Agnieszka Krawczyk jest mieszkanką Krakowa, absolwentką filologii polskiej UJ. Po studiach pracowała jako dziennikarka w krakowskich gazetach codziennych, oraz jako redaktorka w kilku krakowskich wydawnictwach. Jako pisarka zadebiutowała w roku 2009 powieścią „Napisz na priv”. Jest autorką wielu bardzo poczytnych powieści kierowanych nie tylko do kobiet. Jest również współautorką trzech tomów opowiadań kryminalnych, dwóch antologii świątecznych oraz dwóch antologii opowiadań kryminalnych, które ukazały się jako ebooki. Wielu zna ją również jako założycielkę grupy pisarskiej „Zbrodnicze siostrzyczki”.

Dolina mgieł i róż, to drugi tom serii Magiczne miejsce. To powieść obyczajowa, której fabuła umiejscowiona została w małej polskiej wsi o nazwie Ida.

PREMIERA KSIĄŻKI 21 PAŹDZIERNIKA 2020 (WZNOWIENIE)

Do pałacyku „Pod Graalem i Różą” przekształconego w pensjonat, przyjeżdża znana polska pisarka, która potrzebuje natchnienia do skończenia swojej najnowszej książki. W pensjonacie przebywa kilka osób, wśród których jest nie tylko właścicielka Mila (ktoś, kto czytał pierwszą część poznał ją jako sympatyczną panią sołtys), kuzynka Mili, dość ekscentryczna Carmen, profesor Niewiara i wyjątkowy starszy pan, pułkownik Janicki. W drodze do pensjonatu pisarce psuje się samochód, pomoc przychodzi dość nieoczekiwanie z… krzaków, zza których wychodzi mała dziewczynka i to dzięki niej i jej ojcu, pisarce udaję się bezpiecznie dotrzeć na miejsce.  W miejscowości Ida, Sabina poznaje wielu ciekawych ludzi, z niektórymi nawet się zaprzyjaźniając i krótki pobyt w tym urokliwym miejscu wywraca życie kobiety do góry nogami. Czy piękna pisarka zatęskni za wielkomiejskim życiem? Czy spotkanie dwóch przystojnych młodych mężczyzn zaowocuje uczuciowo czymś więcej? Który z nich stanie się bliższy pisarce, bogaty, szarmancki przedsiębiorca, czy wiejski lekarz samotnie wychowujący autystyczną córeczkę?

Po przeczytaniu pierwszej części nie mogłam się oprzeć sięgnięciu po kolejną. I z jednej strony cieszę się, że nie mam chwilowo kolejnych części, bo mój czas na czytanie jest mocno ograniczony, a z drugiej strony, szkoda, że nie mogę dłużej pobyć w magicznym miejscu.

W tej części poznajemy pewną bardzo poczytną pisarkę, osobę chociaż bardzo znaną i niezależną finansowo, to chyba bardzo samotną.

(…) Była bardzo szczęśliwa. Już dawno (a może właściwie nigdy?) nie czuła się taka wolna. Spojrzała z okna na dolinę mgieł. Teraz oczywiście była pogrążona w mroku, oświetlał ją tylko księżyc. (…) Nie chcę stąd wyjeżdżać – uświadomiła sobie, wślizgując się do łóżka. (…)

Jeżeli ktoś nie czytał tomu 1, to dobrze, aby nadrobił, ale jeżeli wcześniej wpadł mu w ręce tom 2, to śmiało może zacząć lekturę, ponieważ autorka tak wplotła w fabułę wątki pierwszej części, że nie ma dezorientacji w trakcie czytania.

Jest to wprawdzie kontynuacja, ale w tej części czytelnik skupia się właściwie na nowej postaci. Oczywiście pojawiają się również osoby odgrywające w tomie 1 kluczowe role, ale są tutaj jakby dopełnieniem, czymś w rodzaju tła.

Fabuła główna skupia się na pisarce, która przyjechała do pensjonatu, aby ukończyć książkę.  Stara się „obudzić” swoją wenę twórczą, która ostatnio trochę ją zawodzi. Zarówno wydawca jak i czytelnicy czekają na nową powieść, którą autorka pisze pod pseudonimem, dlatego w pensjonacie nikt tak naprawdę nie wie kim jest, bo opinie na temat jej książek są mocno podzielone.

I po raz kolejny autorka udowadnia jak wiele mogą wnieść do książki ciekawe osobowościowo postacie bez względu czy są pozytywne czy negatywne z zachowania.

Ciekawie została przedstawione w powieści postać dziewczynki dotkniętej autyzmem, a konkretnie zespołem Aspergera. Dla wielu ludzi wciąż jest to coś niezrozumiałego. Często takie dzieci postrzegane są jako źle wychowane lub ograniczone umysłowo, a tak naprawdę są to bardzo inteligentne, mądre, empatyczne i uczuciowe osoby.

Autorka wplotła w fabułę również wątek samotnego rodzicielstwa, a dokładnie pisząc, młodego wdowca, który samotnie wychowuje autystyczną córeczkę. Myślę, że zarówno ojciec jak i dziewczynka są to postacie, których nie można nie polubić.

Moim zdaniem, mimo kilku dramatycznych momentów jest to powieść, która ma w sobie wiele optymizmu. Muszę przyznać, że świetnie się przy niej wyciszyłam.

(…) – Przemyślę to – powiedziała cicho Sabina, która poczuła nagły dreszcz emocji. Przecież mogła to zrobić. Kupić sobie dom i po prostu tu zostać. To było takie piękne, ale czy realne? No, ale dlaczego nierealne? Ktoś powiedział jej kiedyś, że jeśli nie czuje się w jakimś miejscu dobrze, to znaczy, że nie jest wolna. Tutaj czuła się doskonale, oddychała wolnością jak powietrzem. (…)

Autorka w ciekawy sposób pokazuje zarówno przyjaźń jak i zwykłe znajomości. Przedstawia jaką siłą dysponuje solidarność i jak łączy ludzi różnych środowisk.

Najbardziej jednak zauroczył mnie w tej książce obraz wsi, zarówno jako przestrzeni jak i ludzi będących jej społecznością. Malowniczo opisane okolice pól różanych, parku czy łąk, wzbudzały we mnie chęć wyrwania się z domu i poszukania takich miejsc w okolicy.

Kiedy polecono mi książki z tej serii, pomyślałam sobie, że czytałam już takich powieści pewnie dziesiątki, ale skoro polecają to warto je poznać. I nie zawiodły mnie te dwie części. Mam nadzieję, że wkrótce uda mi się dotrzeć do kolejnych, chociaż mój „stosik wstydu” sięga już bardzo wysoko 😉 Ale po przeczytaniu tomu 2 z serii „Magiczne miejsce” myślę, że z przyjemnością sięgnę nie tylko po kolejne tomy, ale również po inne książki autorki.

Dziękuję Wydawnictwu FILIA za możliwość poznania twórczości autorki, której książki polecam nie tylko paniom preferującym ciepłe powieści obyczajowe z romansem w tle. Myślę, że i panowie znajdą w nich coś dla siebie.