Monthly Archives: listopad 2019
PRZYBYSZ – Piotr Tymiński
Piotr Tymiński urodził się w 1969 roku. Jest absolwentem historii kultury na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Jest historykiem specjalizującym się w dziedzinie mniejszości etnicznych w Polsce i pisarzem. Pochodzi z Warszawy, a obecnie mieszka w Legionowie.
Przybysz to historia wojenna oparta na autentycznych wydarzeniach.
stron 154
Wojna powoli dobiega końca, jednak dwunastoletni Bronek zostaje pojmany przez Niemców i trafia do transportu wiozącego ludzi na przymusowe roboty do Rzeszy. Podróż jak wiadomo odbywa się w wagonach bydlęcych, wśród płaczu, smrodu i strachu. W czasie podróży poznaje innego chłopca i wspólnie podejmują decyzję o ucieczce. Ryzykują życie, ale wierzą, że im się uda. Wierzą, że wolność jest za szpalerem drzew, za rzeką, za wsią. Droga do domu jest długa i niebezpieczna, ale determinacja dotarcia do celu motywuje ich. Czy obaj dotrą do swoich domów, swoich rodzin? Jakie trudności będą musieli pokonać, aby znaleźć się w bezpiecznym miejscu?
Biorąc tę lekturę do ręki, nie spodziewałam się, że ta cienka książeczka zawiera w sobie tak gruby ładunek emocji. Tej książki nie można czytać spokojnie, ją się dosłownie pochłania i to prawie cały czas ze ściśniętym gardłem.
(…) Takiego uczucia lęku o życie nie odczuwałem chyba jeszcze nigdy. Strach całkowicie mną zawładnął, w brzuchu czułem ciężar, nogi mi się trzęsły i cały byłem mokry od potu. (…)
Emocje potęguje narracja w pierwszej osobie, czytelnik ma wrażenie, jakby siedział naprzeciwko osoby opowiadającej i wspólnie z nią jeszcze raz przeżywał tamte chwile.
Ta książka to kawał wojennej polskiej historii przekazanej bez zbędnych szczegółów, ale tak, że dotrze do każdego.
Autor przytacza między wątkami ciekawe mądrości życiowe.
(…) – To tylko wiatr i poświata, Dzidek. Ty się ludzi bój, a w przyrodę wierz, ona nas uratuje. (…) Da schronienie i wyżywi. (…) Wsłuchuj się w dźwięki, w ten spokój i powtarzalność. Jeśli będzie nadchodziło zagrożenie, knieja cię ostrzeże. (…)
Mamy okazję poznać piękną dziecięcą przyjaźń, zapoczątkowaną w dramatycznej chwili wywózki, w czasie podróży do… nie wiadomo dokąd. Przyjaźń dzieci, która jednak więcej miała w sobie powagi dorosłości niż lekkomyślności dziecka.
Ta książka powinna być lekturą szkolną, bo wiem, że młodzież (jej główny bohater ma 12 lat) nie czytałaby jej z „przymusu” ale z powagą pewnego rodzaju zaspokojenia wiedzy.
To jest lektura ważna, ukazująca nie tylko dramat wojenny, który wielu Polaków doświadczyło na własnej skórze, ale również dramat ukazujący smutne oblicze tego, co działo się w powojennej Polsce. Kraju, w którym ludzie walczący o tę właśnie polskość, zostali uznani za wrogów tej powojennej „polskości”.
Wzruszająca historia, i przyznam szczerze, że paczka chusteczek była dla mnie za mała.
Tę książkę koniecznie trzeba przeczytać, chociażby dlatego, aby oddać hołd takim ludziom jak Bronek i jego rodzina. Na mojej półce „do przeczytania” czeka jeszcze jedna książka tego autora, i mam nadzieję, że wciągnie mnie w równym stopniu jak ta.
Potrzebujemy takich książek, lektur, w których opisane zostały wrażenia ludzi, a nie tylko historyczne fakty, bo przecież każda wojna to są ludzie, a nie tylko daty, nazwiska dowódców, rozkazy, sprzęty.
Polecam tę książkę każdemu, od kilkunastolatka do seniora. Moim zdaniem powinna ona się znaleźć w każdej bibliotece młodzieżowej i być przez panie bibliotekarki polecana. Młodzież nie może czytać tylko o wampirach, nie może tylko zagłębiać się w świat fantastyki, ale powinna przede wszystkim poznać historię widzianą oczami ich rówieśników.
NAPRAWDĘ JAKI JESTEŚ – Agnieszka Walczak – Chojecka
Agnieszka Walczak – Chojecka gościła na moim blogu już wiele razy, ponieważ jej książki czytuję w miarę regularnie. Osoby, które chcą poznać więcej opinii na temat książek tej autorki zapraszam do moich wcześniejszych wpisów: Gdy zakwitną poziomki, Dziewczyna z Ajutthai, Nie czas na miłość, Nie czas na zapomnienie. Pisarka urodziła się w 1968 roku. Od najmłodszych lat „bawiła się” literaturą i będąc w wieku pięciu lat ułożyła swój pierwszy wiersz. Swoje teksty publikowała między innymi w „Poezji” i „Nowym wyrazie”. Pisała również słowa piosenek, współpracując m.in. z Piotrem Rubikiem w początkach jego kompozytorskiej kariery. W czasie studiów na Filologii Słowiańskiej UW zajmowała się tłumaczeniami literatury z języka serbskiego, którego nauczyła się mieszkając ponad cztery lata w Belgradzie. Współpracowała również z III programem Polskiego Radia oraz pisała do „Magazynu Muzycznego” i „Brawo Best”. Jako pisarka zadebiutowała powieścią „Dziewczyna z Ajutthaji. Niezbyt grzeczna historia”. Pisanie książek tak ją wciągnęło, że kolejne jej powieści ukazują się jak przysłowiowe grzyby po deszczu.
PREMIERA KSIĄŻKI 30 PAŹDZIERNIKA 2019
stron 320
Naprawdę jaki jesteś to dramat psychologiczny, którego fabuła umiejscowiona została w przedwojennej Warszawie lat trzydziestych.
Herman jest młodym człowiekiem działającym w organizacji Falanga, zwalczającej „inność” ludzi. Mieszkający z apodyktycznym, twardym i skrajnie prawicowym ojcem stara się być takim jak on, jednak jego wewnętrzne „ja” powoduje, że akcje na jakie chodzi „oczyszczając” społeczeństwo nie sprawiają mu satysfakcji, a czasami wręcz są dla niego odrażającym obowiązkiem. Po jednej z takich akcji w atakowanym człowieku, Herman rozpoznaje przebranego za kobietę przyjaciela szkolnego, który występuje w znanym w ówczesnym czasie warszawskim kabarecie. Od tego dnia wszystko zaczyna się przeciwstawiać młodemu falangiście, czując wewnętrzna rozterkę nie jest w stanie wykonać rozkazu, a gdy dowiaduje się, że w żyłach jego przyjaciela płynie żydowska krew rozterki jeszcze się nawarstwiają. Herman stając między młotem a kowadłem musi podjąć decyzję, czy chce być twardym falangistą, czy tym, kogo czuje w swoim ciele.
Nie ukrywam, że ta historia podziałała na mnie bardzo emocjonalnie. Nigdy nie patrzę na człowieka pod kątem wiary, czy jej braku, ani pod kątem preferencji seksualnych, bo uważam że są to intymne sprawy i bardzo osobiste. Dla mnie człowiek liczy się jako ten dobry, empatyczny, wrażliwy lub zły, ordynarny, brutalny. Oczywiście tych drugich staram się unikać.
Autorka od pierwszych stron swojej książki poruszyła we mnie coś, co nie pozwoliło na tłumienie emocji, dlatego lekturę tę czytałam z wyjątkowym zaangażowaniem się w fabułę.
Główny bohater walczy sam ze sobą. Z jednej strony stara się być silny, odważny, męski, a z drugiej czuje, że w jego ciele mieszka ktoś, kto ma całkiem odmienne pragnienia. Jego poczucie seksualności jest jak balansowanie po cienkiej linii, po której może przejść, jak się bardzo postara (i odważy), lecz może też runąć w przepaść bezlitosnej nietolerancji.
(…) Jest jeszcze gorzej – kontynuował Herman. – Coraz częściej ogarnia mnie przeświadczenie, że tam na górze ktoś się pomylił. (…) Myślę, że Bóg chciał mnie stworzyć kimś innym – wyrzucił w końcu z siebie myśl, która gnębiła go od dawna. (…)
Wewnętrzna walka między ciałem i umysłem dla kogoś, kto nie do końca potrafi zrozumieć, że jest „inny” bywała dla głównego bohatera nie tyle dramatem co niewiarygodną prawdą. Chęć bycia kimś innym i potrzeba bycia kimś innym rywalizowała z wpajanymi od dzieciństwa zasadami.
(…) Faktem było, że uwierało go własne ciało, że czuł niewytłumaczalną przepaść między tym, co na zewnątrz, a w środku, ale to było co innego. Nie miało związku z samcołożnikami, jak nazywano homoseksualistów. (…)
Czy należy potępiać takich ludzi jak Herman? Czy może powinno się im współczuć? Przecież to jest jednak normalne, że ktoś pragnie być tym, kim się czuje. Ilu ludzi wybiera zawód niekoniecznie „godny” płci, lub przypisany danej płci. Ile kobiet robi wszystko, aby nie być odbieraną jako delikatna istota i ilu mężczyzn wykonuje typowo kobiece zawody, bo kocha to co lubi.
(…) Herman nienawidził męskiego ciała, w którym ugrzęzła jego kobieca dusza, lecz nie znajdował sposobu, by się z niego wyzwolić. (…)
Tej książki nie da się czytać bez emocji i to nie tylko dlatego, że fabuła przypomina to, co dzieje się obecnie w naszym kraju. Łza, która zapewne nie jeden raz zakręci się w oku to emocjonalny odbiór tej (teoretycznie) fikcyjnej historii.
Autorka pozwala czytelnikowi zagłębić się również w fakty, poznać osoby istniejące naprawdę, które miały wpływ na historię głównego bohatera, może nie bezpośredni, bo przecież to postać fikcyjna, ale na kogoś takiego jak Herman.
Zakończenie książki zapewne zaskoczy wielu czytelników, mnie przynajmniej bardzo zaskoczyło i nie ukrywam, że bardzo wzruszyło. Nie tego się spodziewałam, ale… to chyba świadczy tylko o tym, że autorka świetnie potrafiła zmanipulować mnie jako czytelniczkę.
Ciekawe zwroty akcji w fabule, czasami szokują, a czasami pobudzają do głębszych przemyśleń.
To trudny temat, ale właśnie dlatego powinniśmy potrafić o tym głośno mówić. Na tym polega tolerancja i akceptacja człowieka bez względu na to kim jest lub kim chce być.
To książka nie tylko o transseksualności, to opowieść o przyjaźni, o miłości i o dążeniu do celu, do spełnienia marzeń. To również lektura o wybaczaniu i sile jaka tkwi w człowieku.
Na długo z pewnością zostanie w mojej głowie piękny cytat, który z pewnością zmobilizuje do przemyśleń niejedną osobę.
(…) Ludzką słabością jest brak starań. Nie potrafimy pielęgnować przyjaźni. A z nią trzeba czule, jak z kobietą. My jednak ciągle gnamy z szaleństwem w oczach. Po sukces, po grubszy portfel, po ulotne uczucie, że zrobiliśmy w życiu coś co ma znaczenie. Potrącamy przy tym tych, którzy chcą nam w życiu towarzyszyć, zostawiamy ich za sobą w kurzu zapomnienia. I tylko czasem dopada nas tęsknota za czymś, co nam umknęło. (…)
Polecam tę książkę z czystym sercem, kto jeszcze nie zna „pióra” tej autorki, z pewnością po tej lekturze sięgnie po jej pozostałe powieści. Połączenie ciekawej fabuły, z nietuzinkowymi bohaterami, których osobowości są dość oryginalne, to książka, którą jak weźmiecie do ręki, nawet nie zauważycie kiedy dotrzecie do ostatniej strony i słowa „koniec”.
Są książki, które się czyta, są książki które się próbuje czytać, i są książki, które się „pochłania”, moim zdaniem ta lektura właśnie należy do ostatniej z wymienionych kategorii.
Dziękuję Autorce za podjęcie tematu, a Wydawnictwu EDIPRESSE KSIĄŻKI za tę lekturę, której fabuła nie tylko przeniosła mnie do pięknej przedwojennej Warszawy, ale na pewno na długo pozostanie w pamięci.
NAJPRAWDZIWSZA FIKCJA – Bianka Kunicka – Chudzikowska
Bianka Kubicka – Chudzikowska mieszka we Wrocławiu. Jest plastyczką i kulturoznawcą ze specjalnością historii sztuki. Zawodowo jednak od lat działa w branży prawnej i konsultingowej. Uczęszczała do Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych im. Stanisława Kopystyńskiego we Wrocławiu. Z zamiłowania jest poetką, swoje wiersze opublikowała w tomikach „Pobrudzone Szminką” i „Poparzone wrzątkiem”, a jako pisarka zadebiutowała książką „Najprawdziwsza Fikcja”.
Najprawdziwsza Fikcja to książka z literatury kobiecej, trochę obyczajowa, trochę psychologiczna, trochę dramatyczna, której fabuła umiejscowiona została współcześnie we Wrocławiu.
stron 338
Zofia ma 40 lat, jest osobą samotną, niezależną finansowo. Jako kobieta cały czas stara się odkrywać siebie na nowo. Pozbawiona wspomnień nie pamięta co i kiedy wydarzyło się w jej życiu. Pewnego dnia dostaje zaproszenie na wernisaż swojej dawnej koleżanki ze studiów. Zaskoczona dowiaduje się, że mężem Elżbiety jest jej były chłopak, wielka młodzieńcza miłość. Jak zapewnia mężczyzna, jego uczucie do Zofii nigdy nie ustało i mimo, że jest on obecnie mężem innej kobiety jego namiętność skierowana jest cały czas w stronę byłej dziewczyny. Czy Zofia i Wiktor wrócą do siebie, czy kobieta skieruje swoje uczucia w stronę innego mężczyzny?
Książka zaczyna się dość tajemniczymi słowami:
(…) Jestem postacią fikcyjną. W pewnym sensie powstałam tu i teraz. Urodziłam się bez bólu, już dorosła, z bagażem doświadczeń moich, choć przeze mnie nieprzeżytych. Istnieję, dysponując wspomnieniami z własnego niebytu. Ból za to pewnie zrodzi się później wraz z kreowaniem przyszłości. Moją osobowość, z góry narzuconą przeszłość i czekającą mnie przyszłość dokładnie poznam wkrótce (…)
Narracja jest dość specyficzna, w pierwszej osobie, ale muszę
przyznać, że nie czułam się w trakcie czytania tak, jakbym słuchała czyichś zwierzeń
czy czytała czyjś pamiętnik, tak jak to często odbieram czytając książki z taką
właśnie narracją. Być może zostało to spowodowane tym, że książka została
napisana dość nietypowo, trochę jakby poetycko, a trochę… no cóż, chyba nie
potrafię znaleźć na to określenie odpowiedniego słowa.
Fabuła podzielona jest na rozdziały, które przeplatają się ze sobą, i są częściowo ukierunkowane na wątki obyczajowe, a częściowo odnoszą się do dyskusji głównej bohaterki ze swoim alter ego. I tu przyznam, że jest do dość ciekawy zabieg literacki.
Trochę dość swoistego humoru nie pozwala na nudę.
Ta książka to ciekawe studium poznawania i odkrywania własnej kobiecości i seksualności, a autorka dość odważne, ale jednocześnie bardzo subtelnie wprowadza czytelnika w sferę erotyki. Pisze o uczuciach, które walczą ze sobą, o pożądaniu fizycznym i tęsknocie za stabilizacją życiową.
W tej powieści poruszonych zostaje wiele trudnych tematów życiowych, często dotyczących wielu ludzi. Zaciekawił mnie wątek dotyczący konfliktu małżeńskiego, opartego na wspólnym mieszkaniu z rodzicami jednej ze stron. Przyznam szczerze, że nigdy sama nie chciałam mieszkać razem z rodzicami chociaż w wielu sprawach byłoby to wygodnym rozwiązaniem zarówno finansowym jak i dotyczącym opieki nad dziećmi. W tej książce autorka bardzo ciekawie pod względem psychologicznym podeszła do tego problemu. Bowiem mieszkanie z rodzicami ma wiele dobrych stron, ale może być również powodem rozpadu więzi młodego małżeństwa, które oprócz pomocy i opieki, potrzebuje przede wszystkim intymności i czasu przeznaczonego tylko dla siebie.
Podobały mi się przedstawione relacje między siostrami, dzięki dialogom i świetnie wykreowanym osobowościowo bohaterkom, odebrałam je bardzo realistycznie i myślę, że wiele sióstr odnajdzie w tych kobietach cząstki siebie.
Niestety trochę raziły mnie wulgaryzmy, które autorka wkładała w usta swojej głównej bohaterki, kobiety dojrzałej, wykształconej i inteligentnej.
Ta książka to nie jest lektura lekka, łatwa i przyjemna, chociaż fabuła wątków obyczajowych została odebrana przeze mnie w sposób bardzo pozytywny. Nie mogę jednak powiedzieć, że polubiłam główną bohaterkę, a przypominanie czytelnikom prawie przez cały czas, że jest istotą nierealną, nie tylko fikcyjną ale właśnie stworzoną w ten dziwny sposób, bez przeszłości, bez wspomnień, świadomą swojego niebytu, a jednak posiadającą pakiet emocji jak każda kobieta nie zadziała pozytywnie na emocje, które powinnam skupić na postaci główniej bohaterki.
(…) Czułam, jak moje piersi unoszą się miarowo. Ludzki umysł ma niezwykłą siłę autosugestii. Jak bardzo nie umiemy wykorzystać potencjału, jaki w nas drzemie! Szukamy wokół przeróżnych bodźców, życioumilaczy, a zapominamy o sobie, gdy tak naprawdę właśnie na nas samych powinniśmy się skupić. (…)
Przyznam szczerze, że dość ekscentrycznie odebrałam tę książkę, ale po ukończeniu jej zauważyłam, że dopadł mnie refleksyjny nastrój, bo wiele ciekawych i życiowych przekazów nie zawsze dociera do naszej podświadomości.
Jest to książka w jakiś sposób ważna pod względem psychologicznym. Uświadamiająca o tym, że często pozwalamy sobie na to, aby ktoś kierował naszym życiem. Często niepotrzebnie pozwalamy sobą manipulować, a przecież dla naszego własnego komfortu psychicznego i dla naszego życia powinniśmy nauczyć się decydowania o sobie. Czy to jest tak ważne, co powiedzą o nas inni? Czy zawsze musimy zastanawiać się nad tym co wypada a co nie?
Autorka porusza tematykę przemijania, jednocześnie uświadamiając nas jak wielu rzeczy nie potrafimy docenić, albo może nie nauczyliśmy się doceniać, bo zawsze patrzymy z perspektywy kogoś, nie siebie. A to przecież my i tylko my powinniśmy decydować o tym co jest dla nas dobre a co złe, bo tylko nasze własne decyzje i doświadczenia kształtują nasze życie.
Polecam tę lekturę właśnie ku refleksji. Poezja życia pokazana w dość brutalny dla umysłu sposób, bywa czasami ważną wskazówką.
Dziękuję Wydawnictwu Oficynka za tę lekturę, którą przygarnęłam w ramach wymiany książkowej na jednym z naszych spotkań „A może nad morze? Z książką”, a którego wydawnictwo Oficynka było jednocześnie uczestnikiem i sponsorem.
NIEWINNOŚĆ LUKRECJI – Eliza Korpalska
Eliza Korpalska to miłośniczka literatury. Uwielbia gotować, kocha koty i hoduje róże. Szczerze pisząc trochę tego mało, mam na myśli informacje o autorce, ale ponieważ to moje pierwsze spotkanie z tą autorką, głównie dlatego, że jest ona debiutująca, to mam nadzieję, że nadejdzie czas, kiedy o tej pisarce będziemy wiedzieć więcej.
Niewinność Lukrecji to kryminał, a właściwie to powieść szpiegowska, której fabuła umiejscowiona została współcześnie w… (?).
stron 225
Szef Specjalnej Agencji Wywiadowczej zleca młodemu i ambitnemu agentowi misję, polegająca na tym, aby nakłonić byłą agentkę wywiadowczą do rozkochania w sobie skorumpowanego senatora i dotarcia do ważnych informacji dotyczących działalności bossa lokalnej mafii. Niestety Lukrecja początkowo nie jest zainteresowana współpracą z SAW, kiedy jednak się decyduje, stawia pewien warunek. Generał Twigg nie ma wyboru, jeżeli chce mieć dowody na gangsterską działalność szefa mafii, musi przystać na to, co w zamian chce otrzymać jedna z jego najlepszych kiedyś agentek, obecnie jednak kobieta odsunięta od życia towarzyskiego i od służby. Czy dojdzie do ślubu Lukrecji i senatora? Jak potoczy się znajomość kobiety z młodym agentem SAW?
No cóż na wstępie muszę napisać, że chociaż ostrożnie podchodzę do debiutów, to uważam, że każdy ma prawo zaistnieć na rynku księgarskim i zawsze trzymam za debiutantów/debiutantki mocne kciuki, sama bowiem kiedyś byłam na ich miejscu i wiem jak odbierałam pierwsze recenzje mojej pierwszej książki.
Autorka z całą pewnością ma duży potencjał dotyczący wymyślania fabuły, pomysł na książkę bardzo mi się podoba, głównie dlatego, że jeśli chodzi o kryminał, czy powieść szpiegowską, nie mamy tutaj twardziela, który pije, pali i leje kogo popadnie, a… kobietę, która początkowo została przedstawiona jako zdegenerowana, zapijaczona i niespełniona w życiu osoba. Ale czy taka właśnie jest, czy to tylko kamuflaż? A może za tą brudną i śmierdzącą pijaczką kryje się prawdziwa mistrzyni wywiadu?
Muszę przyznać, że postać głównej bohaterki i jej metamorfoza zarówno dotycząca jej zachowania jak i wyglądu zewnętrznego pozytywnie mnie zaskoczyła i tu muszę przyznać, że skonstruowanie osobowości tej kobiety to wielki plus dla powieści.
Ale…
No właśnie teraz będzie coś, za co mnie wielu autorów nie lubi jako recenzentki.
Trochę irytuje mnie zawsze, kiedy wciągając się w fabułę, nie wiem gdzie ona została umiejscowiona (może to przeoczyłam, nie skupiając się odpowiednio na treści?). Nie przepadam również za amerykanizacją jaką wprowadzają autorzy polskich książek, nierzadko kalecząc nasz język powiedzonkami typu „Tak jest sir”.
Czy nadawanie bohaterom obcych nazwisk zamiast polskich ma wpłynąć na lepszą jakość fabuły? McKenzie, Paul Horn czy Twigg sprawią, że fabuła bardziej przyciągnie czytelnika? No cóż, ja zdecydowanie w książkach polskich autorów wolę polskich bohaterów z wyjątkiem oczywiście tego, kiedy pojawia się na obcokrajowiec, jako postać drugoplanowa. Ale to jest moje zdanie, więc niech się nikt tym nie sugeruje, sięgając po tę lekturę.
Nie mogę powiedzieć, że książka ta mnie zawiodła, bo tak się nie stało i nawet dość szybko ją przeczytałam, bo były momenty, od których nie mogłam się oderwać, muszę jednak przyznać, że książka ta nie rozbudziła we mnie żadnych głębszych emocji. Może powodem tego była fabuła, bo nie ukrywam, że nie przepadam za powieściami szpiegowskimi. Chociaż misternie utkany romans mógłby poruszyć we mnie coś więcej niż ciekawość.
Nie twierdzę również, że książka jest zła, bo skoro doczytałam do końca, a nie zostawiłam w połowie, to chyba świadczy o tym, że jednak coś mnie do tej lektury ciągnęło.
Intryga szpiegowska wymyślona jest dość ciekawie, chociaż moim zdaniem autorka wprowadziła zbyt wiele wątków nie mających żadnego wpływu na wątek główny. Może będzie to trochę nad wyraz stwierdzenie, ale jak dla mnie, układ treści w połączeniu z fabułą przypomina mi odrobinę książki Katarzyny Bondy (szczególnie jej pierwsze powieści) w których więcej jest wątków obyczajowych niż kryminalnych.
Autorka postarała się, aby czytelnik w miarę szczegółowo poznał bohaterów drugoplanowych, ich przeszłości mające w pewnym sensie wpływ na teraźniejszość, ale jak dla mnie osobowości tych postaci są… trochę zbyt nijakie, mało wyraziste. Z całą pewnością szkice bohaterów są ważne dla fabuły i w jakiś sposób wiążą się z nią.
Wprowadza czytelnika w swoją intrygę szpiegowską dość specyficznie, powoli, nie robi wielkiego „bum”, przynajmniej na początku.
A tytułowa Lukrecja? Lukrecja to kobieta – zagadka. Pozornie patologiczna osoba, która w odpowiednim momencie potrafi myśleć i działać nad wyraz logicznie. Czuła kochanka, spragniona miłości, która w jednej chwili potrafi być bezwzględną zabójczynią swojego kochanka. Tajemnicza i inteligentna jednocześnie, ale czy realna?
Myślę, że każdy czytelnik/czytelniczka odpowie sobie na to pytanie indywidualnie.
Dodam jeszcze, że zaskoczyło mnie trochę zakończenie, które autorka pozostawiła jakby otwartym na domysły. I chociaż czytając tę powieść miałam sporo „ale”, to usłyszawszy w jednym z wywiadów jaki znalazłam w Internecie (no cóż, szukając informacji o autorach lubię poszperać trochę w sieci), że autorka pisze kontynuację tej powieści, ucieszyłam się.
Osoby, które czytają mojego bloga wiedzą, że mam specyficzne podejście do pisania swoich opinii, mam zatem nadzieję, że nie zniechęciłam nikogo do sięgnięcia po tę książkę. I podkreślę jeszcze raz, mimo wielu „ale” uważam, że jest do dość udany debiut i polecam do przeczytania chociażby dlatego, aby porównać swoje odczucia z moimi.
W tej książce mamy wątki nie tylko kryminalny i szpiegowski, ale również odrobinę romansu i dużą dawkę obyczajową, czyli… dla każdego coś.
Dziękuję Wydawnictwu Oficynka za tę lekturę, którą przygarnęłam w ramach wymiany książkowej na jednym z naszych spotkań „A może nad morze? Z książką”, a którego wydawnictwo Oficynka było jednocześnie uczestnikiem i sponsorem.
