Recenzje książek

wywiady

SZAŁU NIE MA, JEST RAK – ks. Jan Kaczkowski i Katarzyna Jabłońska

Ks. Jan Kaczkowski i Katarzyna Jabłońska

fot. Marcin Kiedio

Jan Kaczkowski mieszka w Sopocie. Urodził się w 1977 roku. Jest doktorem teologii moralnej i bioetykiem, Prezesem Puckiego Hospicjum pw. św. Ojca Pio, współzałożycielem zespołu szkół im. Macieja Płażyńskiego w Pucku i… księdzem, u którego w 2012 roku zdiagnozowani raka mózgu.

Katarzyna Jabłońska mieszka w Otwocku,  jest absolwentką Wydziały Filologii Polskiej UW, krytykiem filmowym oraz sekretarzem redakcji „Więzi”.  Jest również współautorką książki „Między konfesjonałem a kozetką”.

Szału niema, jest rak

Towarzystwo „Więź” rok 2013

stron 140

Szału nie ma, jest rak to książka napisana w formie wywiadu, a właściwie to luźniej rozmowy dwojga ludzi.

Biorąc tę lekturę do ręki początkowo podchodziłam do niej dość sceptycznie i to nie z powodu tego, że nie należę ani do gorliwych katoliczek, ani do ateistek, jestem agnostyczką i nie angażuję się w wyznania innych ludzi, dlatego książka napisana przez księdza i o księdzu wydała mi się lekturą do której z pewnością nie podejdę entuzjastycznie.

Wielkiego entuzjazmu faktycznie nie było, ale przeczytałam ją z zapartym tchem. Taka lektura na jeden wieczór, cieniutka książeczka, bo zawierająca zaledwie 140 stron, z czego część zajmują zdjęcia. Jednak podejście księdza Jana do wielu spraw życiowych, zarówno tych prostych, zwyczajnych jak i tych bardziej skomplikowanych jakimi są choroba terminalna czy śmierć zaskoczyło mnie. Ten człowiek ma wyjątkowe poczucie humoru, okraszone nieprzewidywalnym, ostrym językiem (zdarzały się i słowa tzw. niecenzuralne) potrafi rozwinąć każdy temat do tego stopnia, że przychodzi potem moment niespodziewanej wprost refleksji nad przeczytanym tekstem. Podejście Kościoła (i duchownych) do norm w nim obowiązujących, a także zwykłe podejście do człowieczeństwa i związanych z nim spraw, głośno przez kościół krytykowanych jak na przykład zapłodnienia in vitro, czy związki homoseksualne w słowach Tego księdza momentami mnie szokowało. Wiem, że w każdym społeczeństwie i w każdej grupie osób o określonych poglądach są ludzie, którzy potępiają zachowanie innych i tacy, którzy gardzą tymi którzy nie dostosowują się do ich racji, ale człowiek jest przecież tylko człowiekiem i niezależnie od tego do jakiej grupy należy ma prawo myśleć indywidualnie. Takim właśnie człowiekiem jest ks. Jan, nie myśli stereotypowo tylko indywidualnie.

Oprócz własnych przekonać, potrafił on w tej książce bardzo wyraziście wytłumaczyć wiele nurtujących nie tylko katolików kwestii, mnie osobiście zaskoczyło wytłumaczenie rozumowania zapłodnienia in vitro przez Kościół. Kiedy zaczyna się człowiek i kiedy zaczyna się osoba zasługująca na godność w pełnym tego słowa znaczeniu.

Poważny, a zarazem humorystyczny ton wielu wypowiedzi ks. Jana spowodował, że książkę czytałam tak, jakbym siedziała przy jednym stole z rozmawiającymi i przysłuchiwała się ich rozmowie.

Na zakończenie przytoczę słowa Szymona Hołowni, który o ks. Janie napisał:

(…) Janek ma ze swojego okna niezwykłą perspektywę: i na śmierć i na życie może patrzeć z dystansu. Na śmierć, bo wciąż żyje pełną piersią. Na życie – bo świadomie i mądrze codziennie zmaga się ze śmiercią. I o życiu, i o śmierci mówi takie rzeczy, że oczy stają czasem w słup, a z nóg spadają ciepłe kapcie. (…)

Polecam tę książkę, nie tylko osobom głęboko wierzącym. Myślę, że ta rozmowa o życiu i śmierci zainteresuje każdego bez względu na przekonania i podejście do Kościoła i wiary katolickiej. To rozmowa przede wszystkim z mądrym człowiekiem, podchodzącym do życia z dystansem, a potem dopiero księdzem.



LITERAT CZERWCA 2013 – to JA :)

I znowu się chwalę, ale mam nadzieję, że nie wejdzie mi to w nawyk i nie stanę się „chwalipiętą”, ale właśnie przeczytałam wywiad, który kiedyś przeprowadziła ze mną

Agnieszka z Krainy Czytania.

jaBlogerka i pisarka w jednej osobie, choć woli określać siebie mianem „blogerki piszącej książki”. Ma na swoim koncie trzy powieści wydane w wersji tradycyjnej oraz kilka krótkich form literackich opublikowanych w postaci e-booków. W wywiadzie udzielonym w ramach cyklu „Literat Miesiąca” Ewa Formella mówi między innymi o swojej twórczości, o cierpieniu, a także o miejscu, które kocha tak bardzo, że aż stało się ono kanwą jednej z jej powieści.
***
Kraina Czytania: Dziękuję, Ewo, że zgodziłaś się przyjąć moje zaproszenie do cyklu „Literat Miesiąca”. Jest mi bardzo miło gościć Cię na swoim blogu. Jesteś autorką trzech powieści i kilku krótkich form literackich. Powiedz mi, jak zrodził się u Ciebie pomysł na tworzenie literatury?
 ***
Ewa Formella: Na początku, to ja dziękuję za to, że zostałam zauważona jako „literat”. Nigdy tak o sobie nie myślałam, ale może najwyższy czas pomyśleć? (śmiech)
Pisać lubiłam od dziecka, chociaż z języka polskiego nigdy nie byłam „orłem”, miałam za to wyjątkowo bujną wyobraźnię i często osoby słuchające tego, co mówię, nie były pewne czy mówię prawdę, czy to fantazje moich własnych marzeń. Myślałam o tym, aby dzielić się z innymi tym, co często siedzi gdzieś głęboko w moim sercu, w moich myślach, w moich spostrzeżeniach, chciałam pisać, bo bardzo wierzyłam w to, że właśnie w ten sposób coś po mnie pozostanie.
***
Kraina Czytania: Twój powieściowy debiut to historia trzydziestodwuletniej Emilii, która nie ma łatwego życia. Jest wdową, a do tego matką trójki dzieci. Jak widać los nie oszczędził Twojej bohaterki. Prawdę powiedziawszy, ta powieść powinna być smutna i wyciskać czytelnikom łzy z oczu, a stało się wręcz odwrotnie. „Leśniczówka” to tak naprawdę opowieść pełna ciepła i dająca nadzieję, na lepsze jutro. Jak udało Ci się tego dokonać?
***
Ewa Formella: „Leśniczówka” powstała w bardzo dziwny sposób. Kiedy odeszłam z mojej poprzedniej pracy, która dawała mi nie tyle sporo satysfakcji, co niestety dość poważnie oddziaływała na moje zdrowie, przez jakiś czas odsypiałam wcześniejsze pobudki o godzinie 5 rano. Kiedy mój organizm się rozleniwił do tego stopnia, że najwcześniejszą porą, która wyganiała mnie z łóżka była godzina 8 rano, zaczęłam mieć problemy z wieczornym zasypianiem. Któregoś dnia, a było to około północy usiadłam przed komputerem i palce same zaczęły pisać. Chyba potrzebowałam takiego wyciszenia, uspokojenia myśli, spełnienia jakiejś tęsknoty i ten las, ta cisza, po prostu na mnie czekały. To miało być krótkie opowiadanie, a wyszła mała książeczka. W postaci Emilii zamknęłam kawałek siebie i kawałek tego, o czym w tamtym czasie marzyłam.
(…)

Cały wywiad można przeczytać  na: http://wkrainieczytania.blogspot.com wchodząc w zakładkę „Literat miesiąca”.

 

 

Napisz do mnie
październik 2024
P W Ś C P S N
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
28293031  
Książki które przeczytałam
Recenzje moich książek
  • Leśniczówka
  • Pamiątka z Paryża
  • Jutra nie będzie
  • Lawenda
  • Płacz wilka
  • Carpe Diem
  • Listy do Duszki
  • Muzyka dla Ilse
  • Dziewczyny z Ogrodu Rozkoszy
  • Kołysanka dla Łani
  • Złoty konik dla Palmiry
  • Dziewczynka z ciasteczkami
  • Obiecuje Ci szczęście
  • Kamienica pełna marzeń
Znajdziesz mnie również na
lubimyczytać.pl granice.pl booklikes.com nakanapie.pl sztukater.pl instagram.com/formelita_ewfor/ facebook.com/KsiazkiIdy/