DOPÓKI GRÓB NAS NIE POŁĄCZY – Agnieszka Zakrzewska

Agnieszka Zakrzewska pochodzi z Drawska Pomorskiego, urodziła się w roku 1974. Wielbicielka ludzi i kolekcjonerka chwil. Często bez czapki, zawsze bez parasola, w wyjątkowych wypadkach bez butów, ale nigdy bez notatnika w przepastnej torbie. Jej życiowe motto brzmi: „Im dłużej czekasz na przyszłość, tym będzie krótsza”. Zatem nie czeka. Działa. I spełnia swoje marzenia. Niedoszły prawnik. Z zamiłowania polonistka. Z wyboru emigrantka, od 2002 roku mieszkająca w Królestwie Niderlandów w mieście Deventer. Autorka sagi amsterdamskiej, która stała się ulubioną lekturą Polek w kraju i za granicą. Czytelniczki mówią o niej, że w swoich powieściach uwalnia dobre emocje.

Dopóki grób nas nie połączy to współczesna komedia kryminalna.

PREMIERA KSIĄŻKI 16 CZERWCA 2021

W pewnej spokojnej, można by stwierdzić właściwie, że sielskiej holenderskiej miejscowości przed domem szanowanego i bardzo bogatego mieszkańca znaleziono ciało właściciela domu brutalnie zamordowanego. Trzy starsze panie, Agneta, Eva i Martha postanawiają rozwikłać zagadkę śmierci ponad osiemdziesięcioletniego staruszka i same zabierają się za prowadzenie śledztwa. Kto miał czelność zamordować mężczyznę, któremu życie było miłe na tyle, że postanowił swój wiek seniora uszczęśliwić ożenkiem. Czy do morderstwa posunął się ktoś z rodziny czyhający na spadek po nestorze rodu? Co wspólnego z zamordowanym ma zakład pogrzebowy Pod Wesołym Aniołem, uciekający kogut i ruska mafia?

Muszę przyznać, że jest to moje pierwsze spotkanie z „piórem” tej autorki, ale po tej książce już wiem, że sięgnę po inne jej powieści, chociaż są one podobno w zupełnie innym stylu.

Kto poznał Zofię Wilkońską Jacka Galińskiego albo teściowe Alka Rogozińskiego lub Emerycką szajkę Cathariny Ingelman-Sundberg ten nie zawaha się, aby sięgnąć po tę właśnie książkę. Ale jeżeli nie zdążyliście jeszcze poznać sympatycznych staruszek, to mam nadzieję, że pokochacie trzy turbo babcie, czy jak je inaczej nazwać geriatryczne trio, które rozbawi do łez.

(…) – Już ty tam niewiniątka nie udawaj – parsknęła Martha. – Tak jakbyś sama pod pierzyną ze starym jedynie w warcaby grała i męskiego przyrodzenia na oczy nie widziała. Nie bądź hipokrytką! (…)

Autorka świetnie bawi się językiem. Dialogi i niektóre powiedzonka są nie tylko ironiczne, prześmiewcze, ale przede wszystkim bardzo zabawne.

No cóż… poważne morderstwo, ruska mafia i zakład pogrzebowy powinny kojarzyć się nam z poważnym kryminałem, ale gdy do fabuły wtrącają się trzy kobiety w dość zaawansowanym już wieku, które nie mają zamiaru nudzić się na starość, to wychodzi komedia kryminalna na wysokim poziomie.

Gwarancja dobrej zabawy przez kilka godzin jest na 100%, ponieważ zarówno język jakim pisze autorka, jak i sporo zabawnie opisanych sytuacji sprawia, że nie można przestać się śmiać, a jeżeli nie śmiać to przynajmniej uśmiechać.

Ciekawie i dość nietuzinkowo przedstawione postacie bohaterów, których w książce jest całkiem spora ilość, to z pewnością niełatwe zadanie dla autora. Myślę jednak, że Agnieszce Zakrzewskiej udało się tak skonstruować osobowości, że żadna nie jest nudna i bezosobowa, i nawet najgroźniejszy gangster wydaje się zabawnym osiłkiem.

Oczywiście największą atrakcją są sympatyczne, wszędobylskie i dość wścibskie staruszki, które śmiało można nazwać turbo babciami.

(…) – Co ja tu robię, do diaska? – rzuciła półgłosem w ciemność. – Zaraz, chwileczkę, a może to piekło? Zeszłam po cichu z ziemskiego padołu, a Święty Piotr, chyba w ramach pokuty za podtruwanie tłuszczami nasyconymi małżonka, zatrzasnął przede mną bramy niebieskie i trafiłam do tej wilgotnej nory! Tylko jeżeli to piekło, to czemu, do jasnej cholery, panuje tu taka Syberia? Gdzie te ognie, ruszty, grille, rożna? (…)

Autorka porusza w swojej powieści wiele poważnych tematów, już samo morderstwo przecież do nich należy, ale mamy również związek homoseksualistów, w naszym kraju wciąż uważany za coś niestosownego, jest handel narkotykami i wspomniana wcześniej mafia. Ale wszystko to jest przedstawione z pełnym zaangażowaniem humoru, nawet przetłumaczony żargon dilerów.

(…) Bertus odwiedził w Kanadzie rodziców Ignaca, którzy pokochali zięcia prawie tak samo jak własnego syna, jedynego zresztą. Od strony Jansenów wyglądało to trochę bardziej problematycznie. Pomimo kilkuletniego związku Bertus nigdy nie przedstawił Ignaca ojcu. Z matką było łatwiej, gdyż od kilku lat spoczywała w rodzinnym grobowcu na cmentarzu Steenbrugge pod Deventer i miała wszystko w zimnej dupie. (…)

Książka zakończyła się tak, że aż miałam ochotę zawołać: CO? JUŻ KONIEC? NIEEEE! I mam szczerą nadzieję, że autorka i wydawnictwo skuszą się na kontynuację.

Bardzo dziękuję Autorce za możliwość przeczytania tej książki.

PS Droga Autorko, jeżeli przeczytasz tę moją opinię, to dowiesz się, że właśnie zyskałaś kolejną czytelniczkę, która prawdopodobnie nie odpuści już żadnej Twojej książce.