horror
MARZYCIELE I POKUTNICY – Krzysztof Spadło
Książka przywędrowała do mnie dzięki akcji na FB – OBIEG ZAMKNIĘTY (grupa – Czytamy Polskich Autorów), gdzie czytelnicy przekazują sobie książki, dzieląc się własnymi spostrzeżeniami. Każdemu, kto ma konto na Facebooku polecam tę akcję 🙂
O Krzysztofie Spadło pisałam już wcześniej, po przeczytaniu jego książki „Skazaniec”. W tym wpisie, zamiast pisać o autorze, przedstawiam krótki filmik z wywiadem. Wywiad dotyczy książki „Marzyciele i pokutnicy”, zatem nawiązuje do tej lektury, którą właśnie skończyłam czytać.
Marzyciele i pokutnicy to zbiór dziesięciu opowiadań, które są umieszczone w kilku gatunkach literackich. Znajdziemy w nich zarówno elementy powieści obyczajowej, jak i thrillera, opowieści fantastycznej i horroru. Przyznam szczerze, że nie gustuję w tego typu literaturze i sama sobie zadaję pytanie, co mnie tak bardzo przyciągnęło w tej książce, że chwilami nie potrafiłam oderwać się od jej stron.
Wydawnictwo Novae Res rok 2012
stron 341
Opowiadania są różne, jedne zaczynają się leniwą fabułą, która w pewnym momencie przemienia się w coś tak ciekawego, że nie można przestać czytać i czytelnik powtarza sobie w myślach „jeszcze kilka stron, jeszcze tylko kilka stron i…”, a inne od samego początku intrygują do tego stopnia, że adrenalina zaczyna dominować nad innymi hormonami.
Nie będę streszczała tych opowiadań, bo zbyt dużo zajęłoby mi to miejsca, tym bardziej, że przy każdym z opowiadań musiałabym się zatrzymać na dłużej, i w końcu mielibyśmy konspekt opowiadań Krzysztofa Spadło, a to już leży w kwestii samego autora.
Co mnie jednak urzekło w tych niesamowitych, graniczących między jawą a snem opowieściach?
Autor ma wyjątkową lekkość w pisaniu zarówno o zjawiskach paranormalnych jak i w opisywaniu zjawisk przyrodniczych czy też samej przyrody. Ma również lekkość w używaniu „pospolitego słownictwa”, ale ta wulgarna gwara dodaje tylko autentyczności fabule. Detaliczne często opisy ludzi, czy ich zachowania są chwilami nużące, ale bardzo często pozwalają na dokładniejsze umiejscowienie w opowieści punktu fabuły czy osoby. Autor używa wielu metafor i ma skłonność do bardzo obrazowych opisów. Kiedy pisze na przykład o zatłoczonej ulicy, to robi to w taki sposób, że czytelnik wręcz słyszy gwar i widzi bezbarwną masę ludzi przesuwającą się po chodnikach.
Jak już wcześniej wspomniałam, opowiadania wciągają swoją fabułą, ale… no właśnie zawsze muszę mieć jakieś „ale”. W wielu przypadkach brakowało mi zakończenia. Być może moja wyobraźnie nie jest rozwinięta aż do takiego stopnia, żeby samej sobie to zakończenie zafundować, a może po prostu pewnych (zwłaszcza paranormalnych) sytuacji nie potrafię sobie wyobrazić.
Zaskoczyło mnie za to, podejście autora do wiary i religii. Tak właściwie to nikt nie domyśli się, czy autor jest zagorzałym ateistą, czy fanatycznym katolikiem, ponieważ w jego opowiadaniach znaleźć można odnośniki i do jednego i do drugiego, zatem nikt nie poczuje się urażony.
Okładka bardzo mi się podoba. Tak, tym razem bardzo mi się podoba, bo jest tajemnicza i zmysłowa, sugerująca, że książka kryje w sobie coś niesamowitego.
Mimo tego, że nie jestem fanką literatury fantastycznej, ani horrorów, polecam tę książkę, nie tylko tym, których fascynują zjawiska paranormalne i scienne-fiction.
WCIĄŻ MNIE PRZEŚLADUJĄ – Jennifer Lee Carrel
Jennifer Lee Carrell urodziła się w 1962 roku w Waszyngtonie. Jest kobietą, która mówi o sobie, że „od dziecka wiedziała, o tym, że zostanie pisarką”.
Interesuje się między innymi Szekspirem i teatrem, co odzwierciedla się w jej książkach. Debiutem pisarskim tej amerykańskiej pisarki jest książka The Speckled Monster w której opisuje walkę z ospą w XVIII wieku. Jej kolejna książka Szyfr Szekspira stała się bestselerem przetłumaczonym na wiele języków i zakupionym przez 26 krajów.
Świat Książki 2011
stron 347
Wciąż mnie prześladują, to powieść o podłożu horroru, przepełniona magią, Szekspirem i jego sztuką Makbetem.
Lady Nairn, kiedyś słynna aktorka, będąc już w dość „poważnym” wieku postanawia zakończyć swoją karierę grając rolę jednej z czarownic w Makbecie. Reżyserię spektaklu proponuje kobiecie, która nie tyle pasjonuje się Szekspirem, co świetnie reżyseruje wszystkie sztuki tego autora. W związku ze sztuką Lady Nairm, zaprasza innych aktorów mających grać w tej ostatniej dla niej sztuce do swojej posiadłości na terenie Szkocji, gdzie próby mają odbywać się na słynny wzgórzu Dunsinane.
Zanim jednak dochodzi do pierwszych przygotowań, w dziwnych okolicznościach zaczyna ginąć część aktorów. Jakby tego było mało zostaje porwana wnuczka aktorki, i ktoś próbuje nie dopuścić do wystawienia spektaklu.
Fabuła książki przeplatana jest Interludium – swego rodzaju „przerywnikami” innej fabuły, toczącej się w latach życia Szekspira.
Wbrew pozorom, lektura ta nie wciągnęła mnie do tego stopnia, abym nie mogła oderwać się od jej stron. Może to spowodował temat, do którego nie podeszłam zbyt entuzjastycznie, a może spowodował to monotonny, jak dla mnie styl. Nie pasjonuję się tego typu tematyką, chociaż dzieła Szekspira nie są mi obce, ale poderżnięte gardła, wypatroszone ciała i lejąca się krew prawie w każdym rozdziale, trochę mnie osobiście zniechęcała.
Za mało intrygującą okładką mieści się fabuła dość ciekawa, wplecione w nią historyczne i fikcyjne wątki być może kogoś innego zainteresowałyby, ale widać, to nie moja dziedzina. Trochę bajka, trochę horror, przepełniona czarownicami, rytualnymi obrzędami.
Myślę, że najbardziej poleciłabym tę książkę osobom młodym, uczącym się, aby przybliżyły sobie warsztat pisarski Szekspira i trochę wątków historycznych dotyczących Szkocji i Anglii. Nie wątpię w to, że ta powieść jest dla kogoś dziełem bezcennym, ja niestety jej tak nie odebrałam.
