DO WIDZENIA PROFESORZE – Ewa Gudrymowicz-Schiller
Książka przywędrowała do mnie dzięki akcji na FB – OBIEG ZAMKNIĘTY (grupa – Czytamy Polskich Autorów), gdzie czytelnicy przekazują sobie książki, dzieląc się własnymi spostrzeżeniami. Każdemu, kto ma konto na Facebooku polecam tę akcję 🙂
O Ewie Gudrymowicz –Schiller wspomniałam jakiś czas temu, gdy opisywałam swoje wrażenia po przeczytaniu innej książki tej autorki Boczna uliczka.
Wydawnictwo Papierowy Motyl rok 2010
stron 330
Do widzenia profesorze to współczesna powieść obyczajowa, a właściwe to romans z wątkiem obyczajowym w tle i nutką dramatu.
Kaja jest około 40-telną Polką, od kilkunastu lat mieszkającą w Kanadzie. W czasie rozmowy telefonicznej ze swoją kuzynką, która niebawem ma odwiedzić ją, dowiaduje się o śmierci ich byłego dyrektora liceum do którego obie uczęszczały. Wiadomość odbija się bolesnym echem we wspomnieniach Kai, ponieważ ów mężczyzna od lat gościł w jej sercu i był kimś w rodzaju „kochanka na odległość”. Każdy pobyt kobiety w Warszawie w większości czasu był przeznaczony dla byłego profesora. Ich romans był burzliwy, ale niestety bez przyszłości, ponieważ profesor Szczedroń był żonaty. Kiedy kuzynka Marta przyjeżdża do Kanady, Kaja postanawia zrzucić z siebie ciężar wieloletniej miłości i opowiada jej o swoim ukrywanym przed ludźmi uczuciu, o którym wiedziała tylko jedna z najbliższych przyjaciółek. Wracają piękne wspomnienia, ale i te bolesne. W trakcie wspomnień Kaja przenosi kuzynkę w świat, który budował się zarówno w życiu na obczyźnie, jak i w sercu głównej bohaterki. Świat emigracji i świat uczuć.
Książka napisana jest dwutorowo. Wspomnienia z przeszłości są przeplatane wątkami teraźniejszości, zgrabnie łącząc się w całość. Jest ciekawym połączeniem lat dawnego PRL i współczesnej Kanady, gdzie główna bohaterka spędziła życie. W bardzo interesujący sposób autorka, która prawdopodobnie przeżyła taki wyjazd z Polski, spisała drogę osoby, która zdecydowała się opuścić kraj, z takich lub innych względów. Tułaczkę po zagranicznych urzędach i często miesiące oczekiwać na uzyskanie azylu.
Samą fabułą książka mnie nie przyciągnęła, chociaż wątki w niej poruszane, a zwłaszcza jeden, ten główny, dotyczący romansu profesora z byłą uczennicą był dosyć intrygujący. Niestety, ale nie zdołałam poczuć sympatii do głównej bohaterki, nie wiem dlaczego, ale momentami jej zachowania irytowały mnie. Może dlatego, że Kaja została pokazana w świetle niezbyt korzystnym jak na kobietę. Jej niegasnąca miłość do profesora, (nie twierdzę, że była zła) ale momentami była ukazana dość denerwująco. Nie lubię tego typu kobiet, które tak właściwie to nie wiedzą, czego chcą. Zmysłowo przedstawione doznania miłosne dodały jednak lekkiej pikanterii, pięknej i naturalnej jednocześnie.
Ogólnie fabuła książki kojarzyła mi się z telenowelą wenezuelską lub brazylijską. Kilkakrotnie miałam przyjemność zobaczyć znikomą część odcinków, i może dlatego tak właśnie odebrałam tę książkę. Może źle zrozumiałam przesłanie, jakie autorka chciała przekazać, ale no cóż… tak to odbieram.
Wiem, że dla osób uwielbiających romanse, ta lekturami byłaby czymś bardzo wyjątkowym, ja niestety za takim książkami nie przepadam, chociaż przyznam, że tę przeczytałam bez chęci odłożenia jej i nie wracania do niej. Niestety, ale zdarzają się takie książki i po przeczytaniu ich mam bardzo mieszane uczucia.
Książka napisana prostym, ale ładnym językiem, co sprawiało mi lekki dyskomfort w czytaniu, to zbyt często powtarzane imię głównej bohaterki i to, że powieść momentami była napisana tak jakby treść odnosiła się do zupełnie inaczej napisanej, ale tej samej książki.
Ale okładką się zachwyciłam, niby prosta, ale taka zmysłowa i dająca dużo do myślenia, bo nie wiadomo czy kryje się za nią romans, czy dramat.
Wprawdzie książką się nie zawiodłam i cieszę się, że ją przeczytałam aczkolwiek, że za taką literaturą nie przepadam to już inna bajka.
Polecam jednak tę lekturą wszystkim, którzy lubią zatopić się w opowiadaniach o miłości, oraz tym, którzy preferują powieści obyczajowe. Nie jest to lektura lekka, łatwa i przyjemna, ponieważ autorka poruszyła w niej kilka bardzo istotnych wątków, chociażby wątek emigracyjny, który w dzisiejszym czasie wygląda zupełnie inaczej, ale może ona być miłym dodatkiem na kilka wieczorów.
Kiedy skończyłam czytać, przypomniała mi się piosenka zespołu FILIPINKI, i tak sobie pomyślałam, że trochę pasuje do tej książki.
DOM ZBRODNI – Agata Christie
Spędziłam już ósmy weekend z Agatą Christie, która w tej powieści zabrała mnie do rezydencji rodziny Leonidesów.
Nie było tu ani Herkulesa Poirot’a ani panny Jane Marple, ale za to inni w interesujący sposób zawładnęli moim weekendowym czasem.
Wydawnictwo HACHETTE rok 2001
książka napisana w roku 1949
stron 213
Autorka o tej właśnie książce napisała:
„Dom zbrodni” to jedna z moich ulubionych książek. (…)czuję, że słusznie uważam go za jedną z moich najlepszych książek. Nie wiem jak wpadłam na pomysł rodziny Leonidesów – pewnego dnia postaci po prostu się narodziły”.
Całkowicie się zgadzam z tym. Do tej pory udało mi się przeczytać 8 książek tej autorki i właśnie TA wydaje mi się najlepsza z tych ośmiu.
W rezydencji bardzo bogatej rodziny umiera senior rodu, z pochodzenia Grek, starszy pan Leonides. Policja w bardzo szybki sposób dochodzi do tegi, że mimo sędziwego wieku, nie zmarł on śmiercią naturalną. Został otruty i dużym prawdopodobieństwem jest to, że zrobiła to któraś z osób mieszkających z nim pod jednym dachem. Najbardziej zmartwiona tym faktem jest Sophia – najstarsza wnuczka, która jako jedyna miała bardzo poważny motyw. Na szczęście dla niej, zakochany w niej Charles – syn zastępcy komisarza prowadzącego śledztwo, postanawia zrobić wszystko, aby wyjaśnić okoliczności śmierci starego Leonidesa. Wśród mieszkańców domu jest również kilkuletnia druga wnuczka zmarłego, osóbka dość ekscentryczna, która postanawia zabawić się w detektywa i rozpowiada wszystkim, że wie, kto i dlaczego zabił jej dziadka. Prognozuje nawet kolejne morderstwo. Kiedy okazuje się, że jest ona potencjalną ofiarą, sprawy policji zaczynają iść innym torem. Oczywiście jak to bywa w powieściach kryminalnych, zakończenie jest zawsze tak zaskakujące, że… Jak się zakończy śledztwo i kto okaże się winnym śmierci Arystydesa Leonidesa, przeczyta każdy, kto sięgnie po tę powieść. Ze swojej strony mogę dodać tylko, że warto.
Książka napisana jest w formie opowieści, której narratorem jest Charles syn zastępcy komisarza Skotland Yardu, którego ojciec wprowadził w tajniki śledztwa sugerując, aby zbliżył się do rodziny Leonidesów i oczami osoby przebywającej wewnątrz domu i wewnątrz rodziny wyciągnął jakieś wnioski, które mogłyby pomóc w śledztwie.
Muszę przyznać, że tym razem tłumaczka wykazała się wyjątkowym profesjonalizmem i tak jak w innych powieściach tej autorki, zarówno w treści jak i w dialogach nie wyczuwało się tej naiwności. Nie wiem, czy jest to dzięki tłumaczeniu, czy po prostu autorka już „wyrobiła się” w tym swoim pisaniu, bo wiadomo im więcej się pisze tym bywa lepiej.
Ta powieść wyjątkowo mnie wciągnęła. Od pierwszej do ostatniej strony śledziłam poczynania młodego Charles’a i policji. Nie mam w zwyczaju zaglądać na koniec książki, aby szybciej dowiedzieć się kto zabił, chociaż wiem, że sporo osób tak robi. Wolę pomalutku doczytać do końca. W tym przypadku to nie było „pomalutku” bo czytałam z takim zaangażowaniem, że zapomniałam o reszcie świata i w ciągu kilku godzin książkę dosłownie pochłonęłam. Fakt, że powieści Agaty Christie to są niewielkich rozmiarów książeczki, ale może właśnie dlatego czyta się je jednym tchem.
Polecam tę powieść wyjątkowo gorąco, wszystkim fanom tej autorki i miłośnikom kryminału, ale i nie tylko. W „Domu zbrodni” czytelnik znajdzie zarówno wątek miłosny, wątek kryminalny [co jest sprawą oczywistą], ale i również wątek psychologiczny, czyli dla każdego coś miłego.
Spotkanie autorskie z Małgorzatą Wardą (2)
W czwartek 11 września byłam na kolejnym spotkaniu autorskim, a że lubię takie spotkania, to wie każdy, kto zagląda na mojego bloga.
Tym razem ponownie spotkałam się z Małgorzatą Wardą. Napisałam „ponownie” ponieważ miałam już przyjemność uczestniczenia w spotkaniach tej autorki, a że jest ona dla mnie osobowością dość interesującą, to dlaczego mam sobie odmawiać przyjemności bycia na spotkaniach z nią.
Było to spotkanie promujące najnowszą książkę autorki „Miasto z lodu”, której premiera właśnie odbywała się tego dnia.
Spotkanie prowadziła pani Iwona Demska, dziennikarka Radia Plus. Nie będzie niczym niezwykłym jeżeli napiszę, że poprowadziła je bardzo profesjonalnie, ale to przecież jest naturalne. Bardzo ciekawie zadawane pytania, dotyczące w większości powstawania wątków i fabuły książki, zachęciły z pewnością do zakupu tej lektury, wszystkich uczestników spotkania.
Przyznam szczerze, że czytając opis książki miałam trochę inne wyobrażenie dopasowania tytułu do treści, bardziej wyobrażałam sobie tytułowy lód jako zimową otoczkę bohaterów powieści, ale z tego co powiedziała nam autorka, ten „lód” ma również inne znaczenie, ale tego nie zdradzę, bo gdyby ktoś chciał przeczytać książkę, to mogłoby się okazać, że zbyt wiele zdradziłam.
Małgorzata Warda to osobo bardzo ciepła i bardzo otwarta na czytelników, być może jej nazwisko nie jest jeszcze tak znane jak powinno być, bo sama autorka jest dość skromną osobą i nie lubi „nagłaśniać” się wszędzie, tak jak robi to niejedna jej koleżanka po piórze, ale mając w dorobku 10 napisanych książek może się chyba uznać za pisarkę przez duże P. Jej książki są dość kontrowersyjne, ponieważ porusza w nich tematy, często uważane za tematy tabu, i z pewnością nie ja jedna zastanawiam się nad tym skąd w tej cichej, skromnej osobie tyle pokładów cierpienia, które przedstawia swoim czytelnikom.
W zeszłym roku na Festiwalu Literackim Kobiet Pióra i Pazura jej książka „Dziewczynka, która widziała zbyt wiele” została nominowana do Nagrody Czytelniczek, a także nominowana do Nagrody Głównej Pióro, oraz została nagrodzona przez Fundację Age of Reading za poruszenie w swej powieści problem wykluczenia.
Wracając jednak do książki, którą autorka promowała na spotkaniu w gdańskim Empiku, to znalazłam filmik promujący książkę przez portal Kobiety to czytają i jedną z moich ulubionych aktorek młodego pokolenia Magdę Kumorek.
Cieszę się, że miałam okazję uczestniczyć w tym spotkaniu, i oczywiście chciałabym takich spotkań więcej. Książki sobie nie kupiłam, bo [jak twierdzi moja rodzina nie ma już w domu miejsca na kolejne książki – to oczywiście żart] zbliżają się moje urodziny i mam nadzieję, że moja rodzina sprawdzi się, jeśli chodzi o prezent dla mnie…
Tradycyjnie, po spotkaniu autorka podpisywała książki swoim czytelniczkom, mnie udało się namówić na to spotkanie moją przyjaciółkę i cieszę się, że kupiła książkę, bo wiem, że warto mieć w swojej biblioteczce książki takich autorek jak Małgorzata Warda, a moja przyjaciółka chyba nie żałowała decyzji, że poszła ze mną na to spotkanie.
NOC W BIBLIOTECE – Agata Christie
Kolejny raz spędziłam weekend z Agatą Christie, która w tej powieści zabrała mnie do wiejskiej rezydencji państwa Bantrych.
Herkulesa Poirot’a już poznałam, a teraz nareszcie miałam okazję poznać pannę Jane Marple, która amatorsko lubi zajmować się sprawami kryminalnymi i bawić się w detektywa.
Wydawnictwo HACHETTE
stron 213
Noc w bibliotece, to kolejna powieść, która zniewoliła mnie w weekend.
Na dywanie leżącym przed kominkiem w domu pewnego dość zamożnego małżeństwa zostaje znalezione ciało młodej kobiety. Gospodyni przerażona i zafascynowana jednocześnie znalezionym ciałem, wzywa natychmiast do pomocy, jedną ze swoich przyjaciółek, mieszkających w okolicy, a znaną z wyjątkowego podejścia do spraw kryminalnych, by ta rozwiązała zagadkę owej zbrodni. Jak się okazuje zamordowana dziewczyna była „solą w oku” niejednej osoby, a szczególnie uciążliwe było jej istnienie, dla dwojga ludzi, z powodu tego, że pewien bardzo bogaty i bardzo chory starszy mężczyzna, postanowił zapisać w testamencie i przekazać dziewczynie sporą sumę pieniędzy. W międzyczasie, dochodzi do kolejnej makabrycznej zbrodni, która być może ma jakiś związek ze znalezioną w domu kobietą.
Panna Marple, w zadziwiająco spokojny sposób zwraca uwagę na szczegóły, których doświadczony policjant prowadzący śledztwo nawet by nie zauważył.
Starsza pani wykazuje się wyjątkową intuicją i spostrzegawczością, oraz doprowadza do złapania na gorącym uczynku osoby, którą podejrzewa o dokonanie tych zbrodni.
Ta powieść wyjątkowo mnie wciągnęła. Przyznam szczerze, że nie wszystkie kryminały Agaty Christie są napisane tak ciekawie jak ten, chociaż znam osoby, które twierdzą, że każda książka tej autorki to wyjątkowy majstersztyk. No cóż, są gusta i guściki. Z całą stanowczością jednak muszę powiedzieć, że „Noc w bibliotece” przykuwa uwagę czytelnika od pierwszej do ostatniej strony, na której dokładnie wyjaśnione są wszystkie podejrzenia i uzasadnienia. Prosty, wręcz szkolno-licealny język, jakim jest napisana ta powieść, nie jest być może idealny jak na obecne czasy, ale ważne jest przecież to, aby fabuła wciągnęła czytelnika, a tak właśnie jest w przypadku tej lektury. Podoba mi się u autorki sposób przedstawiania postaci, każda osoba „uczestnicząca” w powieści jest tak wyraźnie wykreowana, że przy odrobinie wyobraźni, jaką posiada czytelnik można sobie ją dokładnie „zobaczyć”.
Polecam tę lekturę miłośnikom starych kryminałów, kto nie poznał jeszcze panny Marple powinien koniecznie sięgnąć po tę lekturę, bo pani detektyw-amator jest tak samo, a może nawet bardziej ciekawą postacią jak detektyw Herkules Poirot.
Krzysztof Ziemiec, Szymon J. Wróbel i Marek Barański zapraszają do Krakowa
Recenzje moich książek
Znajdziesz mnie również na
