BESTIA – Alicja Minicka

Alicja Minicka z wykształcenia jest ekonomistką lecz z zamiłowania kryminalistką. Na codzień zajmuje się publicystyką. Jest autorką powieści „Colette” oraz „Genewska zagadka”, a także wydaną w roku 2012 powieścią „Morderstwo w Miłowie”.

Bestia to kryminał retro.

Jest rok 1930. Samanta i Łukasz planują ślub, ale na drodze do szczęścia pojawia się niespodziewana choroba Samanty. Łukasz prosi o pomoc swojego przyjaciela Rafała Gajdę, który jest podróżnikiem i ma doświadczenie w leczeniu niekonwencjonalnym. Przyjaciel Łukasza proponuje młodym wyjazd do posiadłości jego znajomych w urokliwej, małej miejscowości, niestety pan komisarz nie może wyjechać razem z narzeczoną, ale wysyła ją tam pod opieką przyjaciela. Sielski pobyt Samanty zaczynają zakłócać pewne mroczne wydarzenia, a dodatkowo wśród mieszkańców zaczyna krążyć plotka o wilkołaku. Czy komisarz Łukasz Darski rozwikła zagadkę tajemniczych zaginięć ludzi i ich śmierci? Czy Samanta będzie bezpieczna w dworku i jego okolicach? Kim lub czym tak właściwie jest bestia, widziana przez ludzi ze wsi?

Przyznam szczerze, że na kolejną książkę tej autorki czekałam z niecierpliwością. Pierwszy z jej retro kryminałów „Morderstwo w Miłowie” przeczytałam bardzo dawno temu, bo w roku 2012 i do dzisiaj pamiętam jego fabułę.

Ta książka okazała się jednak trochę inna, nie chcę powiedzieć, że gorsza, ale chyba mniej mnie wciągnęła jej fabuła niż tej wcześniejszej powieści. Do połowy, fabułę stanowią spokojne wątki powieści obyczajowej, ot taka sielska opowiastka o mieszkańcach pewnego dworku i sąsiadujących z nimi ludźmi. Dopiero gdzieś około setnej strony zaczynają mieć miejsce dziwne zdarzenia, momentami zmierzające nawet w stronę horroru.

(…) Basior leżał na boku. Zakrzepła krew, pokrywała jego rozszarpaną szyję, wydawała się niemal czarna w bladym świetle księżyca. Gdyby nie ten potworny widok, można by sądzić, że pies śpi. (…)

Książka napisana została bardzo lekkim stylem, prostym i nieskomplikowanym. Krótkie zdania często kojarzyły mi się z relacjami.

Nie wiem czy mogę zaliczyć tę powieść do wciągających kryminałów, chociaż tak jak wspomniałam wcześniej druga połowa książki jest dość mocno trzymająca czytelnika w napięciu. Jednak chyba czegoś innego, może czegoś mocniejszego się po tej lekturze spodziewałam.

Wśród bohaterów mamy postacie zarówno barwne i ciekawe jak i szare i mało atrakcyjne i tu nie mam na myśli wyglądu zewnętrznego, ale osobowości. Ale i wygląd zewnętrzny pewnej istoty może czytelnika zszokować.

(…) Łukasz i Sambor zamarli bez ruchu, zbyt zszkowani, by w jakikolwiek sposób zareagować.  (…)

Nie twierdzę, że jest to nudna książka, ale do prawdziwego kryminały retro chyba jej jednak trochę brakuje.

Polecam ją jednak jako lekką, łatwą i przyjemną historyjkę na jakąś leniwą sobotę lub niedzielę. Cieszę się, że po tylu latach doczekaliśmy się kolejnej publikacji tej autorki.

Dziękuję Wydawnictwu Oficynka za możliwość przeczytania tej powieści i zachęcam po sięgnięcie po tę lekturę, zwłaszcza osoby, które lubią lekkie kryminały z nutką horroru.