził się w 1951 roku w Madrycie. Swoją pierwszą powieść napisał w wieku 17 lat, a na rynku księgarskim zadebiutował w roku 1971. Po ukończeniu studiów na Uniwersytecie Complutense w Madrycie, zaczął tłumaczyć dzieła pisarzy anglojęzycznych na język hiszpański. Był wykładowcą literatury hiszpańskiej i lektorem języka hiszpańskiego na Uniwersytecie Oksfordzkim. Jego powieść Serce tak białe odniosła wielki sukces komercyjny i przyniosła mu uznanie krytyków

Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA SA rok 2003

stron 431

Jutro w czas bitwy o mnie myśl, to książka jak dla mnie dość trudna. zamiast opisywać jej fabułę własnymi słowami, pozwolę sobie na przepisanie z tylnej okładki:

Coś, co miało być sympatyczną kolacją, a może randką czy nawet nocą miłosną – zamienia się dla Victora w tragikomiczny koszmar. W jego ramionach zupełnie nieoczekiwanie i nagle umiera Marta, kobieta, która nie zdążyła nawet zaistnieć w jego życiu. Victor dość sceptycznie oceniający samego siebie – raczej niezrealizowany scenarzysta telewizyjny i autor (..) cudzych przemówień – ucieka z domu Marty ze stanikiem i kasetą telefonicznej sekretarki automatycznej, jako jedynymi łupami „miłosnymi” i z gryzącym poczuciem winy wobec niemal sobie nieznanej zmarłej.Niefortunna przygoda mogłaby skończyć się ucieczką, odejściem Victora w anonimowość jednak owa „paskudna i kretyńska” śmierć niedoszłej kochanki daje początek niezwykłej próbie wyjścia bohatera z cienia, z nijakości, z nicości.

Na pierwszy rzut oka fabuła dość ciekawa i z tym zgadzam się całkowicie, przyznam nawet, że początek książki mnie zaciekawił. Jednakże późniejsze wywody autora na temat „co by było gdyby…, co mogło się wydarzyć, ale się nie wydarzyło, co wydarzyło się niepotrzebnie…” stały się dla mnie tak nużące, że kilkakrotnie odkładałam książkę z zamiarem oddania jej do biblioteki nie doczytawszy końca.

No cóż, lubię się „katować” i postanowiłam jednak książkę dokończyć, bez względu na czas. Przyznam uczciwie, że kilka wyjątkowo nudnych i nie zrozumiałych dla mnie tekstów odpuściłam sobie i przewróciłam kilka kartek, aby znów znaleźć się w fabule.

Książka napisana bardzo skomplikowanie. Autor potrafił umieścić jedno zdanie ciągnące się przez połowę strony, co czytało mi się dość trudno, bo tak właściwie nie mogłam znaleźć konkretnego wątku tego zdania. Częste wewnętrzne dialogi też nie wpływały korzystnie na treść tej lektury. O okładce, jak dla mnie koszmarnej już nawet nie wspomnę, na pewno swoim wyglądem nie przyciąga czytelników.

Być może ten pisarz ma swoich fanów, ja w każdym bądź razie chyba do nich nie dołączę. Może kiedyś uda mi się przeczytać inną jego książkę, ale z pewnością podejdę już do niej bardzo ostrożnie. Już dawno się tak nie męczyłam, próbując odprężyć się podczas czytania.

I tak właściwie, to fabuła jak dla mnie urywa się w jakimś momencie, tak jakby miał nastąpić jakiś dalszy ciąg, chociaż samo zakończenie jest dość nieoczekiwane.

Nie będę nikomu polecała tej książki, chociaż każdy ma przecież swoje zdanie na temat literatury.

 (…) Podejmujący Wyzwanie powinien napisać odpowiedź na pytanie, dlaczego autor przeczytanej przez niego książki dał taki właśnie tytuł (…)

W tej książce nie ma konkretnego skojarzenia ze słowami z tytułu. Główny bohater oglądając kiedyś w telewizji jakiś stary film, usłyszał te słowa wypowiadane przez króla, i tak jakby prześladowały go one w całym życiu. Może autor miał coś konkretnego na myśli, i gdyby tak głębiej spojrzeć na to, co chciał przekazać czytelnikowi, odpowiedź byłaby zupełnie inna. Ale ja się wgłębiać nie mam zamiaru.