beletrystyka
CARPE DIEM – kolejna książka
PREMIERA 17.12.2015
Stron 277
Moja kolejna książka cieszy już moje i nie tylko moje oczy. Jestem dumna, że mimo drobnych niepowodzeń udało mi się tę książkę skończyć i wydać jeszcze przed świętami. Kilka osób ucieszy być może ona jako prezent pod choinką. Wiem, że nie wszystkim się ta powieść spodoba, pewne osoby czytając ją w wersji dziewiczej nawet odważyły się mi powiedzieć, że temat ich nie zachwycił, ale takie jest prawo czytelnika. Mam nadzieję jednak, że znajdzie ona swoich pozytywnie ją odbierających czytelników i czytelniczki.
Moim zdaniem jest to lektura dla kobiet, ale nie wykluczam, że niejeden pan również ją przeczyta. No cóż, ja puściłam wodze wyobraźni a opinie pozostawiam czytającym.
Do napisania tej powieści zainspirowała mnie podróż do Szkocji; miałam okazję zwiedzić razem z moją siostrą piękne okolice Aberdeen oraz Stonehaven, zrobiły na mnie takie wrażenie, że chciałam aby pozostała po nich jakaś pamiątka.
Oczywiście fabuła książki jest fikcją, ale… kto wie, może kiedyś się zdarzyć.
Kiedy jest czas na spełnianie MARZEŃ? Czy dążenie do tego, aby mieć siebie dla SIEBIE to źle? Co tak naprawdę oznacza słowo SZCZĘŚCIE?
Alina jest kobietą w wieku 50+. Nie może narzekać; ma przystojnego męża, stabilną sytuację finansową, troje dzieci, piękny dom, ogród i… właściwie to wszystko.
Pewnego dnia podejmuje spontaniczną decyzję i wyjeżdża na drugi koniec Polski – do Trójmiasta. Wynajmuje pokój w małym domku nad morzem i stara się cieszyć „chwilami tylko dla siebie”. Czy to właśnie jest to szczęście, o którym marzyła? A może to szczęście jest o wiele dalej, gdzieś w Szkocji dokąd zaprowadzi ją los?
CARPE DIEM to opowieść o marzeniach, o przyjaźni, o miłości, i odwadze. To lektura dla tych, którym wydaje się, że już wszystko w życiu osiągnęli, tylko nie zdają sobie sprawy z tego czyim kosztem.
Zapraszam w podróż, która zaczyna się w Trójmieście a kończy w Szkocji.
Fragmenty fabuły:
(…) Powoli zaczęła przesuwać się do przodu. Kiedy uznała, że woda już jej nie powinna zagrażać, szybko wyciągnęła z worka spodnie i założyła je na mokre nogi. Wylała wodę z adidasów, ale musiała zmoczone buty z powrotem założyć na zmarznięte nogi. Nie przejęła się tym zbytnio, ponieważ już była prawie pewna, że jej plan się powiódł. Szła przed siebie, czując pod stopami raz kamienie, raz piasek, a innym razem trawy. Zmęczenie powodowało, że nie czuła strachu. Skupiła myśli na tym, żeby znaleźć jakieś schronienie, jakieś zadaszenie, ponieważ do mgły i ciemności dołączył drobno siąpiący deszcz. Całkowicie straciła rachubę czasu; uzmysłowiła sobie, że zapomniała o jednym i to dość ważnym szczególe – o zegarku. W pewnym momencie poczuła pod stopami coś jakby schody. Powierzchnia była śliska, prawdopodobnie pokryta mchem, ale najwyraźniej uformowana w schody prowadzące ku górze. Przystanęła na chwilę, wyciągnęła z worka żeglarskiego butelkę Ballantine’s i pociągnęła duży łyk.
– To tylko dla rozgrzewki – powiedziała, tłumacząc sobie tę mało rozważną czynność, jaką wykonała.
Schowała butelkę do worka i ruszyła schodami w górę. Bardziej wyczuła niż zobaczyła, że w pewnym momencie przechodzi pod jakąś bramą. Zmienił się zapach, jaki ją do tej pory otaczał. Marzyła o tym, aby okazało się, że trafiła do jakiegoś gospodarstwa, bo to oznaczałoby, że znajdzie tutaj ludzi, którzy pomogą jej w dalszej drodze do domu. Szła na oślep, co chwilę dotykając zimnych, kamiennych ścian. Niestety, nie wyczuła ani nie zobaczyła żadnego światła, żadnego ruchu, czy nawet najmniejszej obecności człowieka.
W pewnej chwili jej noga zsunęła się z kamiennego schodka i Alina przerażona uzmysłowiła sobie, że traci równowagę. Upadła na ziemię. Jej ciało uderzyło o coś ostrego i zimnego, a następnie poturlało w dół, a każde kolejne uderzenie eksplodowało kolejną dawką bólu. Wreszcie zatrzymała się. Nie była pewna czy żyje, czy też stoczyła się w czeluść piekła. Jednak ból pulsujący w głowie zdecydowanie uświadomił jej, że nadal może siebie zaliczyć do osób żyjących. (…)
(…) W ciągu nocy budziła się, kilkakrotnie słysząc popiskiwania zwierzęcia, ale prawie natychmiast ponownie zapadała w sen. Rano obudziła się obolała, ale dziwnie spokojna. Niestety, nasilające się ssanie w żołądku było tak trudne do zniesienia, że znów poczuła do zwierzęcia wściekłość za wyjedzone kanapki. Otworzyła oczy i rozejrzała się po ponurym, kamiennym pomieszczeniu. Zwierzaka nie było. Najpierw pomyślała, że to dobrze, ale po chwili poczuła dziwny żal. W końcu poprzedniego dnia zachował się jak prawdziwy obrońca.
Powoli próbowała się podnieść. Ból w kostce i przedramieniu pulsował, ale odniosła wrażenie, że odrobinę zelżał. Zapakowała koc do worka i chwytając się wystających ze ścian kamieni, wolno stanęła na nogach. Kilka pierwszych kroków było niestety tak niezdarnych, że w pierwszej chwili pomyślała, że się przewróci.
Z niemałym wysiłkiem dotarła do schodów i poczuła na twarzy ciepłe promienie słońca, uśmiechnęła się. Ciągnąc worek po ziemi, wyszła na zewnątrz i stanęła jak wryta. Przed sobą miała ruiny wielkiej budowli, prawdopodobnie jakiegoś wyjątkowo starego zamczyska. Zielona, soczysta trawa wokół kamiennych murów wyglądała niczym dywan. Powoli obeszła budowlę dookoła, zaglądając do różnych pomieszczeń, a właściwie do tego, co po nich pozostało, bo większość pozbawiona była zadaszenia. W nagich kamiennych ścianach gdzieniegdzie widniały puste otwory okienne i wejściowe. Szybko policzyła, że na placu kiedyś musiało stać około siedmiu budynków. Weszła pomiędzy ruiny, w których zauważyła wąskie, ukośnie wznoszące się schody i postanowiła wspiąć się po nich. Nie pomyślała, że może narazić się na kolejny upadek. Bardzo chciała zobaczyć okolicę, którą w całej okazałości przypuszczalnie mogła dostrzec tylko z góry.
Zamek został postawiony na typowo wulkanicznej, bardzo stromej skale. Z trzech stron otaczała go woda. Ściana jednego z budynków była dosłownie złączona ze skałą, od której poniżej groźnie odbijały się morskie fale, przez co zamczysko wyglądało tak, jakby wyrosło z morskiego dna. (…)
(…) Zbudziło ją uczucie chłodu. Nie otwierając oczu, szczelniej owinęła się w koc i próbowała zasnąć ponownie. Diabeł leżał wtulony w jej brzuch, zwinięty w kłębek. Czuła jego ciepło. Jednak pies zachowywał się dziwnie. Nie była pewna, czy nadal śpi i coś śni, ponieważ często jego sny były bardzo spektakularne, czy już się obudził i wyczuł jakieś zagrożenie. Skulony i przytulony do niej jeżył sierść, cichutko powarkując. Alina pogłaskała go i mocniej przytuliła do siebie. Leżała odwrócona w stronę drzewa, więc nie widziała tego, co znajdowało się za jej plecami. Diabeł wprawdzie też nie widział, ale najwyraźniej czuł. Odwróciła się, i w tym momencie poczuła na twarzy ciepło, wręcz gorące powietrze, któremu towarzyszył dziwny dźwięk. Pies szczeknął, więc szybko otworzyła oczy. W jednym momencie poczuła jak jej ciało sztywnieje, a dreszcz strachu wywołuje na nim gęsią skórkę. Około dwudziestu centymetrów od siebie zobaczyła coś wielkiego i kudłatego, bez oczu, za to z ogromnymi rogami. W następnej sekundzie coś równie kudłatego, ale dużo mniejszego, przejechało jęzorem po jej twarzy, wydając przy tym wyjątkowo trudny do zidentyfikowania odgłos. Diabeł nie ruszał się, ale coraz głośniej powarkiwał. Wyraźnie czuła jego strach. Kudłatych stworzeń było kilka, wyglądały groźnie.
– Ogrodzenie! – zawołała Alina, przytomniejąc. – Przecież mogłam się domyślić, że jeżeli jest ogrodzenie, to muszą być i zwierzęta, ale… Co to, kurna, jest? Krowy? Mamuty? Czy tutaj nie ma normalnych zwierząt? Najpierw ty – zwróciła się w stronę Diabła i pogłaskała go uspokajająco. – Nie wiadomo, czy pies, czy jakieś inne zwierzę… A teraz te włochate olbrzymy…
Usiadła i zrzuciwszy z siebie koc, zaczęła przyglądać się dziwacznym stworzeniom, które, kręcąc swoimi wielkimi łbami od czasu do czasu przysuwały nosy w jej stronę i obwąchiwały ją. Z każdym krokiem wielkiej, kudłatej postaci, Diabeł zaczynał groźniej warczeć. Najwyraźniej uznał, że jego pani nie obroni go przed napastnikami i będzie musiał sam stoczyć z nimi walkę. W końcu jak oparzony, odważnie wyskoczył spod koca i zaczął obszczekiwać zwierzęta. Kudłacze najwyraźniej nic sobie nie robiąc z małego, czarnego intruza, otoczyły go i wypuszczając z nozdrzy od czasu do czasu kłęby pary, obwąchiwały go z wszystkich stron. Widok ten był nie tyle przerażający, ile komiczny.
W pewnym momencie Alina zaczęła się głośno śmiać. Słysząc to, Diabeł poczuł się pewniejszy i zaczął doskakiwać do nóg zwierząt, ale kopnięty przez jedno z nich poturlał się w stronę ogrodzenia. Tymczasem jeden z młodych włochaczy uznał ten gest za znak do zabawy, i coraz śmielej zaczął poszturchiwać biednego psa i skakać wokół niego jak piłka. Inne nie spuszczały z niego swoich oczu… jeżeli w ogóle je miały, w końcu zza zasłony długiej, gęstej sierści nie było ich widać. Już nie wyglądały groźnie, ale do pluszowych zabawek w dalszym ciągu było im daleko. (…)
(…) Gdy droga przez las się skończyła, oczom Aliny ukazał się bajeczny, górzysty krajobraz, przeplatany pięknymi, zielonymi dolinami, na których pasły się stada bieluteńkich owiec. Z jednej strony rozciągały się góry i pastwiska, a z drugiej ogromne pola wrzosów, które nie kwitły wprawdzie o tej porze roku, ale ich widok i tak zapierał dech w piersi. Ów krajobraz rekompensował jej ogromną potrzebę spotkania człowieka. Wiedziała już, że skoro są zwierzęta domowe, to musi też być jakaś zagroda, w której mieszkają właściciele tych zwierząt. Jednak szli już bardzo długo, droga nie wyglądała na nieuczęszczaną, a jednak ludzi na niej dotąd nie spotkali. Ale póki miała przy sobie Diabła nie czuła się samotna.
Odkąd opuścili pastwisko szkockich krów musieli przejść dobry kawał drogi, ponieważ obojgu dokuczało już wyjątkowe zmęczenie. Diabeł odwracał się, co chwilę spoglądając na swoją panią z nadzieją, że wkrótce pozwoli mu na odpoczynek i krótką chwilę drzemki. Jego nieme prośby wkrótce zostały spełnione. Alina, czując silny, pulsujący ból w kostce, postanowiła usiąść i posilić się jabłkami, jakie jeszcze pozostały w worku. Rozłożyła koc na poboczu drogi i usiadła na nim z ogromną przyjemnością. Wyciągnęła butelkę wody i upiła kilka porządnych łyków. Już miała na powrót ją schować, kiedy zobaczyła duże, czarne ślepia Diabła, z nadzieją wpatrujące się w jej twarz. Wielki jęzor wyraźnie dopominał się o odrobinę płynu. Nie zastanawiając się długo, ściągnęła z nogi jeden adidas i nalała do niego wody, przechylając go tak, aby zwierzęciu jak najwygodniej było pić. Diabeł z wdzięcznością przyjął poczęstunek i nie zwracając uwagi na przedziwny zapach wydobywający się z nietypowej miski, wypił wszystko do ostatniej kropli.
– Przykro mi, więcej nie dostaniesz, to nasza ostatnia butelka -powiedziała, ustawiając but w stronę słońca, aby jak najszybciej można go było z powrotem założyć. – Głupia jestem, wiem – kontynuowała swój monolog. – Mogłam napełnić puste butelki wodą ze strumienia, przynajmniej dla ciebie, ale cóż… podobno kobiety mają małe móżdżki. – Wzruszyła ramionami i wyciągnęła z worka duże jabłko. Ugryzła spory kęs, ale zanim zdążyła go połknąć usłyszała ciche skomlenie. – No tak, jedzenia też dla ciebie nie mam… Chyba, że… jadasz owoce? – zapytała, po czym przełamała jabłko na pół i jedną połówkę podsunęła psu. Diabeł ostrożnie obwąchał darowane mu pożywienie, a widząc, jak jego pani z apetytem konsumuje to samo, szybko zabrał się do jedzenia. Nie smakowało wprawdzie tak dobrze, jak to, co znalazł w jej worku pierwszej nocy, ale nie było też takie złe. Kolejne jabłko również zjedli na spółkę.
Po posiłku Alina postanowiła się zdrzemnąć, za co Diabeł był jej wyjątkowo wdzięczny. Położył się obok, wtulając głowę w jej brzuch, i prawie natychmiast zasnął. Zmęczenie długą drogą oraz cisza panująca wokół, przerywana jedynie cichym brzęczeniem owadów, podziałały na Alinę jak środek nasenny.
Obudził ją dźwięk przypominający warkot samochodu. Zerwała się na nogi, ale zanim zdążyła zareagować, przejeżdżające obok nich auto znikało już za zakrętem. (…)
(…) Zabrał z tylnego siedzenia koc i wcisnął go do worka, a następnie wskazał swojej pasażerce niską furtkę prowadzącą na tyły domu. Alina szła za nim, czując jak nogi się pod nią uginają, ze zmęczenia, ale też z uczucia onieśmielenia, jakie znienacka ją ogarnęło. W drzwiach domu stała niska, starsza pani i, nie ukrywając ciekawości, patrzyła to na kobietę, to na kroczącego przy jej nodze wyjątkowo brzydkiego psa. Gaven powiedział coś do staruszki, cmoknął ją w policzek, a następnie odwrócił się do Aliny i uśmiechnął, najwyraźniej zadowolony z wykonanej misji.
– See you. Milo mi you poznoś. – Podał dłoń na pożegnanie i wybiegł. Chwilę później dał się słyszeć warkot odjeżdżającego samochodu.
– Witam w moim domu – odezwała się po polsku, z wyraźnie obcym akcentem, starsza pani. Spontanicznie objęła Alinę i podprowadziła do drzwi. – Chodźcie do środka.
Zdrojewska spojrzała na Diabła, który wyraźnie nie miał ochoty przekraczać progu nieznanego miejsca i nie czekając na reakcję swojej pani, położył się na wycieraczce przed wejściem.
– Jak nie chce, niech zostanie. Nie martw się o niego, furtka jest zamknięta, więc nigdzie nie odejdzie. – Starsza pani z czułością popatrzyła na do swojego gościa.
Alina złapała worek i posłusznie weszła za gospodynią do jej domku.
– Przepraszam, nie przedstawiłam się – bąknęła zakłopotana, gdy znalazły się w kuchni. Wyciągnęła do starszej pani rękę. – Jestem Alina, a tamten – mówiąc to, wskazała głową na ukradkiem zerkającego w ich stronę psa – to Diabeł.
– Diabeł? – Kobieta uniosła brwi. – Kto go tak nazwał?
– Ja. – Właścicielka psa roześmiała się. – Przypomina mi diabła tasmańskiego.
– Emily, a właściwie to Emilia, ale wszyscy tutaj mówią do mnie Emily – kobieta przedstawiła się i uścisnęła dłoń swojego niespodziewanego gościa. – Pewnie głodna jesteś po takiej wędrówce?
Alina z wdzięcznością popatrzyła na gospodynię.
– Skąd pani wie, że przeszłam długą drogę?
– Po pierwsze nie „pani”, tylko Emily, po drugie Gaven mi powiedział, że jak go zatrzymałaś, to w pierwszej chwili myślał, że widzi ducha. W tej okolicy, w obrębie kilkunastu kilometrów, nie ma żadnych domostw. (…)
(…) Niewielkich rozmiarów ogródek był dobrze utrzymany, chociaż większość kwiatów posadzona została dość chaotycznie. Dawało to jednak poczucie specyficznego piękna. Od drzwi wejściowych do miejsca, w którym stał mały, żeliwny stolik i cztery krzesła wykonane z tego samego materiału, prowadziła wąska, kamienna ścieżka.
Po krótkim spacerze Alina weszła do domu i zaparzyła sobie kawę. Następnie przeszła do saloniku i wyjęła z witryny książkę Fleszarowej-Muskat. Zadowolona, z kawą i książką, wróciła do ogrodu. Wygodnie usadowiła się przy stoliku, ale o czytaniu chwilowo musiała zapomnieć. Na jej widok Diabeł natychmiast zaczął domagać się pieszczot, a duże szarobure kocisko, nie przejmując się tym, że jest dla niego obcą osobą, odważnie wskoczyło na jej kolana, próbując zawalczyć o jej względy. Nie pozostało jej nic innego, jak jedną ręką drapać Diabła, drugą głaskać kota. Pies jednak nie potrafił długo wysiedzieć w jednym miejscu i chwilę później już gonił po ogrodzie motyle. Kot natomiast, korzystając z wygodnego legowiska, zwinął się w kłębek i najwyraźniej postanowił uciąć sobie drzemkę na kolanach Aliny. (…)
(…) Przeszli obok budynku, z którego dochodził zapach smażonych ryb, skierowali się w stronę kamiennego domku, przed którym na drewnianej ławce siedział starszy mężczyzna z fajką. Pykał powoli, przyglądając się mijającym go ludziom, i tylko po ruchu ręki trzymającej fajkę i unoszącym się dymie, można było poznać, że to żywy człowiek, a nie manekin starego rybaka. Po drugiej stronie dość wąskiej ulicy znajdowała się przystań i kołyszące się na wodzie różnej wielkości jachty. Na ich widok Alina zatrzymała się i mocniej ścisnęła dłoń Gregora.
– Czy coś się stało? – Mężczyzna popatrzył zaniepokojony, szukając wokół tego, co mogło być przyczyną zdenerwowania jego towarzyszki.
– Nie, nic takiego. – Alina oddychała szybko, próbując wypatrzeć wśród zacumowanych jachtów ten, którego z pewnością nie chciała już więcej zobaczyć. Jachty w porcie były różnej wielkości, ale tak dużego, jaki był w posiadaniu Zbyszka, z pewnością wśród nich nie było. (…)
Patronat medialny nad książką objęły:
Na tych portalach zostaną zorganizowane konkursy, w których wygraną oczywiście będzie CARPE DIEM. Jeżeli ktoś ma ochotę to…
Być może po Nowym Roku również zorganizuję na blogu jakiś konkurs.
Mam nadzieję, że fabuła książki Was zainteresuje, zatem… ZAPRASZAM DO LEKTURY
Leśniczówka-fragment-3
Widać było, że ktoś tutaj zaglądał od czasu do czasu, bo wszystko było utrzymane w takiej czystości, jak gdyby zaraz mieli wrócić mieszkańcy tego domu. Teraz ona jest właścicielką leśniczówki i z każdą chwilą ma ochotę zostać tutaj na zawsze. Pieniędzy wystarczy jej na długo, a jak się skończą to poszuka jakiejś pracy. Dopiła wina i pomyślała, że najwyższy czas położyć się, ale tysiące myśli kotłowało się w jej głowie.
Ciekawe, o której godzinie Bartek przyjedzie, aby rozpocząć prace remontowo – konserwatorskie. Miała nadzieję, że zdąży wstać przed jego przyjazdem. Zaniosła pusty kieliszek do kuchni, zmyła chusteczką makijaż, włożyła na siebie stary podkoszulek i położyła się.
– Emi, wróciłaś, tęskniłem za tobą! – Z werandy dobiegł radosny głos małego chłopca. – Dlaczego tak długo cię nie było, kochana?
– Oli ja też za tobą tęskniłam! Przecież wiesz, że byłam u cioci i wujka na wakacjach – w drzwiach stała mała, około pięcioletnia dziewczynka i wyciągała swoje małe rączki do chłopca.
– Dlaczego mnie nie zabrałaś ze sobą? – Płaczliwy głos chłopca brzmiał, z nutą pretensji,
– Och Oli, jesteś jeszcze za malutki na tak daleką podróż – dziewczynka uśmiechnęła się do chłopca i pocałowała go w policzek,
– Ale ja czekałem, Emi…, Eemii…, Eeeemiiiii…
Głos zanikał, oddalając się w stronę lasu.
Emilia usiadła na łóżku i spojrzała w okno. Nikogo nie było. Księżyc świecił jasno oświetlając werandę i brzeg lasu. Znowu ten sen. Kim jest ten chłopiec. Ma na imię tak jak jej syn, ale dlaczego w snach, mówi używając jej imienia. Co się z nią dzieje? Dlaczego w snach nawiedza ją to dziecko? Chyba za dużo czasu spędza ze swoimi dziećmi, może czas pobyć trochę z dorosłymi ludźmi. Przecież ma prawo do życia jak każdy człowiek, ma prawo do przyjaźni, do miłości, do szczęścia, w którym nie koniecznie muszą być tylko dzieci. Jako matka czuje się spełniona, ale oprócz macierzyństwa jest przecież jeszcze inne życie, nie tylko matki, ale po prostu kobiety.
Powieki zaczęły jej ponownie opadać, położyła się, przytuliła twarz do poduszki i odpłynęła w kolejny sen.
* 3 *
Obudziło ją głośne szczekanie psów na podwórku. No tak, Bartek przyjechał a ona jeszcze w rozsypce.
– Ale wstyd – pomyślała i szybko wyskoczyła z łóżka. Narzuciła na siebie dres i wyszła na zewnątrz. Przy furtce stała starsza kobieta. Była otyła, dziwnie ubrana w kilka warstw ubrań, w ręku trzymała kosz, w którym były przeróżne rośliny.
– Po co przyjechałaś? – Kobieta krzyknęła w stronę Emilii. – Po co wróciłaś, znowu chcesz kogoś zniszczyć? – Usta kobiety ułożyły się w złośliwy uśmiech. – Wynoś się stąd! Wynocha! – Zawołała i ręką wskazała w stronę samochodu.
– Przepraszam, ale chyba mnie pani z kimś pomyliła? – Głos Emilii zadrżał, bo obecność kobiety wywołała w niej dziwny niepokój.
– Wynocha, bo jak nie to ja ci pokażę! – Kobieta groźnie pogroziła kijem, który trzymała w drugiej ręce.
– Kamratowa, co wy? Co pokażecie tej młodej pani? Przecież jej nawet nie znacie, odejdźcie w spokoju i dajcie spokoju innym. – Zza drzew dobiegł męski głos i oczom Emilii ukazał się młody mężczyzna, przy boku, którego spokojnie kroczył brązowy bokser.
– Ech wy, wszystkie takie same, każdy jej broni, ale ja tu jeszcze wrócę paniusiu!
To powiedziawszy kobieta splunęła pod nogi, popatrzyła jeszcze raz na Emilię, potem na mężczyznę i odeszła w stronę lasu kilkakrotnie oglądając się za siebie, mamrocząc i spluwając na ziemię. Emilia stała zaskoczona czując, że drży na całym ciele. Kobieta była tak wrogo do niej nastawiona, że ogarnął ją lęk nie do opisania. Gdyby nie młody mężczyzna, to nie wiedziała, do czego ta kobieta byłaby zdolna i co mogłaby uczynić. Odwróciła się w stronę domu. Na progu stały dzieci, a ich miny mówiły same za siebie, że też się przestraszyły dziwnej pani. Kiedy kobieta była już daleko w lesie i nie było jej ani widać, ani słychać dzieci podbiegły do matki i mocno przytuliły się.
– Mamusiu, dlaczego ta pani na ciebie krzyczała? – Zapytała jedna z bliźniaczek.
– Mamusiu, kto to był? – Druga z córek nie ukrywając strachu, zawtórowała siostrze.
– Mamusiu, czy ta pani tu wróci i zrobi nam krzywdę?
Dzieci mówiły równocześnie, mocno tuląc się do matki. Były przerażone tak samo jak ona i tak samo jak matka zaskoczone wizytą starszej kobiety. Przytuliła je mocno do siebie i spojrzała na radośnie szczekające psy. Dopiero teraz przypomniała sobie o swoim wybawcy. Młody, około trzydziestopięcioletni mężczyzna, ubrany na sportowo, stał przy furtce opierając się o płot i uśmiechał do niej, a jego pies wesoło „gaworzył” sobie z Sabą i Nery.
– Bardzo panu dziękuję za pomoc – Emilia odwzajemniła uśmiech. – Ta pani, chyba mnie z kimś pomyliła. Nie znam jej, pierwszy raz w życiu widziałam ją na oczy…
– Spokojnie to miejscowa wariatka, wszyscy ją tu znają. Niech się pani jej nie obawia. Ona nie jest groźna, tylko lubi się innym czasami odgrażać – mężczyzna popatrzył w stronę lasu. Pogodny uśmiech rozjaśnił jego twarz. – Przepraszam, nie przedstawiłem się, nazywam się Mariusz Porębski, jestem tutejszym lekarzem, a pani zapewne letniczka?
Emilia podeszła do płotu i stanęła przy furtce. Spojrzała najpierw na mężczyznę, a potem na psa. Nad płotem podała mężczyźnie rękę i nieco uspokojona powiedziała:
– Nazywam się Emilia, jestem nową właścicielką leśniczówki, a to moje dzieci Wiktoria, Nikola i Olaf. – Dzieci już stały przy płocie i przez drewniane szczeble głaskały bokserka.
– O, przepraszam to jest Borys – to powiedziawszy mężczyzna wskazał na swojego psa. – Borys przywitaj się z panią i jej ślicznymi dziećmi.
Pies stanął na dwóch łapach, wesoło pomachał ogonem i dwa razy szczeknął.
– Zaprosiłabym pana na herbatę, czy nawet na śniadanie, ale obawiam się… –Emilia spojrzała na Sabę i Nery. – Czy nasze psy nie zrobią sobie krzywdy. – Wzruszyła ramionami robiąc bardzo zatroskaną minę.
– One już się polubiły, czy nie zauważyła pani tego? – Mężczyzna spojrzał na trzy biegające wzdłuż ogrodzenia psy. – Borys jest już stary i na pewno nie będzie tym dwom panienkom naprzykrzał się zbytnio, ale nie wiem jak pani psy? – Odwrócił głowę i popatrzył w stronę Saby i Nery.
Suczki biegały wesoło wzdłuż płotu, zachowując się tak, jakby nie mogły doczekać się swojego gościa. Szczekały, skamlały i najwyraźniej przymilały się do Borysa.
Emilia zdecydowała się wpuścić na teren leśniczówki nowo poznanego mężczyznę. Biło od niego coś takiego, że poczuła nieodpartą potrzebę porozmawiania z nim. Otworzyła furtkę i gestem zaprosiła obu gości do ogrodu. Dzieci od razu doskoczyły do nowego psa i zaczęły go głaskać, przytulać się do niego, a ten tylko mruczał zadowolony jakby czekał na takie pieszczoty od dawna. Emilia odprowadziła Mariusza do werandy i wskazała mu miejsce na fotelu.
– Proszę usiąść i zaczekać, zaraz zaparzę kawę… – odeszła w stronę drzwi wejściowych, ale nagle zatrzymała się i zawołała – O nie! – Złapała się za głowę i roześmiała. – Zaprosiłam pana na kawę, a nie mam prądu. Niestety nie mam jak zagotować wody, może napijemy się soku, albo wody mineralnej? – Zaproponowała.
– No trudno, taką miałem ochotę na tę kawę – mężczyzna uśmiechnął się do niej. – Proszę się nie przejmować, bardzo chętnie napiję się wody mineralnej. – To powiedziawszy mrugnął figlarnie okiem.
Emilia weszła do domu, szybko wskoczyła do swojego pokoju, aby się przebrać. Pomogła Olafowi założyć czyste ubranko, dziewczynkom również nakazała zmienić piżamki na koszulki i krótkie spodenki. Przyniosła z kuchni butelkę wody, dwie szklanki i usiadła obok mężczyzny w swoim ulubionym fotelu.
Na drodze pojawił się duży zielony samochód terenowy Bartka. Słysząc jego warkot wszystkie psy podbiegły do bramy głośno szczekając i radośnie machając ogonami.
– No ładnie! Widzę, że nasz doktorek czasu nie marnuje – Bartek wyskoczył z samochodu.
– O, wujek! – Trzy piskliwe głosiki zawołały z okna na piętrze.
– Wujek? – Mariusz zrobił zdziwioną minę.
Bartek otworzył bramę i powoli wjechał samochodem na podwórko. Wysiadł i zaczął wypakowywać przeróżne skrzynki z narzędziami i materiałami budowlanymi, które przywiózł ze sobą.
– Witam doktorku, cześć Emi! – Podszedł do werandy i podał rękę gospodyni, a potem Mariuszowi. – Ty masz nosa, piękną kobietę nawet pod ziemią znajdziesz, co?
Bartek mrugnął figlarnie do Emilii i usiadł na werandzie obok Mariusza. Jego wesołe oczy wprawiły oboje w zakłopotanie. Emilia poczuła rumieniec na twarzy, a Mariusz opuścił wzrok i nieśmiało uśmiechnął się. Chwilę siedzieli w milczeniu, wreszcie Bartek wstając skłonił się w stronę Emilii i powiedział:
– No cóż, wy sobie tu gruchajcie, a ja tymczasem zabieram się za robotę. Bo moja szefowa mnie zwolni – wstał i klepnął Mariusza w ramię.
– Szefowa? – Mariusz posłał w stronę Emilii pytające spojrzenie.
– Och, jaka tam szefowa. Bartek zaofiarował się pomóc mi. Nie mamy prądu ani wody, nikogo tutaj nie znamy, więc to tylko przyjacielska przysługa.
– A, to teraz rozumiem. – Mariusz wstał i podszedł do Emilii. – Miło było cię poznać. Mam nadzieję, że się jeszcze kiedyś spotkamy. Teraz muszę już lecieć, bo za godzinę zaczynam dyżur w przychodni. – To powiedziawszy podał jej rękę, odwrócił się i gwizdnął na psa.
Borys podbiegł do swojego pana, a za nim wesoło przybiegły Saba i Nery. Psy wyraźnie były niezadowolone z tego, że goście już opuszczają ich posesję. Dzieci do tej pory zajęte, rozmową z Bartkiem, również dołączyły do swoich ulubieńców. Wszyscy odprowadzili Mariusza i Borysa do furtki, a kiedy obaj już odchodzili Emilia zawołała:
– Mam nadzieję, że jeszcze mnie kiedyś odwiedzisz?
– Bardzo chętnie! – Mariusz uśmiechnął się i pomachał ręką na pożegnanie.
Kiedy zniknęli w gęstwinie drzew, wróciła do domu i zabrała się za przygotowywanie śniadania. Zapowiadał się kolejny upalny dzień i koniecznie trzeba było jakoś zorganizować czas dla dzieci, żeby nie nudziły się na tym rozgrzanym słońcem podwórku.
Przygotowując kanapki cały czas myślała o kobiecie, która ją dzisiaj odwiedziła. Mariusz powiedział, że ona jest nie groźna, ale Emilia i tak czuła wobec niej dziwny strach. Postanowiła porozmawiać o niej z panem Tomaszem. On mieszka tutaj od lat i na pewno ją zna. Może będzie znał odpowiedź na to, dlaczego ta kobieta tak na nią napadła i co miała na myśli mówiąc: „Po co wróciłaś, znowu chcesz kogoś zniszczyć?”. Emilia postawiła śniadanie na stoliku, na werandzie i zawołała dzieci, a następnie poszła poszukać Bartka, aby zaproponować mu wspólny posiłek. Usiedli razem, jedząc przygotowane przez Emi śniadanie, kiedy Nikola przysunęła się do Bartka, złapała go za rękę i szepnęła:
– Wujku, jedna pani dzisiaj na mamusię nakrzyczała. Była straszna i wyglądała jak Baba Jaga, a potem przyszedł ten miły pan i ją wypędził.
Bartek popatrzył na Emilię.
– Jaka pani?
– Dziwna była… gruba… dziwnie ubrana i chociaż miała bardzo sympatyczną twarz, była na mnie strasznie wściekła – Emilia zamyśliła się. – Wygrażała mi, mówiła, że przyjechałam po to, żeby kogoś zniszczyć. Wystraszyła nas. Nie wiem, co by było, gdyby akurat wtedy Mariusz nie zjawił się ze swoim psem. – Powiedziała spokojnie z wyraźnym zadowoleniem w głosie.
– A… pewnie Kamratowa! – Bartek kiwnął głową. – Kobieta nie jest groźna, ale nieszczęśliwa. Podobno kiedyś była bardzo zakochana w jakimś mężczyźnie, a ten wyjechał na studia i przywiózł ze sobą kobietę, z którą oczywiście ożenił się. Wydarzyła się jakaś tragedia i mężczyzna zginął w wypadku razem ze swoją młodą żoną. Po tym wypadku, podobno Kamratowa sfiksowała i powtarzała wszystkim, że to jej wina, bo życzyła tamtej kobiecie śmierci za to, że odbiła jej ukochanego. – Wzruszył ramionami i uśmiechnął się. – Ale to są tylko plotki, może jesteś podobna to tej jej rywalki? – popatrzył na swoją nową znajomą robiąc przy tym bardzo zagadkową minę. – Pogadaj z moim teściem, on ją zna lepiej i zna tę całą miłosną historię, podobno znał osobiście jej narzeczonego i tę jego żonę.
Podziękował za śniadanie i wrócił do swojej pracy. Chwilę później z wnętrza domu zaczęły dochodzić dźwięki wiertarki, młotka i innych narzędzi. Emilia sprzątnęła ze stolika i zadecydowała, że pojedzie z dziećmi nad jezioro. W domu i tak nie miała nic konkretnego do roboty, a jednocześnie nie chciała, aby dzieci kręciły się obok Bartka i przeszkadzały mu. Kiedy wyjeżdżali, słońce stało już wysoko na niebie, zostawiła swojemu nowemu przyjacielowi zapasowy klucz i powiedziała, że nie wie, o której godzinie wrócą. Potem zapytała, gdzie znajdzie pana Tomasza i odjechała.
