DOM, KTÓREGO NIE BYŁO – Dorota Schrammek

Dorota Schrammek od lat publikuje opowiadania i reportaże w pismach kobiecych. Mieszkała nad Bałtykiem, w Pobierowie, obecnie z trójką dzieci i mężem mieszka w niemieckim Ueckermunde. Najlepiej czuje się w domu pochłonięta obowiązkami rodzinnymi i pracą. Pisze, gdy domownicy śpią. „Stojąc pod tęczą” to jej debiut powieściowy.

Wydawnictwo Szara Godzina rok 2016

stron 240

Dom, którego nie było to powieść psychologiczna z gatunku literatury kobiecej.

Cztery kobiety spotykają się na wspólnej terapii. Każda z nich miała inne, dość skomplikowane relacje ze swoją matką. Rodzinna przeszłość miała znaczny wpływ na wybory życiowe bohaterek. Karolina jest nauczona bezwzględnego posłuszeństwa, Katarzyna była zakonnicą, z kolei Daria jest niechcianym przez matkę dzieckiem, którym zajmował się ojciec, Łucja była zaś wychowywana na arystokratkę traktującą mężczyzn, jako środek do osiągnięcia celu. Terapeutka wyznacza listę poleceń do wykonania. Zadania są nietypowe, a każde przybliża bohaterki do odzyskania zachwianej równowagi. Czy to się uda? Czy nauczą się kochać i szanować siebie?

Relacje między matką a córką są czasami bardzo trudne, nie wiem od czego to zależy, ale każda z nas, z pewnością inaczej wspomina to, co było częścią naszego dzieciństwa i podstawą wchodzenia w dorosłość. Sama jestem matką i pamiętam, że chociaż starałam się robić wszystko tak jak uważałam za dobre, między mną a moją córką dochodziło do konfliktów. Bardzo chciałam, aby moje stosunki z córką były inne niż te z moją mamą, ale musiały minąć lata, kiedy ziściło się to, do czego dążyłam.

Autorka w swojej najnowszej książce poruszyła ten trudny temat, i zrobiła to tak, że czytając książkę, co rusz czułam przelatujące przez moje ciało dreszcze. Cztery bohaterki tej książki, już jako osoby dorosłe popełniają wiele błędów, to że ich przeszłość jest dawno za nimi nie oznacza uwolnienia się od niej. Przeszłość, często nie tyle trudna co bolesna sprawiła, że kobiety są w pewien sposób samotne, nie potrafią nauczyć się równowagi, która poprowadziła by ich w życiu. Trudno im zaakceptować siebie i nabrać do siebie szacunku, ta przeszłość i relacje z własną matką utrudniają im drogę do uwierzenia we własne wartości, do uwierzenia w siebie.

Moim zdaniem nie łatwo jest uświadomić komuś, jak wielką siłą potrafią być ludzie. Autorce tej książki chyba się to udało. Za pomocą bardzo przeplecionych losów swoich bohaterek, tak różnych, tak innych i tak indywidualnych, udowodniła, że można wiele osiągnąć dzięki wierze w siebie i wierze w drugiego człowieka. Traumy, bolesne wspomnienia smutnej przeszłości, nie muszą być ciężarem na całe życie. Jeżeli się patrzy w przyszłość, przeszłość pozostawiając daleko w tyle, to można osiągnąć szczęście.

Fabuła powieści niejednokrotnie zaskakuje, a wraz z jej rozwojem zdajemy sobie sprawę z tego, że wszystko się zmienia. Fabuła jest tak autentyczna, że powoduje niezwykły klimat, a ten z kolei sprawia, że trudno jest się oderwać od lektury. Z całą pewnością mogę stwierdzić, że jest to książka, która nie pozostawi w czytelniku pustki. Po jej skończeniu, długo nie można o niej zapomnieć. Dlaczego? Może dlatego, że wiele kobiet może się utożsamić z którąś z bohaterek, a to z kolei z pewnością skłania do refleksji.

Autorka ma wyjątkowy dar fundowania czytelnikowi sporej dawki różnych emocji. Czytanie tej powieści to tak jakby wchodzenie w głąb duszy drugiego człowieka. To jakby pokonywanie własnego lęku przed tym co było i przed nieznanym. Każda bohaterka tej powieści boryka się z innym problemem, czasami jest to brak zrozumienia ze strony męża, czasami samotność, ból i cierpienie, ale każdej z nich towarzyszy jakaś miłość. Terapia u psychologa, na którą trafiają, otwiera im oczy na to czego im tak naprawdę w życiu brakuje, i co mogą uczynić aby zmienić swoje życie na lepsze.

Lektura momentami wzruszała, momentami budziła gniew i żal, ale z całą pewnością dała mnie jako czytelniczce dużą dawkę nadziei i optymizmu. Dała wiarę w lepsze jutro, siłę i otuchę. Nie wszystkim dom kojarzy się z miłością, ciepłem i oparciem. Dla niektórych dom to ciągłe szukanie odpowiedzi na zadawane od lat pytanie – „dlaczego?”

To moja pierwsza książka tej autorki, ale jestem pewna, że nie ostatnia. Myślę, że jest to lektura nie tylko dla kobiet, chociaż one są jej głównymi bohaterkami. Ta ciepła, mądra i wzruszająca lektura z pewnością nie pozwoli długo o sobie zapomnieć. Mnie oczarowała. Przeczytałam ją jednym tchem i myślę, że tak jak mnie nie zawiodła, nie zawiedzie ona również innych czytelników/czytelniczki. Polecam całym sercem.

Jak ogromny wpływ ma okazywanie uczuć i wszelkie stosunki matki do dziecka na jego dorosłe życie, przekonują się pewnie nieliczni. Ale to właśnie te relacje budują człowieka i przygotowują dziecko do bycia dorosłym.

Dziękuję Wydawnictwu Szara Godzina, które było jednym ze sponsorów na naszym piątym spotkaniu w Sopocie A może nad morze? Z książką za możliwość przeczytania tej książki.